Twee weken geleden op de laatste echt mooie herfstdag (toen je zonder jas buiten kon werken), zou Ronald komen werken. Maar ja, toen schoot het in mijn rug.... Gaat het altijd goed, maar pak je een lege boodschappentas uit de auto.... En ineens is doorwerken er even niet meer bij. Frustrerend, maar het is niet anders. (klinkt simpel he als je het opschrijft...)

Vandaag was het dan toch weer zover. Ronald komt ruim op tijd voor de koffie tegen de wind in gefietst. Want hoewel de zon regelmatig doorbreekt, is het bij tijd en wijle regenachtig, maar vooral winderig. Vandaag gaan we aan de slag met het Corten-staal. We hebben het een aantal weken geleden opgehaald. Het is bij de fabriek voor ons gevouwen, maar het moet nog wel op maat gezaagd worden.

We zagen het staal met een haakse slijper. Het duurde tot in de middag voordat we ontdekten dat als je de slijper op z'n kop houdt, je niet alle spetters tegen je benen aan komen... Een beetje buurman en buurman dus...

En dan moeten de zware nokstukken het dak op.... Da's een zware klus. Fijn om dit met z'n tweeën te kunnen doen. En dan is het passen en meten om ze mooi in lijn met de zonnepanelen te krijgen. Kleine afwijkingen leiden op zo'n groot dak ineens tot grote afwijkingen die zichtbaar zijn... Een precisie werkje dus.

En ook de boeidelen en dakgoot worden in de cortenstaal gezet... Gedeeltelijk is het staal al fors geroest (gecorrodeerd..), dat is omdat het al even ligt. Zo ziet alles er over een paar weken uit! Marien zet de laatste stukken er komende weken zelf op..En dan mooie beelden:

En met zo'n mooi resultaat geldt vooral: Ronald bedankt!

Aan het eind van de dag komen de heipalen van buren Bert en Beatrijs ook nog aan. Morgen zal het een oorverdovend lawaai zijn. En gelukkig kunnen Bert en Beatrijs zelf bij de eerste paal zijn...