Je bekijkt nu de blogs in de volgorde waarin wij ze hebben gemaakt.
In juni 2014 hebben wij ons voor het eerst bij de gebiedsregisseur gemeld als de 28 ste initiatiefnemer in Oosterwold. Die zomer gingen we naar Noorwegen op vakantie en hebben we gedroomd van houten huisjes. We maakten heel veel tekeningen, schetsen enzovoort. Eerst wilden we een kavel op de kop van het bosje van Staatsbosbeheer bij het Kievitsweg, net ten noorden van het Houtsnippad.
Een aantal nadelen, maar vooral een SBB die niet op initiatiefnemers was ingericht maakten dat wij op zoek gingen naar een andere locatie. Heel praktisch zochten we naar plekken ten zuiden van een bosje liefst bij voorzieningen. (Elektriciteit en water) en op fietsafstand van Almere stad. Daarvoor was het kathedralenbos te ver. Zo kwamen we bij de huidige locatie terecht. Na een paar maanden denken in ons eentje, vonden we dat buren die aan wilden sluiten ons moesten kunnen bereiken en kennis moesten kunnen nemen van onze ideeën. In het veld was niet meer dan een kale akker zichtbaar.
Belangrijke stap hierbij was het benoemen van de naam van de plek. Zo moest natuurlijk ook de website gaan heten. Na wat heen en weer denken werd het Paradijsvogelbosje. Lees hieronder hoe het ons sindsdien is vergaan!
Marien en Marie-José
Als je wilt zoeken in deze blog kan dat met de zoekfunctie van je besturingssysteem. (kan ook in de versie "alle blogs")
We wilden natuurlijk ook een droomhuis realiseren en op de beurs zouden we allerlei mensen ontmoeten die ons daarbij kunnen inspireren.
We namen onze droom daarom mee onder de arm en togen naar de Jaarbeurs in Utrecht. (briljante tip van de organisatie: neem je eigen plannen en tekeningen mee!)
We hebben ons daarom maar laten inspireren! We kwamen een groot aantal architecten en ontwerpers tegen. Niet zo gek want dat is waar wij nu naar op zoek zijn. We ontmoeten een veelheid aan mensen en meningen. Best ingewikkeld als je net als wij al een behoorlijke eigen mening hebt. Zo ontmoeten we een jonge ontwerper, die toen het niet betaalbaar lukte om doorlopende raampartijen te maken, zelf een (heel eenvoudige!) technische oplossing bedacht. Met zo iemand wil je werken!
Iemand anders probeerde ons te overtuigen van het bouwen met houten gelamineerde balken, ook al moeten wij ruim 11 meter overbruggen. Prachtig! Maar of het argument "als het afbrandt blijft het hout heel en staal niet" nou voor ons het meest doorslaggevend is? We komen zeker nog een keer bij haar terug, omdat wat ze verder vertelde zeker hout sneed ;-).
En dan die architect die ons verschrikt aankeek toen wij hard moesten lachen, toen hij bedremmeld vroeg: "Dat is scheef.... Is dat de bedoeling?". Wie ons goed kent weet dat we bij hem niet meer terugkomen....
Vermoeid maar ook vol nieuwe ideeën togen wij eind van de middag naar de Mariaplaats waar we vol nieuwe ideeën maar niet uitgepraat raakten, boven een heerlijk bokje en een schaal lekkere tapas!\
In Arkel hebben we zelf jarenlang meegewerkt (en nog) aan www.depuntarkel.nl een natuurtuin in de achtertuin van de Wereldwinkel Arkel! (zie foto rechts) We hebben daar een paddenpoel gegraven, een vlindertuin en boomgaard gecreëerd en heel veel houtsnipperpaadjes gemaakt!
En natuurlijk hebben wij inmiddels ook uit onze eigen tuin al veel ervaring met bessen, peren, appels, pruimen, catalpa en nog veel meer!
Organiseren met muziekgezelschappen hebben wij ook al veelvuldig gedaan. Deze mensen (met ons) bij ons een goede muziekplek geven is een wens die wij al jaren koesteren.
Het kerstdiner is achter de kiezen als Marien een papieren schaalmodel van onze kaswoning heeft gemaakt. Eigenlijk zouden we ook het landschap een keer op die manier vorm moeten geven. We doen eens gek en rijden naar de GAMMA en kopen een plaat hout.
Samen met Roy kwaddel ik nog dezelfde avond de eerste contouren op het hout. Wisten jullie dat oasis een prima materiaal voor maquettes is?
't Is net na kerst en fans van het eerste uur, Guido en Anniek komen een dagje langs. De maquette is half gevorderd.
We gaan knutselen en dochters Zonne en Madelief doen naar hartelust mee!
En na al dat knutselen mag het eindresultaat er zijn:
Een dag later hebben we nog een aantal struiken toegevoegd:
Het wordt steeds echter! Het leuke van een maquette is wel dat je ook merkt waar het in het landschap mis zou gaan als je het volgens je eigen ideeën doet. Dan is het toch erg makkelijk als er alleen een kwastje en een lijmpistool aan te pas hoeft te komen om het te verbeteren!
Onze vriend de watermanager (www.klimaatuitdagingen.nl) is zo enthousiast over onze plannetjes.. Als hij afgelopen vrijdag toch in Almere moet zijn, wil hij ook in ons landje rondlopen. De titels van de foto's spreken boekdelen!
Allemaal in het gelid
Dit is jullie extra sloot (ja je bent watermanager of je bent het niet..)
Gezeten in het amfitheater (Mooie achtergrond hè)
hop hop ( het kathedralentrail is door vrijwilligers weer helemaal bijgewerkt, een route om 15 km paard te kunnen rijden.)
Paradijsvogelbosje (vanaf de Paradijsvogelweg)
Vanaf hier kijk je recht naar de kas (over het talud)
Volgens de watermanager is het landje ingezaaid met muzieksleutelbloemen. We willen m dolgraag geloven!
Afgelopen donderdag heeft een aantal van de eerste initiatiefnemers in Oosterwold de anterieure overeenkomst getekend. In een tent buiten in Oosterwold, met veel modder aan m'n laarzen was het toch een klein feestje.
Zelf hopen we komende week onze anterieure overeenkomst te ondertekenen. En dan kan het van start!
Geschiedenis is leuk. Zeker van een gebied als Almere, dat periodenlang onder water lag, maar ook lange tijd bewoonbaar is geweest. Als initiatiefnemer moet je alles zelf doen. Dus leek het vorige week even of archelogisch onderzoek voor de deur stond:
Wat kunnen we vinden in de bodem in Oosterwold?
In de bodem van plangebied Oosterwold zijn archeologische resten uit de steentijd gevonden, specifiek de periode tot en met de Nieuwe Steentijd (8.800 – 4.400 v. Chr.). Aanvankelijk na het einde van de laatste ijstijd was het klimaat nog erg koud. Het grondgebied van zuidelijk Flevoland bestond uit een open dekzandlandschap waarin vooral rendierjagers actief waren. In Flevoland zijn alleen in de Noordoostpolder archeologische vondsten uit de Oude Steentijd (12.000.600 v. Chr.) aangetroffen (kavels M131 en M132 en op Schokland). Enkele gedateerde hazelnootfragmenten afkomstig van vindplaatsen uit Almere Stichtsekant hebben een ouderdomsbepaling opgeleverd van 9.200.700 v. Chr.
Aan het einde van de Oude Steentijd trad een klimaatsverbetering op. Met het stijgen van de temperatuur veranderde ook het landschap, en daarmee ook het landschapsgebruik. Dit is de periode van de Midden Steentijd (8.800.300 v. Chr.). Het dekzandlandschap transformeerde eerst in een bos met hoofdzakelijk berken en dennenbomen (circa 7.000 v. Chr.) en vervolgens in een gemengd loofbos. In dat veranderende landschap leefden mobiele jagers en verzamelaarsgroepen voor wie seizoensvariaties in het aanbod van voedsel en grondstoffen een belangrijke motor waren achter de dynamiek in hun samenlevingen. Voor zover bekend vormen vindplaatsen uit de Midden Steentijd de hoofdmoot van de archeologische neerslag in de bodem van Almere.
Vanaf de Nieuwe Steentijd gingen jagers en verzamelaarsgroepen geleidelijk over op de landbouw. Deze groepen worden gerekend tot de Swifterbantcultuur (5.300.800 v. Chr.) die verschillende elementen overnamen van agrarische samenlevingen die in Limburg en Noord Brabant leefden, zoals veeteelt, landbouw en aardewerkproductie. Van de Swifterbantcultuur zijn aangetroffen zijn vindplaatsen aangetroffen onder andere in Almere (opgraving Hoge Vaart, Stichtsekant 1R_21) en het Rivierduingebied Swifterbant. In dit laatst genoemde gebied is in 2007 op een oeverwalnederzetting een prehistorische akker uit de Swifterbantcultuur opgegraven (4.200 v. Chr.), tot dusverre de oudst bekende akker in Noordwest Europa. Dergelijke vondsten zijn ook te verwachten in het plangebied Oosterwold. Dwars door het plangebied loopt een krekensysteem met oeverwallen, dat vergelijkbaar is met het krekensysteem in het Rivierduingebied Swifterbant. Onder invloed van de zeespiegelstijging veranderde Zuidelijk Flevoland langzaamaan in een uitgestrekt moerasgebied dat onder invloed was komen te staan van de getijden van de zee. Rond het jaar nul was één groot meer ontstaan, dat in de Romeinse tijd het Mare Flevum of Lacus Flevum werd genoemd. Hieruit vormde zich het latere Aelmere dat vanaf de 14e eeuw de Zuiderzee werd genoemd. De Zuiderzee vormde lange tijd het economisch hart van Nederland. In heel Flevoland zijn 450 scheepswrakken aangetroffen uit de Zuiderzeetijd. Momenteel zijn binnen het plangebied 5 locaties bekend met scheepswrakken, waarvan 3 wettelijk beschermde monumenten zijn.
Is er op onze kavel iets te vinden?
Wanneer archeologen in Oosterwold op zoek gaan naar archeologische vondsten, kunnen ze twee dingen verwachten: gezonken boten vanaf de middeleeuwen en vondsten uit de periode tot en met de Nieuwe Steentijd.
Waar boten zijn gezonken is moeilijk te voorspellen, waar mensen ooit hebben gewoond misschien iets beter. In Almere wordt gezocht aan de randen van de prehistorische Eemvallei waar een stelsel van kreken en geuldalen bestond. Hier woonden waarschijnlijk op enig moment mensen. Lezend over deze archeologie blijkt dat de sporen van deze randen van de kreken en geulen, de zogenaamde oeverwallen in het landschap (bij zeer nauwkeurig waarnemen) nog steeds zichtbaar zijn. Onderstaande kaart (met dank aan Wouter) laat de hoogteverschillen in het gebied waar wij gaan landen mooi zien.
Rechts (tussen de Paradijsvogelweg en de A27) op de kaart zijn de oeverwallen van één van de kreken die deel uitmaakt van de Eemvallei goed te zien. Een dergelijke kaart kan worden uitgedraaid in www.ahn.nl. Je kunt een dergelijk beeld krijgen als je het gebied waarop de hoogte wordt bepaald eng genoeg wordt genomen (bijv. -4,0 tot -5,5 m onder NAP).
In het vierkante het gebied waar wij willen gaan wonen. Daar is de grond super-egaal. Geen oeverwallen te verwachten dus.
Waarom werden wij nu overvallen door archeologisch onderzoek dat voor de deur staat? In het huidige beleid is deze plek in Almere niet aangewezen als archeologisch onderzoeksgebied. We hoefden dus geen onderzoek te doen. Het archeologisch beleid gaat echter veranderen. Dit betekent dat wanneer in een kavel tenminste over een gebied van 500 meter in de grond gegraven wordt, in de hele kavel archeologsch onderzoek moet worden gedaan. Voor een particulier met een zo grote kavel als de onze, best een prijzige aangelegenheid. Echter: Graven geldt alleen als graven wanneer dit dieper gaat dan anderhalve meter onder maaiveld. Gelukkig mogen wij dus onze waterplas graven zonder nog dieper de grond in te wroeten.
Wat gaan we wel met de archeologische kennis doen?
Heel veel hazelnoten planten! Komen jullie ons helpen met opeten over een paar jaar?
De gronden die in Oosterwold als eerste beschikbaar komen (zo ook onze wijk Paradijsvogelbosje) zijn nu nog akkerbouwgronden in beheer van ERF BV. ERF is het grootste particuliere biologische landbouwbedrijf van Nederland en teelt verschillende gewassen op 1800 ha grond in Flevoland. Deze grond kan ieder gewenst moment worden overgedragen voor stadsuitbreiding, natuur of andere bestemmingen. Ook nieuw vrijkomende gronden kunnen aan het bedrijf worden toegevoegd.
Op de gronden wordt biologische landbouw gepleegd. De gronden die geleverd worden zijn dus schoon en kunnen ook door biologische landbouwbedrijven worden gebruikt.
Hieronder een filmpje over de werkwijze van ERF in Flevoland.
In het RTL Z programma 'Zo kan het ook' zie je hoe het Nederlandse bedrijfsleven zich inzet voor een socialer en groener Nederland en welke verouderde ideeën plaats maken voor slimme innovaties.
Het RTL Z programma 'Zo kan het ook!' besteedde op 12 november 2013 aandacht aan de vraag hoe er in 2050 voor 9 à 10 miljard mensen voedsel kan worden geproduceerd zonder het milieu te belasten. Green Organics laat in dit programma samen met ERF en Baltussen Conservenfabriek zien hoe een korte biologische keten in de grootschalige groenteteelt hier een bijdrage aan levert.
Als je een natuurlijk landschap in de polder gaat aanleggen, dan is daarin water uiteraard onmisbaar. Maar op dit moment is er helemaal geen water in de verre omstreken van de locatie waar wij onze kavel willen aanleggen. Alle water die er is, beweegt zich onzichtbaar door drainagebuizen onder de grond naar een 250 meter verderop gelegen sloot of tocht. Nu wij onze plannen verder uitwerken bereiden we een omgevings- en bouwvergunning voor, die we aanvragen bij de gemeente. Maar als wij in het landschap gaan wroeten, kijkt ook het Waterschap met argusogen toe, wat daar allemaal gaat gebeuren. Over dergelijke vragen had ik gisteren een gesprek met vier mensen van het Waterschap Zuiderzeeland in Lelystad. Waterschappen leiden vanuit mijn beperkte vizier een onzichtbaar leven, dus alleen daarom was het al een boeiend gesprek. Want er blijken veel soorten water te bestaan en activiteiten rondom dat water.
Afvalwater
In ieder geval speelt een rol dat we in Almere Oosterwold geen riolering krijgen, en dat je dus zelf iets moet regelen met afvalwater. Daarvoor hebben wij een installatie in gedachten bestaande uit een septic-tank met overloop in een zogenaamd Helefytenfilter. Dat is een stukje moeras, beplant met riet, dat de bijzondere eigenschap heeft, om met behulp van bacterieknolletjes afvalwater te zuiveren, met name door daaruit fosfaten op te nemen, waarvan dat riet weer harder kan gaan groeien. Vanuit zo’n Helefytenfilter kan je dus zo goed als schoon water over laten lopen in een vijver. Volgens Waterschap geldt er dan ook alleen een meldingsplicht voor een dergelijke afwatering.
drainagebuizen
Een merkwaardige constatering vind ik dat het Waterschap verantwoordelijk is voor de waterhuishouding in het oppervlaktewater, maar dat zij geen eigenaar zijn van de drainagebuizen in de grond. Terwijl die drainagebuizen toch in de plaats komen van sloten die anders het water zouden afvloeien. Die drainagebuizen zijn nu eigendom van diegene die de grond bezit. Als wij de grond overkopen, worden wij dus medeeigenaar van die drainagebuizen, maar maken we gezamenlijk met andere grondeigenaren in het verloop van die drainagebuizen gebruik van de afwateringsfunctie. Als een van die eigenaren een bijzonder plan heeft, dat zou leiden tot het verstoppen van die drainagebuizen, dan kunnen alle andere eigenaren van die buis daar dus veranderingen en mogelijk overlast van ondervinden. Gelukkig zitten wij aan één kant tegen het bosje van Staatsbosbeheer aan. Bij dat bosje heeft niemand last van drainagebuizen. Sterker nog: eigenlijk weet niemand of die buizen nu doorlopen onder de bomen naar de volgende sloot, of dat ze stoppen voor het bos.
foto: De gemeente neemt een watermonster voor bodemonderzoek op de kavel
Heftige regenbui en dan?
De spannendste vraag die de Waterschappers stelden was: wat gebeurt er in uw kavel, als er een heftige regenbui valt? Kunt u op uw kavel dat water bergen? Of komt de kavel onder water te staan, of moet het stromend een weg zoeken? Op die vraag had ik wel een begin van een antwoord, dat ik hopelijk nog wat kan aanscherpen. Wij gaan een grote vijver graven, grotendeels ondiep en deels diep. Maar die komt op basis van het grondwaterniveau vol te staan met water, tot het normale grondwaterniveau. Wat gebeurt er als er snel heel veel water valt? Daarbij is het belangrijk, dat de oevers van onze beoogde vijver niet steil zijn, in tegendeel heel geleidelijk van het water niveau oplopen naar het huidige maaiveld. Als het waterniveau op ongeveer minus 50 cm zou liggen, dan wordt de oever over minstens drie meter geleidelijk afgegraven. Als er nu ineens veel water valt, dan kan het waterniveau stijgen. Daarmee wordt bovendien het oppervlakte groter, zodat de vijver veel meer water kan bevatten. Hoe maken we die glooiende oevers? Dat kan natuurlijk alleen door de grond weg te halen. En dat gaan wij doen door die grond elders op onze kavel als aardwal op te hogen. Zo kunnen we werken met een zogenaamde 'nul-balans': geen grond afvoeren en niet of nauwelijks aanvoeren.
Hoeveel regen?
Op historie.neerslagkaart.nl/blijk je meerslagkaarten te kunnen downloaden. Voor de afgelopen jaar ziet dat er in de polder bij Zeewolde zo uit:
Maar je kunt zelfs van alle dagen sinds 1990 de neerslag opvragen. wat statistieken: Gemiddeld valt er ruim 2 millimeter wat per dag. En als er een dag regen valt is dat gemiddeld ruim 4 millimeter. Per jaar valt er gemiddeld zo'n 23 dagen meer dan 1 cm regen per dag. Ooit, namelijk op 7 maart 1998 is er bijna 5,5 cm water gevallen in één dag. Bijna twee keer zoveel als in enige andere dag. Laten we dit 'de hevige regenbui' noemen.
Een beetje rekenen
Stel nu dat we nog eens zo’n dag krijgen met aaneengeregen wolkbreuken. Dan valt er op onze kavel van bijna 7000 m2 dus ongeveer 7000 * 0,05 = 350 m3 water. Als al dat regenwater van onze kavel afwatert naar onze vijver (in werkelijkheid zal er ook flink wat in de bodem zakken, en een deel via de drainagebuizen wegstromen) en onze vijver is bij benadering 700 m2, dan zou het water daarmee 50 cm stijgen. Als de oevers van onze vijver geleidelijk oplopen, en als we bij het kleine slootje ook lager gelegen land maken, wat onder water mag lopen, dan kunnen we het oppervlakte water laten uitbreiden tot ca. 1400 meter. Dan zou dus de waterstijging bij de ergst denkbare wolkbreuk tot 20 à 30 cm beperkt blijven. Eigenlijk creëren we op deze manier onze eigen uiterwaarden, want met uiterwaarden creëren de waterbouwers in Nederland ook wateropvang als de rivier buiten haar oevers dreigt te treden. Kortom: als we onze landweg en de vloer van onze woning een 10-tal centimeter boven het maaiveld leggen, en als we in de vijver een gemiddeld waterniveau hebben van niet hoger dan minus 50 cm onder het maaiveld, dan kunnen we feitelijk iedere overvolle regendag aan. Goed om te weten. Zo kunnen we dus, om in Waterschapstermen te spreken, ons eigen watersysteem maken. En dan zal het met die watervergunning ook wel lukken.
Op de vroege ochtend van 16 februari; nou, zo vroeg was het ook weer niet, klokslag 9.00 uur bij het Paradijsvogelbosje, en de twee heren van Hoogveld Sondering waren ook zojuist aangekomen.
De zon schijnt veelbelovend door een witte mist, en al het land is berijpt. Weinig wind, maar het voelt behoorlijk koud aan. Werkschoenen aan en het omgeploegde land op. Je kunt nog over de bevroren toplaag van de akker lopen.
Op het land zijn de SondHeren bezig met hun professionele Zeiss GPS apparaat, een soort rekenmachine aan een stok met een kleine ronde antenne. Maar het apparaat heeft net als wij koude tenen, en wil niet meteen opstarten. Net als mijn fototoestel overigens, waarvan de autofocus weigert. Gelukkig heeft mijn bescheiden Nikon een handmatige instelling. Uiteindelijk lukt het om de coördinaten van de sonderingen in te voeren. Dan lopen ze met het apparaat en de stok/antenne door het land. De uitspraak van de dag: “ik kijk nooit waar ik naartoe loop, ik kijk alleen op het apparaat.” Toch hielp het wel toen ik ze wees waar het noorden was (hun intuitie zat er 45graden naast). Met een goed half uurtje lukte het om zes houten paaltjes in de grond te prikken. Daaraan kan ik meteen mooi de contouren van het huis aflezen (4 sonderingen op de hoekpunten).
Vervolgens komt het sondeergevaarte van de oplader. Een soort container op rupsbanden, bediend via de afstandbediening. Die rupsbanden zijn wel nodig, want ook daarmee zakt het voertuig zo’n 10 centimeter in de geploegde akker. Gelukkig wil de medewerker met het GPS apparaat ook nog voor ons het oostelijke hoekpunt uitmeten zodat we nu zo goed mogelijk weten hoe de aansluiting met de Paradijsvogelweg gaat lopen. Hamvraag is dus of de afslag gemaakt kan worden zonder een boom te kappen. Het zal erom hangen. Ik mocht meekijken in de cabine hoe de sondering wordt uitgevoerd. De sonderingskop meet de druk van de grond via de kop, en de kleefweerstand via de zijkant. Dat wordt via een kabel doorgegeven aan de apparatuur. Maar die sonde die moet de grond in, en daarvoor moet metalen stang telkens verlengd worden. Er is een hele rits van meer dan 20 stangen van ieder een meter beschikbaar. De kabel voor de gegevens loopt door al die stangen. Telkens wordt er één geschroefd op de onderliggende stang. Met een klemmechanisme wordt die stang vervolgens naar beneden gedrukt. En als de sondering klaar is, moet die hele stang weer omhoog getrokken worden en uit elkaar geschroefd. De eerste vijf meter is tamelijk slappe grond bestaande uit klei en veen. Dan komen we een dunne zandlaag tegen, die we in de Archeologische verkenning al hebben leren kennen als de Pleistocene laag. Maar die lijkt te dun om huizen op de bouwen. Dus moet de sondering door tot 20 meter de grond in. De eerste meting komen we een stevige laag tegen, waar de druk oploopt tot 400 kg per cm2. Dat komt zelfs voor zo’n smalle sondeerstang (schatting 10cm2) neer op iets van 4000 kg druk. Daarop kan je zondermeer een flatje stutten. Bij de volgende sonderingen valt op hoe verschillend de ondergrond is opgebouwd. Wat voor beroeringen er in de prehistorie moeten hebben voorgedaan kan ik mij moeilijk voorstellen, maar er lijkt niets horizontaal te zijn in deze ondergrond. Goed dat we zes sonderingen hebben laten doen.
Gisteren was het eindelijk zover. Niet zo'n groot feest als twee weken geleden met de eerste ondertekenaars, maar bij Esther op kantoor hebben we gisteren het hele pakket van de anterieure overeenkomst geregeld.
Op basis van deze overeenkomst verwacht de gemeente dat het ontwikkelplan dat wij hebben ingediend kan worden uitgevoerd.
Naast een globale planning bestaat het uit een beschrijving van het plan dat we hebben gemaakt.
- een tekening van de kavel die overeenkomt met de verschillende oppervlaktes
- beschrijving van de kavelweg en ontsluiting van de kavel
- beschrijving van het openbaar groen dat we aanleggen
- hoe we met afvalwater omgaan (een helofythenfilter).
Nu de gemeente hiermee akkoord is kan een en ander planologisch geborgd worden. Dit wil zeggen dat het op een juiste manier in bijvoorbeeld een bestemmingsplan wordt vastgelegd. Wij gaan ervoor om half april in één keer zowel de planologische borging als de omgevingsvergunning aan te vragen. Natuurlijk vragen we ook een watervergunning aan.
Wat moeten we daarvoor nog doen?
- uitwerken van onze bouwplannen met onze architect Theo Reitsema
- uitwerken planologische kaart/beschrijving
- uitwerken landschap tot een kaart waarin ook de diepte van het water ten opzichte van maaiveld duidelijk is
Er is een nieuwe kaart waarop de initiatieven staan. Heel veel initiatieven (ook een aantal groepen) landen in het zuiden, in de buurt van het Kathedralenbos. In een omgeving die al gevormd is. Het is ook een bijzondere plek daar tegen de bosrand. Een redelijk volwassen bos. Je weet waar je in de toekomst je avond wandeling gaat maken.
Wij zijn heel blij met de meest noordelijke stek (voorlopig) op de Oosterwoldse kaart. Onze naaste buurman is een electriciteitshuisje. Maar op een zondagmiddag kan je langs de bosrand ook wandelen naar het Pannekoekenhuis in Nobelhorst.
Ook wij gaan met onze rug tegen het bosje aanzitten.
Leuk om te zien dat Oosterwold het zo goed doet. Het was ook leuk om bij de bijeenkomst waar de anterieure overeenkomsten getekend werden te zien dat er meer creatievelingen naar Oosterwold trekken. We gaan elkaar vast vinden!
't Is vakantie. Je blijft thuis want er moeten in huis zoveel dingen gebeuren wil het binnenkort "verkoopklaar" zijn. Marien overtuigt mij ervan dat wat ik in de kerstvakantie "persé wilde doen" (maar dus niet gedaan heb), in deze vakantie alsnog te doen. Daarom tuigen we woensdag samen naar het gemeentemuseum in Den Haag. Het museum heeft zijn deuren dagenlang extra geopend zodat alle extra bezoekers er terechtkunnen.
Ik ben blij verrast door wat me overkomt. Ik ben in voor abstracte kunst, maar deze schilderijen komen enorm binnen. Zijn vroegere werken zijn herkenbaar aan de gemengde technieken, houtskool en acryl of aquarel. Maar het gekke is dat je niet weet waar het schilderij over gaat (de meeste hebben ook geen titel) maar er argeloos aan voorbij gaan is eenvoudigweg niet mogelijk. Ik vind mezelf breed grijnzend voor schilderijen staan. Wordt vrolijk en ernstig van binnnen en zie dat ook bij anderen gebeuren.
Op de site van het gemeentemuseum beschrijven ze het als volgt:
"Rothko’s schilderstijl vanaf de jaren vijftig, ook wel classic style genoemd, maakte hem wereldberoemd. De interactie met de bezoeker was voor Rothko van groot belang. Een overweldigende emotionele ervaring, voor zowel de kunstenaar als het publiek was voor hem de sublieme vorm van inspiratie, een aan het religieuze grenzend gevoel. ‘Mensen staan voor mijn schilderijen te huilen, omdat ze dezelfde spirituele ervaring hebben als ik had, toen ik het schilderde’. Rothko was niet de eerste abstract kunstenaar voor wie het spirituele aspect belangrijk was, ook kunstenaars als Mondriaan en Kandinsky zagen hun werk als een geestelijke oefening. Wel was hij de eerste die de emotie centraal zette, binnen de tot nog toe tamelijk afstandelijke abstracte kunst."
Een prachtige film met interviews hierover hoor je hieronder:
Het lijkt zo op het maken van een landschap, misschien ook op het maken van woningen. Zoals je in Rothko alle lagen die hij eerder schilderde kunt zien en ervaren, hoop ik dat al dat denkwerk en verzinnen dat wij nu doen, over een aantal jaren voelbaar zijn in het landschap wat we neerzetten. En zoals ook Rothko niet stuurde wat de emotie is die de kijker ervaart, weten wij ook niet wat het landschap straks met ons en met bezoekers gaat doen. En het landschap is straks ook heerlijk iedere dag anders dan ooit bedacht, ooit geweest. Zelfs de opkomende en ondergaande zon maakt al die lagen.
Niet dat ik ook maar het idee heb te kunnen tippen aan Rothko. Maar misschien dat de natuur dat wel kan. Kunst zonder taal.
En toen zaten we zomaar met elkaar in de auto. Onze dromen opgevouwen achterin. Ooit hadden we de maquette gemaakt van chipwood platen van 60 cm breed. Daar moesten er toch twee van naast elkaar in de auto passen. Mooi niet dus. Vandaar dat ze ingewikkeld (met slaapzakken ondersteund) achter in de auto lagen. Ineens leek het wel een berglandschap.
Wat waren we nou helemaal aan het doen? Een beetje mallotige bezigheid.
We waren onderweg naar Rijssen, waar we met Theo Reitsema en Alice Bosi over onze plannen spraken.
Alice Bosi loopt een "internship" bij Theo. Mochten jullie dus Italiaanse invloeden herkennen, dan is zij daarvan waarschijnlijk de oorzaak. Het is bijzonder om je project, je ideeën waar je zelf al een driekwart jaar vorm aan geeft (dat je zoals Rothko als van vele lagen verf hebt voorzien) nu gezamenlijk verder moet brengen. Het is nodig, want het project, de woningen en de omgeving zijn nog niet af.
Theo en Alice testen een aantal ideeën over wat het betekent dat ons huis "als een zinkend schip" in de grond zakt en hoe je dat goed vorm geeft. Waar loopt het groene dak dan juist wel door, waar dan juist niet. Of is het een "cave" onder de grond die aan de zonkant echt is opengewerkt. De uitwerking van beide ideeën leiden tot een andere doorwerking. Wij hebben steeds over het huis als over een zinkend huis gesproken, dat werkte in onze ogen toch net even anders door. Beide concepten worden door Theo en Alice uitgewerkt en zullen we de volgende keer bespreken.
We bespreken een aantal concepten. Is het grote huis nou een grot onder een grasdak of zakt het huis in het landschap en moet het juist daarom van alle kanten zichtbaar zijn.
We betrappen onszelf erop vooral vanuit de praktijk te hebben gedacht. Niet zozeer vanuit concepten. Hoewel je in concepten niet woont is het toch interessant om op basis daarvan je beelden en verwachtingen te toetsen.
Weer thuis praten we er over verder en bedenken dat we niet geheel conceptloos hebben gedacht. Eigenlijk hebben we steeds over het groendak gesproken als een jas rond het huis. Een jas die bescherming biedt, maar ook (bijvoorbeeld een mooie schouder) bloot kan geven. Door wat je omhult, krijgt wat zichtbaar is meer nadruk, misschien zelfs meer waarde.
Omdat we thuisgekomen inderdaad nog aan alle kanten vol van indrukken zijn, schrijven we een brief waarin we ons "concept" toelichten, maar ook uitnodigen om het verder te brengen, aan te vullen, zo nodig zelfs om te gooien.
We zijn heel nieuwsgierig waar we samen op uitkomen.
Hieronder nog een aantal van de plaatjes die ons inspireren.
De Vouw Afvalzorg Assendelft
Deze foto deed ons nadenken over wat je nu eigenlijk ziet in glazen wanden. Rechte glazen wanden (zoals op de zuidgevel) of gekantelde wanden zoals in de westgevel.
Als initiatiefnemers moeten we alles zelf doen. .... Dus ook het ecologisch onderzoek dat nodig is voor de ruimtelijke onderbouwing.
Nou ja, zelf doen.... Het ecologisch onderzoek moet worden uitgevoerd door iemand die is aangesloten bij de beroepsgroep. Kortom, daar moesten we iemand voor inhuren. En nu we dan toch een ecoloog het veld insturen, willen we er zelf ook wat van leren. Dus: we gaan mee het veld in en spreken uitdrukkelijk niet alleen over welke natuur door ons plan wordt bedreigt (geen), maar ook over de kansen die we met elkaar zien.
Wat ia de natuurtoets:
"Bij ingrepen in het stedelijk en landelijk milieu kan aanvullend onderzoek een onderdeel zijn van de planvormingsprocedure. Een natuurtoets is nodig als er het vermoeden bestaat dat de ingrepen een effect hebben op bestaande natuurwaarden. In het geval dat er beschermde planten- of diersoorten in het plangebied voorkomen is een ontheffingsaanvraag in het kader van de Flora- en faunawet noodzakelijk. "
We constateren dat op de akker (waar binnenkort de uien worden gepoot) geen beschermde planten- en diersoorten zijn. Ons plan is dan ook geen bedreiging. De afstand van zowel de iepenrij, als de bosrand tot onze woningen is bovendien zo groot dat als er al beschermde planten en diersoorten zouden zijn deze niet bedreigd zouden worden.
Als we aankomen rijden langs de Paradijsvogelweg, raakt ecoloog Ben van Ecologisch Adviesbureau B. Kruijsen eigenlijk al een beetje opgewonden. "Wat een prachtige volwassen bomen zijn die iepen! En wat zijn ze mooi begroeid!" We zijn nog niet uitgestapt als we gewapend met opschrijfboekje, verrekijker, fototoestel en loepje op de eerste iep afstappen. Moet je kijken Marie-José wat mooi! Heb je dat hoedje op die korstmossen gezien. En het moet gezegd, wij vonden het al een mooie iepenlaan, maar deze laag leven maakt het wel nog een heel stuk mooier. De iepenlaan is een aannemelijke vliegroute voor vleermuizen (moet in de rapportage speciale aandacht krijgen), we vinden geen holen van de vleermuizen. Dat scheelt, want dan kunnen we die ook niet verstoren.
In de akker kijken we naar de klei. Kalkrijke klei, want het barst van de schelpen. Da's eigenlijk ook wel logisch, het is tenslotte de oude zeebodem. We hebben een grondboor achterin de auto gegooid omdat we willen weten hoe diep het grondwaterpeil op onze kavel is. We boren een klein gaatje en stuiten na ongeveer 55 cm op water. Met een maaiveld op -4,70 m NAP, zit bij ons het grondwater dus op -5,25 m NAP. Het is wat we ongeveer gehoopt hadden. Dit hoeft dus niet tot wijziging van de plannen te leiden.
We lopen verder langs de bosrand en ontdekken dat er in de bosrand niet alleen essen staat, maar ook haagbeuk, vlier en nog een aantal andere planten.
Waar landje eindigt (straks dan..) steken we het bosje van Staatsbosbeheer in. Uit mijn ooghoek zie ik iets bruins schieten.... Ik denk eerst dat het een eekhoorn is, maar kijk nog eens en ben blij met de verrekijker die Ben mijn heeft gegeven! Zeven (!) reeën schieten uit het bosje het open veld op. We kunnen ze uitgebreid bekijken. Vijf vrouwtjes en 2 mannetjes. Ben meldt de waarneming direct aan op waarneming.nl.
Marien weet bovenstaande foto te maken.
We duiken het bos in, want wij moeten vanmiddag epifyten kenners worden, heeft Ben zich voorgenomen. In de loop van de middag identificeren we ruim tien soorten korstmossen en maken mooie foto's met elkaar. Als het rapport en de meldingen van Ben er zijn, wijden we er een pagina aan.
We denken na over welke kansen er zin voor de bosrand, op basis van de planten die we hebben aangetroffen. We bespreken de mogelijkheid om met essenstobben te werken (zowel in de bosrand, als juist ook in onze houtwal). En als je de plaatjes hiernaast ziet, dan ben je toch om...
We vinden gekke holen in het bos, waarvan we niet kunnen thuisbrengen wie er wonen. Als één van jullie dat wel kan horen we dat graag (via contact)
Jaarrondbroedende vogels hebben we niet aangetroffen. Ook dit leidt niet tot belemmeringen.
Het was een leuke middag en we strepen weer een taakje van onze to do-list af!
Op iep; met talrijke gemmae; samengroeiend met oa Syntrichia papillotten en Bryum capillare
In de mail schrijft Ben hierover: "Heel bijzonder is de vondst van Orthotrichum obtusifolium. Eindelijk gevonden na 38 jaar dat ik naar mossen kijk! Op een iep langs de Paradijsvogelweg. Die iepenrij is echt heel interessant voor epifyten."
Omdat we in Oosterwold niet aangesloten worden op het riool, maar we natuurlijk wel schoon water op onze kavel willen hebben, plaatsen we een helofytenfilter in ons landschap. Vandaag stuitte ik op een mooie film die het ROC West Brabant maakte over het zelf bouwen van een helofytenfilter.
Vandaag kregen wij het bodemonderzoek voor het Paradijsvogelbosje toegestuurd.
In een document van meer dan honderd pagina's (dit project draagt enorm bij aan de werkgelegenheid hier ten lande!) concludeert het onderzoeksbureau dat geen bijzonderheden zijn gevonden, behalve een kleine verhoging van de stof Barium in het grondwater. Dat is geen belemmering om te kunnen ontwikkelen.
Kortom we hebben weer een stapje in de goede richting gezet.
De eerste oogst van dit jaar uit onze tuin is binnen: heerlijk omelet met daslook (en de restjes van eergisteren). Lekker buiten op het terras. Geweldig. 't Is te merken dat de lente is begonnen!
Tussen het genieten van het mooie weer en de ontluikende tuin in, kijk ik filmpjes over tiny houses, omdat we puzzelen met hoe we de ruimte van de kleine woning kunnen optimaliseren.
Eén van de leukste filmpjes die ik daarover kan vinden is de volgende:
En een van de plaatjes die me bijblijft is de volgende:
Friedrich Nietzsche heeft zijn hele werk en leven gericht op het onthullen van negatieve, reactieve krachten, en hij stelt daarvoor in de plaats het gebod om je leven in dienst te stellen van bevestigende krachten. Daarin, in de wil (tot macht) schuilt de werkelijke creatieve kracht, wat de enige kracht is die het voortbestaan van de wereld mogelijk maakt. In zijn krachtige taal sleept Nietzsche terloops de hele wetenschap mee in zijn vernietigende oordeel. Alle wetenschap is reactief: het meet alles af aan van tevoren opgestelde maten (waarden). Kan je nu iets beginnen met deze filosofie? Wat doet het met mij? Die vraag drong zich op na het bezoek aan de architect Reitsema afgelopen week. Die presenteerde aan ons een nieuw ontwerp voor de kleine woning die we willen realiseren op onze kavel in Oosterwold. Daarin herkenden we direct een sterk beeld, een statement. Een strak uiterlijk, en contrast tussen open en geslotenheid, en een kruisen van lijnen van het huis en verhoogde loopvlakken (flonders) naar de toegang tot de woning. Omdat wij ons al zo lang voorbereiden op het leven in deze woning, komen er bij het zien van dit ontwerp ook allerlei emoties en gevoelens op. Hoe ziet de woning eruit als die echt in het landschap staat? En hoe zou de ruimte voelen als je in de woning staat? Als je niet oplet, kunnen die emoties snel omslaan in .... Maar... Maar de woning voelt te smal. Maar de glazen façade voelt te donker. Maar er zitten teveel onbruikbare loopvlakken in de woning. Maar je kunt niet naar het westen kijken. Maar de zonnepanelen passen niet. Maar.... Reactieve argumenten, duiden op reactieve krachten, is het niet, Friedrich Nietzsche? Thuisgekomen na ons architectenbezoek gingen we eerst de plattegrond opnieuw tekenen, om het gevoel voor verhoudingen in de binnenruimte te zoeken. Iets breder en minder lang. Huis verdelen in drie gelijke secties. Om de zonnepanelen opnieuw in te passen, kwam het idee op om het dak (opnieuw) te draaien. Gaat dan het hele ontwerp weer op de schop? Toch maar even tekenen. En zo komen we op een huis dat er van buiten uitziet als een geheel nieuw ontwerp. En toch, als je naar ons eerste ontwerp (simpel Landal-huisje) kijkt en naar het ontwerp van de architect, dan zou je kunnen stellen dat dit nieuwe ontwerp het beste van de twee werelden combineert. En de contour van de woning heeft karakter, een smoel! Dat is een grote en welkome inbreng van de architect. Een veelbetekenende toets is dat onze dochter Irene ineens heel positief is over het wonen in deze woning. Het raakt zeker een snaar. Tsja, dat was ons zonder architect nog niet gelukt. En de contour van de woning heeft karakter, een smoel! Als we onze ontwerpschetsen naar de architect sturen, is het heel spannend hoe hij het zal ontvangen. Ik bellen: misschien Misschien maar goed dat de architect meteen met de deur in huis valt: dit hadden ze niet verwacht. Nu gaan wij weer op de ontwerpstoel zitten. Tsja, wie zit er eigenlijk op de ontwerpstoel bij zoiets als een huis bouwen? Misschien zou Nietzsche vanuit de Dionysische hemel toekijken en met goedkeuring deze vraag aanhoren. Want voor Nietzsche moet je nooit vragen ‘Wat is?’ maar altijd ‘Wie is het die wil?’. Maar als dat zou blijven steken in een touwtrekken tussen de architect en ons, dan zou het slechts reactieve krachten losmaken en tot stilstand leiden. Waar we overheen moesten en moeten stappen is het idee, dat de ene alleen kan willen waar de andere niet wil; of iets anders wil. Want als ontwerpen een creatief proces is waarin telkens iets nieuws wordt gemaakt, ontstaat telkens nieuwe waarde. En Nietzsche is in tegenstelling tot zijn voorganger Schopenhauer geen pessimist. En dat optimisme blijkt niet alleen uit het bevestigen van je ‘eigen’ wil, maar ook uit de gedachte dat je elkaars creatieve inbreng kunt aanvoelen en begrijpen. Je kunt niet iets nieuws willen onder voorwaarde dat het voor een ander niet nieuw mag zijn. Anders gezegd: iets nieuws is nooit iemands eigendom. Anders wordt het stante pede oud en reactief. Maar iets nieuws betekent ook dat je voortbouwt op het voorgaande. Igor Stravinsky zei: "een slechte componist citeert; een goede componist steelt." Maar die uitspraak gaat er vanuit dat je het idee jezelf toe-eigent. Zo gaat het niet bij het bouwen van je eigen huis. Het gaat niet om het toe-eigenen van het ontwerp. Het gaat om het bewonen van het huis. Het leven in je droomhuis. Met het nieuwe ontwerp komen we daar vast een stap dichterbij. Het gaat leven. Het is alleen al spannend en opbouwend dat het ontwerpen van een huis met een architect tot een uitwisseling van ideeën en een dialoog wordt. Ik ben benieuwd waar we uitkomen. Het gaat er niet om WAT je bevestigt, maar DAT je bevestigt. Ja-zeggen tegen iets nieuws. Daarom zal een huis in het bouwproces ook altijd blijven veranderen.
Een bevestiging is met een keuze aan de slag gaan. Laten we dat (blijven) doen.
Deze week heeft Ben Kruijssen van Natuuradvies zijn rapportage opgeleverd. We zijn weer een stapje dichterbij het indienen van de aanvraag wijziging bestemmingsplan.
In eerdere blogs hebben we melding gemaakt van hetgeen we met Ben in het veld beleefden. Beschrijving van het veldwerk en de gevonden epifyten (epi watte: korstmossen...) vind je onder veldwerk en epifyten.
Naast de constatering dat er op een veld dat 3 keer per jaar wordt omgeploegd GEEN jaarrondbroedende vogels te vinden zijn en dat er in het essenbos van Staatsbosbeheer GEEN vleermuizenholen zitten, hebben we Ben gevraagd mee te denken over kansen van ons plan.
Hij adviseert te komen met een hoogstamboomgaard (inclusief notenboom). Met het oog op de rijke vegetatie aan epifyten verwacht hij ook op de bomen die we zelf gaan kweken hiervoor interessante ontwikkelingen.
Daarnaast hoopt hij dat we knotwilgen in diverse soorten en essen als essenhakhout gaan maken.
De bosrand wordt ook diverser als een deel van de essen tot essenhakhout wordt gemaakt. Daarnaast kunnen vlieren, meidoorsn en haagbeuken de rand verlevendigen. Aangevuld met (uiteraard) inheemse besdragende struiken.
Waar we botanische kwaliteiten willen toevoegen doen we goed aan om niet de toegevoegde schrale grond met de klei te vermengen, maar deze er (los) bovenop te leggen. Klei zou anders het arme materiaal teveel verrijken, waardoor we ons doel niet bereiken.
Ergens op het terrain komt een wat afgelegen plek die rustgebied wordt. We gaan er takkenrillen maken creëren zo een gebied gunstig voor kleine zoogdieren, marterachtigen en foeragerende broedvogels.
Insectenhotels en vleermuizenkasten en andere nestkasten maken het voor vogels nog aantrekkelijker.
En we gaan zeker nog op zoek naar mogelijkheden om onze natuurmaatregelen door bijvoorbeeld landschapsbeheer ondersteunt te krijgen. (Als iemand daar al ervaring mee heeft dan horen wij dat graag!
In een proces om tot zoiets persoonlijks te komen als het ontwerpen van een eigen huis vraag je mensen, professionals om met je mee te denken. Wij vroegen een architect mee te denken terwijl wij zelf al een klein jaar aan het ontwerpen waren. Dan ben je al heel dicht bij wat je wilt. Denk je. En dan gebeuren er twee dingen: er zijn voor jou dingen vanzelfsprekend geworden die je niet meer benoemd en anderzijds denkt iemand net even anders en komt met een heel ander idee dan je verwacht.
Eerst wil je er niet aan. Misschien ben je zelfs een beetje boos. Waarom heeft ie 't allemaal niet goed begrepen? Hoe kan ie nu met zo'n idee komen? Maar dan: in zijn idee zitten ook hele leuke aspecten. Is alles waar we voor kozen wel zo belangrijk? Zeker in een klein huis is het soms een kwestie van prioriteiten stellen. En misschien moeten we onze prioriteiten helder maken. Langzaam vordert de vrijdag. We tekenen en schetsen. We vinden de buitenkant mooi. We vinden de doorsnijding mooi. We willen naar de westkant uitkijken en niet naar het noorden....
Als we nu het dak dan eens draaien hoe zou dat zijn? En dan komt dochterlief voorbij: In zo'n huis wil ik wel wonen. Misschien wil ik wel blijven als jullie doorverhuizen.
We zijn op de goede weg. Maar dan.. we sturen onze schetsen naar de architect. Oeps we hadden hen gevraagd te ontwerpen en dit plaatje ziet er toch anders uit dan wat zij ons toestuurden. We voelen dezelfde weerstand die we zelf eerst bij hun tekening voelden. Professioneel gaan ze toch aan de slag. Wij vonden het een spannende week.
En vrijdagmiddag (en ik wens jullie een goed weekend) komen de verlossende plaatjes: Het gaat goed. D. heeft het ontwerp nog verder verbeterd. We zijn opgewonden. Nu komen we in de buurt.
We besteden het weekend aan het maken van opnieuw een lijst met dingen die opvallen. Voor het kleine huis zijn het langzamerhand uitvoeringszaken. (de badkamer moet groot genoeg om een wasmachine kwijt te kunnen bijvoorbeeld).
En ondertussen komen ook de eerste optimaliseringen in de grote woning tot stand. Hier lijken we elkaar makkelijker te vinden, maar moet nog veel uitgedetailleerd worden. Dat maakt het heel spannend. Daarom nu alleen nog een spannend plaatje links dat lekker veel te raden overlaat.
Afgelopen weekend waren alle documenten binnen om de ruimtelijke ordeningsaanvraag te kunnen doen. We kunnen nog niet de vergunningen aanvragen omdat de ontwerpen nog niet helemaal klaar zijn. Desondanks kan de ruimtelijk ordeningsprocedure worden gestart. Deze procedure duurt nl. veel langer.
Voor de RO procedure leveren we een enorm pakket papier aan dat zelfs niet in één keer via wetransfer verstuurd kan worden. Daar gaan we dus morgen over bellen.
Met het lijstje van in te dienen documenten wil ik jullie toch nog even in een aantal van onze avonturen terugvoeren (als je op de link klikt kom je in betreffende blog terecht):
Bijlage 1: ontwikkelingsplan
Hebben we zelf geschreven. Veel van de onderdelen zijn beschreven in wonen en biotopen. Veel hiervan legden we ook al vast in onze anterieure overeenkomst. We schreven daar al eens een blog over. Nieuw in het ontwikkelplan zijn de aanduidingen van de roodvlakken (voor rood dat we nu bouwen en het rood dat we mogelijk in de toekomst nog vergunningvrij willen bouwen.), de gedetailleerde hoogtekaart (zie hiernaast) en een kaart met publieke toegankelijke gebieden.
Bijlage 2: kadastrale kaart
In den beginne heeft de kavel vele vormen gehad, maar in de kadastrale kaart hebben we de huidige vorm vastgelegd.
Bijlage 3: voorbereiding VVE weg
Deze maakte ook al deel uit van de anterieure overeenkomst. De kaart die ook in pagina over buren worden, wordt getoond. Het is de basis voor hoe we de wijk ontwikkelen.
Midden in de winterkou ging Hoogveld met een rupsvoertuig het land op. Spannend beelden in de blog
Bjilage 6: bodemwater onderzoek
Dit onderzoek is gelukkig door de huidige grondeigenaar gedaan.... Het levered een pakket papier van meer dan honderd pagina's op.... We zitten op zeeklei, met weinig humus en een pH van 7,1. Verder niets nieuws. De resultaten vind je hier.
Bijlage 7a: logboek kleine plannen Zuiderzeeland en volledige watertoets obv logboek kleine plannen en de waterkaart
De waterkaart zie je links. Op basis van www.dewatertoets.nl hebben we de gegevens ingevuld.
Vorige week meldden we dat we de ruimtelijke ordeningsprocedure waren gestart. Althans dat dachten wij op dat moment. We hadden namelijk netjes alles ingestuurd naar de gemeente, die ons intern naar een andere ambtenaar doorstuurde, want die ging erover. Kortom wij sturen onze materialen in, proberen telefonisch contact te maken, maar dat lukt een week lang (!) niet. En ... en dat baart ons zorgen, we krijgen geen ontvangstbevestiging. Na een week lezen we de blog van onze collega blogger die in vrijwel dezelfde fase zit als wij, dat hij bij www.omgevingsvergunning.nl heeft ingediend. Kortom eerstvolgende dag dat er bij de gemeente weer iemand bereikbaar is, toch nog maar een aantal keer gebeld. Het blijkt dat wij ook voor deze eerste fase via dit loket moeten. Het loket blijkt niet gemaakt voor bijzondere aanvragen als die van Oosterwold, dus uiteindelijk hebben we alles er maar als bijlagen ingeplakt.
Gelukkig hebben we nu een digitale bevestiging van zowel de omgevingsvergunning als de watervergunning. En nu 26 weken duimen draaien dan maar....
Sinds we in de kerstvakantie onze website hebben geladen, zijn er 1000 individuele verschillende bezoekers op onze website geweest. Een aantal mensen hebben ons via de website benaderd over buren worden. Soms ging dat echt over onze wijk. Andere zijn elders in Oosterwold aan het landen.
Vanaf de voorjaarsvakantie eind februari hebben we op facebook zo’n 50 nieuwe vrienden gemaakt. Op facebook heeft een tiental mensen moeilijke en makkelijke vragen per facebook gestuurd.
Daarnaast zijn we via Esther, de gebiedsregisseur benaderd door een aantal mensen. We hebben zo’n 10 mensen/gezinnen “live” gesproken. Over het algemeen krijgen wij heel veel energie van deze vragen. Het zijn namelijk bijna altijd mensen met een spannend plan of met een grote (of juist heel kleine) droom. Het gonst rond Oosterwold en rond het Paradijsvogelbosje.
En dan denk ik weer aan onze droom: met een mooi landschap onszelf, onze vrienden en ook onze bevriende (toekomstige) buren. Op vrijdagochtend een appje rondsturen en ’s avonds met een groep muziekmaken en pizza bakken of soep koken. En natuurlijk zijn we ervan overtuigd dat het een keer gaat lukken die buren…. Vandaag zou zo leuk zijn.
Het alleleukste is eigenlijk dat we nu al zoveel leuke reacties van mensen krijgen, die ons willen helpen, ideeën hebben. We leren heel veel van de (spannende) ideeën van anderen en eigenlijk zijn we vooral ook heel verbaasd over hoeveel mensen toch heel serieus met wilde plannen bezig zijn. En de laatste ontwikkelingen: ook de eerste (lieve en heel praktische) reacties van omwonenden!
Terwijl we deze week nog mijmerden over hoeveel nieuwe mensen we hadden leren kennen, doordat we in Oosterwold een plannetje hebben, rijpt bij één van de andere initiatiefnemers het idee dat Zonne op de foto hiernaast ze aan de hand deed: ze willen buren worden!
En hoewel we altijd met de verwachting hebben geleefd dat zich op enig moment mensen gingen aansluiten wordt dat nu toch werkelijkheid. En daar worden we toch best een beetje opgewonden van. Uiteindelijk tellen mensen in je buurtje toch nog net effe meer dan een mooi huis, bomen, struiken en zelfs hangbuikzwijntjes.
En ze willen ook muziekmaken! En grappig, want waar wij juist dachten: we gaan naar buiten, wij hebben geen (kleine) kinderen meer, willen zij (en ze zijn niet de enige belangstellenden die zo denken) juist met hun kinderen naar buiten. Lekker in de modder spelen, hutten bouwen.
De initiatiefnemers melden hun keuze bij Esther. We gaan rustig in gesprek en kijken waar we uitkomen. Maar andere belangstellenden blijven natuurlijk van harte welkom!
Nu nog in Hoofddorp, en met ons hoofd al veel in Oosterwold.
Maar als het zoals nu een week mooi weer is knalt het groen uit de grond en springen de fruitbomen in bloei.
Ja daaraan merk je dat de bomen hier in Hoofddorp al ruim tien jaar de kans hebben gehad om te groeien.
Maar met een beetje goede wil planten we dit najaar de eerste boompjes in Oosterwold. Dat zal dan volgendjaar nog geen appels, pruimen of walnoten opleveren, maar dat is slechts een kwestie van laten groeien.
Het is heerlijk wanneer zulk mooi weer je het idee geeft dat je in de natuur kunt leven. En van de natuur kunt leven.
Dat je met verwondering naar het openen van de knoppen van de ginko blijft kijken, en de rode Acer.
En hommels die de kersenbloesem bevruchten. Helaas niet voor ons. Want de kersen zijn allemaal voor de kauwtjes, de houtduiven en de eksters. Die zullen straks niet rusten voordat alle kersen genuttigd zijn. Gelukkig is er nu eerst bloesem.
En als we eenmaal in Oosterwold wonen, komt er vast net zo'n tijger bij ons wonen, als deze buurpoes Luki. Kan die woelmuizen vangen.
Waar begin april de ene beslissing over de andere heen buitelde en er van alles te bloggen was, is het nu op dat front wat rustiger. De bevestigingen van de aanvragen eerste fase bouwvergunning en waterverguning zijn binnen. En het is angstvallig stil. Beetje weird eigenlijk.
Er zijn twee mensen die een intentieovereenkomst hebben getekend in onze hoek, maar de wensen liggen niet allemaal tegen elkaar aan. We wachten even af en gaan op enig moment met elkaar om tafel.
Eén van de moeilijkste dingen rondom het ontwerpen van een huis (naast de kosten in de klauwen houden) vind ik persoonlijk het kiezen van de verschillende systemen voor installaties in huis. En dat je iedere installateur weer uit moet leggen hoe anders het gaat in Oosterwold.
Voor riool lijkt het allemaal het meest duidelijk: we werken met een helofytenfilter en een bezinktank. Vooralsnog met gescheiden systemen voor de twee huizen, maar misschien met één filter en twee tanks.
Voor electriciteit gebruiken we het net als mega batterij en leggen we een groot aantal zonnepanelen op het dak. (Ze worden zelfs het dak! Dat vinden we mooi)
Ook voor het water lijkt het allemaal helder: gewoon op het net. Stiekem wil ik eigenlijk ook nog wel m'n wc met grijswater spoelen, maar dat lijkt niet zo haalbaar. (kleine ruimtes, onhandige wateropvang bij grasdak).
Maar dan: verwarming en warm water!
Iedereen wil ons aan de aardwarmte hebben, maar dat mag niet in verband met de diepte ( en de ondiepe systemen lijken vooralsnog te onrendabel).
Zonnecollectoren en zonneboiler kunnen evt in het grote huis, maar dan is wel voorwaarde dat ze kwa maat bij de zonnepanelen passen.
We willen zelf graag een betaalbare houtkachel, die eventueel ook de vloer verwarmt. De vloer van de schuur (grote huis) moet aan- en uitschakelbaar zijn, want die wordt niet altijd verwarmd. En wanneer hebben we dan genoeg? Moet er nog een electrische boiler bij? En kan dat wel hout en zonneboiler en electrisch verwarmen?
Ik kan met geen mogelijkheid voorspellen hoeveel we gemiddeld en bij pieken nodig hebben. Kortom er moet nodig een expert bijkomen, maar wie is goed in dit soort dingen? Ik vind het maar bar ingewikkeld, maar ook hier gaan we op enig moment uitkomen. (hoop ik)
Bij het begin van de besluitvorming rondom Oosterwold (2013) zijn een aantal interviews gehouden die de verwachtingen van verschillende mensen bij Oosterwold schetsen. Casla verzorgde de tentoonstelling U & Oosterwold. Ook in Oosterwold kennen we geschiedenis (zelfs nu er nog geen huizen worden gebouwd.)
Hieronder een aantal van de filmpjes die de verwachtingen schetsten. Leuk om te kijken. Leuke filmpjes, hoewel ik bij het derde filmpje het geluid uit heb gezet......
Een architect:
Zorgverleners
Fruittelers
Een initiatiefnemer
De stadsboeren: Tom en Tineke
Een rondrit door Oosterwold
Dank aan de polderpionier (facebook) voor de attentie op een aantal van deze filmpjes.
In onze vriendenkring gaat het Paradijsvogelbosje ook steeds meer leven. Hoe we dat merken?
Nou, her en der vandaan worden ons stekken aangeboden. Stekken die anders als onkruid of in de weg staand weggehaald worden, worden nu met zorg opgekweekt. Zo kwamen G en A vanochtend langs: We hebben een kastanje in een pot staan en die is al 1,20 m. hoog. Die mogen jullie volgend jaar hebben, als ie op een mooi plekje komt te staan. I houdt in Haarlem zijn esdoornstekken apart.
Onze kinderen hebben M. voor Vaderdag vorig jaar een zaaibak met corsicaanse dennen gegeven. Het zijn de zaden uit de dennenappel voor ons huis. En die is weer een opgekweekte boom uit een dennenappel die R met M samen in de zomervakantie van 1999 op Schiermonnikoog hebben meegenomen en opgekweekt. De dochters van G en A Dus over 15 jaar aan de Paradijsvogelweg......
En dan hebben we nog de pot met een hazelaar uit de tuin van M. en C. in Amstelveen staan.
Verder staan langs onze schutting nog 8 struik en klimrozen. Aan het eind van de winter heb ik 22 stekken uitgezet, 8 daarvan hebben nu nieuwe blaadjes. Aan de andere schutting staan er nog 2 of drie van de klimroos.
En zelf kan ik nergens meer rondlopen zonder op "restplaatsen" nieuwe stekken van vanalles te zien. Het liefst zou ik met een kruiwagen rondlopen en al die stekjes ophalen. Maar ja, ik heb geen plek om een en ander kwijt te raken.
De bramen laten we dit jaar lekker verwilderen. Zo hebben we aan het eind van de zomer veel takken voor september stekken.
Elke plant die gesnoeid moet in de tuin wordt ook door mij gestekt. Zo was gisteren de forsythia aan de beurt. Ruim twintig stekken staan nu in de potten. Ik ben benieuwd of ze het gaan redden. Voor snoeien moest het nl nu, maar voor stekken eigenlijk een beetje later. Als het nou niet te hard vriest. ......
En dan hebben we natuurlijk nog de sloten bij de boerderij van A en R in Eibergen, waar ongemerkt van alles in de sloot staat. A. haalt deze planten normaal weg, dit jaar blijven ze staan zodat wij ze in het najaar of volgend voorjaar mee kunnen nemen.
Iedereen denkt en kweekt dus met ons mee. En dan nog heb ik geenzins het idee dat er in het najaar en voorjaar nog een heleboel planten en zaden bij moeten. Wat mag er van jou in ons Paradijsvogelbosje staan?
Wij gaan op onze grote woning een grasdak aanleggen. We zijn nieuwsgierig af we in Oosterwold meer van dit soort daken zullen zien.
Omdat wij voor een doorgaande groene vlakte vanaf de heuvel willen kiezen wij voor een matig intensief grasdak aanleggen.
Hieronder wat informatie over verschillende soorten groene daken:
Een filmpje over sedumdaken:
Groene daken isoleren niet in de winter, maar (hoe dikker het dak is) wel verkoelend in de zomer. Je dak gaat zo'n twee keer zo lang mee, omdat het in de zon niet licht te "blaken", maar keurig koel blijft.
In de onderstaande video worden ook de verschillen tussen de verschillende daken uitgelegd.
De subsidie die in Amsterdam wordt gegeven, wordt (helaas) in Almere niet gegeven.
Bij het Aardehuis in Olst Wijhe maken ze een dak zoals wij dat waarschijnlijk ook gaan doen.
Je kunt hiervoor kijken op de website van Aardehuis. Op de dianage en wortelwerende laag leggen zij verteerbare uienzakken gevuld met compost. Daarop leggen ze aarde waarin de zaden kunnen wortelen. Na twee weken is de grond zaaiklaar en worden gras en kruiden ingezaaid.
In gesprek met de architect (die we daarop niet hadden uitgezocht, dus hem treft hierin geen blaam) blijken de verschillen met gewone bouw. Hij spreekt over het water zo snel mogelijk van het dak hebben (minder belasting) terwijl wij het water zo lang mogelijk vast willen houden (anders verdrogen immers de plantjes....). We komen er samen wel uit. Hij weet de juiste dingen en wij ook. We vullen elkaar aan en zullen er wel komen.
Volg onze website als je wilt volgen hoe we verder gaan met dit dak, of het ons lukt etc.
Oosterwold groeit snel. In ieder geval het aantal enthousiastelingen. Het leuke is wie enthousiast wordt ook meteen zo heerlijk en volledig enthousiast is.
Op facebook verschijnen ineens allemaal nieuwe kaarten. En onze toekomstige buurvrouw heeft een intentieovereenkomst getekend. En moeten nog een of meer enthousiastelingen tussen anders kunnen we de weg niet realiseren, maar dat komt vanzelf. En er blijkt nog een groene stip te staan. Wie is die groene stip op nummer 047? We leren je graag kennen!
Maar ook in de omliggende velden komen langzaam maar zeker stippen te staan.
Gisteren gingen we op bezoek bij collega voedselbosbouwer Myriam Prent in Bergen (NH). Op facebook volgden we elkaars verhaal en nu waren we dichtbij voor een verjaardag van vrienden, die mooie paardenkastanjebomen voor ons klaar hebben staan in Koedijk. Een uitstapje naar Bergen, was ineens niet zo ver om. Dus wilde ik haar tuin wel eens zien en kijken waar zij tegenaan gelopen is en was.
Myriam is een vrouw met veel ervaring en wijsheid. Dit project is als heel veel permacultuurprojecten heel erg IN een gemeenschap ontstaan, waar wij eigenlijk heel erg op de tekentafel starten. Liefst willen ook wij natuurlijk gewoon starten en in de grond wroeten. Anderzijds is het ook heel fijn dat wij straks (als de vergunning er eenmaal is) voor het landschap niet eindeloos met andere partijen hoeven te overleggen, maar gewoon kunnen beslissen. Anderzijds, bij ons gaat niet VANZELF een gemeenschap om het project te dragen ontstaan. Hoewel, daar moet Myriam ook heel hard voor werken.
Onderwerpen die naar voren komen om te onderzoeken richting de toekomst:
ERF heeft het gebied met biologische landbouw in hoge mate "schoon" weten te houden. Dat is een kwaliteit die wij waarderen. Hoe gaan we voorkomen dat een toekomstige buurman of buurvrouw gezellig met Roundup of iets anders vies in de rondte gaat spuiten. Dan is de bijzondere kwaliteit van het gebied zomaar weg.
Onze buurman Staatsbosbeheer, kan op zijn grond doen en laten wat ie wil (terecht), hoe gaan onze landschappen goed aansluiten?
Hoe organiseren we de gemeenschap die de natuur op het Paradijsvogelbosje gaat "dragen"? En welke gemeenschap gaat zich door het Paradijsvogelbosje laten dragen?
We zitten lang te praten en gaan ieder met onze eigen vragen weer uit elkaar. 't Is vast niet onze laatste ontmoeting!
Dank Myriam voor de ontvangst, je boeiende verhaal en je mooie tuin.
Blijf ons vooral verblijden met je verwonderde facebookposts of wat je in de natuur aantreft!
Een paar weken geleden hebben wij gemeld dat we aan het stoeien waren met hoe we een en ander in installaties moesten gieten.
Vandaag zijn de EPC berekeningen binnen gekomen:
Beide woningen scoren daarmee binnen de norm van bouwbesluit 2015, namelijk 0.4.
De optimalisaties die voortvloeiend uit de isolerende werking van de aardwal is daarbij niet meegenomen. Dat geldt ook voor de isolerende en tenminste verkoelende werking van het grasdak.
Onze onverwarmde schuur isoleert ons woonhuis enorm, maar ook dat hebben we niet door laten rekenen. Doordat we nu al onder de norm zitten hoeven deze maatregelen (waar de waarde lastiger aantoonbaar is en veel discussie vergt) niet in de bouwaanvraag verwerkt te worden. Eén discussiepuntje minder.... Jaja, we worden risicomijders.....
Onze collega blogger "Bouwen in Oosterwold" uit in zijn blog de gemiste kansen in het nieuwe ontwikkelplan Oosterwold. Waar blijft de vrijheid en het beeld dat initiatiefnemers zo veel mogelijk onderling moeten regelen. Door het projectontwikkelaars moeilijk te maken, wordt het ook groepen initiatiefnemers moeilijker gemaakt. Iets met "kind en badwater"? Op basis van zienswijzen kan dit natuurlijk nog veranderen!
Op facebook lezen we dat er veel mensen zijn die zich zorgen maken en het idee hebben dat hun (gezamenlijke) plan of idee wellicht niet mogelijk is. Daar worden we verdrietig van.
Gisteren (26 juni 2015) was er een bijeenkomst georganiseerd door Vereniging Buitenstad gewijd aan de ontwikkelingen in Oosterwold. Wij mochten ook in vijf minuten een pitch geven van ons initiatief. Genoeg te vertellen uiteraard, maar dik dat verhaal maar eens in tot vijf minuten. Ons initiatief Paradijsvogelbosje sluit immers eerder aan bij een barbecue op midzomernacht dan bij een elevator pitch. Maar toch een poging gewaagd.
Buitenstad richt zich op de kwaliteit van groen en ruimte in en rondom Almere. Als onze droom is: een landschap maken, dan gaat dat uiteraard over groen en ruimte.
Ons initiatief ligt geografisch wat noordelijker dan de meeste andere initiatieven in de buurt van het Kathedralenbos. Om precies te zijn, aan de Paradijsvogelweg, den zuiden van de kleine strook bos van Staatsbosbeheer. Maar als je vanuit de hoek van de weg en het bosje kijkt, dan zie je een vlak akkerland, waar nu alleen minuscule uienplantjes ontkiemen. Ook dat heeft zijn eigen schoonheid, maar voelt niet als een landschap om ‘in te zijn’. Alhoewel een groep reeën daar anders over schijnt te denken, en veelvuldig gesignaleerd wordt in de buurt.
Wij zijn, gefascineerd door de bosrand en de mooie dubbele rij iepen begonnen om een kavel te schetsen met veel water en bomen, kruidenweiden. Vooral veel afwisseling van biotopen, gestuurd door zon, schaduw, hoog, droog en laag, nat.
Onze kavel is wat groter dan een standaardkavel. Wij hebben een combinatie gemaakt van een landbouw en een landschapskavel, omdat wij wat meer ruimte wilden gebruiken voor de landbouw activiteiten, en omdat wij graag een natuurlijk landschap vorm willen geven, dat niet afgesloten is, maar juist uitnodigt voor buurtbewoners en andere bezoekers om er te komen, mee te werken, rond te kijken, of zelfs een openluchtconcertje bij te wonen. Een kerngedachte van Oosterwold zou kunnen (en moeten) zijn, dat initiatiefnemers in hun omgeving een meerwaarde creëren in het landschap. Een meerwaarde die er nu nog niet is. Sterker nog, Oosterwold biedt ruimte om meerwaarde te creëren waaraan we nu nog helemaal niet denken. Die ook de gemeente ons niet voorschrijft, en die geen planoloog in zijn sterrenkijker voorziet. Onze verwachting is dat we op onze kavel een zeer kleinschalig gevarieerd landschap maken, dat een combinatie wordt van landbouw, natuur, recreatie, cultuur, en wonen.
Maar we hebben ook al verder gedacht dan onze eigen kavel. Want je moet als initiatiefnemer deelnemen aan de opbouw van een wijk, met een gemeenschappelijke toegangsweg en wandelpaden. Daarvoor hebben we een plan met een contour van de toegangsweg, die aan toekomstige buren veel ruimte biedt om zelf hun kavel te bepalen, maar toch ook de structuur van de wijk vastlegt, zodat iedereen die er gaat wonen kan inschatten waarmee je te maken krijgt. De weg en gedeelde wandelpaden moeten immers ook gezamenlijk worden onderhouden. Eigenlijk is voor de bijeenkomst van Buitenstad die wijk een interessant aandachtspunt. Want uiteraard moet er een weg worden aangelegd, die liefst efficiënt alle kavels verbindt. Maar wat doet dat met de kwaliteit van de ruimte? Als er vanaf de start een halfverharde weg wordt aangelegd, dan krijgt dat vanzelf een landelijke sfeer. Bijkomend voordeel is dat bezoekers geen 80 km per uur gaan crossen op die weg, waar hopelijk straks ook kinderen spelen.
Een van mijn stokpaardjes is dat water een belangrijke kwaliteit toevoegt aan de ruimte. En in grote delen van Oosterwold, zo ook in onze wijk, ligt al het water opgesloten in drainagebuizen onder de grond. Dat gaat veranderen. Er staat ook iets over in de regels van Oosterwold, maar dat verplicht ieder initiatief alleen tot een soort postzegel vijver die de wateropvang van het bebouwde oppervlak compenseert. Omdat onze kavel vrij groot is, kunnen we alleen al op onze kavel een flinke plas water aanleggen, die overigens grotendeels uit ondiep moeras zal bestaan. Ook komt er een smal slootje dat voor afwatering dienst doet. En als er straks buren komen, kunnen we meerwaarde aan die watertjes geven, door sloten en vijvers met elkaar te verbinden. Dan kunnen vissen en andere waterdieren zich gemakkelijk verspreiden. Het zou toch een kroon op Oosterwold zijn, als er zich over een paar jaar ringslangen zouden gaan vestigen? Wij maken twee woningen. Een pionierwoning, ongeveer zo groot als een Landal-huisje. En een grotere woning, die overigens voor de helft uit een agrarische schuur bestaat. Met name die grote woning krijgt een bijzondere plek in het landschap, omdat deze aan twee zijden aansluit op een langgerekte aardwal, die overgaat in een begroeid kruidendak. Vanuit de Paradijsvogelweg zal je dus vooral een oplopende groene helling zien die de woning grotendeels aan het zicht onttrekt. Tegelijk zal die helling een contrast vormen met het verder zo vlakke landschap van Oosterwold. Een contrast dat zich ook voortzet, omdat de verhoogde aardwal en het dak zich lenen voor een afwijkende beplanting met een vegetatie die past bij een droger en voedselarmer biotoop.
Regels en hindernissen
Op de bijeenkomst van Buitenstad heb ik ook een paar opmerkingen gemaakt over de regels van Oosterwold en de vergunningsaanvraag waar wij nu middenin zitten. Dat levert voor ons nu een aantal hindernissen op, die we hopelijk spoedig achter ons kunnen laten. Er blijkt nogal wat discrepantie te zijn tussen de manier waarop de regels voor Oosterwold in de Anterieure Overeenkomst zijn terecht gekomen, en waarop ze nu bij de vergunningsaanvraag worden getoetst. Daaraan wil ik graag een stelling wagen, namelijk dat het een misvatting is om de toewijzing van de vergunning te gebruiken om de regels van Oosterwold te handhaven. Dat dreigt nu wel te gebeuren, omdat Vergunningen minutieus wil toetsen of iedere meter wel de juiste bestemming krijgt, en voldoet aan de percentages die zouden moeten gelden voor Oosterwold. Terwijl het onderscheid tussen verschillende invullingen veelal arbitrair is. Of je iets nu stadslandbouw, landschappelijk groen, verspreid groen, of (recreatief) water. Wat doet dat ertoe? En nog erger: waar blijft de vrijheid en ruimte voor initiatieven, als je iedere tegel van je terras in je bestemmingsplan moet vastleggen? Ik denk dat het veel beter is, om de regels over percentages en functies op de kavel alleen globaal te toetsen in de vergunning, en meer precies in verhoudingen vast te leggen in de koopovereenkomst van de grond. Dan kan vervolgens een Vereniging van eigenaren de taak op zich nemen, om met name die belangrijke functies van toegankelijkheid en begaanbaarheid zelf ter hand te nemen, zonder dat de gemeente Almere als een politieagent moet toezien en handhaven. Dat lijkt daarom een zinvolle zienswijze op het nieuwe ontwikkelplan, en misschien ga ik dat wel indienen ook. Dat kan nog tot 27 juli, en het plan is te vinden op http://www.ruimtelijkeplannen.nl/documents/NL.IMRO.0034.OP5alg01-on01/b_NL.IMRO.0034.OP5alg01-on01_tb.html (de link op de website van Almere werkt niet). Ook andere partijen dan de gemeente leveren een bijdrage aan het hindernisparcours. Zo blijft het erg moeizaam om met de leveranciers van stroom, water en kabel afspraken te maken. Die kijken liever de kat uit de boom, en lijken daarmee erg op de vertraging en weerstand te koersen. Ook merken we dat Staatsbosbeheer weinig coöperatief is. Zo kregen we een bericht dat ze alleen willen overleggen met Stichtingen of Verenigingen en niet met ‘individuele’ buren, hoewel zij ons met 110 aangrenzende meters toch als een relevante gesprekspartner kunnen beschouwen. Ook staan zij afwijzen tegen het idee van een pad door het bos, omdat ze daarmee aansprakelijk zouden kunnen worden voor schade of letsel van wandelaars. Kortom, daar is nog een en andere te overwinnen om die zo begeerde kwaliteit van groen en ruimte voor de bewoners van Oosterwold verder vorm te geven. Ik heb mijn pitch gisteren beeindigd met de vraag: gaat het lukken? We denken van wel, maar het zou ontzettend helpen als we een paar hindernissen soepel zouden kunnen wegnemen. De onduidelijke planning van het vergunningstraject is daar één van. Maar een veel belangrijkere stap is wanneer wij in onze buurt buren kunnen verwelkomen, en samen die plannen kunnen afstemmen, om de wijk vorm te geven. In de discussie na afloop van de pitches kwam in verschillende vragen en opmerkingen naar voren, dat er buiten de initiatieven en marginale invulling van wijken en toegangswegen, weinig of geen visie of plan lijkt te zijn, hoe die initiatieven en wijken onderling zouden moeten en kunnen samenhangen om zodoende tot die ‘kwaliteit van groen en ruimte’ bij te dragen, die we allemaal zo graag tot grote bloei willen doen komen in Oosterwold. Hopelijk krijgt die nodige samenhang meer aandacht op de conferentie die de Vereniging Buitenstad op 14 oktober hoopt te organiseren. Ik was mijn ingestudeerde laatste zin vergeten, dus die haal ik graag hier nog in: Vorige week kocht ik voor Marie-José een boek: De tuinbaas en zijn buitenplaats. Nu in boekhandels in de aanbieding, met fantastische verhalen vanuit de beleving van die tuinbazen. Ik hoop dat er over 25 jaar, als wij oude knarren zijn, een nieuwe editie zal verschijnen, waarin tenminste één of twee buitenplaatsen in Oosterwold worden bezongen door hun tuinbazen, jong en oud.
Aankomende zondag om 1500 uur is er een informele bijeenkomst voor initiatiefnemers. Dit is een prima gelegenheid om buren te leren kennen, zaken te bespreken zoals de gezamenlijk aan te leggen weg, hoe de EPC norm te halen, percentages uit de structuurvisie etc.
Afgelopen woensdag mochten wij weer bij Esther op bezoek.
Voor ons was dat nodig omdat er nog erg veel onduidelijk is over hoe lang procedures nu wel of niet gaan duren. Het is best lastig plannen als je niet weet of je de grond over 7 weken of over 7 maanden geleverd gaat krijgen. We hebben daarover met Esther afspraken gemaakt en hopen daarover over twee weken meer te weten. (Misschien kunnen we de onzekerheid dan inperken tussen 5 weken en 5 maanden?)
We hebben afspraken gemaakt over hoe een en ander aangevlogen wordt met de afrit van de Paradijsvogelweg, die de gemeente toch heel graag zelf wil maken. Ook het koopcontract komt binnenkort beschikbaar. (niet onbelangrijk)
Een ander onderwerp ging over buren. We hebben Esther om de adresgegevens gevraagd van allen die zich bij haar hebben gemeld voor een locatie bij ons. Er gonzen nu namelijk een aantal buren om ons heen. Sommigen hebben zich al wel, anderen hebben zich nog niet bij Esther gemeld. Wij willen graag met iedereen in gesprek die serieus bij het Paradijsvogelbosje wil landen. Esther wil over verkaveling alleen spreken met hen die zich onder vermelding van de gewenste plek (middels een intentieovereenkomst) ook bij haar hebben gemeld. Dit omdat zij de aanvragen in volgorde van overeenkomst moet of wil behandelen. Het is belangrijk hiervan kennis te nemen wanneer je heel specifiek op een plek wilt zitten. Wij kunnen hier geen invloed op uitoefenen. Natuurlijk is het zo dat als iedereen die zich meldt met een gezamenlijk gedragen voorstel komt, dit voor Esther het makkelijkst werkt. Maar mocht het voorstel van de melders niet eensluidend zijn, dan is de regel van Esther helder.
Het lijkt ons zinvol (en vooral leuk) om zodra Esther onze vraag over contactgegevens heeft beantwoord, te kijken of een ontmoeting mogelijk is.
Uitsmijter van het gesprek ging over straatnamen. Esther verklapte dat de straatnamencommissie sociologen in de straatnaam wil zien. We mogen suggesties doen. Kortom: welke socioloog zou een Paradijsvogelbosje kunnen verzinnen? Suggesties zijn welkom!
In voorbereiding voor het Paradijsvogelbosje verzamelen wij een heleboel zaadjes. Dat moet goed gaan op zo'n vruchtbaar land! Maar natuurlijk moeten wij ook een en ander kortwieken. Daarvoor hebben we inmiddels twee zeisen (één voor kanten en één voor vlaktes). Marien laat ze hier vol trots zien. Hij heeft vroeger bij de boer gewerkt en daar ook leren zeisen. Een ideale manier om wilde velden op het juiste moment enigszins in toom te houden. Tussen alle perikelen over of het met vergunningen wel en niet lukt, danwel of het wel en niet tijdig lukt, verheugen wij ons maar met dit soort genot.
Mocht er overigens nog iemand zijn die nog een haartuig (aambeeld en hamer om zeis "uit te slaan") voor een zeis heeft: wij houden ons aanbevolen en willen het graag overnemen.
Regelmatig worden picknicks georganiseerd, waarbij initiatiefnemers met elkaar kunnen uitwisselen hoe het gaat. Ideaal om tips te krijgen, andere iniatiefnemers te leren kennen. Op 30 augustus 2015 is de derde informele bijeenkomst / picknick in het Kathedralenbos voor initiatiefnemers. Zie de oproep op Facebook alhier.
Op dit moment is voor ons nog niet duidelijk of we er kunnen zijn.
De picknickbijeenkomst zondag was een groot succes! Er waren zoveel mensen dat we niet meer in staat waren om een rondje te doen met de aanwezigen over hoe ver iedereen is. Toch hebben we individueel veel mensen gesproken. Informatie uitgewisseld en vooral ook live kennis gemaakt.
De foto hieronder heeft organisator Cathelijne van Berken op facebook geplaatst. (we waren ons fototoestel vergeten.)
Het weer droeg natuurlijk enorm bij aan de goede sfeer!
Afgelopen zondag 30 augustus was er weer een Oosterwold picknick. Met overweldigende opkomst. Voor ons is na het indienen van de vergunningsaanvraag het grote wachten aangebroken. Dan is zo’n uitwisseling met mede-initiatiefnemers zeker inspirerend. En kan je ook je hart luchten. En niet wij alleen. Alle initiatiefnemers willen natuurlijk snel. En het gaat niemand snel genoeg. Vooral in de eerste fase waar de meeste initiatiefnemers zitten: dat ze hun plannen vorm geven, en een lokatie voor een kavel moeten zoeken, en vastleggen bij de gebiedsregisseur. Van tevoren waren we nog even naar ons beoogde landje in wording bij de Paradijsvogelweg langsgereden. Ter inspiratie hebben we de onlangs gekregen zeis meegenomen. Je weet nooit. Er staan nu nog uien op het veld, en klaver en een soort koolzaad langs het bosje van Staatsbosbeheer. En in de grasstrook langs het bosje tieren de brandnetel en de distels weelderig. Als je dan nog niet op je eigen land aan de slag kan, en je hebt een zeis in je handen, tsja, dan zijn die brandnetels en distels een gewillige prooi. Dat scheelt immers volgend jaar een hoop uitgezaaide distels, en wellicht dat we dan die brandnetels op deze wandelstrook eerder onder de duim kunnen houden. De zeis was nog niet eens gescherpt, maar distels en brandnetels laten zich met hun stugge stelen makkelijk ommaaien.En tenslotte begin je jezelf al bijna een ambachtelijke landwerker te voelen.
Als we een voedselbos willen maken hebben we veel vruchtbomen, struiken en zaden nodig. Daarom verzamelen we heel veel zaden van gronden die lijken op de jonge zeeklei die er in Almere is.
Inmiddels hebben we zakkenvol met dit soort grote en kleine zaden.
Ook Wilma van www.depuntarkel.nl verzameld er wild op los voor ons.
Dit weekend waren de bramen aan de beurt. We hebben hele lekkere bramen in onze tuin. Eind augustus, begin september kan je middels zomerstekken de bramen vermeerderen. We gebruiken deze gelegenheid om de bramen terug te snoeien. Stiekem hadden we gehoopt om de bramen in september al in de volle grond in Oosterwold te kunnen zetten. Maar we moeten ook voorbereid zijn op een vertraging. Onze termijnen zijn vergelijkbaar met de blog die Frank aangeeft in zijn blog: https://oosterwold.wordpress.com/2015/09/03/het-is-stil-aan-de-overkant/
Dus de bramen gaan de potten in. Mocht er toch ineens sprake zijn van versnelling, dan moeten we de bramen dus verplanten!
Er is geluid van de overkant, zouden Frank en Jacqueline van de blog "bouwen in Oosterwold" waarschijnljik zeggen.
Na een dringend verzoek om de toezegging van vergunningen om te bellen en een afspraak te maken na te komen, ontvangen we vandaag (zonder telefoontje en afspraak) ineens het verzoek om onze aanvraag tweede fase omgevingsvergunning aan te vullen. We moeten op 7 punten en 4 constructieve vragen antwoord geven.
We hebben tot half oktober de tijd (onderwijl wordt natuurlijk niet besloten, noch ter inzage gelegd.)
Onze architect geeft aan dat we de vragen per ommegaande maar uiterlijk volgende week kunnen beantwoorden.
Wat willen we graag aan de slag! Het kadootje voor onze 20e huwelijksverjaardag is binnen.
Deze week hebben we via marktplaats een hamer en aambeeld bemachtigd, waarmee we de zeisen kunnen haren. We maken dan het uiterste puntje van de zeis dunner en sterker! Daarna kunnen we 'm met de strekel verder slijpen.
Hieronder een youtubefilmpje hoe een zeis gehaard moet worden.
Langzaam maar zeker begint het drukker en drukker te worden rondom het Paradijsvogelbosje. Met een aantal initiatiefnemers die ook heel snel gaan. Als de procedure straks 8 weken is, dan gaan de nieuwe initiatiefnemers straks net zo snel bouwen als wij. Wel lekker druk dan.
Op de kaart zien jullie de initiatiefnemers die de gemeente inmiddels op de kaart heeft gezet. Daarnaast weten wij nog van twee initiatiefnemers die nog niet bij de gemeente zijn geweest.
Omdat het goed is met elkaar kennis te maken willen we een kennismakingsmiddag/avond organiseren. Nou is het onhandige dat wij de nummers 122. 128 en 156 "kennen", maar de nummers 118 en 150 niet. In verband met privacy zegt de gemeente de gegevens niet te kunnen verstrekken. En da's heel onhandig. Dus: wie kent nummers 118 en 150 zodat wij en onze andere toekomstige buren deze initiatiefnemers kunnen ontmoeten?
Noot: Nummer 150 is niet langer een nummer, maar bij ons bekend.
Gisteravond hebben we met hulp van onze architect de aanvullingen op de vergunning 2e fase ingestuurd. De vraag is of hiermee in de ogen van de gemeente de aanvraag voor deze fase compleet is. We zijn benieuwd wanneer we horen hoe de beslissing in procedure gaat.
Gisteren liet Erik Deiman van het Waterschap weten dat wij volgende week vrijdag waarschijnlijk onze watervergunning krijgen. Daarmee lijkt de eerste vergunning over het geheel vrij te komen. Welke voorwaarden precies aan het geheel worden gekoppeld is op dit moment nog niet duidelijk. Er zijn geen aanvullende stukken opgevraagd, dus wij verwachten dat eventuele voorwaarden binnen de door ons opgegeven plannen realiseerbaar zijn.
Hartelijk dank waterschap! Op mooi, schoon en goed natuurlijk aansluitend water in Oosterwold.
Jahoe! Donderdag is de watervergunning binnengekomen. Een dag eerder dan door de ambtenaar beloofd.
Feitelijk zijn het twee vergunningen:
1. een vergunning voor het aanleggen van waterstaatswerken (een plas water en een sloot)
2. een vergunning voor lozing van afvalwater
In de vergunning voor het aanleggen van waterstaatswerken staan een aantal voorschriften:
1. je moet melden dat de werkzaamheden gaan starten en wanneer je ermee klaar bent.
2. als je aan het werk bent moet de vergunning aanwezig zijn.
3. een aantal voorwaarden ten aanzien van onderhoudswerkzaamheden
4. afvoer en transport van oppervlaktewater moet ten alle tijden zijn geborgd
5. als je verharding aanbrengt moet je hiervoor voldoende waterbergingscapaciteit aanleggen. (de tabel komt neer op voor elke honderd vierkante meter verharding ongeveer 12 m3 bergingscapaciteit) in Wateren in Oosterwold hebben we laten zien hieraan ruimschoots te voldoen.
6. ook na aanleg moet het gebied ecologisch gezond blijven.
7. drie maanden na aanleg moet de tekening van de feitelijk aangelegde watergangen, wateren, en lozingspunten bij het waterschap worden ingediend.
In de vergunning voor lozing van afvalwater staan ook een aantal voorschriften:
1. De water kwaliteit moet aan bepaalde voorwaarden voldoen
2. Er moet een controle putje zijn om die waterkwaliteit te kunnen controleren.
3. Als iemand anders de vergunning gaat uitoefenen (rechtsopvolger), moet hij/zij zich binnen 14 dagen melden bij het waterschap. Bij verkoop: melden dus, denk ik.
Naast de watervergunning valt donderdag ook een brief van de gemeente in de bus. Er is van alles niet in orde met onze ecologische rapportage, volgens hen. Spellingsfouten, meldingen van korstmossen die niet terzake doen, verwijzing naar een andere flora en fauna lijst dan door de ecoloog opgesteld...... Bijzonder om eind september een dergelijk commentaar te krijgen op een stuk dat je in maart hebt laten opstellen en begin april hebt ingediend. Jammer dat de gemeente het zo groot maakt. Onderwijl wordt de behandeltermijn opgeschort.....
Want de ecoloog concludeert: in spellingsfouten mag je niet wonen!
Maandag hebben we een gesprek met vergunningen. We zullen zien hoe oplosbaar dit is.
Van Esther hebben wij begrepen dat er vijf nieuwe buren rondom het Paradijsvogelbosje willen komen wonen. Zij heeft met hen gesproken. Initiatiefnemers 122, 128, 141, 150 en 156 laten hun kavels door Esther rondom ons uittekenen. (Wij houden niet van nummers, maar niet iedereen wil al "openbaar" bekend zijn en dat respecteren we graag. Daarom de nummers)
We proberen een burendag te organiseren, maar da's nog niet eenvoudig. Initiatiefnemers zijn drukke mensen! We vinden het vooral heel leuk!
Hoewel dat nog niet geldt voor de vergunningen, is het in de natuur nu oogsttijd. Omdat we dus nog niet bij het Paradijsvogelbosje in de klei kunnen staan, oogsten we vanuit Hoofddorp wat we tegenkomen. Vanochtend dus een omloopje gemaakt door verwilderde bosschages (ja ik wist ook niet dat je dat woord zo hoort te schrijven). Met zo’n rijke oogst aan bessen ga je begrijpen hoe een boer zich moet voelen als hij zijn oogst heeft binnengehaald.
Een bonus was wel dat in een stukje bos, ingeklemd tussen een sloot en een industrieterrein enorme hoeveelheden aronskelk hun zaad-stelen met feloranje bessen. Die zitten op een soort knots die eerst fier uit de grond steekt, maar bij rijping als het ware kamikaze pleegt, en slap omknakt. We hebben uiteraard lang niet alles meegenomen, maar zo’n verzameling oogt toch al overweldigend! Twee straten van ons huis vandaan heeft de gemeente de slootkant gemaaid, en daarmee een paar honderd lisdoddes omver gehaald. Deze rietsigaren willen wij ook graag in Oosterwold, dus deze hoeven we niet eens te plukken.
En verder: meidoornbessen, vooral hele dikke ( je weet nooit of uit de zaadjes ook weer dezelfde planten komen, maar toch). En heel veel ligusterbessen. Traditioneel bekend als oer-Hollandse haagbeplanting. Maar als je de liguster niet iedere week met de heggenschaar bewerkt, komen er prachtige pluimen, die fantastisch ruikende bloemtrossen geven, en in het najaar trossen met zwarte bessen, waar de vogels dankbaar op foerageren. Bessen van Sporkehout, ook wat bessen van Kornoelje, hoewel ik niet zo van kornoelje houd, maar als bessenstruik is hij voor vogels welkom. Vanmiddag hebben we nog door de Kennemerduinen gelopen. In de bossen vind je vooral eikels, die we voor de lol geplukt hebben, en die in ieder geval de grond in mogen, en dan zien we wel wat er van komt. Ook hebben we veel verschillende soorten rozebottels geplukt, Mooie kleine trosrozen aan de rand van de Heimanshof. Langs de wandelpaden kleine rozebottels (egelantier?) en een paar botanische rozen met dikke zaden. En in de duinen zie je duinrozen met zwarte rozebottels. In de duinen, vooral in het zand langs de meertjes groeien heel veel Teunisbloemen.
Soms worden wij een beetje moedeloos. Een procedure die ons is voorgesteld als dat ie 6 maanden zou duren, gaat in de praktijk 10 maanden duren zoals het er nu uitziet. Ons voorhoofd is inmiddels één grote blauwe plek.
Heel lief sturen vrienden dan foto''s ter inspiratie.
AMFITHEATER
SPELEN (lekker wild, veel aanleidingen, weinig bedacht)
Je kunt water met een brug oversteken, maar ook...
En Paradijsvogels hebben de Aronskelken die vorige week nog bij ons lagen over Oosterwold uitgevlogen!
Vandaag werd er in Almere een conferentie gehouden over de gebiedsontwikkeling in Oosterwold. In de Stadsschouwburg van Almere. Ik mocht er samen met Jikke Balkema van het waterschap Zuiderzeeland een zogenaamd ‘WaterLab’ begeleiden. Zeg maar een kringgesprek rondom het thema water en waterbeheer. Deze conferentie was georganiseerd door o.a. de Gemeentes Almere en Zeewolde, en de Rijksoverheid. De Stichting Buitenstad was bij het initiatief tot deze conferentie wel betrokken, maar heeft zich verder wat afzijdig gehouden van de organisatie, wat misschien te merken was aan de conferentie, in ieder geval aan het ontbreken van die achterban. De Conferentie was bedoeld voor ‘professionals’ wat ik met quotes schrijf, omdat dat hele begrip professional een beetje haaks staat op het gedachtengoed dat nu juist in Oosterwold wordt gestimuleerd: Vraaggestuurde gebiedsontwikkeling, waarbij de initiatiefnemer zoveel mogelijk alles doet. Is de initiatiefnemer dan de professional? Zou ik van mezelf niet willen zeggen. In ieder geval waren er mensen van gemeenten, waterschappen, rijksoverheid, Vitens (waternetwerk), en een paar architecten en projectontwikkelaars. En natuurlijk spelen zij een cruciale rol in het faciliteren van deze nieuwe manier van werken. Na de aftrap door de wethouder van Zeewolde heeft de Gebiedsregisseur Esther Geuting de werkwijze met regels van Oosterwold toegelicht en het heugelijke feit verkondigd dat er nu al 185 initiatieven lopen. Veel meer dan was verwacht een jaar geleden. Daarna mochten een vijftal initiatieven zich presenteren. Met name de presentatie van Frank Meijers maakte indruk omdat hij naast veel positieve zaken en enthousiasme ook de belemmeringen in de samenwerking met de gemeente in onbedekte termen benoemde. Er was geen moment in de hele dag dat er meer energie stroomde door de zaal. En wellicht raakte Frank daarmee aan een kernpunt van deze nieuwe manier van werken: spreek elkaar direct aan in dezelfde taal, en noem man en paard. Natuurlijk gaat het niet allemaal in een keer goed. Maar het is al een hele opluchting om dat recht voor zijn raap uitgesproken te horen. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan: want de dames en heren planologen en vergunningverleners komen van een andere wereld: van centraal gestuurde plannen op grote schaal op basis van grootse beleidsvisies en ontwikkelplannen. Zo is Nederland opgebouwd sinds de oorlog en de hongerwinter, zoals we leren uit het college van hoogleraar Eric Luiten.
In de werkwijze van Oosterwold moeten de beleidsmakers en toetsers op hun handen gaan zitten, en wachten totdat de initiatiefnemers komen met een plan. En dat plan biedt geen zekerheid voor hoe Oosterwold er over 10 of 20 jaar uit gaat zien. Het zijn immers bijna allemaal mini-plannen; postzegelbestemmingsplannen zoals ze dat noemen. Kan dat, een gebied ontwikkelen als een verzameling van mini-plannen? Kan je als overheid zover terugtreden, dat je niet weet hoe het landschap er over enkele tientallen jaren uitziet? Een pessimist (of realist) zal misschien zeggen, dat de overheid dat ook niet wist toen ze allemaal grootse plannen lanceerden, omdat die plannen toch altijd anders uitvallen dan bedacht. Niemand had bijvoorbeeld de crisis verwacht, en de impact die dat nog steeds heeft op de woningsector. Het is ook niet zo dat de gemeente alleen maar afwacht. Er zijn regels opgesteld die het speelveld voor Oosterwold uitzetten. En daarvoor zijn afspraken gemaakt met veel betrokken partijen zoals het Waterschap, Provincie, het Rijk (eigenaar van veel gronden in Oosterwold). En het nieuwe Ontwikkelplan Oosterwold is gemaakt en wordt hopelijk in December bekrachtigd.
Dat brengt ons precies waar we nu staan: de eerste initiatiefnemers krijgen hun vergunning (met vertraging) beschikbaar en kunnen eind van dit jaar gaan beginnen. Dat betekent ook dat pas nu initiatiefnemers en betrokkenen van de gemeente en waterschappen aan den lijve ondervinden hoe die nieuwe samenwerking verloopt. Alle strubbelingen, misverstanden, wachttijden zijn nieuw omdat ze niet alleen voor de initiatiefnemer maar ook voor de gemeente een eerste praktijktoets bieden. In die zin hou ik mijn hart vast voor het nieuwe ontwikkelplan, want dat nieuwe plan is ook nog niet getoetst op de praktische uitvoerbaarheid. En eigenlijk ligt hier ook een zwakte van de conferentie van vandaag. Er was wel inbreng van initiatiefnemers, maar alleen in de zogenaamde ‘Laboratoria’ was er echte interactie. In de presentaties en commentaren van beleidsmakers werd geen ruimte genomen voor interactie met initiatiefnemers, die behalve de genodigden (omdat ze een onderdeel presenteerden of begeleiden) vrijwel niet aanwezig waren. En het is misschien mijn gekleurde bril als initiatiefnemer, maar ik mis scherpte en focus als al die beleidsvragen niet getoetst worden aan een concreet plan op een concrete kavel.
Daarom heb ik het ‘WaterLab’ positief ervaren. Er was een kring van ongeveer tien belangstellenden, waarmee we aandachtspunten rond water en waterbeheer bespraken. Voor mij als initiatiefnemer heeft water niet alleen betrekking heeft op waterzuivering en waterbeheer / afwatering, maar zoek ik ook een meerwaarde van watervoor recreatie, landbouw en ecologie. En wij willen die meerwaarde realiseren in combinatie met wonen en werken. Daar ligt natuurlijk ook een motivatie om waterzuivering en waterbeheer op onze eigen kavel en binnen onze wijk met een VVE goed te regelen. Anders zit je immers in je eigen troep. Het is opvallend hoe concreet je beleid en oplossingen bij elkaar kunt brengen als je die betrekt op de concrete situatie van één kavel en één initiatief. Dan komt waterzuivering ter sprake in direct verband met technische oplossingen, en kan je risico’s vertalen naar concrete gevolgen.
Als ik de discussie in de groep probeer samen te vatten, dan kan dat het beste met de drie trefwoorden die ook aan het einde van de dag plenair zijn teruggegeven:
Doelvoorschriften: Het waterschap geeft in de vergunning doelvoorschriften: Dat klinkt technisch maar zegt in feite niet meer dan dat het doel is goed gezuiverd water te bereiken. En dat kunnen ze meten als ze het water onderzoeken. Dat laat aan de initiatiefnemer de ruimte om naar eigen keuze technische middelen in te zetten om die kwaliteit van zuivering te realiseren. Dat is overigens geen rocket-science. Er zijn beproefde methodes van een combinatie van een Septic-tank met Helofytenfilter, die voldoen aan die doelvoorschriften. Doelvoorschriften wil dus vooral zeggen: het achterwege laten van restrictieve middelvoorschriften: je moet het zo doen anders is het fout. Het legt onverminderd de plicht op om het goed te regelen, maar je kunt daarin zelf bepalen hoe.
Schaalniveau: De meeste initiatiefnemers regelen nu als pioniers de waterzuivering in hun eentje, evenals de waterberging op hun eigen kavel. Als Oosterwold een succes wordt en de initiatieven richting 1000 gaan lopen, dan wordt het de vraag of al die één-pitters voor waterzuivering gezamenlijk het gewenste resultaat opleveren. Wordt het dan wellicht zinvol om binnen een wijk als collectief een gezamenlijke waterzuivering te regelen? Dat vraagt zeker veel van de organisatiekracht van de initiatiefnemers, als de gemeente en het waterschap dat geheel aan de initiatiefnemers wil overlaten. Of moet daar in de toekomst toch ook op gestuurd worden? Tenminste in voorlichting over de mogelijkheden, en voordelen van collectieve inrichting.
Bijstellen in de tijd: Het ligt voor de hand dat het waterschap aan initiatiefnemers vraagt om maatregelen voor zuivering te nemen die passen binnen de mogelijkheden die zich nu aandienen. Dat heet met een deftige formulering: ‘de stand der techniek’. Maar als we erkennen dat we helemaal niet weten hoe Oosterwold er over 10 of 20 jaar uitziet, dan weten we ook niet wat het waterbeheer vraagt tegen die tijd. En daarnaast zullen er over 10 jaar nieuwe technieken beschikbaar komen voor zuivering of waterregulering. Dan ligt het voor de hand dat waterschappen zelf die nieuwe technieken gaan toepassen voor hun eigen zuivering, en van initiatiefnemers in Oosterwold ook mogen verwachten dat die zich inspannen voor een up-to-date werkwijze om hun water te zuiveren. Je moet dus niet alleen handhaven als waterschap, maar ook met initiatiefnemers actief blijven uitwisselen over mogelijkheden, verwachtingen en eisen aan een duurzaam waterbeheer. En dat geldt in het bijzonder als in de toekomst kavel overgaan naar een nieuwe eigenaar die zich niet meer zo als pionier verbonden voelt met het gedachtengoed van Oosterwold.
Misschien vond ik het leukste van deze conferentie nog wel om met Jikke Balkema van het Waterschap Zuiderzeeland de bijeenkomst voor te bereiden. Want in het WaterLab was de discussietijd toch te kort om dieper op vragen in te gaan, en door te dringen tot de kern van hoe je wilt organiseren, en hoe dat nu en in de toekomst misschien nog beter kan. Het pleit voor het Waterschap dat zij zich proberen terughoudend op te stellen ten aanzien van restrictieve regels, juist om de initiatieven een kans te geven zich te ontplooien en te bewijzen in de zin van een duurzaam waterbeleid.
De genoemde Eric Luiten beëindigde zijn 'college' met twee doembeelden over de toekomst van Oosterwold. De ene, dat Oosterwold vol komt te hangen met bordjes Verboden Toegang, en de andere dat er in het geheel geen collectieve voorzieningen komen. Met twee pregnante iconische plaatjes erbij. Ik deel die zorg niet. Deze doembeelden geven vooral blijk van een extern gezichtspunt, dat wellicht een klassiek voorbeeld levert van de ouderwetse overheid. Passend in de filosofie van Oosterwold is dat de collectieve voorzieningen niet alleen volgend zijn op de ontwikkelingen, maar dat initiatiefnemers zelf vanuit collectieve samenwerking de eerste stappen nemen voor deze voorzieningen. Dat zie je nu al aan plannen over gezamenlijke kinderopvang of school. Maar het is natuurlijk breder. Collectieve voorzieningen zijn altijd een uitwerking van zorgen voor je omgeving. En er is niets dat de toekomstige Oosterwolders liever willen dan: zelf zorgen voor je omgeving. Voor mensen, voor het landschap, voor water, voor ecodiversiteit. Om gebiedsregisseur Esther Geuting te citeren: het zit in het DNA van deze mensen, en dat brengen we naar Oosterwold.
Aan het einde van de dag werd Ivonne de Nood voorgesteld als nieuwe gebiedsregisseur, die meer tijd heeft dan Esther om alle initiatieven te begeleiden. Het zou prachtig zijn als nieuwe initiatiefnemers hiermee sneller de stap kunnen zetten van droom naar een concreet plan voor een kavel, en een soepele overgang naar de vergunningsaanvraag binnen bereik komt.
Vandaag was best een spannende dag. Althans dat vond ik zelf. Wordt ons wijkje echt een wijk?
In de buurt van het Paradijsvogelbosje hebben zich inmiddels vijf buren gemeld. We ontmoeten elkaar bij Marjon en Bertel die ons in Almere Haven hebben uitgenodigd. We bespraken met elkaar onze dromen, wensen, maar ook mogelijke obstakels en vooral de onduidelijkheden. We tasten af wat we met elkaar wel en niet willen regelen. Vragen als: hoe leg je een weg aan, hoe gaan we om met het aansluiten van water, wanneer vraag je je aansluitingen aan, hoe ver zijn jullie met je overeenkomsten, is jullie vergunning er eindelijk door.... ? komen uitgebreid aan bod. Maar ook: wat voor buurt willen we samen zijn?
Deze vijf toekomstige buren hebben ook hun wensen voor een kavel bij de gebiedsregisseur neergelegd. Op basis van deze wensen is een kaartje gemaakt om te kijken of de wensen daarmee goed uitkomen en passen.
Daarmee wordt de stand van de wijk ongeveer zoals op onderstaande kaartje staat. Ineens gaat het heel hard en lijken we buren te krijgen voor ongeveer een derde van onze wijk!
Bovenstaande tekening is mijn vrije interpretatie van wat ongeveer de plannen zijn. Over de precieze vorm van de twee kavels linksonder wordt nog gesproken. (de grootte klopt wel ongeveer) De vorm van de weg lijkt daarmee ook een voorlopige vorm te krijgen. Hoe de weg doorloopt is deels afhankelijk van de volgende initiatiefnemers die aansluiten. Willen zij een kavel van ongeveer 80 meter diep of liever iets van 40 meter (en dan met z'n tweeën tegenover elkaar). Beide mogelijkheden zijn aanwezig. Dus: wie volgt?
Na een gezellige middag gaan we voldaan uit elkaar, we gaan die wijk met elkaar maken! Dank voor de ontvangst Marjon en Bertel.
In oktober vorig jaar ben ik deze webpagina gestart.
Vandaag heb ik groot onderhoud gedaan. De blog werd te traag. Daarom zijn de eerste vijf blogs vanaf nu automatisch te zien en moet je voor de andere blogs doorklikken. Wat hebben we in een jaar veel beleefd zeg.....
Verder heb ik alle artikelen van tags voorzien zodat relevante artikelen makkelijker gevonden kunnen worden binnen de blog.
En de site heeft inmiddels 3568 individuele bezoekers gehad! Immens.
Inmiddels hebben we 80 (!) blogs geschreven. Dat is elke 4,5 dag een verhaaltje. Dit is vast ons meest beschreven jaar geweest (volgend jaar hebben we daar in verband met de bouw vast geen tijd voor...)
Afgelopen weekend waren we bij mijn schoonouders in de Achterhoek. Mijn schoonvader Arie had een verrassing voor mij: twee oude boekjes uit zijn studietijd met fruitrassen die hij allemaal moest leren, als handelaar in fruit.En een boekje met aardappelrassen. Tegenwoordig eten we alleen aardappels uit de supermarkt waarbij er niet veel meer op staat dan vast of kruimig. Maar vroeger adverteerde de groenteboer met speciale aardappelen, met bijzondere smaak of een vroege nieuwe oogst.In beide boekjes staat voorin: 'niet in de handel' omdat ze alleen voor studiedoeleinden werden verspreid door de Stichting Vakonderwijs voor de Detailhandel in Aardappelen, Groenten en Fruit, 's-Gravenhage.
De eerste druk van de kleine Nederlandse Aardappelatlas is uit 1950; deze tweede druk is ongedateerd maar zal ongeveer 1960 zijn gedrukt, met prachtige getekende en ingekleurde platen met zeer preciese detaillering.Zelfs de vorm en kleur van de uitlopers is gedocumenteerd.Ook staan er nog aantekeningen van Arie bijgeschreven. Ook in het boekje VruchtenParade; Nederlandse Appel- en Perenrassen alsmede de meest voorkomende 'zachte' vruchtsoorten zijn regelmatig aantekeningen te vinden. Evenals een los blaadje met getypt: Proefwerk No.1 Vakcursus te Den Bosch 1970-1971. Arie heeft al rond 1960 examen gedaan. Zou dat misschien toch een proefwerk van Ria zijn geweest.Het is tegenwoordig niet meer voor te stellen dat een docent een proefwerk met de hand ging typen. Zelfs niet met de stencil-machine vermenigvuldigd. De doorslag op het papiertje, inclusief typfouten laat geen twijfel bestaan. Inhoudelijk interessant is natuurlijk dat in beide boekjes fruit- en aardappelrassen beschreven staan, die je tegenwoordig niet vanzelfsprekend meer tegenkomt.En wij verheugen ons erop om in ons landschap in Oosterwold veel verschillende fruitrassen te kweken. Tenslotte krijgen de boekjes zo een tweede leven. Het blijft in de familie. We hebben het boekje nog op de proef gesteld: We hadden appels meegenomen van onze eigen boom. Tsja, ze lijken met hun eigenaardige vorm wel wat op de Present van Engeland, maar ze zijn steviger en ook roder van kleur. Arie proeft, en houdt het op een Bellefleur. Die stond niet in het boekje. Even opzoeken op internet. Inderdaad lijkt de Drentse Bellefleur wel een beetje op de vorm . Of toch een Groninger Kroon? Of toch een Princess Noble? Het blijft een beetje gissen.
Wat we wel konden determineren dat waren de tamme kastanjes die die vroegere buurman had geplant langs de oprijlaan, en die nu overvloedig hun bolsters afwerpen. De oogst: ruim 4,5 kilogram kastanjes. Driekwart in een emmer met zand en tuingrond, om later uit te zaaien in Oosterwold. De rest eten we op, met spruitjes of zuurkool.
Vandaag ontvingen wij een dik pak papier van de gemeente. Hierin staat onder andere de naam die wij op de straatnaambordjes moeten zetten:
Gelijktijdig met de naam Robert Fruinweg, heeft de straatnaamcommissie de naam Magisterhorst vastgesteld. We nemen aan dat onze wijk zo gaat heten.
Wie was Robert Fruin?
Robert Fruin ( Rotterdam 14 Nov. 1823 - Leiden 29 Jan. 1899) wordt beschreven als de eerste wetenschappelijke geschiedschrijver is Nederland.
In het Nieuw Nederlandsch biografisch woordenboek. Deel 7 (P.J. Blok en P.C. Molhuysen) omschrijven Blok en Molhuysen zijn belangrijkste werk: "Tien jaren uit den tachtigjarigen oorlog" als volgt
(1857-58; nieuwe uitgave, Amsterdam 1861; 3e dr. 's Gravenhage 1882; 4e dr. 's Gravenhage 1889; 5e dr. 's Gravenhage 1897; 6e dr. 's Gravenhage 1904).
Dit boek gaf iets geheel nieuws, de beschrijving van de ontwikkeling van land en volk in een gewichtige periode van overgang, bezien van verschillende zijden. Uit de bronnen zelf puttende, gaf Fruin een uitbeelding van een zeer belangrijke, vroeger weinig behandelde periode: niet alleen de politieke geschiedenis werd hier ontvouwd, maar ook de economische historie en ook de geschiedenis van het geestelijk leven van ons volk; dat alles wordt samengevoegd tot een eenheid, die waarlijk het beeld geeft van land en volk op het einde der zestiende eeuw.
Robert Fruin is geboren in Rotterdam, maar is vanaf 1860 hoogleraar in Leiden.
Links een foto van Jan Goedeljee uit 1879 van Robert Fruin.
Maar natuurlijk gaan wij ook bordjes bestellen met :
Sinterklaas kwam dit jaar wellicht voor het laatst in ons oude huis langs.
Marien kreeg van de sint een bak met bolletjes:
De Sint had zich vermoeid om voor mij geen gedichten, maar liederen te schrijven. We hebben ze met ons viertjes (Marien aan de piano) gezamenlijk uit volle borst gezongen. Enkele daarvan wil ik jullie niet onthouden:
(op de melodie van Zie ginds komt de stoomboot)
Zie ginds komt de woning met panelen en glas
Geheel zelfvoorzienend, gebruikt ook geen gas
Hoe rolt het hangbuikzwijntje door modder en gras
Zo leggen de kippen op stro en op vlas
Je knecht staat te lachen en roept elk reeds toe
Daar zit de steenuil en daar de oehoe
Oh lieve facebookvriendjes kom er toch bij
Er is hier veel ruimte, voor jou en voor mij
(op de melodie van Daar wordt aan de deur geklopt)
Hier schrijven we vooral over de nieuwe plannen van Oosterwold. Deze week moesten we in de straat bij ons huidige huis meemaken waarom wij graag in eigen beheer een landschap ontwikkelen. Er staat - er stond een prachtige grote els langs het fietspad dat grens aan ons huis. Elzen worden vaak als houtsingel geplant langs het water, en worden dan regelmatig gesnoeid, en worden niet groter dan een meter of acht. Deze had de gelegenheid gehad om uit te groeien tot een forse hoogte en een dikke stam gekregen van ruim zestig centimeter. Wij vonden dat die els ideaal stond. Ten noord-oosten van het huis van onze overburen, dus voor hen nam de els zon weg. Voor onze oosterburen, was de afstand voldoende, met eerst 10 meter gras en fietspad, dan schuurtjes, en dan nog 15 meter tuin. Kortom een sieraad voor de wijk. Maar blijkbaar heeft er toch ooit iemand geklaagd. En dan komt zo’n boom op de rooilijst. Er is niemand van de gemeente die zich afvraagt of die boom een positieve waarde heeft voor de wijk. Er wordt geklaagd, dus moet de boom weg. De boomhakkers kwamen vragen of ik mijn auto kon weghalen. Anders had ik het niet eens geweten. Ik bellen naar de gemeente. De wijkopzichter was onderweg, en die zou wel langskomen. Hij kwam langs. Ja hij had deze wijk nog maar kort onder zijn hoede. Tsja, er zal vast wel geklaagd zijn over schaduw (of vallende blaadjes). Als ik wilde dat bomen blijven staan, dan kon ik het beste twee keer per jaar de bomenrooilijst bekijken. Geen idee waar ik zoiets zou kunnen vinden. Maar het is toch te zot voor woorden, dat je als bewoner van een straat op een gemeentelijke bomenrooilijst moet kijken om bezwaar te kunnen aantekenen en te voorkomen dat een boom voor je deur wordt omgehakt? Als de bomenzagers eenmaal in de boom zitten is er geen houwen meer aan. Binnen een uur gaan alle kleinere takken (tot 5 meter) met oorverdovend lawaai door de hakselaar. Het meeste pijn doet het nog dat er niemand bij zo’n beslissing er een moment bij stil heeft gestaan dat een boom waarde heeft, die je kunt beschermen. Wat een armoe. Voor ons huis ligt een stukje gemeentegroen. Althans. Het was eerst groen, met wat heesters en een hekje. Het hekje is weggehaald, en ondanks het voorstel voor spiraea heesters is er toch gras ingezaaid. Blijkbaar goedkoper. Helaas heeft dit een ongewenste bijwerking. Dit stukje gras is nu een stukje doorrijd groen geworden. Zeg maar het verlengde van de openbare weg. In enkele maanden tijd zijn daar een stuk of vijf keer auto’s en vrachtautos doorheen gereden. Om spullen af te leveren. En nu kwam dus een reusachtige happer voor de takken van de els er even doorheen rijden. Het lijkt zo iedere week wel een cross terrein. Als tenslotte de restanten van het houthakselen er zijn achtergelaten, is het een woestenij. Ik geloof dat ik mijn gedachten en hoop ga vestigen op Oosterwold.
Gisteren ben ik op bezoek geweest bij mijn zwager Kees en zus Wilma. Behalve het knutselen aan computerperikelen, hadden we ook nog tijd om langs te gaan bij een kennis, die naast een tuincentrum ook een hobby tuin heeft met veel soorten wilgen en andere inheemse bomen. Waarschijnlijk kan ik daar de komende maand wel een dagje helpen wilgen knotten, en dan gesnoeide takken meenemen voor ons landje. We kwamen onderweg takken tegen van boswilg die door de gemeente waren gesnoeid. Die boswilg krijgt in het voorjaar mooie zilverwitte katjes met geel stuifmeel. Dat leverde al een auto vol met takken op, die voorlopig in de paddenpoel bij Wilma en Kees worden gestald. Dat is een goed begin voor een eigen wilgenkwekerij.
Er was een pakketje bezorgd bij de buren. Het paste niet door de brievenbus. Niet één maar twee dikke enveloppen van de gemeente Almere: De vergunning is binnen! De inzagetermijn is afgelopen zonder dat er zienswijzen tegen ons plan zijn ingediend. Jippie! Wat ons betreft had dat in een kort briefje gekund, maar nee, alle documenten die bij de vergunning horen worden uitgeprint en meegestuurd. Inclusief de Intergemeentelijke Structuurvisie Oosterwold. Kortom, er is een hele boom geveld om al dit papier uit te draaien. Gewogen: 3800 gram schoon aan de haak. Het was een zware bevalling. Nu moet de boorteling nog zes weken in de couveuse. Dat is de periode dat er formeel nog bezwaar kan worden aangetekend. Aangezien er geen zienswijzes zijn ingediend, verwachten we die bezwaren niet. Het ligt ook meer voor de hand dat mensen met bezwaren tegen Oosterwold die kenbaar maken als bezwaar tegen het algemene bestemmingsplan, en niet tegen ons initiatief. Als alles nu goed verloopt kan de acte van levering passeren op 29 januari.
Ons plan is eigenlijk om pas in de loop van komend jaar in de verkoop te gaan.....
Maar de bank vindt het (op het laatste moment!) nodig om toch zeker te weten dat ons huis genoeg waard is voor de hypotheek....
Dus hals over kop hebben we toch een makelaar ingeschakeld, om die waarde te bepalen. We bellen. Kunnen jullie zorgen dat we 5 januari een waardebepaling hebben? Nou, daar gaan we naar kijken.....
Tien minuten later worden we gebeld: morgenochtend om 11 uur staat de makelaar op jullie stoep....
Holy...... We zetten alles op alles om het huis opgeruimd, aan kant en zo voordelig mogelijk te kunnen laten zien..... Alsof zo'n man daar niet doorheen kan kijken. Maar we nemen het zekere voor het onzekere.
De volgende ochtend worden we gebeld: de makelaar komt een kwartiertje later. Gelukkig waren we toen al klaar.
We zijn benieuwd naar de uitkomst!
Overigens is het best lekker om met zo'n opgeruimd huis de kerst in te gaan.
Naschrift: de waarde is conform onze verwachting vastgesteld. Daar zijn we blij mee. Maar dat moeten we natuurlijk nog wel realiseren.
Vandaag werden wij verrast door een pakketje. Dit keer geen 3,8 kilogram vergunning. Het was een lichter, maar groter pakketje.
Marien heeft het verwachtingvol opengemaakt. In een mooi zeskantig pakket troffen wij een hazelnootboom aan.
Op de labels feliceert de gemeente Almere ons met het verkrijgen van de omgevingsvergunning. We vinden het een leuk gebaar! De hazelaar krijgt een mooi plekje tussen alle andere (100) hazelaars!
Dank je wel gemeente Almere! Voor ons was het een spannend proces, dat was het voor jullie ook! Daarom ook voor jullie felicitaties.
We nodigen jullie van harte uit om te zijner tijd de vruchten te komen plukken! Ook dan zijn er vast harde noten te kraken!
Dit is toch een beetje de kerstvakantie van het administratief gedoe geworden. Twee activiteiten springen er wellicht uit als onbegrijpelijke bureaucratie.
Ontgrondingsmelding bij de provincie
In het gesprek bij de gemeente hoorden we dat we weliswaar een vergunning hebben voor de ontwikkeling van ons plan (dat heet wijziging bestemmingsplan oftewel omgevingsvergunning) en ook hebben we een watervergunning om een vijver te graven. Maar nu moeten we ook nog een ontgrondingsmelding doen bij de provincie. Dat klinkt simpeler dan het is. Een melding. Maar daarvoor bestaat een serieus meldingsformulier dat niet met zich laat spotten. Eerst alleen een bijna onleesbare print gevonden bij Provincie Flevoland, die je alleen uitprinten en met pen kan invullen. Toch maar verder gezocht en zo komen we op hetzelfde formulier in Word bij de omgevingsdienst Flevoland, gooi en vechtstreek. Als ik dit formulier invul maakt dat op mij de indruk dat de provincie zegt: Ja, je mag nou wel een vergunning hebben van de gemeente en van het waterschap, maar wij willen er ook nog iets over zeggen. Dus moeten we zo ongeveer alles wat we in de vergunning bij gemeente en waterschap al hebben gedocumenteerd nog eens meesturen.
KLIC melding voor graafwerkzaamheden
En dan blijkt dat die ontgrondingsmelding bij de provincie geen kans maakt als je niet ook kan aantonen dat je een zogenaamde Klic melding hebt gedaan. Naast de gemeentevergunning, het waterschap, de provincie bemoeit zich nu dus het Kadaster met onze vijver.
Deze KLIC-melding is een melding bij het Kadaster (www.klicmelding.nl) waar alle partijen die leidingen in de grond leggen de ligging documenteren, en instructies geven voor graven. Natuurlijk is dat zeer zinvol als je in een straat gaat graven. Maar als je in een boerenakker gaat graven, dan is het toch ietwat onzinnig. Vooral als je heel precies op de kaart een punaise zet waar we gaan graven, en je krijgt daarna opmerkingen dat wij gaan graven op Paradijsvogelweg 8. Nee, dat is de boerderij aan de overkant. Maar ja, blijkbaar kent het Kadaster geen ander adres. Toch komt dat merkwaardig over. Gelukkig is de schade hiervan maar 21,50 euro. Peanuts in vergelijking met de andere financiële tegenvallers en risico's. Opvallend was dat we binnen een dag een bericht terugkregen, dat blijkbaar automatisch gegenereerd wordt. Wel moesten we eerst een zgn. KLIC-viewer op de PC installeren om de informatie te lezen. Daarin konden we de zipfile openen met wel 20 bestanden erin. Enigszins cynisch heb ik toch het bericht van Ziggo gelezen, dat we toch heel voorzichtig moeten zijn en alleen met de hand mogen graven bij leidingen van ziggo. Er liggen helemaal geen leidingen van Ziggo! Was het maar waar! Ziggo eist dat we werken volgens CROW-publicatie-250 "Richtlijn zorgvuldig graafproces". Toch maar even gegoogled. Kost 35 euro. Een stuk duurder dan de KLIC melding. Ik denk dat we dat laten zitten. Nee, toch op internet gevonden: http://www.agripress.nl/_STUDIOEMMA_UPLOADS/downloads/25_0_1.pdf. Leuk leesvoer voor de loonwerker. Op de website van Klicmelding.nl valt te lezen "Tevens sturen wij u per post een rapport toe waarin alle gegevens en tekeningen van uw klic-melding zijn gerangschikt, inclusief A3 overzichtstekening in kleur ! Dit is erg handig omdat u verplicht bent de tekeningen tijdens de graaf-werkzaamheden op de werklocatie bij u te hebben." Ik denk dat dat een leeg A3-tje wordt.
We hebben een blokhutje gekocht, om een snelle start te kunnen maken op ons landje. Eerst hebben we 1000 en 1 hutten gesurft op het internet. Dikker hout is mooier; geïmpregneerd hout is duurzamer (althans voor het hout, het milieu is de vraag). Uiteindelijk is er een aanbieding uit de bus gekomen: Blokhut Aster 396x396 onbehandeld vurenhout 28 mm. Dus niet voor de eeuwigheid, want zo'n hut die gaat na 10 jaar vast langzaam wegrotten. Maar tot die tijd.... Omdat het nog steeds gedoe is om de goede aannemer te vinden, snak ik ernaar om gewoon aan de slag te gaan. Dus zodra het landje beschikbaar is, sleuren we 16m2 betonstenen en opsluitbandjes op het landje, op het roodvlak dat we hiervoor speciaal hebben laten aantekenen. Dan kunstof dorpels om optrekkend vocht te voorkomen, en dan kan het grote stapelen beginnen van de latten.
En dan hebben we een plek om te schuilen als het nat is en koffie te zetten en onze kruiwagen en bats achter te laten.
Ondertussen oriënteren we ons op een aantal sanitaire voorzieningen. Zolang ons huis er niet staat, moeten we toch wat. En omdat er ook nog geen bomen staan om achter te gaan zitten.... we moeten wat.
Op internet gaan we op onderzoek uit. We komen uit bij en systeem dat goed moet werken: een droog toilet waarbij natte en droge delen gescheiden worden.
En dan is het de kunst om te kijken of we de onderdelen voor dit toilet (mn. de urine scheider) ook betaalbaar op de kop kunnen tikken.
En ook dat lukt: voor €45 krijg ik 'm (hopelijk) Freerangedesigns
En als het dan klaar is ziet het er naast dat hutje zo uit: (ongeveer dan he...)
Verslaat een dure DIXI wat ons betreft en kan ook in de toekomst bij nood in de tuin ook nog gebruikt worden! (op een tuin van 7000 vierkante meter ben je nog niet één twee drie bij een pot.... ;-)
Wij laten onze ervaringen horen!
Plaatjes van de toiletten van de site van freerangers.
"Ik zal u iets (...) vertellen. Het heeft veel van een sprookje, mijn verhaal, maar het is toch alles werkelijk gebeurd. Zodra gij het niet meer gelooft, moet ge niet verder lezen, want dan schrijf ik niet voor u."
Als je in een nieuwe straat gaat wonen, dan moet die straat ook een naam krijgen. Daar heeft Almere een straatnaamcommissie voor in het leven geroepen. De motivatie van de straatnamencommissie was dat filosofen en sociologen bij een vernieuwend project als Oosterwold als "straatnaamgevers" zouden passen. Op zich best een sympathiek idee. In de zomer had de vorige gebiedsregisseur Esther had aangegeven dat initiatiefnemers hun voorkeur konden aangegeven; wij hebben toen een voorkeur voor de naam van Norbert Elias laten vallen. In november vernamen we bij de eerste stukken van de vergunning de aan onze wijk toegekende straatnaam: Robert Fruinweg.
We kenden Robert Fruin niet en vernamen dat hij de eerste wetenschappelijke geschiedschrijver was. En eerlijk gezegd 'bekt' Robert Fruin ook niet zo lekker. Maar goed, vastgesteld is vastgesteld, dachten we; daar zal wel niets aan veranderen. En eerlijk gezegd: de vergunningprocedure had ons (ook mentaal) behoorlijk uitgeput.
We vroegen de nieuwe gebiedsregisseur Ivonne hoe het was gegaan. Zij beantwoorde dat de Norbert Eliasweg al vergeven was voor een andere locatie. Jammer, omdat wij al maanden tevoor onze voorkeur hadden gemeld. Even later nam de secretaris van de straatnaamcommissie de moeite om in een email toe te lichten hoe zij tot de namenlijst en selectie van Robert Fruin waren gekomen.
We oriënteerden ons wat verder op Robert Fruin en ontdekten dat hij naast geschiedschrijver een liberaal politicus was in de lijn van Thorbecke, maar dat hij er ook weinig democratische opvattingen op nahield. Algemeen stemrecht vond hij bijvoorbeeld een slecht idee. Begeleid met de connotatie 'jammer, jammer' stuurden we dat als reactie naar de straatnaamcommissie.
De secretaris nodigde ons in een volgende bericht (tot onze verbazing, wij hadden daarop niet meer gerekend) uit om alternatieven voor te stellen. Omdat wij nog de enige in onze wijk met een vergunningsaanvraag en overeenkomst waren, zou de commissie verandering van naam nog kunnen overwegen. We snappen dat een naamsverandering niet zomaar kan als de gemeente via andere overeenkomsten aan een toekenning gebonden zit.
We stuurden in per ommegaande post (de vergunning moest binnenkort worden verzonden) een lijstje toe met namen van mensen die ons aanspreken als 'sociale vernieuwers', met een korte toelichtingen erbij.
Ons voorstel in volgorde van onze voorkeur is alsvolgt: 1. Frederik van Eeden weg (of straat) Frederik van Eeden was niet alleen een schrijver (die in het tweede boek van de Kleine Johannes een visioen beschrijft over een toekomstige parkachtige woonwijk). Hij heeft ook een sociaal experiment gestart dat hij Walden noemde, waarin hij een nieuwe manier van samenleven in praktijk wilde brengen. (Hij schreef ook ‘mijne ervaringen op sociologisch gebied in 1907). 2. Henri Thoreau weg (of straat), die in het boek Walden verslag doet van zijn experiment om zelfvoorzienend te leven. Hij was daarmee ook een inspiratiebron voor velen (waaronder Frederik van Eeden) om naar nieuwe vormen van samenleven en zelfvoorziening te streven. 3. Bertolt Brecht weg (of straat) duitse schrijver met verregaande invloed op ethiek en maatschappijkritiek. Voorvechter van niet-elitaire kunst. 4. Michel Foucault weg (of straat), franse socioloog en filosoof die in zijn studies over verandering in disciplinering en macht van instituties grote invloed heeft gehad in onze manier van kijken naar historie van organiseren van samenleven. 5. Jean Jacques Rousseau, franse filosoof, pedagoog met grote invloed ook op politiek. Hij schreef o.a. Het Maatschappelijk Verdrag, dat nog invloed heeft op Universele verklaring van rechten van de mens. In de pedagogiek was hij een pionier voor vrije natuurlijke opvoeding. 6. Hundertwasser weg (Voornaam Friedensreich lijkt ons niet geschikt) Schilder, architect en toegepast socioloog, beschreef het zgn. ‘vensterrecht’ en zelf vormgeven van directe woonomgeving, en pionier in organische architectuur.
Dat was een ruime week voordat we de vergunning konden verwachten. Die kwam. vreugde, met toch een teleurstelling. Want in de vergunning staat: Robert Fruinweg 6 en 12. Maar de blijdschap over de vergunning was zo groot, dat we het naast ons neerleggen. Toch sturen we in de kerstvakantie nog een mailtje: moeten we nog een besluit verwachten of gaan we bordjes bestellen?
Ondertussen is Loes druk met de petitie over de eigen straatnaamcommissie. Zou dat beweging in het stadhuis veroorzaken?
Tot onze grote verbazing krijgen we vandaag een email bericht: "we hebben de eerste naam van jullie lijst de Frederik van Eedenweg, gekozen om toe te kennen aan jullie straat in plaats van de Robert Fruinweg." Wow!!
Ondertussen begrijpen wij dat de straatnaamcommissie ook met vertegenwoordigers die de petitie hebben ondertekend in gesprek willen gaan. Dat lijkt ons een mooie stap.
Frederik van Eedenweg: klinkt ons als muziek in de oren! En we waarderen dat de gemeente zich heeft opengesteld voor onze voorkeuren. Hopelijk vinden ook al onze toekomstige buren deze gedaantewisseling een verbetering.
We hopen de naam Frederik van Eeden eer aan te doen en net als in zijn sociale experiment Walden een bijzondere plaats voor natuur en cultuur te laten ontstaan.
Bovenal heeft Frederik van Eeden met zijn boek De Kleine Johannes generaties lezers leren dromen. Zo begint het:"Ik zal u iets van de kleine Johannes vertellen. Het heeft veel van een sprookje, mijn verhaal, maar het is toch alles werkelijk gebeurd. Zodra gij het niet meer geloof, moet ge niet verder lezen, want dan schrijf ik niet voor u."
Gisteren hebben we in een adviesgesprek met onze contactpersoon van de Rabobank de laatste plooien in de hypotheek afspraken gladgestreken. We krijgen binnen een week nog de officiële offerte, maar die zal er net zo uitzien als het rapportje dat we al meekregen. Weer een hobbel genomen. Voor ons wel een heel bedrag om te lenen. Gelukkig hebben we al aardig wat ingelegd in de bankspaarhypotheek van ons huidige huis, en kunnen we wat eigen geld inleggen, anders was het nooit gelukt. Maar ja, dit is natuurlijk ook een idioot plan van ons.
Een van de kamers van de Rabo wordt opgesierd met een wandvullende foto van een koe in een boerenbedrijf. De Rabo is trots op zijn boerenverleden. Daarover werd ons in ons eerste gesprek toevertrouwd, dat de Rabo zich ook vanuit haar historie moreel aangesproken voelt om financiering voor initiatieven in Oosterwold te ondersteunen. Zo ging het vroeger ook toen de Rabo nog een coöperatieve Boerenleenbank was. Ik heb nog gegoogled, maar die ene foto kan ik niet vinden. Uit deze spreekt dezelfde ambitie, hoewel niet helemaal dezelfde sfeer; toch meer een marketingplaatje.
Onze contactpersoon heeft als een goede verkoopster ons er nog op gewezen, dat wij er goed aan doen, om ons ruimhartig te verzekeren alvorens we dood gaan, of onze baan zouden willen kwijtraken. Daarover moeten we dus nog nadenken, maar daar hangt het doorgaan van de hypotheek niet meer af.
Nu als de wiedeweerga verder aan het opstellen van een reglement voor de op te richten Vereniging van Eigenaren van de Frederik van Eedenweg. Want de gemeente gaat als eis opleggen aan toekomstige kopers, dat zij lid worden van zo'n vereniging die de zorg draagt over de aanleg en onderhoud van de kavelweg. Maar dat geldt dus ook voor ons als eerste initiatiefnemers. Geen lid, geen koop. Gelukkig gaat de notaris ons daarbij helpen, en kunnen we ook gebruik maken van het voorwerk dat deze notaris er samen met Frank Meijers in heeft gestoken.
In de kerstvakantie zijn F en R bij ons. In het huis van R. heeft Marien een mooie trap gemaakt, die tevens als kast dienst doet. Maar omdat ie nogal steil omhoog gaat, verspringt de trap links en rechts. je moet dus altijd de juiste voet naar boven of beneden zetten. Heel handig in een kleine ruimte (het is een trap in een kast naar een gemaakte zolderverdieping.
Omdat de trap steil is (en studenten niet altijd stabiel naar boven gaan) is een trapleuning gewenst. Daarom zijn begin december al trapleuning houders met gaten voor een touw zelf gemaakt. Nu nog een touw.
Als actie voor in de vakantie verzinnen we dat dikke touw zelf te slaan van goedkoop henneptouw.
Twee accuboormachines (ja ja een beetje gemak is gewenst) in de aanslag en draaien maar! Als je een touw dubbel opdraait tot het veel spanning heeft, zal het wanneer je het dubbelvouwt weer in elkaar draaien en daarmee dikker en sterker zijn.
En elke keer kun je weer twee touwtjes verder in elkaar draaien en krijg je een steeds dikker touw.
Hoewel we het nog niet durven te geloven (statuten en huishoudelijk reglement van de Vereniging Frederik van Eedenweg zijn nog niet door de gemeente goedgekeurd (en ja wat kan je op het schrijven daarvan zwoegen, en wat kun je daar als gemeente veel van vinden....), besluit ik vandaag toch de voorbereidingen te treffen voor het plantseizoen.
Als er veel mensen komen helpen, moet ons gereedschap in goede conditie zijn, en met veel gereedschap van anderen in omloop is het best handig je eigen gereedschap te herkennen. Ik besluit ons logo erop te tekenen. 't Houdt een mens van de straat en lekker bezig zijn is beter dan piekeren over wat er allemaal mis kan gaan.
Een van de eerste dingen die op onze kavel gaat gebeuren (hopelijk in de eerste week) is het graven van onze vijver en alle bijbehorende wateren. We hebben in de kerstvakantie bij een heleboel papierwerk ook een ontgrondingsmelding gedaan, dus nu mogen de werkzaamheden beginnen. Dat betekent dat Marien met stoere praat thuiskomt als "hij gaat er met een 21 tons machine in" en dan kan ie wel x kuub tegelijk scheppen. En eigenlijk moet het land bevroren zijn (zoals nu dus....) want dan kan ie veel lekkerder rijden en zakt ie niet zo weg.
De graafmachine meneer gaat ook de weg aanleggen, dus na het eerste weekend kunnen we waarschijnlijk ook onze auto op het land neerzetten. Nu moet de gemeente alleen nog met de laatste aanwijzingen over de afslag van de Paradijsvogelweg over de brug komen en dan ... LOS!
We meldden al eerder dat het in Oosterwold ver lopen is naar de dichtstbijzijnde toilet, dat er weinig boompjes op ons land staan waarachter je al kunt schuilen, en dat je ook als vrouw toch een beetje lekker wilt kunnen zitten.
Vol trots laten we onze voorziening zien!
De doos in afgesloten toestand.
En als de deksel eraf gaat kun je keurig zitten!
Als je erin kijkt zie je vooraan de opvanger voor de urine en achterin die voor de fecaliën. Daar doe je nadat je hebt gepoept een schep zaagsel op en dan zou het niet moeten stinken.
Ik ben afgelopen week wilgen wezen knotten bij een kennis. Wim Sterk heeft een tuincentrum in Arkel: www.tuincentrumsterk.nl, maar is behalve professional ook een hartstochtelijk tuinier. Hij heeft in jaren achter zijn tuincentrum een prachtig landschap gecreëerd met veel verschillende bomen, een grote vijver. Een panoramafoto kan hopelijk de poldersfeer goed weergeven. Het is een natuurlijke tuin met veel inheemse bomen, waaronder een flink aantal verschillende wilgen. Omdat wij in ons Paradijsvogelbosje ook verschillende wilgensoorten willen, heb ik mij als vrijwilliger aangemeld om wilgen te knotten, en vervolgens wat snoeihout mee naar Almere te mogen importeren. Wim kent alle soorten dus hij strooide ook alle namen om mijn oren. Gele wilg, Salix alba Chermesina, Ook wel oranje schietwilg genoemd.Katjeswilg, Salix Caprea of viminalis. Ik had mijn snoeischaar en handzaagjes meegenomen, en gelukkig kon Wim het waarderen dat ik de wilgen handmatig wilde snoeien.Ik vind het een sport om de wilg zo te snoeien, dat het dunne eenjarige hout zoveel mogelijk kan blijven staan. En er kwam genoeg hout van de wilgen om een paar flinke bossen takken te snijden. Tsja, dan moeten ze ook nog in de auto. Uit alle macht dus de bossen naar de auto gesleept, en dan maar persen. De achterbank plat, en zelfs de voorstoel helemaal naar achteren, zodat de takken tot onder het dashboard staken. Bij zus Wilma en zwager Kees heb ik gelukkig twee bossen takken in de paddenpoel kunnen stallen. Want zo kon ik met nog steeds een volle auto naar huis. Als we over twee weken op ons eigen landje terecht kunnen, dan mogen de wilgetakken meteen in de grond gestoken. Met dank, Wim!
Vanmiddag mag ik naar de schouwburg in Almere. De voorstelling " 't Zal eens tijd worden" van Noortje en Egon gaat in première. Noortje en Egon kennen we als initiatiefnemers in Oosterwold met een echt earthship.
Alleen de titel al schept hoge verwachtingen. In de trein er naartoe is het vooral mistig. Een beetje zoals je je als initiatiefnemer kunt voelen, bedenk ik me: heel hard in beweging, maar niet altijd met uitzicht.
Hoewel ik wat mismoedig in de trein stapte, vanuit de hopelijk laatste perikelen rond het oprichten van de vereniging Frederik van Eedenweg en het koopcontract en de daaraan verbonden gedoetjes, ben ik heel blij dat ik ben ingestapt.
Na een prachtig duet waarbij Egon en Noortje samen een (wat mij betreft) op Bernstein liederen lijkende melodie spelen, steekt Noortje van wal en vertelt het spannende verhaal van hoe in de toekomst naar de huidige pioniers in Oosterwold, maar ook naar initiatiefnemers voor een betere wereld nu aangekeken kan worden. Het is een aangenaam midden tussen verbazing vanuit de toekomst hoe het toch in het verleden zo anders toeging en de problemen die pioniers met hun beide voeten in de klei ervaren. En die problemen gaan van ambtenaren die met veel geduld je plannen bekijken, tot praktische problemen bij een composttoilet waar je met een basstok roerend toch bijzondere dingen in vindt. Ze wisselen die af met prachtige stukken muziek, waarin de lol van samenspelen tot achterin de zaal duidelijk voelbaar is. De stem van Noortje geeft een klank aan de weerloosheid van de aarde waarop we leven, maar schetst ook de mogelijkheid die we nu hebben daar (als pioniers?) iets aan te doen.
Kortom: ik vond het jammer dat Marien niet mee was, dus ik denk dat we samen nog een keer komen kijken.
En voor wie er nu niet was: De voorstelling is voor initiatiefnemers in Oosterwold interessant, maar ook zeker leuk voor iedereen die zich over de wereld in het algemeen wil bekommeren. Daarom hieronder de speellijst van harte aanbevolen!
6 februari: Beverwijk Kennemertheater
17 februari: Arnhem Posttheater
21 februari: Austerlitz Beauforthuis
27 februari: Zoetermeer Stadstheater
28 februari: Weesp, Woonark (16.00 uur; Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.)
9 april: Olst, Aardehuizenproject (16.30 uur; Inclusief rondleiding. Aanmelden via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.)
Van alle hectiek van afgelopen weken is zijn de bijkomende kosten van de koop van onze kavel de moeite van het vermelden waard. Al is het alleen al om alle andere initiatiefnemers ervan te vergewissen dat je bij de koop van een kavel in Oosterwold nog zo'n 1225 euro extra kosten mag verwachten. Het was vooral bijzonder dat wij van de Notaris moesten vernemen, dat wij niet de kosten van één levering, maar van twee leveringen moesten betalen. Niet alleen de levering aan ons, maar ook die van het rijk, die voor een splitsecond de kavel doorverkoopt aan de gemeente. Vagelijk wisten we wel dat de grond van het rijk door de gemeente werd verkocht, maar niemand had ons erop gewezen dat daarvoor een aparte notariële akte moest worden opgesteld, en kadastraal geregistreerd. Dat klinkt voor ons als leek als een bureaucratisch gedrocht. Al met al kost die dubbele acte dus (afhankelijk van de notaris) ca. 350 ex BTW plus 168 euro Kadasterkosten = 592 euro. Zonder dat wij als initiatiefnemer daarvan een meerwaarde ervaren.
Als we even doorrekenen, komen er zo'n 15000 woningen in Oosterwold. Zeg dat er 10.000 op rijksgrond komen. Dan vloeit er op grond van deze regeling de komende jaren bijna zes miljoen euro extra van particuliere initiatiefnemers weg in de portemonnee van de notarissen. Daar zou je een heel mooi landschap van kunnen inrichten.
Naast deze dubbele akte van levering, moet je er ook mee rekening houden, dat een kavel eerst moet worden afgesplitst van het terrein van het rijk. Dat is dus anders dan wanneer je een bestaand huis op een bestaande kavel koopt. De gemeente kiest voor een methode waarbij er eerst voorlopige grenzen worden geregistreerd in het Kadaster. Kosten 90 euro. En daarna moet het kadaster (na enige tijd, onbekend hoe lang dat duurt) die grenzen verifiëren. Dan controleert het Kadaster dus of de grenzen in werkelijkheid wel precies zo zijn als dat de voorlopige grenzen waren beschreven. Klinkt logisch. Maar eigenlijk is het niet zo logisch. Want in de moderne tijd kan een landmeter van de gemeente met een GPS zijn paaltje tot op de 5 cm nauwkeurig zetten zoals de grenzen in het kadaster staan. Vroeger zei de ene boer tegen de andere boer: zullen we de paal in het midden van de sloot slaan? OK, dan mag het Kadaster later meten waar die sloot precies ligt. De tijden veranderen. Het is toch wat gek als Kadaster mag controleren of de landmeter van de gemeente z'n werk wel goed heeft gedaan. Ook is de situatie in Oosterwold anders dan in de rest van Nederland. Want normaal gesproken is de weg na oplevering van de gemeente en de tuin van de particulier. Maar in Oosterwold is de weg ook van de particulier, en je hoeft dus niet bang te zijn dat de Kadastergrens een stukje stoep aan de particulier toerekent. Wat nu vooral jammer is, dat het werken met voorlopige grenzen 90 + 600 euro kost, terwijl het Kadaster ook in één keer definitieve grenzen kan invoeren, als de gemeente die digitaal aanlevert. Dat kost dan 338 euro. Het verschil: 352 euro, tsja, dat is gewoon ... jammer. Het zou toch mooi zijn als de gemeente de komende jaren overweg leert gaan met de nieuwe methode van het Kadaster. Als we het totale rekensommetje voor Oosterwold ook voor Kadasterkosten maken, dan zou een goede regeling met definitieve grenzen voor 10.000 bewoners in Oosterwold ruim 3,5 miljoen euro opleveren, te investeren in een prachtig landschap. Misschien komt het ooit zover. Nu is het nog even slikken. Zonder er nu verder cynisch bij neer te vallen, hoop ik dat alle initiatiefnemers hiermee rekening houden. En hopelijk zal de gebiedsregisseur voortaan nog voor het aangaan van een anterieure overeenkomst de initiatiefnemers informeren over deze kosten.
Vanochtend waren we onderweg naar de notaris en krijgen over de app ineens van zus en zwager appjes:
Landmeten op de nieuwe locatie 29 januari 2016
Groeten van de landmeter
Gefeliciteerd en succes!
Ik snap er helemaal niets van. Wat doen zij nou op die plek en de landmeter zou er toch vanmiddag pas zijn?
Wilma en Kees blijken onderweg naar Harlingen (Vlieland) op de A27 te rijden en denken.: Huh een auto bij de kavel van Marien en Marie-José, wat doet die daar. Ze slaan af en maken een praatje. En leggen bovendien het werk van de landmeter vast. Wat een heerlijk hart onder de riem.
Een kwartier later krijg ik een sms berichtje van Guido.... "Off the record... De landmeter heeft paaltjes van het huis gezet" . Ik snap er helemaal niets van. Guido rijdt van Alkmaar naar Almere omdat ie naar Heemskerk moet voor een gastles. Zodat ie even naar het Paradijsvogelbosje kan.... Maar hij heeft geen tijd, hij moet weer door (naar die gastles) .
We gaan naar de notaris en zien later wat er aan de hand is op de facebook pagina van Anniek:
"Gesignaleerd:" (wat zien we een vreemde vogel in de bosjes)
Als we op het land arriveren vinden we de bovenstaande vreemde vogel: een Paradijsvogelbrievenbus staat in de bosjes.
Dank je wel Guido! We hebben 'm even meegenomen omdat er een klein ongelukje was gebeurd. Hij komt weer terug!
We voelen ons omringd door zoveel lieve betrokkenheid!
Na veel overleg over Verenigingsstatuten (waarbij wij weleens dachten, met wie zijn we nou vereniging, met de leden of met de gemeente), het nodige over artikelen in het koopcontract die wel of niet van toepassing zijn en voor ons onverwachte kosten, is het vandaag dan toch zover. Om kwart over elf ontvang ik (in de bouwmarkt) een appje dat alle stukken akkoord bij de notaris liggen. Pff dan kunnen we drie kwartier later toch tekenen.
We stonden met de auto op straat en dachten aan vijf kwartier genoeg te hebben, maar Marien moest nog even naar de automaat heen en weer....
We moeten het koopcontract beiden geheel ondertekenen en paraferen..... Alleen het tekenen kost al bijna een kwartier. Maar om 13 uur 20 richten we de Vereniging Frederik van Eedenweg op en om 13 uur 23 ondertekenen we de akte van levering. Daarna is er voor notaris John Heldoorn reden voor felicitaties.
Helaas krijgen we een half uur na de levering te horen dat de afslag van de Paradijsvogelweg naar de Frederik van Eedenweg voorlopig nog niet aangelegd wordt. Het is onduidelijk hoe lang dat nog gaat duren. Na een druk en een heftig telefoongesprek kunnen we nu toch rijplaten neerleggen, zodat maandag de loonwerker tenminste met de vijver en onze weg aan de slag kan.
Na het tekenen bij de notaris konden we naar ons 'landje'. In de regen en windkracht 8. De Landmeter zat in zijn busje al op ons te wachten. Die had al een paar uur rondgelopen door de klei. De hoekpunten van de kavel heeft hij uitgezet met pvc buis, en voor de duidelijkheid een stokje met rode hoed erbij. En de hoekpunten van de beide huizen zijn uitgezet. Met een paaltje die bijna helemaal in de grond is geslagen. Met een spijkertje in het midden. Dat is dus het hoekpunt, en dat zou op 2 cm nauwkeurig zijn. Voor de zekerheid heeft de landmeter er telkens een tweede paaltje bijgezet, zodat er geen olifant langskomt, die zijn kleilaarzen erop zet, en weg-paaltje. We werden dus officieel langs alle paaltjes geleid. Toen mochten we een formulier tekenen, en was de landmeter klaar. Maar wij nog niet.
Want we hadden stokken meegenomen. En die pasten precies in de PVC buisjes. Leuk als je de hoekpunten op afstand kunt zien. We hadden ons voorbereid op het uitmeten van alle 10-meter punten, maar het woei zo hard, dat zelfs de net gekochte elektriciteitsbuisjes krom bogen.
Ook hadden we snel wat wilgentakken uit onze sloot in Hoofddorp meegenomen, en die hebben we ritueel gepoot, vooral waar later de houtwal moet komen.
Om nog iets meer gevoel bij het landje te krijgen hebben we tenslotte een lange draad gespannen rond de hele kavel. Met wat hulppaaltjes, zodat je een idee krijgt wat een rechte lijn is. Of voor zover die niet krom waait door de striemende wind.
Toen werd het al donker. We brachten nog een azalea bij onze drie nieuwe buren langs de Paradijsvogelweg. Leuk om alvast een praatje te maken.
Vrijdagmiddag was het ijzig koud op ons landje. Toch hebben we toen een lijn om de contouren van ons landschap gezet.
Zaterdagmiddag was het een stuk aangenamer. Het was tenminste droog en bij vlagen ook zonnig. Bovendien kwamen er enthousiaste bijna buren langs. Je kan aan onze jonge buurvrouw zien hoe groot de brokken klei op het land zijn. Lopen op het land is dus tamelijk vermoeiend. Maar voor je eigen droom.... doe je heel veel. Bovendien kunnen we nu eindelijk iets DOEN.
Onze jonge bijna buurvrouw helpt met het planten van een wilg. Ze weet vast over een jaar nog waar ie stond.
Dit weekend zijn we druk geweest om de weg, de oprit en de grote vijver en de paddenpoel uit te zetten, zodat morgen de loonwerker een en ander kan graven en storten.
We hebben de plassen en wegen van paaltjes voorzien, maar voor het beeld alles omlijnt met roodwit lint. Niet zo milieuvriendelijk, maar wel duidelijk. Dat leidt tot de nodige bekijks van buren verderop (lees een kilometer verder). Veel auto's die even inhouden (leuk, gewoon doen) en mensen die even stoppen om te vragen wat we gaan doen of van de buurman al iets gehoord hebben of zelf initiatiefnemer zijn.
Kortom leuk! En eindelijk aan de slag! Leuk dat ineens een buurtje vorm krijgt. Dat komt er nou van met zo'n rare vorm, dan kun je ineens van alles zien.
Links zie je (helaas bij slecht licht, de grote vijver gemarkeerd. Hopelijk kun je dat hiervandaan aan het eind van de week niet meer zien, omdat er een (forse) bult voor ligt.
Rechts zie je de paddenpoel. Die lijkt heel groot, maar je ziet de nullijn, de waterrand wordt heel glooiend en het water dus veel kleiner.
Ook hebben we met de aanhanger de waterput gebracht, zodat deze morgen ingegraven kan worden.
Gisteren was het prachtig weer, maar vandaag zijn we al met al toch behoorlijk nat geregend. Alles voor het goede doel!
Landschapskunstenaar Dennis van de loonwerker die we hebben ingehuurd heeft de grote vijver echt prachtig uitgegraven.
Maar.... op het moment dat ik mjin collega's trots de vordering van zoveel moois op mijn landje laat zien, krijg ik een sms van M. Er heeft een landverschuiving plaatsgevonden. Klei is maar gek spul hoor. Een enorm deel van de aardwal (schatting zo'n 100 kuub) is terug in de vijver gegleden:
Op de foto zien we de landschapskunstenaar bedremmeld bellen over wat er is gebeurd. Na de lunch en diverse overleggen, onderzoek van hoe dit gebeurd kan zijn, gaat hij dapper redden wat er te redden valt.
De vijver ziet er weer mooi uit maar middenin de vijver, wordt het nooit meer echt diep. Er moet dus een bordje bij: Verboden te duiken.
Aan het eind van de enerverende dag klimt Marien toch nog op het eiland, nu het nog een eiland is. (Straks staat het onder water)
In de eerste dagen na de kerstvakantie werd ik door een van mijn facebookvrienden gewezen op een actie van Van Akker naar Bos.
De actie werd als volgt omschreven:
"De stichting Heg&Landschap, mede-organisator van het Van Akker naar Bos congres vorig jaar november, biedt de mogelijkheid om tegen minimale kosten plantgoed van inheemse bomen en struiken te bestellen Dit gebeurt in het kader van het Plant for the Planet programma van Fondation Yves Rocher, waarmee Heg&Landschap een samenwerkingsovereenkomst heeft.
Start je een voedselbos, permacultuurtuin of wil je deze uitbreiden en kun je daarbij plantgoed van bomen en struiken gebruiken, lees dan snel verder.
De bedoeling van het Plant for the planet programma is de biodiversiteit te bevorderen door de aanplant van zoveel mogelijk inheemse bomen en struiken. Je kunt dus alleen een aanvraag indienen voor bepaalde soorten, die indien mogelijk van autochtone herkomst dienen te zijn (NAK certificaat). Je vindt de soorten die je kan bestellen in de catalogus die je hiernaast ziet staan."
Voor ons (wij hadden net in de kerstvakantie onze plantenlijst gemaakt) kwam deze actie onverwacht toepasselijk uit. We zijn immers een akker die een bos moet worden. Ik heb daarom dezelfde avond nog ons verzoek ingediend. En eigenlijk was ik bang dat we veel te veel hadden gevraagd. Is er wel genoeg voor iedereen?
Na 2 weken kregen we van Lex (bestuurslid bij Heg en Landschap) bericht dat de bestelling doorgang kon vinden. Deze week kregen we een nog mooier bericht: Jullie levering is zo omvangrijk, zullen we die bij jullie komen afleveren? Dan zeg je geen nee toch?
Gisterochtend kwam de chauffeur dan ook 1500 planten brengen, die liefst zsm de grond in moeten, want boven de grond zijn de wortels zo bloot. Daarom hadden we vandaag met vrijwilligers een plantdag georganiseerd. En eerlijk is eerlijk, we krijgen ze niet in één dag in de grond. Morgen gaan we lekker door. Fijn dat Roy zo ijverig het begin van de wandelpaden heeft gemaakt. Zou het lukken om ze morgen af te maken?
Op de foto zie je de zuidelijke kant van de kavel. De gele wilgen hebben we afgelopen week al geplant.
Wilma en Kees brachten ook nog allerlei prachtigs mee uit hun Natuurtuin de Punt in Arkel.
En gek he: Als Mick zo'n 100 hazelaars aan de oostgrens verder is: zie je vanaf de weg nog helemaal niets. Maar wat een effect zal het in de loop van het voorjaar zijn. Ik kan het me nog helemaal niet voorstellen.
Gisteren is aan het eind van de dag de zeecontainer nog geplaatst. Dat was wel heerlijk vandaag! We hadden een plekje om uit de wind te zitten, koffie te zetten en ..... ons composttoilet waar we eerder over blogden, staat binnen. Nog geen eigen hokje, maar toch... Het werkt wel.
Daarom vandaag: Dank aan Heg en Landschap voor de ondersteuning, dank aan de dappere vrijwilligers van vandaag: Roy, Mick, Wilma en Kees! (En dan komen ze morgen allemaal nog een keer!)
En o ja: Held Henk niet vergeten, onze (over)buurman die ons al een paar keer uit de brand heeft geholpen als er een voorraad van het een of ander tijdelijk moet worden opgeslagen. En die dan fijn compost komt storten. Dank!
Rozig van een lang weekend op het land, kijken we terug op een weekend waarin we de aanvang hebben gemaakt met het aankleden van het landschap. Landschapskunstenaar Dennis was tot en met vrijdag druk bezig met het vormgeven van de basisonderdelen van het landschap: de bergen, de vijver, de paddenpoel, de moerasdiepte en het aanleggen van de weg en de oprijlaan.
Vrijdagmorgen arriveerden de bomen en struiken van Heg en Landschap.
Langzaam konden we starten met het aankleden van het landschap. We zijn begonnen met het aanleggen van het wandelpad. En we zijn begonnen met het planten van heel veel planten. Elk van de planten moet ieder voor zich een plantgat krijgen. Dat betekent heel veel gaatjes graven en weer opvullen met een mengsel van klei, compost en zand. (met klei alleen krijg je ze absoluut niet dicht). Daarnaast brachten Wilma en Kees van Natuurtuin de Punt nog tientallen wilgentenen mee. Een fors deel daarvan is inmiddels de grond in gegaan. Vooral de wilgen zijn in het landschap zeer herkenbaar.
We waren dit weekend reuze blij met het plaatsen van de zeecontainer (op de zeebodem grapte een van mijn collega's). Daarin konden we ons snel terugtrekken als het buiten even echt te wild was (door wind of regen).
Waar we ons over verbazen is dat de vijver, de paddenpoel en de bron zo traag (of helemaal niet) onder water lopen. De vijver vult zich nu gestaag, maar heel traag. De paddenpoel is op één plek iets dieper maar raakt daar een veenlaag waardoor ie zelfs leeg lijkt te lopen. Maar zelfs daar staat nu een plasje. In de bron zien we nog helemaal geen water (zelfs geen hemelwater....) Maar het gebied moet na het geweld van de grote machines ook tot rust komen.
Meest kenmerken voor dit weekend: de grote hoeveelheid mensen die even langskwam! Leuk hoor zoveel belangstelling. Dat vinden we leuk. We gaan onderwijl wel verder met de klussen, die bomen moeten namelijk wel de grond in! Uit mijn hoofd: Ivonne, op een rondje door Oosterwold, Meinke en Sven, Nadine en Liesbeth, Gerda, buurman Henk en nog veel meer.
Als werkers waren vandaag Wilma en Kees, Roy, Irene en Kalin en Mick op het land. Gerda buffelde ook nog een uurtje mee. Dank voor zoveel hulp.
Deze week hebben we een aantal dagen een klein kraantje gehuurd. Met een uurtje instructie konden zoon Roy en ik het proberen. Eerst gaat zo'n kraan alle kanten uit, maar je krijgt het toch onder de knie. Alleen is zo'n kraantje bijna niet opgewassen tegen deze klei. Om de paar scheppen moet je met een bats de klevende klei van de graafbak afhakken. En ook blijkt het kraantje goed te kunnen rijden over hardere ondergrond, maar niet over de klei die tijdens de grote graafwerkzaamheden een week eerder was omgewoeld. Dus de eerste dag waren we een keer of vier aan het zwoegen om het kraantje uit de modder te trekken. Vooral door gebruik te maken van de trekkracht van de graafarm. Omdat die reddingsoperaties weliswaar spectaculair waren, maar slecht voor mijn humeur, hebben we geen foto's van deze avonturen. De volgende dag hebben we het kraantje toch in het lage moerasdeel weten te krijgen. Daar had de grote 21-tons-kraan van Bertil Hut al gereden, dus was die grond redelijk vast. Wat heet vast! Je moest de klei echt openbreken op een diepte van zo'n 50 cm onder maaiveld.En alle kracht die het kraantje nodig had, gebruikte de klei om zo vast mogelijk aan de graafbak vast te kleven. Weer hakken dus om de bak leeg te krijgen. Maar na nog een dag, is de sloot over vrijwel de hele lengte gegraven. Nu alleen nog de grond omzetten. Wellicht met de kraan, en anders als een langdurig project met het handje.
Vrijdag hadden we weer geweldig veel hulp van zus Wilma en zwager Kees. Zij hebben zelf veel ervaring in hun eigen natuurtuin De Punt in Arkel, en ze hebben veel planten gekweekt, en wilgenstaken bewaard voor de plant in onze kavel. Wilma leeft zich uit in de aankleding van het eerste wandelpad vanaf de oprit. Kees rijdt veel zand en compost, met de motorkruiwagen. Zo hou je het met z'n allen leuk. Zeker als er tussendoor tijd is voor een praatje, een boterham met gebakken ei en kaas en koffie. Wilma gaat door tot de laatste zonnestraal.
Onze toekomstige buren, Marjon en Bertel kwamen langs met de kinderen. Na de rituele planting van twee boompjes elk, wilden Marjon en Bertel hun eigen kavel wel uitmeten.
Hoe voelt nu zo'n kavel?? Vijftig passen van de hoek van onze kavel. Best ver, zeker als je vanuit de andere hoek kijkt zoals op deze panoramafoto.
En dan doet ie z'n werk echt prachtig.... Een hele mooie vijver. Maar op woensdag krijg ik op mijn werk een sms'je dat er een aardverschuiving heeft plaatsgevonden.....
Komt het ooit nog goed?
En dat is eigenlijk nog steeds niet helemaal duidelijk. Dennis trekt alles wat ie er nog uit kan trekken eruit, maar blijft een eilandje over
Dan is op vrijdag Dennis klaar en komen de bomen binnen. Wel 1500..... Da´s best veul. Dus hard aan het werk.
Zaterdag is de eerste werkdag op het Paradijsvogelbosje een feit.
En omdat het in Oosterwold zo ongenadig koud kan zijn (pionieren he), zijn we heel blij met onze zeecontainer. (en met Dennis die nog even terugkwam om m op zijn plek te zetten.
O en voor de liefhebbers: het composttoilet staat en werkt. De eerste begieting heeft plaatsgevonden.
Dan komt het moment dat mijn eigen mannen met dat leuke speelgoed aan de gang mogen.
Roy komt ervoor uit Eindhoven! Fijn!
Maar het is niet altijd eenvoudig. Een klein kraantje blijft ook veel makkelijker in de klei kleven. (hij drukt wel minder kapot)
En dan laten we ook aan de straat zien dat we bezig zijn....
Mensen kunnen ons veel makkelijker vinden.
En sommige dapperen blijven met ons meewerken. Tot de zon achter de horizon zakt!
Het was me de eerste twee weken wel...........
Op zaterdagmiddag facebook ik vanaf de berg in ons landschap: I'm on top off the world!
Het slootje waar Marien daar nog halverwege is, is net na zonsondergang afgekomen en het kraantje heelhuids uit de klei.
Maar toch: nu op zondag de natte sneeuw en regen me om de oren slaat en wij het niet aandurven om naar Oosterwold te gaan... bedenken we: er is veel gebeurd, er is een plek en dat wordt onze plek. Waar nu al heel veel mensen ons op komen zoeken. Naar ons kijken (of is er langs de Paradijsvogelweg een nieuwe snelheidsbeperking geplaatst? hihi), bij ons langs komen etc.
Jullie snappen wel dat we niet altijd tijd hebben om uitgebreid te kletsen (word je ook koud van) of koffie te drinken, toch? Maar meehelpen planten of graven mag altijd.
En mijn moeder facebookte vanmiddag: Opa ter Woorst had dit zo leuk gevonden! Dus daarom ook van hem een plaatje. Wil je meer over hem weten klik dan op de foto en kijk op mijn familiegeschiedenissensite naar zijn pioniersverhalen!
Morgen naar kantoor...... Leuke baan, maar dan is het weer prima weer.... Wie brengt Marien morgen koffie?
In de buurt worden we met veel belangstelling gevolgd en aan alle kanten van harte welkom geheten!
Maandagmiddag stonden de buren van het Waterschip aan de Paradijsvogelweg "op de stoep" (we hebben helemaal geen stoep, maar okee..)
Ze verwelkomen ons met een pakket met allemaal zelfgemaakt lekkers! Ik was koud na een dag hard werken, maar dit was een ontzettend warm welkom Hajo en Daphne! We zullen het heerlijk oppeuzelen en drinken.
Bij mijn schoonouders in de Achterhoek zeggen ze: Kom 't weerhalen! Ik stel mij voor in de zomer bij een kampvuurtje?
Iedereen heeft belangstelling voor die malle mensen die een wild plan in Oosterwold doen. We kijken eigenlijk al niet meer op als een auto ineens wat langzamer gaat rijden en uitgebreid kijkt. Wat gebeurt er nou als er niet alleen boeren op de akker zijn, maar ook mensen die echt water aan de oppervlakte hebben. Vandaag kwamen twee heren van het waterschap Zuiderzeeland op bezoek om het waterpeil te meten. Afgelopen vrijdag was hun collega Koen ook al langs geweest, om na een vergadering met ambtenaren even het veld in te gaan. Eigenlijk is het best spannend hoe hoog het water gaat komen. Deze landmeters hadden een GPS-apparaat bij zich waarmee ze precies de hoogte konden meten. Dat gaat ook makkelijk als er een klein laagje ijs ligt, zodat de punt van de stok precies op het ijs kan worden geprikt.
Vandaag is het water in de paddenpoel -5.50 meter. Bij een maaiveld van -4.70 meter is dat dus 80 cm onder het maaiveld. In de grote vijver is het peil -6.13 meter en daarmee ruim 1.40 meter onder het maaiveld. Het is opvallend dat de Paddenpoel dus 63 cm hoger water heeft. Waar komt dat vandaan?
In het gisteren gegraven slootje stond wel water maar de watermannen vonden dat regenwater, en daarvan meet je niet het waterpeil. We zijn heel benieuwd hoe het zich gaat ontwikkelen.
Heren van het Waterschap: blijf bij ons meten, we zijn nieuwsgierig.
Iedere dag is weer een Oosterwolddag. Met zulk mooi winterweer is dat zeker geen straf. Maar zeker een aangename verrassing als Mick de avond belt: Hallo Marien, het wordt morgen mooi weer. Zal ik weer een dagje buiten in de klei doorbrengen? Dus zijn we met z'n tweeën aan de slag gegaan. Eerst een stuk wandelpad aangelegd met het nieuwe worteldoek over zand en daarna granulaat erover. Daarmee wordt het achterste deel van de tuin beter bereikbaar. En daarna boompjes planten. Het is merkwaardig dat soms per meter de klei anders is. Wel, de klei in dat achterste deel is van de meest klevende soort. Het kleeft aan je schep en net zo goed aan je schoenen. Maar aan het einde van de dag zitten er toch weer ruim honderd boompjes in: groeien maar!
En het wordt bijna een traditie om bij een mooie avondzon een foto te maken van de meewerkende gasten. Thanx Mick.
De Walk of Fame Almere is een kunstwerk dat de geschiedenis van Almere vertelt. Het is een cadeau van Rabobank Almere aan de gemeente Almere ter gelegenheid van het 35-jarig jubileum van de bank. Tot en met 2043 schenkt de Rabobank elk jaar een nieuwe tegel.
Het werk bestaat tot nu toe uit 41 tegels, één voor elk jaar dat de stad bestaat. Elke tegel verbeeldt een gebeurtenis, een ontwikkeling of persoon die betekenisvol is geweest voor dat jaar. De 41 tegels liggen als een lint door het centrum van Almere. Via QR-codes op de tegels is meer achtergrondinformatie over het onderwerp te lezen.
Welk onderwerp verdient een tegel?
De Walk of Fame wordt dit jaar uitgebreid met tegel nummer 42. Deze tegel heeft betrekking op het jaar 2015. Voor het onderwerp van de tegel kunt u suggesties aandragen. Heeft er afgelopen jaar een gebeurtenis plaatsgevonden waar u trots op bent? Kent u een persoon die in 2015 van betekenis is geweest voor Almere? Of is er een ontwikkeling die volgens u echt een tegel in de Walk of Fame verdient? Geef dit dan door op walkoffamealmere.nl.
Wie weet selecteert de commissie uw suggestie en kunnen Almeerders er vervolgens op stemmen. Krijgt uw suggestie de meeste stemmen? Dan wordt het onderwerp vereeuwigd op een Walk of Fame-tegel. U kunt uw idee tot 15 maart 2016 aandragen.
Paradijsvogelbosje heeft het uitgeven van de eerste kavels Oosterwold en het realiseren van de eerste kavelweg aangemeld voor de walk of fame 2015 .
Motivatie:
In Almere Oosterwold zijn de eerste kavels uitgegeven. https://oosterwold.wordpress.com/2015/12/30/verkocht/ En wordt de eerste weg (De Emile Durkheimweg) gerealiseerd. Hiermee is de ontwikkeling van een groot nieuw gebied in Almere gestart. De ontwikkeling van Oosterwold is heel anders dan anders, omdat gekozen is de wijk niet te verkavelen en de voorzieningen (incl. wegen) door bewoners aan te laten leggen.
Hoe nu verder?
15 maart is de inschrijving gesloten en worden de onderwerpen gekozen waarop gestemd kan worden! Als deze aanmelding erdoor komt, gaan jullie natuurlijk allemaal stemmen.
Mocht je dat willen dan kun je natuurlijk ook meermalen dezelfde suggestie doen als wij hebben gedaan. Dit kan op: http://www.walkoffamealmere.nl/
Met alle strubbles, gedoe en lopende onderhandelingen is het voor ons bijna niet te bevatten: we hebben stroom en water op onze kavel! Weliswaar met een tijdelijke aansluiting, maar toch! Nadat de afspraken via mijnaansluiting.nl een paar keer waren misgelopen, waren ze gisteren gaan graven. En vanochtend kwamen ze een buis onder de weg doorschieten. Een stalen buis, die met een soort horizontale heimachine onder de weg werd doorgeperst. Het was voor mij een gewaarwording, dat de electricien de stroom kan aansluiten zonder de spanning eraf te halen. Ze zetten een klem op de kabel en draaien contacten in de juiste kabels. Dan een verbandje eromheen, en volgespoten met hars is alles weer klaar. Kan het gat dicht, en is alles alsof er niets gebeurd is. Dus kon ik vanmiddag al met mijn waterkoker in mijn aanhangwagen (mijn verlengsnoer was te kort tot de container) water opwarmen, om lijnolie op mijn blokhuit planken te smeren. Nu het met die wisselende buien zo klef is in de klei, is het fijn om aan de blokhut te werken. Dan kan ik tenminste normaal op mijn voeten staan. En tussendoor is het dan weer zonnig weer.
Vrijdag komen Arie en Ria het een en ander aan bouwbenodigdheden brengen.... en voor het eerst rondkijken op de kavel. Het is ijskoud!
Als echte hobby boeren (want dat zijn mijn ouders!) keuren ze de kavel. Zelf realiseer ik me hoe anders de kavel eruit ziet dan vier weken geleden toen we m kochten. Maar dat kan ik de boeren van het Oosterink niet uitleggen. Die zien het zoals het nu is in het echt voor het eerst. Natuurlijk hebben ze ook foto's gezien, maar nu is het echt en blijft de klei aan je klompen hangen.
Wij zijn blij dat er plekken zijn waar we droge voeten hebben. En dat er paden zijn. De hobbyboer zou wachten tot het wat droger is. (en waarschijnlijk ook tot het warmer is, want het is ijskoud) Wij willen graag onze boompjes en struikjes de grond in. Het is vooral leuk dat ze langs geweest zijn.
Mijn moeder (hobby boer mevrouw, maar dochter van een echter boerderi-je) memoreert nogmaals de familiegeschiedenis waar toch wel veel pionierboeren voorkomen. Ergens echt opnieuw beginnen zit aan beide kanten toch in de familie! En van je familie moet je het maar hebben!
We zijn dit weekend meer dan eens ongeduldig genoemd. Dat zal wel zo wezen, maar als je eindelijk mag bouwen, na ongeveer 2 jaar dromen, dan wil je je handen vuil maken.
Daarom starten we de bouw van wat straks onze schuur moet worden. Het is een vrij simpele blokhut, maar juist daardoor overzichtelijk om te bouwen.
Tegen de avond bereiken we het hoogste punt.
En in het donker leggen we de balken er nog op, maar dat kon het fototoestel niet meer aan, daarom hieronder een foto van de volgende ochtend:
Thuis drinken we "pannenbier" ons eerste hoogtepunt is immers bereikt!
Wilma en Kees waren wezen helpen met het planten van bomen en planten. Het was niet helemaal droog, en van de vorige dagen lagen er nog plassen op het terrein. Zij hebben een hond, die heet Spot. Een Bordercollie van het overijverige soort. Hij heeft een kleine afwijking. Als baasje aan het werk is, dan gaat hij ook werken. En werken dat betekent voor Spot graven in de plassen. Ik weet niet wat hij er zoekt. Hij kijkt erbij alsof hij een kudde schapen moet hypnotiseren. Het is zeker een ernstige en serieuze bezigheid. Als je dat doet, als hond zijnde, en het is winter, en je graaft in de klei in Almere, dan kan dat toch een aanslag op je conditie zijn. Dus na afloop van zo'n dag zit er een zielig hoopje hond te bibberen achterin de auto.
Afgelopen week hadden we een paar mooie dagen. Maar ook sneeuw- en hagelbuien. Soms gaat het voorspoedig, maar soms zit het ook tegen. Dan sla je de kop van een paal doormidden. Of je breekt de steel van een spade. Of je kunt een bitje niet vinden voor de schroeven.
En dan regent het natuurlijk ook nog natte sneeuw met een snerpende oostenwind.
Vandaag was ik toch maar in Hoofddorp gebleven. En kreeg ik tijdens het boodschappen doen een heftige hagelbui met onweer over mij heen. Dan denk ik even terug aan Spot.
Het is weer natte hondendag. Maar er komt ook weer zonneschijn, en die kan je dan des te meer waarderen.
Van mijn orkest de Philharmonie had ik bij mijn bestuursafscheid een cadeaubon gekregen voor twee walnotenbomen. Die zijn we vanmiddag gaan ophalen in Boskoop bij Fruitbomen.net. Ik kom wel eens in een tuincentrum, maar het is een genot om bij een kweker te komen die zo'n grote sortering fruitbomen heeft. Helaas hangt overal wel een prijskaartje aan, maar voor een paar bijzondere planten kan je dat zeker kiezen. Ze zijn vast op grotere klanten gericht, want we waren meer dan een uur lang de enige gasten, en kregen nog een kopje koffie toe. We hebben twee geënte walnoten gekocht, Juglans regia Jupiter en Juglans regia Buccaneer. Volgens de beschrijving op de website zijn geënte walnoten beter ziekteresistent en geven ze eerder oogst. We konden het niet laten nog een paar andere planten te kopen: een Vijgeboom, heel klein nog maar, Ficus Carica Bornholms diamond, die vooral voor noordelijke klimaatzones gekweekt schijnt te zijn. Wel, als hij inderdaad op het Zweedse eiland Bornholm gekweekt is, dan zal hij het in Almere ook wel doen. En een mooie struikvormige Witte Moerbei. Volgens Wikipedia is de witte Moerbei uit China de belangrijkste boom voor de zijde rups. Of we die hiermee naar Almere halen is maar de vraag.
En tenslotte verkocht de buurman nog een aantal niet eetbare heesters. Dat leverde twee Magnolia's op, een Sering en een Osmanthus Burkwoodii of Schijnhulst, die hopelijk al over een paar weken lekker gaat ruiken, als de bloemen uitkomen.
Met een voorzichtig volgepropte achterbak kunnen we weer naar huis.
Nog een week en dan is het NL.doet vrijwilligersdag, wanneer we hopelijk acht scholieren mogen begroeten. Dan zullen de andere fruitbomen naar verwachting ook aangekomen zijn. Als dan het weer nog een beetje meewerkt...
't Is zaterdagmorgen. We zijn onderweg naar het Paradijsvogelbosje. De laatste vijf minuten in de auto maak ik mij druk, omdat ik mijn schoenen vergeten ben. Als we bij de kavel komen staat er een zwarte auto op de rijplaten. Eén man staat (te wachten?) langs de weg en op de kavel staat iemand foto's te maken. Er gaat ons geen lampje branden. We hebben geen afspraak, dus wie is dat nou?
Bij het uitstappen wordt het duidelijk: onze ecologisch adviseur is op bezoek. En natuurlijk worden er dan foto's gemaakt. Hij heeft Henk Timmerman, vriend en korstmosspecialist meegenomen. Henk publiceert op Naturetoday.nl en knnv.nl (vereniging voor veldbiologie)
En als je ecologen spot, moet je natuurlijk even inzoomen....
We hebben elkaar nog nauwelijks verwelkomd, als ineens nog twee auto's de straat inrijden. Da's wel heel druk ineens. En dan wordt het duidelijk. Ben gaat ook voor onze buren het ecologisch onderzoek doen! Wij zijn de locatie van overleg. Prima!
Wil je de foto's die Ben vorig jaar maakte van "onze` korstmossen terugzien, kijk dan naar onze blog hierover: Ben vindt epifyten
Leuk dat jullie er waren! En buren: leuk dat jullie zo voortvarend doorpakken!
Enne: gelukkig stonden er nog laarzen in de container.
Afgelopen zaterdagnacht had het voor een keertje flink gevroren. In de container waren alle waterflessen hard. Toen de zon aan het einde van de ochtend door de mistflarden brak, was er een mooi schouwspel te vinden van bevroren plassen, waar het ijs als kristallen een lijnenspel in de zon toont. En ook de paddenpoel lag helemaal dicht. Niet om over te lopen natuurlijk, maar het straalde wel een serene rust uit. 's Middags dooit alles weer weg, en 's zondags is het zo zacht dat er geen ijs te bekennen is. Zo is het Nederlandse klimaat. Maar hoe mooi laat zich dat alles bekijken in Oosterwold!
Afgelopen zatedag was Ben Kruijsen, ecoloog, bij ons op bezoek. Hij kwam samen met Henk Timmermans, vriend en korstmossendeskundige.
Hij doet op facebook verslag:
"Zaterdag was ik in Oosterwold bij Almere bij de Paradijsvogelweg in verband met twee natuurtoetsen. Hier worden heel interessante groenprojecten door particulieren "uit de grond gestampt" in de uitgestrekte klei-akkers. Ik buurte ook even bij de initiatiefnemers van het Paradijsvogelbosje Oosterwold voor wie ik een vorige natuurtoets heb uitgevoerd. Samen met Henk Timmerman, lichenoloog (korstmosexpert) onderzocht ik in de slipstream van de natuurtoetsen de prachtige dubbele ...iepenrij langs de polderweg. Op deze iepen fraaie epifytenvegetaties (mossen en korstmossen). Naast diverse mossoorten als knikkertjesmos (foto) trof Henk een redelijke lichenenflora aan. De korstmossen zijn een soort van ecologische snuffelpalen en verraden de kwaliteit van de lucht in deze omgeving. Die bleek nogal stikstofrijk, logisch door de intensieve akkercultuur (kolen) die hier aanwezig is. De epifyten op de bomen naast een bosje bleken beter ontwikkeld dan in het open veld, waarschijnlijk door de bufferwerking van de bomen in het bosje."
Eerder schreef hij al:
"Met Henk Timmerman. Leuk om Marie-José en Marien weer te ontmoeten. D'r zit vaart in hun project. Ik had afgesproken met vier buren om ter plekke met hen over hun natuurtoets te spreken en kennis te maken. Ik had korstmosdeskundige Henk Timmerman uitgenodigd, omdat ik al eerder had gezien, dat de dubbele iepenrij langs de Paradijsvogelweg fraaie epifytenvegetaties herbergde. Als voorbeeld hier een foto van knikkersterretje (Syntrichia papillosa), een soort die in de vorige eeuw flink last had van de uitstoot van zwaveldioxide, maar nu aan een gestage opmars bezig is op bomen met neutrale schors (zoals iepen). http://www.verspreidingsatlas.nl/%5C3065# . Dat klinkt allemaal heel positief maar ....Henk constateerde toch dat de korstmosflora op de iepen redelijk is, maar niet super. Er staan nogal wat (geelgekleurde) soorten zoals Xanthoria's op de bast die wijzen op stikstofoverlast. De epifytenflora op de iepen ter hoogte van het nabijgelegen bosje ziet er beter uit dan verderop in de meer open delen langs de Pardijsvogelweg. We denken, dat de rijkere epifytenflora bij het bosje komt door de ligging naast het bosje, dat stikstof buffert. De iepen hier liggen gunstig ten noordoosten ervan gezien de overwegend zuidwestelijke winden. De iepen meer in het vrije veld krijgen de volle stikstoflaag van de akkers, is onze inschatting. De projecten zoals het Paradijsvogelbosje aan de zuidwestzijde van de Paradijsvogelweg zullen naar ons idee dan ook een positief effect hebben op de epifytenflora van de iepen langs deze projecten. Deze projecten zijn immers niet erop gericht veel meststoffen toe te passen en zullen ook als milieubuffer gaan functioneren. Kortom er is hoop op betere tijden in meerdere opzichten! In de korstmosflora op de iepen en in bosjes in de omgeving zijn ook tekenen van global warming zichtbaar."
Waarop Henk reageert:
"De korstmossoorten die ik aantrof, waren inderdaad vooral stikstofminnende en warmteminnende soorten. Erg algemeen waren Groot dooiermos, vals dooiermos en dun schaduwmos. De laatste twee zijn zeer warmteminnend en de laatste 15 jaar extreem teogenomen in Nederland. Er kwamen op deze iepen opvallend weinig grotere, bladvormige soorten voor. De stikstof- en ammoniakbelasting ter plaatse zal overigens niet sterker zijn dan daar te verwachten is, maar het valt wel op dat in nabijgelegen steden de soortenrijkdom groter is (bufferwerking van bebouwing ?). Daar komen ook zeldzamere en stikstofmijdende soorten voor."
Dat wij huizen gaan bouwen maakt dus dat dit alleen maar beter wordt!
Vrijdag komt er een groep jongeren van ROC Groenhorst bij ons op bezoek in het kader van NO doet 2016. Ze gaan ons helpen met het planten van de fruitbomen en struiken in de boomgaarden. Daar zijn we heel blij mee. Dan moeten we een aantal huishoudelijke zaken natuurlijk wel op orde hebben. Voorlopig staat ons composttoilet nog in de zeecontainer (hele grote plee dus), maar werkt wel. Daarvoor maak ik vandaag een instructie. Ik denk dat 18 jarigen mij hier namelijk geen uitleg over komen vragen ;-)
Onderstaande instructie hangt dus vanaf morgen in de container:
Ook zaterdag zijn we met NLdoet nog in de weer. We maken dan af wat vrijdag niet klaar gekomen is en we beginnen met het planten van de Duindoorns! Mocht je willen komen meld je dan hier aan.
Deze week mailt Henk ons een overzicht van zijn waarnemingen op de iepen en de essen.
wetenschappelijke naam
substraat
Xanthoria parietina
Ulmus (Iep)
Candelariella reflexa
Ulmus (Iep)
Candelaria concolor
Ulmus (Iep)
Physcia adscendens
Ulmus (Iep)
Amandinea punctata
Ulmus (Iep)
Phaeophyscia orbicularis
Ulmus (Iep)
Lecidella elaeochroma
Ulmus (Iep)
Physcia tenella
Ulmus (Iep)
Lecanora chlarotera
Ulmus (Iep)
Hyperphyscia adglutinata
Ulmus (Iep)
Ramalina farinacea
Ulmus (Iep)
Flavoparmelia caperata
Ulmus (Iep)
Lecanora barkmaniana
Ulmus (Iep)
Evernia prunastri
Ulmus (Iep)
Physconia grisea
Ulmus (Iep)
Punctelia subrudecta
Ulmus (Iep)
Parmotrema perlatum
Ulmus (Iep)
Lecanora carpinea
Ulmus (Iep)
Arthonia radiata
Ulmus (Iep)
Punctelia borreri
Ulmus (Iep)
Porina aenea
Fraxinus (Es)
Lepraria incana
Fraxinus (Es)
Lecanora chlarotera
Fraxinus (Es)
Anisomeridium polypori
Fraxinus (Es)
Opegrapha rufescens
Fraxinus (Es)
Opegrapha ochrocheila
Carpinus (Haagbeuk)
Een indrukwekkende 26 waarnemingen!
Over de laatste waarneming, de opegracpha ochracheilla schrijft Henk:
Het schriftmos dat ik in het bosje naast jullie kavel vond op een haagbeuk was Opegrapha ochrocheila, Geel schriftmos, dat lang een zeldzame soort was, maar sinds kort sterk aan het uitbreiden is. Ik vind het in bijna alle Flevolandse bossen, en onze provincie lijkt wel een 'hotspot' voor deze soort te zijn. Ik heb er twee foto's van bijgevoegd. Als je het zelf eens wilt bekijken: het zit op een kromme, kleine haagbeuk, in de uiterste hoek van het bosje met jullie kavel, dicht bij de weg: let op opvallende witte plekken op de bruinige gladde stam. Die ene haagbeuk zit er vol mee!
Moeten we binnenkort dit soort toestanden verwachten?
Woensdag heb ik een lading bomen en struiken opgehaald bij Ten Hoven in Apeldoorn. Ten Hoven heeft een enorm terrein tot zijn beschikking om de bomen te kweken en de ruime sortering voor te bereiden voor de verkoop. Wij kwamen alleen kleine boompjes halen, maar je kunt ook joekels met een kluit van een kubieke meter krijgen. Indrukwekkend om te zien.Natuurlijk hebben we al veel bomen geregeld via Stichting Heg en Landschap, maar onze wensenlijst was nog groter. Het is zo leuk om op een grote kavel een diversiteit aan bomen en struiken te planten!
Een greep uit de nieuwe oogst: Aalbessen, kruisbessen, frambozen, wilde notenboom-zaailingen, japanse sierkwee, appelbessen (Aronia, een Amerikaanse bes van de rozenfamilie), honingbes, duindoorn, erwtenstruik, gagelkruid, krenteboompje, rode beuk, acacia. We hebben ook nog een paar sierstruiken gehaald: forsytsia, spiraea, een rode pruikeboom. Tenslotte nog wat naaldbomen: fijnspar en douglas spar, larix en taxus. Al met al een auto vol. Gelukkig hadden ze bij Ten Hove alles al opgekuild klaarstaan.
En toen alles naar Almere vervoerd was, kregen we bericht dat de fruitbomen van Fruittuin.com waren aangekomen bij de lokale benzinepomp. Bezorgen bleek moeilijk, omdat de postcode nog niet bekend was. Gelukkig hoefden we niet naar Haaksbergen om ze af te halen. Ze werden gewoon met de post gestuurd. Nou, gewoon? Vijf manshoge kartonnen dozen stonden in het kantoor van de benzinepomp danig de ruimte te versperren. Met de aanhanger vol weer richting Paradijsvogelbosje.
Als je zo'n doos opensnijdt, lijkt het wel alsof je een mummi gaat ontleden! Veelbelovend is het zeker. En fijn dat het allemaal klaar staat voor de vrijwilligersdag NL Doet.
De Stichting Paradijsvogelbosje doet mee met NLdoet! 2016. Daarom komt op vrijdag 11 maart de helft van de eerste klas dierverzorging van ROC Groenhorst vrijwilligerswerk doen. Daar zijn we heel blij mee.
's Ochtends verschijnen 8 jongeren (7 meiden en 1 jongen...) onder begeleiding van hun mentor Jurre bij het Paradijsvogelbosje. Op woensdag zijn de fruitbomen van Fruittuin.com binnengekomen. Woensdag heeft Marien diverse soorten bessen gehaald bij Ten Hove in Apeldoorn.
Op het programma staat het planten van 42 fruitbomen en ruim 50 bessen. We hebben voor de gelegenheid mooi weer besteld, maar dat blijkt niet echt te lukken. Het is weliswaar droog, maar de hele dag mistig en behoorlijk koud. Dappere meiden en jongens dus, die zichzelf warm spitten.
Na een kop koffie en thee, waarbij we samen uitleggen wat Oosterwold is, wat een landschapskavel inhoudt en wat we vandaag gaan doen, kijken we even naar kleding en schoenen. Na het lenen van laarzen van ons en mentor Jurre, kan iedereen in de klei aan de gang. En dat doet de groep heel actief. In het begin moet iedereen nog even wennen. Hoe diep moet die boom nou in de grond? Wie gaat er nu compost halen? Waarom moeten de bessen tussen de bomen?
Maar als ik even weg ben geweest om bomen in de andere boomgaard klaar te leggen, blijken twee koppels in een wedstrijdje snelplanten beland. ZES, ZEVEN, hoe ver zijn jullie? TWINTIG, zijn we al bijna klaar?
Tussen de middag genieten we van de linzensoep die de avond tevoren heeft staan pruttelen. Als één van de meiden roept: "linzensoep, dat is de enige soep die ik lust", ben ik toch even (blij) verbaasd. Ook de boterhammetjes gebakken ei vinden gretig aftrek. We lijken een beetje op een verzorgd scoutingkamp krijg ik de indruk.
Na een korte ruk na de lunch zijn twee boomgaarden ingeplant en is de nieuwigheid er een beetje af. "Kunnen we ook nog iets anders doen ?" is de vraag. En gelukkig ligt er nog een bruggetje dat in elkaar gezet moet worden. Met de hele groep organiseren ze het in elkaarzetten en plaatsen van het bruggetje. Samen met Marien plant ik zelf nog wat bomen in de derde boomgaard en als de leerlingen klaar zijn met de brug, doen ze nog snel hun best om echt ALLE fruitbomen en bessen de grond in te krijgen.
We zijn reuze blij met het resultaat!
Iedereen krijgt daarom een oorkonde van NLdoet!/Oranjefonds en een kortingsbon voor de GAMMA mee!
Reuze bedankt
Milou,
Julisca,
Lorinde,
Gillian,
Simone,
Cheryl,
Lisa,
Destino
en mentor Jurre!
We zijn heel blij met het resultaat, maar vooral met de gezellige manier waarop we hebben gewerkt!
We spreken af dat we in de zomer nog een keer samen de vruchten van ons werk komen plukken.
De laatste weken komen er veel mensen bij ons op bezoek. Da's leuk. Inmiddels kunnen jullie ook een rondje wandelen nu de bruggetjes er liggen. Het laatste stuk van het Hazelaarpad gaan we binnenkort afmaken en dan kan ook dat pad bewandeld worden.
De wijk groeit ook gestaag. Bij onze overburen is vandaag gesondeerd. Onze beide overburen hebben vorige week ecologisch onderzoek laten doen.
Ook komen er vragen hoeveel en welke ruimte er is om aan te sluiten. Daarom hierbij de beste informatie die wij hebben op basis van de kennis van de kavels en de kaart van Oosterwold. Buren die willen aansluiten zijn welkom! Aanmelden bij de gebiedsregisseur!
Dit weekend hebben we in het Paradijsvogelbosje grote slagen gemaakt. Langzaam maar zeker krijgen we het grootste deel van de planten toch in de grond. Nog een kleine honderd planten te gaan. We lijken ons doel: bomen en struiken de grond in voor eind maart te halen! Dan kunnen we langzaam schakelen naar het grote zaaien. Nog een klein stukje pad en ook daarmee zijn we dan op streek.
Zondag hadden we kunstenares Irene bij ons. Zij bouwde bij ons haar eigen stulpje. Een plek waar wandelaars kunnen zitten, geliefden elkaar in de ogen kunnen kijken en kinderen een hut hebben om te spelen.
Onze kunstenares bouwt dit stulpje als een beeldende vorming project en heeft zich tevoren uitgebreid georiënteerd op hoe haar stulpje te bouwen. Ze heeft nog net geen bouwvergunning aangevraagd. (gelukkig maar want dan had ze waarschijnlijk archeologisch onderzoek moeten laten doen ;-) )
Irene bouwt haar stulpje van wilgentenen. Ze komen van onze wilgen in Hoofddorp die we dit jaar helemaal kaal gehaald hebben.
Het begint met een staketsel van rechtopgaande wilgentakken. Deze wilgentakken zitten zo diep in de grond dat ze eigenlijk ook wortel moeten gaan schieten. Daarnaast zet ze takken die schuin omhoog gaan en een kunstige vorm naar boven maken. Het lijken wel gotische kerkramen zeggen we tegen elkaar. Irene heeft ons voor weinig meer nodig dan het aanslepen van takken en kopjes thee. En... oh ja, we mogen de gaten in de grond helpen maken...
Als de buitenste vorm min of meer af is, maakt ze aan de binnenkant de bankje van ook gevlochten takken. De zitting is gemaakt van heel veel kleine wilgentakjes en zit heel aangenaam. Er blijft geen water op staan, dus je moet meestal droog kunnen zitten.
Het werk eindigt met het (heel secuur) bij elkaar binden van de takken. Daar helpen we ook even een handje van een trap stabiel op de klei zetten.... is tamelijk kunstig.
En dan mag de kunstenares natuurlijk ook nog zelf op het bankje uitrusten! Irene we zijn heel trots op je stulpje van wilgentenen!
We zullen er nog menig kopje koffie in de zon drinken hoop ik.
Onze zoon R woont al bijna twee jaar in Eindhoven. Sinds deze zomer heeft hij daar ook een tuin. Dat vind hij heel belangrijk.
Vandaag sprak ik hem en hij was dolenthousiast omdat hij bij een grootgrutter in Nederland voor LOST landelijk organisatie studenten theater boodschappen mocht doen en een grote hoeveelheid moestuintjes kreeg... Je moet wat als arme student!
Maar hij is ook heel blij met de kruisbessenstruiken die we vorig jaar hebben gestekt!
Een kersenboom heeft ie ook al. Alleen nog geen appelboom, maar de appels vallen toch al niet ver van de boom!!
Ik kan het nog nauwelijks geloven, maar alle bomen en struiken die we als bosplantsoen hebben aangeschaft bij de Stichting Heg en Landschap en bij Ten Hove, en de fruitbomen zijn allemaal geplant!
Meer dan 2000 plantgaten in vaak kleverige klei, allemaal met wat compost erbij. Nadat de notenbomen zijn uitgezet langs de kavelgrens met het Staatsbosbeheer bosje, zijn de laatste planten gepoot naast de container in wat we "de kwekerij" zijn gaan noemen.
En een paar honderd boorgaten voor wilgentakken. Vorige week nog heeft Roy onze wilgen in Hoofddorp gesnoeid. Die zijn terechtgekomen in de Wilgenhut van Irene, en in de Eendenkooi van Marie-José.
Het is vooral ook een geruststellend gevoel dat er nu niet nog bosjes opgekuilde boompjes en struikjes liggen te wachten. Zeker toen het de laatste weken droger werd, konden we zien, dat de wortels van opgekuilde struiken er droog uitzagen. Die hebben we dus allemaal extra water gegeven, met een emmer aan een touw uit de sloot en vijver gehesen.
En natuurlijk hebben we dat niet alleen gedaan. We hebben veel hulp gehad van Wilma, Kees, Mick, Roy, Irene en de scholieren op vrijwilligersdag NL-doet.
Nu kan alles gaan uitlopen. Dat doet mij denken, dat wij vroeger onze kinderen voorlazen uit Kikker en Pad. Pad heeft zaadjes gekregen van Kikker en stopt ze in de grond. Maar hij is ongeduldig.
"Nou zaadjes," zei Pad, "ga maar groeien". Als ik dat voorlas, dan schreeuwde ik de zaadjes zo luid mogelijk uit de grond, bijgestaan door Roy en Irene die inhaakten in koor.
Uiteraard hebben we niet alleen geplant. We willen graag verschillende biotopen, en daaraan werken we door hoogteverschillen aan te leggen. Een moeras, een sloot, heuvels. En hoewel we het grote werk door een rupskraan hebben laten doen, blijft er dan nog veel werk te doen. Bijvoorbeeld omdat de oever van de vijver veel te steil is. En omdat de grond uit de slootjes te dicht bij de sloot blijft liggen. We willen geen dijk naast de sloot. Dus moet die grond verplaatst worden. Op een paar plekken hebben we daar al goede vorderingen mee gemaakt. In de moestuin en op het hoogste deel van de aardwal moet er nog aardig wat grond worden verzet.
We waren vrijdag op de regendag bij Wilma en Kees om twee mooie vlieren en een forse Hazelaar op te halen met de aanhanger.
En omdat het voorjaar in aantocht is kunnen we gaan denken aan zaaien. Daarvoor hebben we zelf al veel verzameld. Wilma heeft uit haar eigen natuurtuin De Punt in Arkel een kist vol met zaden van inheemse planten verzameld, keurig in papieren zakjes met toelichting. Mengsels voor natte en droge grond.
En een flink zakje met een bijzonder mengsel, Prachtlint genoemd, omdat het bedoeld is om door de Amblasserwaard een lint van bloemen te zaaien, die een leidraad moet worden voor bijen, vlinders en andere insekten. Wilma is zeer betrokken bij de ontwikkeling van dit speciale zaaimengsel en de verspreiding ervan via belangstellenden. We gaan dus ook een mooie strook bedenken waar dit Prachtlint kan ontkiemen.
Als we over De Punt in Arkel lopen, raken we geïnspireerd door de natuurtuin. Zo ontwikkelt zich dus een tuin als die zo'n twintig jaar natuurlijk wordt beheerd. Volwassen fruitbomen, een vlindertuin die een oase voor insekten biedt. En ook een fantastische plek om met elkaar een kopje koffie of soep te gebruiken, en een werkdag gezond en natuurlijk aan de slag te gaan: Wilgen knotten, maaien, snoeien, verplanten, vijvers opschonen.
We krijgen van Kees ook nog een paar Betonijzers waarmee we de vloer van de blokhut willen versterken.
Bij elkaar een volle aanhanger op naar Almere Oosterwold. Een goede besteding van een regendag!
Met Pasen waren we thuis in Hoofddorp met de kinderen. We hoorden wel dat er stormachtig weer zou komen, maar hoopten dat onze zo juist gebouwde blokhut met kersvers waterdicht dak van shingles met een beetje geluk de storm zou doorstaan. Maar vanochtend belde onze buurman in Almere Oosterwold, dat we schade hadden en dat het dak eraf was, en dat de wanden van de blokhut stonden te klapperen. Tsja, wat ga je dan doen? Wat kan je doen als de storm nog met windkracht tien om je oren waait? We dachten erover om morgen te gaan, maar in de loop van de middag, met een vrolijk zonnetje tussendoor als je binnen aan de koffie zat, knaagde het en zijn we met de auto naar Oosterwold gereden. Bij aankomst wachtte ons een mistroostige aanblik. Alsof een reusachtige Filistijn langs was geweest en het dak had opgepakt en tien meter verder had neergesmeten! En dan te bedenken dat ik deze week nog twee dagen bovenop het dak had gezeten en gestaan om de shingles met spijkers en teerlijm op het dak te bevestigen. Het hutje stond er vrijdag nog zo mooi bij. We waren nog niet helemaal klaar met de fundering en het verankeren van de hut. Dat zou deze week komen. Maar helaas. Niet alleen was het dak eraf, maar daarna heeft de wind ook vat gekregen op de wanden, en is de hele hut opgetild en van z'n fundament geschoven. Wat doe je met zo'n hoop ellende? Er leek voor ons maar één optie: afbreken. Dus hebben we alle planken van de wanden uit elkaar gehaald. Hopelijk kunnen we een deel van de wandplanken nog weer gebruiken. Ze zitten mooi in de lijnolie. Het dak was met balken en al weggewaaid. De balken hebben we eraf getrokken. Wat er daarna overblijft van het dak is een slappe samenstel van planken met spijkers rechtop, en halfgescheurde shingles die de boel een beetje bij elkaar houden. Dat is zeker onbruikbaar om het dak te herstellen. Alle dakplanken dus klaar voor de schroot, evenals de gescheurde shingles. Zo kan een voorjaarsstorm twee weken werk in één keer ongedaan maken, en behoorlijk wat materiële schade veroorzaken. En tjsa, dat valt niet onder onze stormschadeverzekering.
Het dak was ook nog op twee pas geplante fruitbomen gevallen. Hopelijk stonden die nog zo los, dat de wortels het overleven. Waren wij afgelopen week nog zo blij dat we alle bomen en struiken geplant hadden. Nu zijn we even verdrietig als je zo'n hoop troep ziet. Ik had mij verheugd op ons eerste hokje, ons eerste huisje op de kavel. Er staat ons niets anders te doen, dan alles vanaf het fundament opnieuw op te bouwen. Ik voel mij een beetje als in het sprookje van de drie biggetjes en de boze wolf. Er moet blijkbaar iets sterkers komen, dat de elementen kan trotseren.
Na een paasweekend waarin letterlijk een aantal vooruitzichten verwaaiden, krabbelen we voorzichtig overeind. Dat wil zeggen vooral Marien, want ik ben stevig gevloerd door een griep. Na drie dagen meer dan 38 graden en keelontsteking waag ik mij nu voor het eerste achter een pc.
Want op het land is naast de verrijzende hut de natuur aan het ontspruiten en dat heeft Marien vastgelegd:
Vlierbes
Kerstroos
Fluitekruid
Meidoorn
Vogelmuur
Vergeet-mij-nietje
Longkruid en narcis
Hazelaar
Wilg
Kruiskruid
Braam
Zwarte bes
Longkruid
Schijnhulst (osmanthus)
Leeuwentand
Perzik
Perzik
Magnolia
wilg
Zwarte bes
Esdoorn
Peer
Krenteboompje (Amerikaans)
Krenteboompje (amerikaans)
Kers
wilg
Aalbes
Ik kan hier zelfs op afstand van genieten. (Maar hoop toch stiekem morgenochtend in Oosterwold in het zonnetje te kunnen zitten. ;-)
Wat moet je nou als met Pasen je hutje verwaaid? Dat hutje dat staat voor dat je zo lekker aan het opbouwen bent en dat het een leuke plek gaat worden?
Dan ga je een avondje uithuilen bij vrienden, maakt een verdrietige blog, krijgt heel veel medeleven, maar dan?
Dan pakt Marien zich bij elkaar en gaat beton bestellen, telt de houtjes, koopt een extra bus houtlijm en blijft stug doorgaan.
Stoer in de lijmklemmen.... Als dat niet vast zit.
En zo laat de grote bouwer het bouwwerk gisteren achter!
Met het prachtige weer van zondag hebben we de blokhut na de desastreuze storm van tweede paasdag weer opgebouwd. Althans, de muren staan weer en de balken zitten tot in de nok. Nu moeten er nog dakplaten op en dakbedekking. Maar voor die tijd moeten we de blokhut wel echt stormvast maken. Er zitten nu ankers in het beton. Daar komen nog houten latten bij, die de horizontale planken vertikaal verbinden. Een probleem met een blokhut, is dat hout blijft werken, en dat je dus niet zomaar een lat vertikaal op de muur kunt schroeven. Je moet de schroeven met ringetjes in een gleufje bevestigen, zodat ze wel verband hebben, maar het uitzetten en krimpen van het hout in dwarse richting toelaten. En misschien moeten we ook een paar dakbalken verankeren met een soort muurijzer, zodat zelfs een rukwind tijdens een storm de boel niet als een paraplu laat opstijgen.
Aan het einde van de middag kwamen de buren Cor en Nel op bezoek met hun hond en een emmer met kikkerdril, die Cor uit de sloot naast zijn boerderij had gevist. Het lijkt wel of er verschillende soorten dril bij elkaar zitten. Of de ene is vroeger gelegd dan de andere. Die kikkerdril hebben we in de Paddenpoel laten glijden. Hopelijk is die dus binnenkort bevolkt met kikkers, die liefst alle muggen uit de lucht happen. Heerlijk ook om te zien dat de oeverplanten die Wilma geplant heeft nu uit de grond schieten: Moerasspirea, Speenkruid, Pinksterbloem, Valeriaan.
Vandaag ontvingen wij van de gemeente een bijzondere mail, toch maar eens kijken of we volgende week kunnen..
Beste toekomstige bewoners van Oosterwold,
Gefeliciteerd! De eerste 7 pioniers (jullie dus) zijn genomineerd voor een Growing Green speld omdat jullie als eerste de stap durfde te nemen en dat wij deze zomer, dankzij jullie harde werken en doorzettingsvermogen, kunnen zien hoe Oosterwold eruit komt te zien.
De uitreiking is al heel snel namelijk 23 april. Ik hoop dat jullie en jullie mede-bouwers hierbij aanwezig kunnen zijn. Het is op De Esplanade bij de schouwburg in Almere. Hier ligt het weekend van 23 en 24 april het “Flying Grass Carpet”
Het programma is als volgt:
11.45 inloop waarbij u een brunch kunt krijgen in het theatercafé.
Om 12.15 zal wethouder Tjeerd Herrema de spelden gaan uitreiken. Dat zal tot ongeveer 13.15 duren.
Zondag 24 april is er ook nog een lezing van voormalig coach en hersteltrainer van Ajax en nu van het Nederlands Elftal Rene Wormhoudt. Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat dat heel interessant is.
Vanochtend begon de dag in Oosterwold met een optimistisch zonnetje. Nadat ik een gietvloer in ons tuinhuisje had gemaakt, ben ik gaan zaaien. Ondertussen betrok de lucht en begon het te donderen. Toen vielen er plotseling knikker-grote hagelstenen naar beneden. Eerst als verdwaalde vogelpoepjes, maar vervolgens als een hoosbui. De eerste bui duurde maar kort, en daarna kon ik weer verder zaaien. Maar toen het weer betrok, begon het vervaarlijk te donderen, met een enorme slag als hoogtepunt. Ik weet niet of die bij de buren was ingeslagen, maar dichtbij was het zeker. Het was met die hagel en striemende regen op het metalen dak van de container toch spectaculair. Het levert zelfs bijzondere plaatjes op.
Afgelopen maandag komt Bart van Berkel langs om namens de provincie en voor de Oosterwold organisatie drone filmpjes te maken. Het filmpje is nog niet klaar, maar Bart heeft wel de foto's al mat ons gedeeld:
Hieronder de foto's waar wij erg van onder de indruk zijn.
Het is altijd spannend om op afstand de reeën over de akker en langs de bosrand te zien lopen. Maar het is niet altijd op afstand. Afgelopen week werden we opgeschrikt omdat zeven herten met luid gekraak van brekende takken langs onze kavel wegrenden. En de eerste schade aan onze vertroetelde boompjes tekent zich af. Van een wilde kers (kriek) is de bast afgevreten is door een plaatselijke vandaal: lees hert. Zo ziet dat er dus uit. Als in het voorjaar in deze boompjes de sapstroom op gangkomt, dan is dat blijkbaar een delicatesse voor herten, met bijzondere voedingstoffen. Ik hoop dat ze van onze fruitbomen afblijven, maar die hebben we nu wel met anti-worteldoek omwikkeld. We zullen zien of het ook anti-vraat-doek mag heten.
Afgelopen week heeft onze zoon Roy geholpen, met het leggen van de shingles op het dak van de tuinschuur. En gisteren met zaaien. We hebben de afgelopen twee jaar een grote hoeveelheid zaden van wilde planten verzameld, geholpen door Wilma die van haar eigen natuurtuin De Punt in Arkel een hele verzameling zaad heeft geëxporteerd.
Wilma en Kees kwamen ook weer twee keer een lading planten uit hun natuurtuin brengen en inplanten. Wilma heeft nu zo ongeveer haar eigen laantje, dat zij zelf helemaal heeft ingericht. En Kees heeft een begin gemaakt voor de platte kas die we in de moestuin inrichten, om kwetsbare gewassen voor te kweken, en vraat door herten, konijnen, slakken en vogels te voorkomen.
Vrijdag hebben we de verjaardag van Marie-José gevierd in Oosterwold. Met taart en koffie in ons tuinschuurtje. De ouders van Marie-José, Arie en Ria hebben bessenstruiken en vlinderstruiken meegenomen, die we vorig jaar als winterstek bij hun hebben uitgezet in de Achterhoek.Nu kunnen ze hier opnieuw aarden.En als bonus een verzameling overmatige Dahliaknollen, die Arie zelf gekweekt heeft. Die groeien in de Achterhoekse zandgrond uit tot knollen van bijna tien centimeter. Ik ben benieuwd of die zich in de Almeerse klei net zo thuisvoelen. Een beetje zand en compost toevoegen lijkt een goed devies.
Vorig najaar heeft Staatsbosbeheer de verspreide bomen in de bosstrook honderd meter westelijk van onze kavel allemaal gekapt. We waren benieuwd wat er met deze kale grond zou gaan gebeuren. Afgelopen donderdag en vrijdag heeft Staatsbosbeheer daar nieuwe boompjes aangeplant. We zijn ze even gaan bewonderen.
We menen een paar verschillende soorten te herkennen die door elkaar zijn geplant: els, linde, eik, haagbeuk. Het zou mooi zijn als die binnen een paar jaar uitgroeien tot een nieuw bos.
Ik ben wel benieuwd hoe dat samengaat met de planning van de Verlengde Tussenring. Volgens de projectie zou die in de toekomst dwars door dit stuk land gaan lopen. Het zou toch zonde zijn als deze jonge boompjes daaraan zouden worden opgeofferd. Het ziet er in ieder geval veelbelovend uit.
Hierboven de traktor en de meneer die de boompjes plant. En rechts zien we behalve de aanplant, ook dat zelfs staatsbosbeheer moeite heeft om door de klei vooruit te komen.
Zaterdag hebben we een lading zakken mest opgehaald bij de Simpliade. Dat is het koosnaampje voor een initiatief in het wijkje bij de Noorderplassen dat De Eenvoud heet. Daar is met ondersteuning van de gemeente een (tijdelijk) geitenweitje ingericht op een lege kavel, met een leuk ingericht stalletje, vier geiten en vier bijzondere schapen, en drie kippen. Ze zou het een simpele versie van de Floriade kunnen noemen. De beesten produceren met elkaar mest dat eens in de zes weken moet worden uitgeruimd. In plaats van dat de verzorgers het naar de vuilstort brengen, nemen wij graag deze mest mee. Een mooie aanvulling van het organisch materiaal op onze kavel. We zullen het gebruiken om de moestuin te bemesten en te mulchen. Dat mulchen voorkomt onkruidgroei, door de grond af te dekken, zodat onkruidzaden zich niet in het zonlicht kunnen ontwikkelen. Ondertussen kan de mest haar voedingstoffen afgeven aan de bodem en zorgt het stro voor organisch materiaal. En zo maken we binnen Almere een eigen kringloopje waar iedereen blij van wordt!
De voorraad zakken met mest past precies in één aanhanger! Dank verzorgers van de Simpliade. Jullie zijn van harte welkom om ook bij het Paradijsvogelbosje een kopje koffie of thee te komen drinken.
Eind vorige week kwam een medewerker van een infrastructuurbedrijf langs bij de kavel. Het maken van de oprit wordt kennelijk nu voorbereidt. Marien spreekt kort met ze. Bekeken moet worden of twee of drie bomen gekapt moeten worden. En voordat er gekapt mag worden, moet de ecoloog langskomen. 's Middags staan er twee oranje kruizen op de bomen en is overleg met de gemeente een imposante iep gespaard. Marien waarschuwt nog dat ze wellicht tempo willen maken in verband met het broedseizoen. Op een of andere manier zijn ze er nu als de kippen bij. (Onze eerste vraag over het ontwerp van de afrit stamt al van de laatste week van oktober, ongeveer een half jaar geleden). Wat schetst onze verbazing als vrijdagochtend de bomen al gerooid zijn. ....
De afrit wordt gemaakt met stelconplaten met een laag zand en misschien granulaat eronder. Het is nog niet bekend wanneer ze de afslag maken.
Maandag komt Coen van het Waterschap (ze rijden rond in heel herkenbare auto's, zie foto, vandaar) nog even kijken op de kavel. Ook voor het Waterschap is de ontwikkeling van Oosterwold nieuw en spannend.
De geiten en schapen poep moet natuurlijk worden uitgespreid. Rechts is te zien hoe Marien een en ander in de moestuin heeft verspreid. Bij het schuurtje leek het zoveel..... en bij dit schuurtje.... We zien uit naar de volgende lading!
Op mijn verjaardag heeft Kees verder gebouwd aan de platte kas, waar Marien al mee was begonnen. Marien heeft met zand van boer Henk (het zand was nl. op) vandaag de platte kas verder gebouwd. Nu hoeven er alleen nog zijkanten in...
Vorige week waren er al bomen geplant door Staatsbosbeheer in het verder gelegen veld achter 'ons' bosje. Toen had ik de tractor alleen op grote afstand kunnen zien.
Vanmiddag zag ik dat Staatsbosbeheer bezig was om het opengekapte veld midden in het bosje langs de Paradijsvogelweg te beplanten. Daar ben ik maar even nieuwsgierig op afgestapt, en ik trof zowel de opzichter van Staatsbosbeheer als ook de uitvoerder Zweverink Bosbouw. Ik mocht ook een paar plaatjes schieten. Ze planten hier vooral beuken met af en toe een linde ertussen. Terwijl wij alle boompjes met spade handmatig in de kleverige klei hebben gepoot, gebruikt Zweverink een ingenieus apparaat achter de tractor, die een sleuf in de grond maakt, waar iemand uit een bak boompjes in plant. Een metalen rol achteraan het apparaat duwt de sleuf daarna weer dicht, zodat de boom geplant is. Zo doen ze op een middag wel zo'n 2300 boompjes. Daar kunnen wij niet tegenop. Het is leuk om te zien, dat het wel mechanisch gebeurt, maar er toch heel ambachtelijk uitziet.
Fantastisch dat dit veld weer is ingeplant met beuken en linden, zodat het in de komende jaren kan uitgroeien tot een geheel met de stroken bos die er aan weerkanten staan.
Wat heerlijk dat het ook eens gewoon genieten kan zijn als je aan het werk bent op de kavel. Dat zeg ik jaloers want ik (Marie-José) zat vandaag in een keurig jurkje de hele dag braaf op kantoor te werken. Maar ja, dan heb ik nu weer de energie om het even op het net te knallen! (Eerlijkheid gebiedt wel te melden dat Marien met Stefan vioolduo's is gaan spelen, daarvoor was ie wel opgeladen!)
Toen we ons composttoilet bouwden, lieten we bijgaande romantische plaatje van een composttoilet zien op de site. Veel mensen reageerden enthousiast. Vooral toekomstige buren die tijdens werkzaamheden of bezoeken zouden willen plassen of poepen waren enthousiast. Toen de zeecontainer op het Paradijsvogelbosje werd geplaatst, hebben we daarin ook het composttoilet geplaatst. En wat was ik blij dat als het koud was of regende ik lekker binnen gaan zitten. En een toilet zo groot als een zeecontainer is natuurlijk best groot..... En het uitzicht....
Maar... de bedoeling is dat er een rustige (semi openbare) toilet op het Paradijsvogelbosje komt. En daarom werkt Marien vandaag aan de achterkant van de schuur aan een huisje voor het composttoilet. En dat begint met een fundering..... Zodat het toilethuisje niet net als de schuur, wegwaait.
En na hard werken en lekkere zon is het goed toeven in Oosterwold: een selfie met de zelfontspanner:
.
.
Na de klus met de vloer, maakt Marien de platte kas in de moestuin af:
En ook de berg en het talud worden door Marien nog onder handen genomen:
Vandaag was geheel tegen de verwachtingen van buienradar in een prachtige dag in Oosterwold. Volgens buienradar zou er 0% kans op zon zijn, maar je kon prima verbranden vandaag! Ik heb een deel van de middag in mijn t-shirt gelopen.
Toen we vanochtend bij het Paradijsvogelbosje aankwamen zagen we dat nu niet Staatsbosbeheer als buur druk bezig was, maar ook de loonwerker die namens ERF de akker aan het omwerken was. In een mooie grote trekker was hij aan de slag. En omdat de banden van de trekker bijzonder waren hieronder een mooie grote foto:
Een super ingenieus systeem waarmee de druk op de grond van deze zware machine enorm wordt verdeeld en daarmee kleiner wordt. De grond blijft daarmee veel gezonder! Wel is sturen met zo'n machine geen koud kunstje. Bij het maken van een bocht moest de loonwerker wel drie keer heen en weer steken om naar een volgende baan te kunnen. En eigenlijk denk ik dat hij onze gekke scheve kavel maar wat onhandig vond. En ik denk dat ik dat in zijn plaats ook gevonden zou hebben. Maar hij was zeer kundig en is keurig langs de rand van de kavel gegaan.
Nu het land van ERF weer van alle onkruiden is ontdaan, kun je wel de vorm van de kavel goed zien!
Een groot deel van de zaden is gezaaid en we kunnen ze wel de grond uitkijken.... Dat het volgende week lekker gaat regenen is wat ons betreft waarschijnlijk wel groeizaam.
Een paar weken eerder hebben we de walnoten, eikels en walnoten die we vorig jaar hebben ingekuild gezaaid/in de grond gebracht. We telden vanmiddag zeker twintig kastanjes. En waarschijnlijk zien we ze nog niet allemaal. Bovenstaande was niet goed in de grond geraakt, maar desondanks gegroeid. Een mooie vorm vinden jullie ook niet.
En de verrassingen waren nog niet voorbij. In een blog op 3 april vertelden we over buurman Cor en buurvrouw Nel uit hun sloot een emmer met kikkervisjes kwamen brengen. Het gaat goed met het kroost. Marien had ze eerder deze week al gezien, maar ik mocht vandaag de dikkopjes bewonderen. Cute toch?
En dan gaan we in de middag ook nog hout halen voor het bouwen van het WC huisje:
De organisatie van Oosterwold laat regelmatig dronevluchten uitvoeren om de vorderingen te zien van de ontwikkelingen in Oosterwold.
Tot nog toe was het filmpje alleen via facebook zichtbaar. Eindelijk is het dan gelukt om het filmpje rechtstreeks om onze site te zetten! Hieronder dus voor het nageslacht!
Onze kavel is zichtbaar van 1.14 tot het einde (1.36)
Hoe verzin je voor je blogjes steeds een pakkende titel? Is het me gelukt?
Vandaag verhaal ik over kraaien, kassen, keukens (K3) en een pad.
Bij aankomst in Oosterwold vanmorgen zat op het land van ERF (dat net omgeploegde land) een hele kolonie kraaien. Er was duidelijk wat te halen! Ik neem aan dat door het keren van de grond de wormen boven komen
Marien heeft afgelopen week de platte kas afgemaakt en wilde nu heel graag zaaien. Dat heeft ie gedaan! De hele platte kas is vol! Een lekker veldje spinazie en van veel rijtjes van andere groenten.
Zelf was ik vandaag bezig met het maken van een aanrecht in de schuur. Dat was lekker, want dan werd ik niet nat als het regende. Fijn dat Marien hielp bij het stellen van de kastjes en de deurtjes. Zelf kwam Marien bij regen naar binnen om twee eenvoudige houten kasten in elkaar te zetten. Nu kunnen we lekker uit de voeten in de ons schuurtje.
Langs het hoofdpad zijn we verheugd dat het eerste zaaigoed opkomt. We hebben een mengsel gezaaid. Daarom heb ik geen idee wat er hier opkomt:
Wel mooi om te zien dat planten ook in dit stadium al van elkaar verschillen!
En dan last but not least: Gisteren (dus nadat we de spelden hadden gekregen) heeft Marien nog even met kruiwagens zand gebuffeld en hebben we samen het Hazelaarpad (parallel aan de Paradijsvogelweg) eindelijk tot het bruggetje af kunnen maken. Nu kun je echt een rondje lopen!
En dan kijken we op dat punt ook nog even naar hoe mooi (en vooral veel groener) het bos van staatsbosbeheer is. De haagbeuken zijn al helemaal groen. De essen beginnen uit te lopen.
Zaterdag 23 april hebben wij als één van de pioniers van Oosterwold een Groene Speld gekregen van wethouder Tjeerd Herrema van Almere. De Groene Speld wordt uitgegeven door de Growing Green Cities. Zij hebben een wat verouderde website www.growingreencities.almere.nl Niet alleen kregen de pioniers van Oosterwold zo'n speld. Heel veel ondernemers, stichtingen, initiatieven kregen een Groene Speld. Of zoals Tjeerd Herrema zei: "die verdienen een Dikke Speld". Het is een hele opgave om voor al die genomineerden een verhaaltje te vertellen. Ik benijd de wethouder niet. Over de eerste pioniers van Oosterwold werd dan ook niet veel inhoudelijks verteld. En eigenlijk is dat wel jammer. Deze Groene Speld probeert initiatieven in Almere in het zonnetje te zetten, die in de aanloop naar de Floriade in 2022 Almere een groen gezicht geven. En hoewel de Floriade en Growing Green Cities niet gespeend is van marketingdenken, zit er wel iets in, dat die Floriade moet passen bij Almere. Citaal van de website Floriade.almere.nl: "Maar de Almeerse Floriade gaat verder: kennis, producten en technologieën uit de tuinbouw worden ingezet om oplossingen te vinden voor urgente en mondiale verstedelijkingsvraagstukken op het gebied van voedsel, energie, water en gezondheid." Ik zal niet op de plaats van de wethouder gaan staan, maar laat ik dan toch iets inhoudelijks over Oosterwold initiatieven schrijven in het licht van Growing Green Cities: Die eerste initiatieven in Oosterwold beginnen nu inderdaad met bouwen en het inrichten van hun kavel. Al in de eerste visiestukken voor Almere kan je lezen, dat het de bedoeling is dat in Oosterwold zogenaamde Stadslandbouw zal worden bedreven. Dus we moeten Almere de eer gunnen dat zij dit groene idee Stadslandbouw hebben geplugd. En dat vraagt niet alleen landbouw in de nabijheid van een stad, maar juist dat mensen rondom hun woonomgeving kleinschalige landbouw gaan organiseren, die bovendien voor andere mensen en dieren waarde toevoegen aan het landschap. Wel, daarmee willen we ons best vereenzelvigen. En op onze kavel Paradijsvogelbosje kan je de eerste tekenen van stadslandbouw al bespeuren. De beplanting gaat zelfs aan de bebouwing vooraf. Ook is het best leuk om een aantal initiatiefnemers weer te zien, en van andere groene initiatieven te horen.
Als in 2022 al die Floriadebezoekers bij ons langs komen fietsen, dan kunnen ze bij het Paradijsvogelbosje hun hart ophalen.
We voelen ons vereerd met de speld. En het buffet was zeer groen verantwoord en lekker.
Dank aan Monique van der Plas voor het maken van de foto's
Vaste bezoekers zullen zich al hebben verbaasd. Zo kaal als het Paradijsvogelbosje er in de kop van de site uitziet is het nu toch helemaal niet meer. En dat is helemaal waar.
De dagen zijn heel wisselend qua weer. En nu de bomen de grond in zijn hoeft niet alles even snel, dus als het slecht weer is gaan we niet altijd door en nemen soms ook tijd voor andere dingen (belastingaangifte bijvoorbeeld...)
Vandaag hadden we weer een dag waarbij ik op kantoor zat en Marien in het veld. En we zijn een aantal keren jaloers op elkaar geweest. Ik op Marien toen het buiten heerlijk zonnig was en ik wist dat je in de luwte van een schuurtje geweldig van de zon kunt genieten. En Marien op mij toen ik hoog en droog in mijn vergadertoren zag hoe het buiten goot en ik een berichtje kreeg "geweldig weer". Gelukkig kon ik op buienradar zien dat het een half uur later over zou zijn en niet meer zou gaan regenen ;-). Dat houdt de moed erin.
Na wat voorbereidende aankopen voor het WC huisje in centrum Almere ging Marien naar het Paradijsvogelbosje. Hierboven zie je in de deuropening van de schuur de aankoop die Marien niet kon laten liggen ;-),
De missie voor vandaag was het leggen van een terrasje voor de schuur, waar we als we doorwerken buiten kunnen eten en in de zon kunnen zitten. Marien legt een kunstig patroon van rozetten in het midden opgevuld met kinderkopjes die voor de kruidentuin bedoeld zijn, maar hiervoor ook goed bruikbaar zijn.
Als het terras klaar is, is ook het pad tussen de twee boomgaarden aan de beurt:
Eindelijk kan je met de kruiwagen ook hier een rondje lopen. Hoewel je op ons kleine bruggetje dan wel een evenwichtskunstenaar moet zijn.....
En bij vertrek gaat Marien nog even bij buurman Henk langs om wat zaken af te handelen en schiet dit geweldige plaatje! Hoe mooi is het koolzaad!
Gisteren begon broer Mark te appen of we in Oosterwold waren en wie er zouden zijn. Bij een bezoek is de samenstelling van de delegatie nichtjes bepalend over wie aanwezig wil zijn. Logisch, maar moet altijd even afgestemd. Vanmorgen besluit Mark heel gezellig met één dochter te komen. (Wij zijn nl. zonder dochter)
Als we nog thuis zijn belt iemand aan.... Ik hoor door de deur: "Oh bakt u zelf brood, dat vind ik zo lekker!" Marien bakt inderdaad zelf brood en dat was net klaar. Marien zegt nog "heb je al ontbeten?"... Dus als Marien terugkomt heb ik geen idee waarmee hij komt. het is een pak met twee nieuwe overalls. Ik heb die van mij vandaag aangedaan, Marien dacht dat ie nog met vieze stoffen zou werken en trekt dus nog zijn oude overall aan. Het levert wel de gezellige foto links op.
Mark hoopt dat we binnenkort in Oosterwold kunnen koken (lees barbeknoeien) en brengt daarvoor attributen mee en heeft een grote zak sjalotjes om te planten mee gebracht. En wat heel fijn is: hij plant ze ook samen met nicht Eva-Lotta!
Maar ze willen nog meer doen... dus komen ze mij helpen bij het leggen van een kruidenrad: onze toekomstige kruidentuin. We leggen een cirkel met daarin een kleine cirkel en een aantal spaken. Met Mark en Eva-Lotta erbij schiet het hard op!
Als we vertrekken ziet het wiel er zo uit: Morgen nog twee spaken leggen, compost toevoegen en zaaien!
Als ik een titel moet verzinnen voor vandaag, dan moet het over zon gaan en over allerlei onverwachte bezoekers.
De eersten kwamen vanochtend letterlijk binnenvliegen. En eigenlijk waren we ze al tegengekomen. Toen we op de Hollandse Brug de polder binnenreden zagen we 3 parachutisten die akelig precies manoeuvreerden. We grapten nog tegen elkaar: ze moeten wel zorgen dat ze niet in het water belanden. .... Toen we bij het Paradijsvogelbosje kwamen stonden op de passeerstrook drie auto's geparkeerd met een windvaan ernaast. We hadden geen idee... Maar toen had het al duidelijk moeten worden.
We drinken een kopje koffie in het goddelijke zonnetje en gaan aan de slag.
En dan kijken we omhoog: wat komt daar nou aanvliegen en wat maken ze een herrie:
Ze landen met het motortje dat ze hebben keurig op het land van Boer Henk aan de andere kant van de weg. Een mooi gezicht. Wel ben ik verbaasd. De heren dragen (terecht) gehoorbescherming ivm de herrie van hun motortjes, maar als ze geland zijn houden ze die dingen op en ze schreeuwen dus keihard naar elkaar ook als dat al lang niet meer nodig is. Maar ja, meer dan verbazing is er niet.
Daarna wordt duidelijk dat we meer invliegers hebben (gehad). Onze tulpen zien eruit als kropjes sla.... Reeëpoten verraden de daders.....
De hele dag (het is natuurlijk een heerlijke dag om te fietsen) hebben we "aanloop" gehad van mensen die ons volgen, zelf onderzoeken of ze initiatiefnemer willen worden, misschien willen aansluiten of gewoon nieuwsgierig zijn.
De wat oudere meneer uit Huizen die Marien (die in zijn jeugd heel veel heeft gezeist) wel even uit zou leggen hoe hij moest zeisen was wel lief.
In de middag schoven Gerda en Ronald aan voor de thee. Gerda met mooie witte fietsschoentjes die voor het eerst een beetje vies werden en Ronald die de hele tijd wilde uit leggen wat er Freudiaans aan reeën was (of heb ik het toch niet goed begrepen Ronald? ;-) )
Duidelijk is dat binnenkort in de tuin van Ronald en Gerda kruidenrad komt. Of toch maar niet. Jullie zijn toch geen trendvolgers?
Mijn kruidenrad is in ieder geval klaar! nu moeten natuurlijk de kruiden nog groeien.
Marien werkt verder aan het toilethok.
En dan het hoogtepunt van deze weken: We eten voor het eerst 's avonds warm in het Paradijsvogelbosje! Eet smakelijk!
Afgelopen dinsdag waren we uitgenodigd door de gemeente om van gedachten te wisselen over afvalverwerking en afvalophalen in Oosterwold. De gedachte is dat initiatiefnemers in Oosterwold bezig zijn met duurzaamheid en daarom zelf ook ideeën hebben over hoe om te gaan met Afval. Bovendien zijn de kavels in Oosterwold zo groot, dat de meeste mensen zelf hun groenafval kunnen verwerken op een composthoop. Redenen genoeg dus om met elkaar van gedachten te wisselen. We werden uitgenodigd bij het afvalinzamelingspunt Almere-Buiten. Een achttal initiatiefnemers waren gekomen, en van de gemeente waren Ivonne, Jeanet en drie medewerkers van de dienst afvalverwerking.
Een reeks onderwerpen zijn de revue gepasseerd.
Welke afval soorten kunnen als grondstoffen rendabel worden gerecycled? Kan dat ook door een kleine groep zoals een vereniging of bewoners van een straat in Oosterwold?
Volgens Ger zijn 75 procent van de containers die aan de straat worden gezet half leeg. Dat betekent dat de gemeente heel veel werk heeft aan relatief weinig afval. Het merkwaardige doet zich dus voor, dat als we steeds minder afval krijgen, de gemeente meer werk krijgt aan het verwerken van het afval.
Krijgen de bewoners van Oosterwold een container voor de deur, of moeten ze naar een brengparkje? Volgens de Annet heeft de gemeente de plicht om een container binnen 75 meter van een huis te plaatsen.
We hebben ook over kosten gesproken. Als Oosterwolders meer doen voor afvalvermindering of ook zelf weg brengen, levert dat dan ook wat op in de zin van lagere afvalstoffenheffing? Dat lijkt vooralsnog niet mogelijk. Anders dan vele andere gemeenten heeft Almere een zgn. solidariteitsheffing per huishouden. Dus of je nu veel of weinig afval produceert, je betaalt hetzelfde. In veel sectoren in de samenleving geldt inmiddels al het parool: "de vervuiler betaalt". Maar met afval in Almere gaat dat dus niet op.
Wij kunnen een vergelijking trekken met de gemeente Haarlemmermeer, waar we nu nog wonen. Die gemeente heeft brengparkjes voor papier, glas en plastic. En je kunt kiezen voor een grote of een kleine container. Als je een kleine container kiest, betaal je ook minder afvalstoffenheffing. Sinds het plastic apart wordt verwerkt, hebben wij een kleinere container en bezuinigen wij dus op onze afvalkosten. In Oosterwold zal de gemeente geen groenafval hoeven in te zamelen. Dan is het toch niet logisch dat wij evenveel betalen als mensen die iedere week een groenbak aan de straat zetten?
De gemeente ziet wel mogelijkheden voor een pilot studie. Bijvoorbeeld om alleen containers op te halen als ze vol zijn. Dat zou kunnen met een telefoon- of email-bericht. Ook zou de gemeente speciale afvalcontainers of een big-bag kunnen leveren wanneer bewoners veel piepschuim verwerken, bijvoorbeeld als apparatuur en keukens worden geleverd.
We kregen nog een rondleiding over het afvalbrengpark. Het is indrukwekkend hoeveel afval kan worden gescheiden. Medewerkers kunnen zelfs het restafval nog scheiden, en daarmee zichzelf min of meer terugverdienen. Ook nieuw voor mij was dat piepschuim zo'n gewilde grondstof is. De gemeente heeft een speciale pers waarmee het piepschuim wordt samengedrukt en daarna op pallets wordt verkocht aan de industrie.
Als je eenmaal rondloopt op zo'n afvalbrengpark, dan valt je al gauw op hoeveel spullen worden weggegooid, die nog waarde hebben. Van tuinstoelen tot versterkers, van tegeltjes tot nieuwe straatstenen.
Het is de afgelopen weken natuurlijk fantastisch weer geweest. We hebben er optimaal van geprofiteerd door met Hemelvaart te kamperen in Friesland. En wat doet dit weer met de tuin?
Je merkt dat er bepaalde bomen zijn die profiteren van het warme weer. Zo zijn onze notenbomen binnen een paar dagen uit een lange winterslaap ontwaakt. Dat is een hele opluchting, want het leek wel alsof alle notenbomen het loodje gelegd hadden. Maar de meeste komen nu tot leven. De twee ge-ente notebomen die al eerder geplant waren, lopen duidelijk voor.
Ook de Tamme Kastanje die we van Wilma gekregen hebben, begint nu echt uit te lopen met prachtig glanzend blad en fijne kartelrand.
En de Japanse Sierkwee die dit voorjaar nog geplant is durft het aan om volop in de bloei te gaan. Een feest voor het oog. Ik hoop dat de plant het aankan en niet aan deze overmoed bezwijkt.
Maar onze tuin is toch vooral nog een tuin met veel nieuwe aanplant, waarvan de wortels nog niet diep in de grond hebben kunnen doordringen. En dat kan je zien aan veel bomen en heesters die smachten naar een beetje vocht. Dat geldt met name voor de wilde rozen die we geplant hebben, en waarvan de helft goed aanslaat, en de andere helft nu met microscopisch kleine blaadjes probeert te laten zien dat ze nog tot het land der levenden behoren.
Dan zit er niets anders op dan te gaan sproeien. Dat doen we al iedere dag met de platte kas, waar nu de spinazie royaal opkomt, en de Pompoenbladeren de afmeting van schoteltjes beginnen aan te nemen.
Op zich is dat geen straf, behalve dat het behoorlijk bewerkelijk is in een tuin van bijna 7000 m2. En het is ook niet wenselijk om alleen met kraanwater te sproeien.
Dus hebben we de pomp tevoorschijn gehaald, die al tien jaar ongebruikt in onze schuur stond. Die kan nu eindelijk zijn dienst bewijzen. En de plekken waar de pomp niet komt, blijft het sjouwen met emmers water. Vooral op de verhoogde stukken, waar het water immers nog eerder wegloopt.
We hebben ook het hele landje ingezaaid met wilde kruiden. Dat zaaigoed kiemt heel oppervlakkig en is dus gevoelig voor droogte. We hopen dus maar dat er komende week weer wat regenbuien langs Oosterwold zullen trekken.
Deze week is Marien al behoorlijk gevorderd met het WC huisje. En hoewel we om andere redenen (droogte) graag wilden dat het zou regenen, was het voor de WC zonder dak best handig dat het niet regende. Vandaag moet de deur (beslag) vervolmaakt en moet het toilet een dak krijgen. Het dak wordt doorzichtig, omdat we dan tenminste overdag geen stroom en verlichting nodig hebben in het privaat. Da's handig omdat dit buiten toilet vooral overdag gebruikt zal worden.
Eigenlijk gaat het plaatsen van het dakje voorspoedig. Als je het maar met z'n tweeën doet. Niet omdat het niet alleen gaat, maar als je van de ladder af moet om de boormachine te pakken en je perspexplaat vliegt door de lucht.... blijft toch een beetje onhandig.
Hieronder zie het pleehokje min of meer af. En ook hoe mooi de binnenkant is geworden! Je gaat er bijna voor je lol zitten.
Maar het mooiste moest nog komen. Onze dochter had ons 's ochtends op het hart gedrukt dat nu toch echt het hartje in de deur van het toilet moest worden gemaakt.
Ik kon haar bovenstaande foto appen aan het einde van de dag. En de maker moest natuurlijk ook even op de foto.........
Dank je wel Marien!
En dank dochterlief en vriend dat we 's avonds bij de maaltijd konden aanschuiven!
En dus doen we ons best iedereen goed te kunnen ontvangen. Marien maakt nog een mooi houten randje aan het "glazen" dak, met een heuse wybert tegen de nok (recht boven het hartje). Maar ja dan staan de WC rollen op de grond.... Dus dan moet er nog een plankje opgehangen. 't Voelt een beetje als een housewarming merk ik. En dat is vooral een leuk gevoel. Nu kun je hier echt verblijven!
En ook in de keuken hangen we nog een plank op. Het is net echt.
En dan moet de man op jacht! Voor een vegetarische soep, dus zonder reebout.... Maar hier zijn oogst aan brandnetelblaadjes. Zo'n jager die met z'n blote handen de topjes plukt van de brandnetels is een held nietwaar?
En dan mogen ze in de keuken in de soep:
En dan komen ze: onze toekomstige buren! En ineens is mijn jager niet meer de enige stoere man ;-) !
Iedereen brengt iets lekkers mee, we eten wat we drinken wat en de kinderen hebben de grootste lol! De bruggetjes zijn leuk, maar ook het bosje van Staatsbosbeheer wordt gretig verkend.
En als het wat kouder wordt gaat de vuurkorf aan! Zou de brandweer zich realiseren dat pioniers van fikkie stoken houden? Of moet ik dan ook een sprinklerinstallatie in mijn moestuin (wat overigens geen kwaad kan met dit weer....)
Wij hebben genoten!
't Wordt wel wat dat buurtje op de Frederik van Eedenweg!
We hebben een ruime maand geleden kikkerdril van buurman Cor in onze paddenpoel laten glijden. Die eitjes kwamen al spoedig uit en het wemelde van de kleine kikkervisjes.
Een week geleden viel mij op dat de hele oever van de paddenpoel vol stond met afdrukken van vogelpoten. Geen eendepoten, geen meeuwen. Kraaien lijken de meest logische kandidaat. En ook viel op dat het aantal kikkervisjes aanzienlijk gedecimeerd was. Blijkbaar hebben die slimme kraaien ontdekt, dat hier een kant en klare maaltijd beschikbaar was. Kikkervisjes zwemmen vaak naar de rand van de oever, omdat het water daar het warmste is. Tsja, maar daar staan ook die kraaiepoten.
Gelukkig blijken er nog een aantal kikkervisjes slim genoeg, om enige afstand te bewaren, zodat ze het overleefd hebben. Zo is de natuur.
Zaterdag komt broer Peter op bezoek met vriendin Dominica uit Ghana. We genieten van een lekker bakje soep en samen lunchen. In het zonnetje en het is heel warm.
Gelukkig liggen de tshirts van NL doet nog in de schuur. Dat helpt voor Dominica die een trui aan heeft. Een grappig souvenir straks naar Ghana. En het levert vrolijke foto's op. "Over een paar jaar is dit een paradijs".
Vanmiddag kregen we groot bezoek op onze kavel. Gebiedsregisseur Yvonne had ons al aangekondigd dat het team Oosterwold in gezelschap van mensen van gemeente Zeewolde, provincie en het rijk een ronde door Oosterwold zou maken. Tegen twee uur stopten er vijf auto's langs onze kavel. Daar zal je ze hebben, dacht ik. Net als een tiental mensen uitstappen zie ik dat ze van het waterschap Zuiderzeeland zijn. En tegelijkertijd stopt er een heuse bus met mensen van het Oosterwold team. "We hebben niets afgesproken" vertrouwd ons een van de waterschappers toe. Als een schoolreisje stromen ze uit de bus en wandelen ze allemaal onze Frederik van Eedenweg op. In een korte toelichting heb ik de toehoorders iets verteld over ons initiatief; dat het een landbouw-landschapskavel is die grotendeels publiek toegankelijk is. Iedereen nam de uitnodiging aan om over de wandelpaden een rondje te lopen. Zo zwermt iedereen uit over onze kavel. Het uitgezaagde hartje in de toilet-deur maakte indruk: de foto ging meteen over de App:"just lovin' it". Vanuit het waterschap werd nog met enige bezorgdheid doorgevraagd over de drainagebuizen en de grondwaterstand.
Daarna stapt iedereen weer in de bus en de waterschapsauto's. Het doet vagelijk denken aan een blik Japanners die worden losgelaten in de Zaanse Schans. Het voegt zeker iets toe als al deze mensen die betrokken zijn bij de plannen van Oosterwold een beeld krijgen van hoe het er nu bijstaat. Het wordt groen en er groeit een landschap. Nu maar hopen dat we binnenkort echt kunnen gaan bouwen.
Er is er één jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is HIJ!
's Ochtends zingen we altijd uitbundig bij verjaardagen en doen we ontbijt op bed. Gelukkig hoeft I. niet het eerste uur naar school en heb wat later in de ochtend een gesprek in Den Haag.... dus we hoeven niet zo heel vroeg op..
Marien krijgt van I. een regenmeter. 't Is duidelijk waar de focus ligt... De Catalpa Purpurea die al een week in de grond staat is een kadootje mijnerzijds. Uit Eindhoven krijgen we een verzameling jonge kastanjeboompjes.
We besluiten in de loop van de ochtend in Oosterwold te blijven overnachten. We hebben er zin in. Dan kunnen we vanavond bij een kampvuurtje ook een lekker glaasje drinken.
We maken er een rustig dagje met niet teveel bezoek van. Wilma en Kees komen langs en zien de tuin nadat ze ongeveer vijf weken niet zijn geweest. Wij vinden het heel droog. Zij zien ook hoeveel groener het is geworden. We delen de smart van plagen in een natuurtuin. Zij hebben regen (geen verdroging), maar heel veel slakken die gulzig hun planten op eten. Gedeelde smart is absoluut halve smart.
We kijken samen hoe het in en om de paddenpoel gaat. Kees doet leuk mee met sproeien. Het weer is ernaar. We zijn allemaal op enig moment nat geweest ;-)
Bij het avondeten maken we een spinaziesoep! Lekker!
's Avonds stoken we een vuurtje! Om 12 uur regent het zelfs heel kort even. We vinden het een kadootje (helaas maar 1mm, maar je moet een gegeven paard niet in de bek kijken).
De volgende ochtend worden we gewekt door het kadootje van Wilma, dat in de boomgaard de reeën op het verkeerde (lees vluchtende) been moet zetten. Gezellig.
Vandaag kreeg ik bezoek van een master-student van de Erasmus Universiteit, Oleksandra, die Oosterwold gebruikt als case-studie naar de ontwikkeling van een woongemeenschap ofwel community building in het Engels. Omdat ze nog niet eerder op bezoek was geweest in Oosterwold, en omdat het prachtig weer was, en we er langskwamen, zijn we even wezen kijken aan de Durkheimlaan naar de vorderingen al daar. Oleksandra kon daar al even kennismaken met de bewoners van de yurts die daar tijdelijk zijn neergezet. Het gaat hard met de bouw in Bosveld en bij Ecoparkhof. Oleksandra kon meteen twee mensen vragen om ook deel te nemen in interviews over haar case-studie. Vervolgens zijn we naar onze kavel gegaan, waar we het interview over onze ervaringen met community building hebben gehouden. Soms toch lastig om je gedachten te formuleren in het engels als je gewend bent over alle zaken in het Nederlands na te denken. Toen ik Oleksandra rondleidde over de kavel, kwam net Jos Abbo met zijn vrouw langs. Leuk dat ze een kijkje kwamen nemen, en Oleksandra had er meteen nog een interviewkandidaat bij. Ze heeft in totaal twaalf kandidaten nodig, dus als iemand bereid is, kan je even contact met ons opnemen, dan kunnen wij je in contact brengen met Oleksandra. Dan kunnen we meteen in de praktijk testen of we al wel een beetje een community aan het worden zijn.
Wij zijn niet de enige die aan community building doen. Er is ook een eendenechtpaar die zijn intrek bij onze vijver heeft gekozen. Moederslief zit nu verscholen in het gras te broeden op zeven eieren. Ik ontdekte het omdat ik de eend gisteren per ongeluk natspoot tijdens het watergeven. Je ziet zo'n eend in het gras ook makkelijk over het hoofd, zoals mag blijken uit het zoekplaatje links. Ik ben benieuwd of we binnenkort kleine eendjes hebben.
Ondanks de droogte zien we toch een aantal planten groeien en bloeien. Een paar mooie plaatjes mogen niet ontbreken.
En toen we thuis kwamen bleek ons nieuw straatnaambordje bezorgd. Morgen ophangen.
Onze eerste aanschaf als Vereniging Frederik van Eedenweg: het straatnaambordje hangt! Marie-José had met zwierige hand een straatnaambordje getekend met stift en ingekleurd. Maar tsja, die permanent-stiften zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Dus na een paar regenbuitjes en zonnige perioden was er niets meer te lezen van de straatnaam. Dan maar een bordje besteld. Maar Frederik van Eedenweg is een lange naam, dus moest het uiteindelijk een bord van meer dan een meter worden. Wel van metaal met omgebogen randen en reflecterende kleur. Misschien komt er ooit een metalen paal waarop we het kunnen bevestigen, maar nu hebben we het praktisch opgelost door het bordje vast te maken aan de houten latten die ter bescherming om de boom zitten. Creatief met takjes, touw en wel een officiële metalen beugel.
Van de twee omgehakte bomen lagen de stammetjes nog in het gras. We zijn zo vrij geweest om de draagbare stammetjes langs de weg te leggen als handige en decoratieve afscheiding van de weg en het grastalud. Dat heeft ons overigens wel een dag spierpijn gekost, want licht zijn die stammetjes allerminst.
Oosterwold groeit snel. Er is in de afgelopen maanden door initiatiefnemers en team Oosterwold hard gewerkt aan nieuwe overeenkomsten. Inmiddels zijn 150 anterieure overeenkomsten getekend. Hoe dat er op de kaart uitziet? Ik heb er een filmpje van gemaakt. Ik ben onder de indruk van zoveel kracht om onze omgeving zelf vorm te geven.
Vanmiddag zijn we op de akker geweest, waarbij we opnieuw een aantal planten aan ons bosje hebben toegevoegd. Het was nog steeds droog, dus daarom moesten de planten snel de grond in. We hebben al zo vaak meegemaakt dat buitenradar zei dat er regen kwam, terwijl het niet kwam.... waarom zou het nu anders zijn.
Daarom komen we wat laat aan bij de picknick. We maken een staartje mee. Want.... het gaat zowaar regenen, en donkere luchten kondigen dat aan. Wel zien we vol bewondering dat de bouw bij de Tureluurweg snel vordert. Wat zijn sommige gebouwen groot! We zijn blij dat wij deze zomer ook met de bouw gaan starten.
Op de Emile Durkheimweg, maakt Marien twee panorama's van beide zijden van de weg:
En als we naar huis gaan (voor het eerst op de fiets in Oosterwold) laten we ons natregenen. We hopen dat het aan de Frederik van Eedenweg ook heeft geregend. En hoewel beduidend minder dan bij de Emile Durkheimweg en in Almere Stad, gaat bij ons de teller in de loop van de middag ook lopen. Rond 16 uur stopt het regenen en zijn we op de 2 mm. De score voor de laatste anderhalve maand gaat van een onvoorstelbare 4 mm regen naar 6 mm regen.
Zelden hebben druppels op het dak van de schuur zo lekker geklonken!
Weer terug bij het Paradijsvogelbosje hoeven we geen water te geven en kunnen we ons met muziek bezig houden. Van Wilma kregen we vorige week een windgong om de reeën door onverwachte bewegingen en geluiden op afstand te houden en vreten aan de bouwen minder interessant te maken. Op dat idee borduren we verder en hangen de tuin vol met windgongen. Deels zijn het eerder ingevulde kunstprojecten, deels herbruiken we materialen van eerdere projecten in een nieuwe vorm.
Waar vandaan je de kavel nu ook nadert: er zal muziek zijn! Kom je ze zoeken/bekijken/beluisteren?
En de natuur is onvoorstelbaar. Moet je kijken hoe onze sloot eruit ziet! Het is onmiskenbaar dat er nu toch echt dingen opkomen die wij hebben gezaaid.
Gisteren zag ik al op afstand dat er wat stond te gebeuren bij onze kavel. Onaangekondigd - we zouden in overleg de werkzaamheden plannen, maar dat was blijkbaar niet gelukt - waren werkmensen van Knipscheer bezig om de grond te egaliseren voor de aanleg van de afslag van de Paradijsvogelweg naar onze Frederik van Eedenweg. De eerste twaalf meter vanaf het asfalt van de Paradijsvogelweg loopt namelijk over rijksgrond, en dus niet over onze kavelgrond, en de gemeente Almere neemt de taak op zich om over die strook de afslag aan te leggen.
Volgens zeggen van de werkmensen (ik was er nog niet bij) hebben ze de grond tot een meter diep weggegraven en vervangen door een leemachtig zand. Gelukkig kon ik wel met de werkmensen afstemmen over de ligging van de afslag, want zij deden dat op het oog, en het paaltje dat de hoek van onze kavel markeerde hadden ze al weggehaald. Er zit een kleine knik in de richting van de weg, op de overgang tussen de strook rijksgrond en onze kavel. De afslag loopt namelijk loodrecht op de Paradijsvogelweg, en onze weg loopt parallel aan het Staatsbosbeheerbosje. En dat bosje staat dus niet loodrecht op de weg. Ik denk dat we de juiste ligging wel hebben weten te vinden en dat we onze kavelgrens kunnen reconstrueren.
De afslag is gemaakt met betonnen platen, die ongeveer 1500 kilo per stuk wegen. Het is haast onvoorstelbaar, dat de shovel die met een speciale vacuümpomp vastzuigt en dan kan optillen en verplaatsen. Met wat passen en meten zijn alle platen op zijn plek gekomen. De laatste plaat steekt bijna een meter over op onze kavelgrond (en op die van de boer, waar onze buren over een half jaar beginnen met bouwen). Blijkbaar kwamen anders de afmetingen niet uit. Volgens de mensen van Knipscheer was dat geen probleem. Als dat ook voor de gemeente geldt, dan lijkt ons prima.
Het ziet er zeer robuust uit. Heerlijk dat we nu echt een afslag hebben. Morgen schuiven ze nog het restant puingranulaat aan op onze weg. Als de rijplaten weg gaan en de bergen zand zijn opgeruimd zie het er echt uit als een weg. Zeker met het straatnaambordje erbij.
Nu maar hopen dat die afslag even onverzettelijk blijft liggen als er over een paar weken een vrachtauto met heipalen overheen rijdt.
In april zijn de bomen voor de oprit gekapt. Deze week is de aansluiting tussen de Paradijsvogelweg en de Frederik van Eedenweg (eindelijk) klaar gemaakt. Toen werd het tijd om ook ons klusje maar eens af te maken. De stammen die hier nog naast de rijplaten liggen, vormen inmiddels de begrenzing van de kavelweg. Er kwamen echter ook twee schijven vrij onder uit de boom. Schijven van zo'n 10 centimeter dik. Ideaal voor een (bijzet) tafeltje, dachten wij.
Dus als het mooi weer was, de planten gesproeid of beregend, schuurde ik aan deze schijven uit de boom. Inmiddels is de schijf glad en in de olie gezet. Ik heb daarbij de jaarringen kunnen tellen. De boom was bij de kap zo'n 33 jaar oud. In de kwekerij begon ie dus in 1982 te groeien (dit jaar heeft ie nog geen jaarschijf gemaakt. Een boom dus die een fors deel van de geschiedenis van Almere heeft meegemaakt. Ik heb geprobeerd op te zoeken wanneer de bomen aan de Paradijsvogelweg zijn geplant, maar dat kan ik niet vinden. (Ik houd mij aanbevolen als één van de lezers het wel weet!). Als ik het op luchtfoto's bekijk moet het begin jaren negentig zijn geweest. Als dat zo is zijn de iepen meteen met een flinke grootte neergezet (want al zo'n 8 jaar oud).
Dit weekend hebben we het tafelblad eindelijk van poten voorzien. Een tuingereedschapssteel van de action werd drie poten.
Gisteren waren we vol goede moed aan het onkruid wieden toen mijn oog viel op een rare kuil in de grond. Hier stond toch een Hibiscus boompje? Langzaam drong tot mij door dat dit boompje uit de grond is getrokken en meegenomen. Ik heb nog even op de kavel gezocht. Als een baldadige puber rotzooi gaat trappen laat hij de zooi doorgaans achter. Maar nee. Wij hadden een paar boompjes en struiken gekocht in de uitverkoop bij Intratuin. Geen grote bedragen. Maar voor deze hibiscus op stam hadden we een mooi plekje bedacht centraal naast de kruidencirkel. Toen Marie-José 's avonds aankwam en ik het onthutsende feit liet zien, wees zij meteen op de fruitbomencirkel. Daar was ook een boom verdwenen! En ja hoor, gewoon een gat in de grond. Een perzikboompje die we in het maart hadden geplant,is er gewoon uitgehaald. Ik was er kapot van. Niet alleen dat iemand mij bestolen heeft, maar juist waaraan wij hart en ziel hebben gewerkt. Twee maanden lang heb ik met de droogte van het voorjaar iedere dag lopen sproeien om deze boompjes in leven te houden en te laten wortelen. Grote kans dat diegene die ze heeft meegenomen straks met twee dooie boompjes zit. Je kunt bomen in deze tijd niet verplanten. Zeker niet als je ze zo uit de grond rukt.
Toen we de container wilde openen, merkten we dat het slot stuk was. Het was nog wel dicht, maar toen we het cirkelslot met de sleutel openden, brak de cilinder eruit. Blijkbaar heeft iemand geprobeerd het slot te forceren. Dat is al de tweede keer. Het slot was amper een maand oud! De vorige keer hebben ze de container wel open gekregen, maar niets meegenomen. NEE, WIJ HEBBEN NIETS VAN WAARDE IN DE CONTAINER ZITTEN! Maar nu ze mijn boompjes meenemen, voel ik mij ziek van walging.
We hebben nog foto's teruggezocht van de beide boompjes. Met enig zoeken vonden we nog wel een paar foto's waarop je de boompjes kunt uitvergroten. Het helpt natuurlijk niet, maar we beelden ze toch af. Als in memoriam ....
Ik verwacht niet dat deze dief of dieven mijn blog lezen, maar als het zo mocht zijn, dan richt ik mij graag tot hem of haar.
Beste gast van het Paradijsvogelbosje. Ik heb maandenlang met hart en ziel gewerkt om iets van een landschap en tuin uit de grond te krijgen. Je hebt mijn ziel weggenomen. Gestolen. Je hebt geen dure boom buit gemaakt. Wij hebben geen dure bomen. Wij hebben helemaal geen dure spullen. Niets dat jij wilt stelen. Grote kans dat de bomen het niet overleven. Je kunt in juni geen bomen verplanten. Wij maken een landschap, dat grotendeels publiek toegankelijk wordt. Hoe kan je daar bomen wegnemen? Je steelt van de gemeenschap waartoe ze zelf ook behoort. Laat in godsnaam toe dat mensen een landschap en een tuin opbouwen, zonder dat het door jou of anderen wordt kapot gemaakt. Wel, ik zal dat stukje van mijn hart en ziel wel nooit meer onder ogen krijgen.
Maar als je vrouw voor haar verjaardag een boompje krijgt, of je vader morgen een Hibiscusboompje of een Perzikboompje voor vaderdag krijgt, dan is het wel mogelijk dat ze het boompje te leen hebben van het Paradijsvogelbosje.
Maandag en dinsdag gaan we praten met de veiligheidsambtenaar en de wijkagent over veiligheid in Oosterwold. Daar kan ik naar toe als ervaringsdeskundige. Het is niet anders.
Eindelijk, eindelijk regent het door! En het is warm, enorm warm. Groeizaam weer weten burgers buitenlui dan te vertellen. En dat is ook zo. Alles dat in de grond opgeborgen zit, omdat er ooit zaden zijn gevallen of omdat wij die zaden hebben gezaaid, knalt nu de grond uit. Waar eerst de vogelmuur, het perzikkruid en de melde de boventoon voerden komen ook andere kruiden (die de droogte gelukkig hebben afgewacht) de grond uit. Het werk op het land bestaat daarom vooral uit wieden op dit moment. Niet omdat de planten er niet mogen zijn, maar dit eerste jaar zijn er veel van de vaste planten nog niet groot genoeg om de concurrentie met de kruiden aan te gaan. We composteren de onkruiden die we weghalen terplaatse. De bedoeling is op termijn overal terplekke te mulchen, maar dit jaar als alle planten aan moeten slaan, maken we lokale composthopen. Met dit warme weer composteert het snel. (hopen van twee dagen ervoor verschrompelen onder je handen).
Dit leidt tot mooie plaatjes. Waar we bij de droogte bijna een bordje bij de sloot/moerasgebied moesten zetten is het nu heel duidelijk:
Omdat het afgelopen nacht zo hard regende, is het water met kleideeltjes ondoorzichtig geworden. Dat trekt weer weg als er weer rust in het water zit. Voorlopig is er volop opvangcapaciteit op de kavel weten we nu!
En na en dag hard werken zijn we klef en vies. Zouden we het durven? Zwemmen in.....
Nu de afgelopen weken het regenwater overvloedig over de akkers van Flevoland stroomt, lijkt het groen op de akker te exploderen. Op een nieuwe kavel zoals in Oosterwold profiteren zaden die al in de grond zaten of die zijn komen aanwaaien.
Wij proberen met licht dwingende hand wat sturing te geven aan de beplanting van onze kavel. Dat betekent dat we sommige planten leuker vinden dan anderen. Daarom hebben we uiteraard meer dan 2000 boompjes en struiken geplant, en kilo's zaad gestrooid. Maar al die gewenste plantenkinderen moeten de concurrentie aangaan met andere planten die er uit zichzelf gekomen zijn. En die vooral met dit groeizame weer enorm in aantal en grootte toenemen. Daarom hebben we de afgelopen weken menig uurtje besteed aan onkruid wieden, om dat beladen woord maar te gebruiken. Want wat is onkruid? Welnu, verwacht van mij geen sluitende definitie, maar wel een praktische: als een plantensoort zo in aantal en grootte toeneemt, dat je je boompje of pas gezaaide plantjes niet meer terug vindt, dan noem je die overwoekeraar dus onkruid. Langzaamaan herken ik de meeste soorten wel. En ondanks dat het onkruid wieden soms iets van een gevecht heeft, waardeer ik toch ook de enorme groeikracht en de levenskracht die uit die planten blijkt. Zie hieronder wat plaatjes van onkruiden.
Allereerst de Melde, die verdient eerste vermelding omdat het wellicht de meest voorkomende plant is in de tuin. Op de voet gevolgd door Muur en Perzikkruid. Muur is een typische opportunist, die klein begint, en zolang het droog is een zieltogend bestaan leidt. Gaat het regenen, dan knalt een klein bosje in een nacht uiteen tot een weelderige bos sappige steeltjes en bladeren, die voor het gevoel bijna helemaal uit water bestaan.
Dat Perzikkruid is zo succesvol op de klei, dat het plantje dat normaal een paar decimeter wordt, hier tot bijna een meter kan uitgroeien. Ook zijn er tal van varianten in omloop, met roze en witte bloem-aartjes, langwerpige en meer elipsvormige blaadjes, en met donkere vlek op de bladen of juist helemaal licht groen.
Een andere kandidaat voor de titel meest voorkomende onkruid is het varkensgras. Dat groeit aanvankelijk als kruipende takjes over de grond, maar als het gaat bloeien en als de pollen groter worden, dan richt het zich op en gaat het met onogelijke bloempjes bloeien. Je hebt er wel een loep bij nodig. En wat vervelend is (voor ons) is dat de wortels van het varkensgras zo stevig vastzitten in de grond, dat je je handen bijna bezeert als je het probeert uit te trekken, als dan niet de plant afbreekt en de wortel een tweede leven gaat beginnen.
Een van de eerste bloempjes sinds het voorjaar is de Ereprijs. Die houdt het vervolgens het hele seizoen vol. Maar het is relatief een bescheiden plantje dat niet echt woekert, en als je er aandacht voor hebt, nog best leuke bloempjes heeft.
De Bastaardwederik is een tamelijk onopvallend plantje, met roze bloempjes, als je dicht genoeg bij bent. Er zijn een drietal soorten die best op elkaar lijken: de bleke, de beklierde en de viltige Bastaardwederik. Ik durf niet eens te zeggen welke van de drie deze exemplaren zijn.
De Bijvoet komt eigenlijk nu pas in de tweede helft van juni opzetten. Hier nog een bescheiden plantje, maar hij is aardig op weg naar een meter hoogte. Niet leuk voor de bijvoet, maar wel leuk voor ons, is dat ik deze week honderden rupsen in de Bijvoet vond, die zich inspinnen, en de blaadjes bij elkaar trekken en zo beschut en wel de halve plant kunnen leegeten. Met wat zoeken op internet kwam ik op het fantastische rupsenzoeksysteem van vlindernet.nl terecht. Het zou het wel eens de rups van de Atalantavlinder kunnen zijn, dus hopelijk vliegt die komende maanden overvloedig rond.
Een bijzondere verschijning is de Blaartrekkende Boterbloem. Die ziet er een beetje uit alsof de bloemblaadjes al zijn uitgevallen voordat hij goed en wel is opgegroeid. En als hij eenmaal begint met bloeien komt er een wijd vertakte tros met groene bolletjes naar boven groeien. Gelukkig heb ik van dat blaartrekken niet zoveel gemerkt. Maar ik heb ook niet geprobeerd hem op te eten.
En tsja, deze kan ik niet echt mijn favoriet noemen. De Akkerdistel. Het lijkt alsof hij alleen stekels heeft, maar de Akkerdistel heeft net als de Brandnetel wel degelijk ook netelgif. Niet zo aggressief als de Brandnetel, maar voldoende om gemeen te steken. Zelfs door handschoenen heen. Het valt nog mee maar in de strook langs de bosrand heb ik toch wel meer dan duizend distels uitgetrokken. Als je de distels eerst met je voet plat wrijft, dan prikken ze minder. Als je ze dan zo diep mogelijk bij de steel pakt en langzaam trekt, dan komt er vaak een groot stuk van de penwortel mee. Hoewel je geprikt wordt, geeft het toch wel voldoening als je zo'n penwortel van 20 centimeter hebt buitgemaakt. Die komt niet meer terug denk je dan. En dan draai je je om en zie je er nog honderd... Maar wat de distels betreft ken ik geen pardon. Ik hoop dat ik ze de baas kan als ik ze dit seizoen rigoreus weghaal, en in ieder geval voorkom dat ze in het zaad schieten.
Ik heb overigens geen plaatje van de brandnetel. Die zijn er wel, maar hoofdzakelijk langs de bosrand en langs de Paradijsvogelweg in het gras. En daar maai ik ze zoveel mogelijk weg met de zeis, om te voorkomen dat ze overspringen naar onze kavel. En ook om de paden langs de bosrand en het paardenpad langs de Paradijsvogelweg toegankelijk te houden.
Net als de Erepreis is het Herderstasje een relatief bescheiden plant, hoewel die toch massaal voorkomt op de akker. Tegen de tijd dat de plant in het zaad staat, kan hij toch wel een ruime halve meter hoog worden.
Een andere kandidaat voor onkruidbestrijding is ongetwijfeld het Klein Kruiskruid. Het is een slordig plantje dat met wat onooglijke korfjes bloeit, en dan snel zaadpluizen maakt die je hele land kunnen bezaaien. Hoe eerder deze uit de kavel is hoe beter.
En nu komen we op een groep planten die ik soms moeilijk uit elkaar houd. Dat zijn de kruisbloemigen Herik, Raapzaad en Koolzaad. De Koolzaad heeft iets meer blauwgrijs blad, dus de knop op de foto maakt een kans Koolzaad te zijn. Herik is meer grasgroen. Ze bloeien allemaal weelderig, en zijn dan een feest om te zien. Wel kunnen ze daarmee andere planten overgroeien. Wanneer ze dan in het zaad schieten wordt het ook tijd ze weg te roeien. Misschien om het zaad later langs de kavelgrens weer een tweede kans te geven.
De Kamille is een typische pioniersplant, die houdt van braakliggende grond. Met draaddunne blaadjes komt hij uit de grond. Maar als de plant eenmaal zijn kans heeft schoongezien, kan die wel een meter hoog worden en duizenden bloemen dragen. Met de geweldige geur die we van Kamille kennen. Was alle onkruid maar zo!
Een volgende plant die vanwege zijn overweldigende aanwezigheid een kleine fotoserie mag krijgen is de Melkdistel. Er zijn wellicht een paar verschillende ondersoorten te vinden op onze kavel, zoals de geoorde melkdistel. Wat ze gemeen hebben is een ongelofelijke groeikracht, waarmee ze van een bescheiden rozetje in een paar dagen kunnen uitgroeien tot een imponerende kaars tot bijna twee meter. Die kans geef ik ze zelden en zeker niet om in het zaad te schieten, want dan ben ik volgend seizoen nog bezig, maar een paar mogen er wel bloeien, want zo'n stralende gele bloem is wel heel mooi.
Eigenlijk wel bijzonder dat de gewone Paardenbloem zo weinig te vinden is op onze kavel. Mag wel wat meer, want hij doet het goed in grasland. Komt vanzelf.
Wel ruimschoots vertegenwoordigd is de kleine roze dovenetel.
Ook de Smalbladige en Breedbladige Weegbree zijn te vinden. Het zijn natuurlijk algemeen voorkomende planten en niks bijzonders. Toch heb ik er wel een zwak voor. De simpele bloei aartjes zijn sympathiek, en ze schijnen voor grazers voedzamer te zijn dan gras.
Deze Wolfsmelk is eigenlijk een introducé want de enige exemplaren die nu op onze kavel staan hebben we zelf als verstekeling bij andere planten meegenomen. Sommige Wolfsmelken zijn prachtig, maar deze stelt artistiek weinig voor en kan zich toch gemeen voortplanten, dus ik hou ze in de gaten.
Tenslotte een zuringsoort die nu flink aan het uitgroeien is. Toch heb ik deze soort nog niet goed kunnen thuisbrengen. Hij heeft iets van Waterzuring en van Krulzuring en van Moeraszuring en van Veldzuring, maar het is het allemaal niet niet. Dus als iemand een idee heeft? Ik houd mij aanbevolen.
Update: na overleg met Henk Nijenhuis lijkt het een kluwenzuring te zijn, en wel een ruim bemeten exemplaar.
En wat zullen we van deze gast zeggen: Nee dat is eigenlijk geen onkruid, maar een historische erfenis van de boer: Uien die vorig jaar de oogst ontsnapt zijn, die komen dit jaar eigenlijk alleen nog boven de grond om te bloeien. Ze komen dan als een soort knots naar boven, met vaak een verdikking halverwege de steel. Als ze niet uit zichzelf kapseisen, wat gemakkelijk gaat, dan produceren ze een indrukwekkende bolle bloemtros. Laat nog maar even staan dus.
Gisteren en vandaag hebben we met aannemer Gerard van Wees de woningen uitgezet. Dat voelt toch als dat de bouw echt gaat beginnen!
Dat wil zeggen het uitmeten van de afmetingen en hoekpunten van de beide woningen, en vervolgens de afmetingen van de funderingsbalken, en tenslotte de positie van de heipalen die onder de funderingsbalk moeten komen. We hebben de metingen op ambachtelijke manier gedaan. Eerst paaltjes om de hoekpunten van de woning. Vervolgens hebben we de peilhoogte die door de gemeente was aangegeven overgenomen door horizontale latten op de paaltjes te schroeven met bovenkant = vloerpeil.
Ik mocht als bouwknecht Gerard helpen. Dat is niet alleen leuk omdat ik daarmee het inmeten van de woning direct meemaak. Maar het inmeten moet je ook echt met z'n tweeën doen. Het Peil overnemen, en met meetlint uitmeten gaat niet in je eentje.
De gemeente heeft met de grondoverdracht paaltjes gezet. Die klopten min of meer. Maar daarop kan je niet vertrouwen als je exact wilt bouwen. Bijvoorbeeld om te zorgen dat het gebouw echt rechthoekig is en geen parallellogram. Daarom hebben we de woning eerst uitgezet met metselkoord. Door de diagonaal in twee richtingen te meten, weet je of de woning rechthoekig is, als die beide diagonalen precies even lang zijn. In beide woningen moesten we daarvoor een paar centimeter schuiven totdat we aan die eis voldeden.
Nu staan de rood geschilderde paaltjes klaar om de heipalen te ontvangen. We kunnen haast niet wachten! Dat hebben we al genoeg gedaan.
De organisatie van Oosterwold laat regelmatig dronevluchten uitvoeren om de vorderingen te zien van de ontwikkelingen in Oosterwold. Deze week is het tweede filmpje beschikbaar gekomen..
Onze kavel is de laatste die zichtbaar is.
Voor het hele filmpje:
Vanaf 1:33 min. zie je onze kavel!
En als vergelijking: vorige keer (april) zag het er zo uit:
Eigenlijk zou de eerste paal gisteren worden geslagen, maar je moet dat natuurlijk niet op de 13e doen. Dus vandaag volop herrie op de Paradijsvogelweg!
Het heien gaat beginnen. Maar dat gaat zo maar niet. Dat begint met het bezorgen van de heipalen. Die zijn 15 meter lang. Dat betekent dat de vrachtauto dus nog langer is dan 15 meter. Omdat die heipalen zo kunnen verschillen van lengte, gebruiken ze hiervoor een vrachtwagen waarvan ze het laadvlak kunnen verlengen. Een soort uitschuifauto dus. Als je daarmee wilt sturen dan heb je al gauw een enorme draaicirkel. Daarom kunnen bij die vrachtauto's de achterwielen afzonderlijk van de voorwielen gestuurd worden. Zo'n apparaat stond dus dinsdagmiddag bij ons aan de afslag. Met 19 palen van 1100 tot 1700 kilo schoon aan de haak. De chauffeur keek wat zorgelijk naar onze kavelweg en de oprit, en zei toen tot mijn verbazing dat hij wel ging proberen de bocht te draaien onze oprit op. Uiteindelijk moest ik een wilg uitspitten op de hoek van onze parkeerplaats, en toen stond de wagen ineens naast de kleine woning! De heipalen worden afgeladen met een kraan, die de heipalen op twee punten steunt. Het is merkwaardig om te zien dat die betonnen heipalen gewoon doorbuigen als ze worden opgepakt. De chauffeur wilde proberen om de heipalen voor de grote woning achterop de oprit af te laden, maar nadat de achterwielen even naast de oprit terechtkwamen, zakten ze meteen 30 centimeter in de klei. Gelukkig kon de wagen nog weer vooruit, en dus werden alle heipalen naast het kleine huis uitgeladen.
De heier Van Dieren zou de kraan woensdag brengen, om met heien te beginnen. Marie-José had een vrije dag genomen, en Roy was meegekomen om het spektakel te aanschouwen. Maar uiteindelijk kwam de kraan pas om drie uur 's middags, en moesten we nog een dagje langer wachten op het resultaat.
De kraan kwam op een reusachtige oplegger. De kraan zelf weegt zo'n 35 ton, dus met oplegger erbij kunnen we dit toch wel een gewichtig record noemen voor de Frederik van Eedenweg.
Ook deze vrachtwagen kon met afzonderlijk bestuurbare achterwielen de afslag naar de Frederik van Eedenweg opdraaien. De chauffeur reed zo ver achteruit, totdat de kraan recht tegenover de oprit stond. Deze kraan heeft rupsbanden van ieder 90 cm breed en de totale breedte is meer dan drie meter. Breder dus dan onze oprit. Zo'n kraan draait door één rups stil te zetten en met de andere door te draaien. Zo draaide de kraan 90 graden op de oplader, zodat hij via een klein afrijblok zelfstandig van de oplader kon rijden. Dat klinkt eenvoudig, maar zo'n kraan heeft een mast van bijna 20 meter, die recht omhoog moet staan, omdat hij anders uit balans raakt. Eenmaal op de oprit moest er nog een grote metalen kist worden meegehesen. Ook werd in de hei-machine een blok gemonteerd die past bij de afmetingen van onze heipalen (de grote heipalen zijn 22 cm breed). Toen ging het hele gevaarte over (of liever gezegd, door) de oprit naar de grote woning. Om te bekijken of de kraan op de grond kan staan, reed hij van de oprit naar het midden van de grote woning. Toen keek hij wat zorgelijk, omdat de kraan flinke sporen maakte. Daarom heeft de heier besloten om rijplaten neer te leggen. Die kwamen pas donderdagochtend. Dat zijn niet zomaar van die plaatstalen rijplaten, maar enorme dikke platen van meer dan tien centimeter. Die verdelen de druk zodanig dat de kraan goed kon blijven staan. En dan moet het heien nog beginnen.
De heimachine stond al wel midden in de grote woning, maar de mast was niet lang genoeg voor de lange palen. Dus moest er eerst een verlengstuk worden tussengevoegd. Dat is met zo'n apparaat wel een virtuoos staaltje, zowel qua techniek als qua menselijke inzet.
Toen dat geregeld was lagen de heipalen nog 40 meter verderop. Die werden met twee tegelijk aan een lier over de grond naar de woning getrokken. Daarna wordt een paal met een kabel op ongeveer eenderde van de lengte vastgeklemd, en voorzichtig omhoog gehesen. Je ziet zo'n paal dan even beangstigend doorbuigen, maar buigen is nog niet barsten.
Het op z'n plek zetten van de paal is een spannende klus:
Als je met het heien begint, moet je dat doorgeven aan de gemeente. Er kwam bij het slaan van de eerste paal ook een ambtenaar van bouw- en woningtoezicht kijken. Daarbij heb ik ook een nieuw woord geleerd: kalenderen. Dat blijkt een manier te zijn om bij te houden hoe snel een paal in de grond zakt bij het heien. Er worden streepjes gezet en er wordt geteld hoeveel slagen er nodig zijn om de paal een streepje te laten zakken. Dat is een maat voor de weerstand die zo'n paal in de grond tegenkomt. Welnu, die weerstand stelt de eerste vijf meter niet zoveel voor. Eigenlijk zakt de paal op zijn eigen gewicht en de drie ton van het heiblok zo'n vijf meter, voordat er een slag heeft geklonken. Dan komt de heipaal het eerste zandlaagje tegen, maar dat is te dun om een woning te dragen. Dus dat wordt doormeppen tot dat die hele vijftien meter onder de grond is verdwenen.
Zo'n heipaal is dus van gewapend beton, en het heiblok is van metaal. Om te voorkomen dat het heiblok het beton afbreekt, wordt er een blok hout tussen het heiblok en de paal gelegd. Dat mag dus alle klappen opvangen en overbrengen op de paal. Ik ben blij dat het mijn vinger niet is. Niet alleen wordt dat blok hout samengeperst. Bij dat samenpersen komt zoveel energie vrij, dat het hout heel heet wordt, en spontaan (nou, spontaan?) begint te roken en te blakeren. Eens in de twee palen is het houtblok aan flarden en moet er een nieuw bok hout in. Het heiblok komt dan met een dikke rookpluim van de heipaal af, en het ruikt naar een goed kampvuur.
Een video van het heien van één van de palen van het grote huis:
Het was al bijna drie uur voordat het heien in de grote woning klaar was. Omdat de medewerkers van Van Dieren vanochtend al zo vroeg begonnen waren was het de vraag of de vier palen in de kleine woning nog zouden lukken. Maar ze wilden blijkbaar de klus klaren, dus werd de hele kraan verplaatst naar de kleine woning.
Er moest nog een ander heiblok gemonteerd worden omdat de palen dunner waren.
Wij vinden ons kleine huis knus, een soort Landal vakantiehuisje. Maar als er zo'n kraan door je huisje rijdt, dan voelt dat wel een beetje als huisvredebreuk.
Hieronder kan je goed zien hoe de heibaas een paal recht draait met een zeer stevige vork.
De heier durfde het aan om deze laatste vier palen te slaan zonder rijplaten te plaatsen, en daardoor was alles wel rond kwart voor vier geheid, en is de kraan met veel gekrakeel uit de kleine woning gereden. Diepe voren zijn in de oprit getrokken, maar dat hoort erbij. Nadat de rijplaten zijn opgehaald, rijdt de kraan van de oprit, om de volgende ochtend weer de dieplader op te laden.
Fantastisch dat het heien gebeurd is. En toch een beetje een opluchting dat die grote apparaten weer van het land zijn. Het heeft twee boompjes het leven gekost. Maar dat is collateral damage.
Nu de heipalen erin zitten, moet de grond bouwrijp gemaakt worden. Dat wil zeggen, dat de vloer en de fundering dieper liggen dan het maaiveld, en dus moeten worden uitgegraven. Dat doen we in twee stappen. Eerst graaft de machinist van een 13-tons graver de grond af tot het niveau van de vloer, Daar moet dan nog 5 centimeter zand op, 10 cm isolatie, en dan de betonnen vloer, en tenslotte de gietvloer om tot het vloerniveau in de uiteindelijke woning te komen. Daarvoor moet in de grote woning toch ruim 35 centimeter worden afgegraven. Dat klinkt misschien als een beetje, maar op ruim 170 vierkante meter levert dat zo'n 60 kuub klei op. Dat vloerniveau is nog niet genoeg om de palen vrij te maken voor de fundering. Die fundering komt uiteraard onder de vloer, en de palen moeten tot 2 centimeter boven de onderkant van de fundering worden afgeknepen.
Rondom de palen worden gaten gemaakt, zodat ze gesneld (=afgeknepen) kunnen worden.
Dat afknijpen doet de Heier Van Dieren met een soort koppensneller, die hangt aan een rupskraan. Die wordt hydraulisch bestuurd, zodat er vier vervaarlijke tanden in de heipaal worden gezet, die per 5 of 10 centimeter de kop afknabbelt. Dat beton moet vergruisd worden, omdat zo de bewapening van de paal vrijkomt.
Als de paal tot het afgestreepte niveau is afgeknepen, dan geeft de kraan een enorme ruk aan het restant paalkop, zodat die met flink geraas van de bewapening wordt gerukt. De restanten worden dan door een medewerker met een schep of met een hamer weggewerkt. In zo'n paal zitten eigenlijk twee soorten bewapening. In de lengte zitten in elkaar gedraaide staaldraden. Daar omheen zit als een spiraal een massief stalen draad. Die wordt weggeknipt, zodat de vertikale draden overblijven. Die kunnen later met de wapening van de fundering worden verbonden.
Van dit laatste hebben we ook een filmpje gemaakt:
Nu de heipalen staan, en de paalkoppen zijn gesneld, zijn de bouwlocaties nog niet bouwrijp. Daarvoor moet de fundering nog worden uitgegraven en op hoogte gebracht. Daarom hadden we afgelopen dagen nog twee dagen een rupskraan met machinist van loonbedrijf Bertil Hut gevraagd. Jair heeft een eigen kraan, waarvan de graafbak nog twee extra bewegingsmogelijkheden heeft. Dat geeft de mogelijkheid om vanuit alle hoeken zo'n sleuf voor de fundering aan te snijden. Super handig! Maar je moet zo'n apparaat natuurlijk wel leren bedienen.
Ik heb een kleine Shovel gehuurd bij Gertjan Bon, en kan daarmee de grond die uit de bouwlocaties komt, verder brengen naar de aardwal die straks tegen de grote woning aan komt. Want daar moeten we nog veel meer grond hebben om de hele aardwal straks op dakhoogte van het huis te brengen. Het is spannend om op zo'n machine te zitten, en je moet eerst van alles uitproberen voordat het een beetje soepel loopt. Gelukkig kreeg ik ook nog een paar tips van Jair. Houd je lading zo laag mogelijk, dan is de machine stabieler. En rijd niet met klei aan je wielen over het pad, want dan komt er straks teveel klei in het granulaat, en dan hecht het niet goed aan elkaar.
Nadat de sleuven voor de funderingsbalken was uitgegraven moest er overal nog zo'n 5 centimeter zand worden opgebracht. Dat moest precies op hoogte in de funderingsbalk, dus het was een mooi klusje voor mij om met een simpele tuinhark het zand uit te harken. Met de laser-meting konden we vervolgens overal het zand zo precies mogelijk op hoogte brengen. Dat is best aardig gelukt. Als we begin augustus de fundering gaan zetten, zal er best nog wat zand heen en weer geharkt moeten worden om alles gelijk te krijgen. Bij de kleine woning hebben we nog een kleine complicatie. Bij het uitgraven van de fundering kwam er op ongeveer 75 centimeter onder maaiveld al water omhoog. Dat verandert het ingestrooide zand al gauw in een nat papje. Zeg maar drijfzand. Ik dacht dat ik het water wel kon laten weglopen door een gat te boren met een grondboor. Maar na 30 centimeter klei krijg ik een meter lang niets meer omhoog. Daar zit dus een zeer natte en slappe laag veen, waarop de bovenste kleilaag als het ware drijft. Dat verklaart ook, dat de baak met het bouwpeil niet meer op goede hoogte stond. Toen de heimachine er stond heeft die de grond gewoon een stuk ingedrukt. Ik begrijp nu wel dat heien met lange palen nodig is in Almere. Als we straks de fundering gaan zetten moeten we daar nog een oplossing vinden voor dat water. Misschien is het dan wel zo droog dat het geen probleem is. Anders moet er wellicht een pomp aan te pas komen.
We hebben de aanwezigheid van de kraan ook benut om de weg en de oprit te verbeteren en het toekomstige terras rondom de grote woning te verharden met puingranulaat. Daarvoor kwamen er eerst twee kiepwagens met 22 kuub. De zoon van buurman Henk was ook ingeschakeld om de vrachten te brengen. Maar dat leek ons wat weinig, dus hebben we vrijdag nog een extra wagen besteld. Dan komt er toch weer 34 kuub ofwel rond de 50 ton op je kavel terecht, nog afgezien van de 21 kuub zand. Het gaat allemaal met hoeveelheden waarin ik niet gewend ben te denken! Bertil Hut had ook een trilplaat meegenomen, waarmee Marie-José en ik af en aan zijn gereden over de weg en de oprit. We hadden oorkappen vergeten, en de muziekoortjes hielpen niet genoeg. Dus moesten we nog even naar de Bouwmaat om gehoorbescherming te regelen, want zo'n trilplaat is niet bepaald geruisloos. Eigenlijk is het gewoon een massa van zo'n 400 kilo die heen en weer geschud wordt en daarmee zo'n 5 ton slagkracht op de weg uitoefend. Het is daarmee al een wonder dat je zo'n ding met de hand kan draaien. Wel stoer, Marie-José!
's Avonds ligt het er toch mooi bij. En vredig zonder al die lawaaige machines.
En vrijdag middag, toen we goed en wel klaar waren met het stratenmaken en zandrijden, reed ineens een auto het erf op. Belangstellende Oosterwolders was mijn eerste gedachte. He twee koppels, gezellig. Maar het was het complete droneteam Oosterwold.
Ook gezellig. De foto's waren de vorige keer niet scherp genoeg geworden. Wij vinden het niet erg. Er is weer veel gebeurd. Daar kan nog wel een plaatje bij! En als ik even met de fotografe mee mag kijken, herken ik het plaatje op de ipad helemaal niet. Wat doet die malle grijze rechthoek op mijn kavel. Da's toch niet onze kavel..... Maar zo ziet de kavel eruit als je de uitgegraven fundering van een laagje zand voorziet.... Ik ben benieuwd naar de plaatjes!
Gisteren kwamen de dronefoto's binnen. Door de foto's aan elkaar te plakken ontstaat een mooi overzicht van de kavel en zijn verhoudingen mooi zichtbaar.
Afgelopen maand werden we gebeld door Lex Roeleveld, organisator van de Stichting Heg en Landschap. Deze stichting heeft ons begin februari aan goed en zeer betaalbaar plantgoed geholpen. Heg en Landschap wordt voor het plantgoed gesponsord/gesubsidieerd door de Fondation Yves Rocher. De Fondation Yves Rocher in Frankrijk is een organisatie die allerlei natuurprojecten steunt door juist bomen en struiken wereldwijd te laten planten. Ze wilden ons project met deze delegatie komen bekijken.
Afgelopen donderdag was het dan zover!
Twee dames kwamen over uit Frankrijk bekeken allerlei projecten in Nederland die met hun middelen door de stichting Heg en Landschap zijn gesteund.
Wij waren één van de jongste projecten die de dames kwamen bekijken. Ze waren verbaasd dat we goed en wel zes maanden bezig zijn. In zekere zin zijn we dat zelf ook. Een flinke hoeveelheid plantgoed en zaaien en dan de boel laten groeien. Met de dames en Lex kwam ook Louis Dolmans,voorzitter van de stichting Van Akker naar Bos mee. Leuk om met elkaar ervaringen uit te wisselen.
Lex heeft voor de Stichting Heg en Landschap ook bergen werk verzet. En zelfs een prachtige rapportage met foto's in het frans gemaakt voor Yves Rocher. Met een paar toelichtingen op Almere Oosterwold en het Paradijsvogelbosje. Leuk om te lezen.
Volgend jaar kijken we met de stichting Heg en Landschap of we ook in het doorlopend landschap in Oosterwold (en dus met onze buren) het landschap uit kunnen breiden.
In het gesprek bij een kopje thee kwam ter sprake dat de Stichting Van Akker naar Bos veel doelstellingen gemeen heeft met onze Stichting Paradijsvogelbosje. Wij zijn natuurlijk meer op Oosterwold gericht, maar we willen graag samenwerken met veel dezelfde partijen. Er is vast nog meer gelegenheid om samen op te trekken. Een geslaagde middag!
We zijn terug van vakantie! We hebben zijn met kamerkoor Amuse Vocale voor een zing/werkvakantie in Frankrijk geweest! Maar wat ontving onze tuin ons vanochtend met een prachtige bloemenzee!
Nu er voor de bouw steeds vaker werkers en leveringen komen en het werk vordert, moeten we (volgens onze vergunning) ook de aannemer kenbaar maken.
Gerard heeft daarom vandaag naast ons bord dit doek geplaatst! Net echt! En heel mooi heeft hij de impressies van de woningen van de architect erop gezet. Dan kunnen jullie al een beetje zien hoe het gaat worden!
We zijn deze week weer begonnen met de aannemer. Als eerste hebben we de baak opnieuw uitgezet.
Doordat de heimachine en het grondwerk op de kavel zijn geweest, zijn de paaltjes waarmee de maten en het vloerpeil van het huis zijn uitgezet verschoven. Blijkbaar gaat het land "golven" als je zulke zware machines toelaat.
De aannemer heeft funderingskisten van piepschuim laten bezorgen. Maar voordat deze de grond in kunnen, moet de grond onder de fundering heel precies gelijk gemaakt worden. Dus komt de laserwaterpas weer te voorschijn. Iedere meter wordt een plankje met twee pootjes (de aannemer noemt dit een bokje) in de grond geslagen, precies op het juiste niveau. En dan moet het omliggende zand op hetzelfde niveau worden gebracht. Dat betekent wegschrappen of aanvullen. Dat is een mooi klusje voor mij, waarmee ik toch ruim een dag ben zoet geweest.
Om te zorgen dat de kisten precies in lijn komen te staan, wordt er een balk vastgeschroefd op de bokjes, Dan kunnen de piepschuimkisten erin die aan elkaar geschakeld worden als LEGO blokjes.
De volgende dag komt de wapening. Dat zijn kooien van staal die de leverancier in een werkplaats in elkaar heeft gelast, volgens de specificatie van de constructeur. De kooien worden op kleine betonnen steentjes in de bekisting gezet en met plastic afstandhoudertjes in het midden van de kist gehouden. De leverencier van de wapening komt zelf al die kooien aan elkaar vledchten zodat het een geheel wordt.
Daarna komen er beugels aan de bovenkant over het piepschuim, dat moet ervoor zorgen dat de bakken goed blijven staan als het zware beton erin gegoten wordt. Tenslotte komen er aan weerskanten van de kisten nog een rij houten balken die ook de bovenkant van de kist in het gareel houden.
Ondertussen hebben we ook de doorvoer gemaakt voor de riool en waterafvoer vanuit de keuken.
Laat nu het beton maar komen! Helaas moeten we nog een paar dagen wachten omdat bouw en woningtoezicht de fundering moet komen keuren.
Almere bestaat binnenkort 40 jaar, en voor die gelegenheid wordt er een boek samengesteld met favoriete plekjes in Almere.
Toen wij deze aankondiging zagen, konden we de kans niet laten lopen om onze kavel als favoriete plekje in de picture te spelen.
En daarbij dachten we meteen aan de wilgenhut die onze dochter Irene heeft gemaakt. Met enig speurwerk kwam er uit onze fotoverzameling een mooi beeld tevoorschijn, dat we hebben ingezonden.
Na een interview met Carla van de gemeente stelde zij voor om een kort filmpje te maken van ons favoriete plekje. Daarvoor kwam maandag Richard langs met een enorme camera. We hebben een ronde gemaakt over de wandelpaden. Ik ben benieuwd wat hij ervan maakt. Wellicht dat hij ons begin van de Frederik van Eedenweg ook nog heeft gefilmd, want die ziet er met het zonnige weer uit als een ware Via Gladiola.
Helaas lopen we met de bouw een week vertraging op omdat de fundering gekeurd moet worden door bouw en woningtoezicht, en de pompwagen voor het beton een halve week van tevoren volgeboekt is. Het bouwproject wordt zo wel een soort marathon, of een vierdaagse die zijn slogan: de dood of de gladiolen eer aandoet.
Gisteren is de fundering gekeurd door de inspecteur van Bouw en Woningtoezicht van Almere, Eric Fijma. Tot gisteren had de aannemer en ik de inspecteur alleen per email en telefoon gesproken. Er was wat gedoe geweest over de heipalen en een ankerplan, en dat soort afstemming gaat niet makkelijk via email. Dus het was goed om elkaar persoonlijk te ontmoeten op de bouwplaats. Ik mocht er ook bijzijn en heb mij daarna in mijn rol gevoegd om koffie te maken met gevulde koek. Ja, die afspraak ben ik nagekomen.
Het echte gesprek verliep uiteraard tussen onze aannemer Gerard van Wees en de inspecteur Eric Fijma. En die verstaan elkaar. En de fundering met piepschuim bakken en wapening ligt er ook strak bij. Dus na inspectie met de constructietekening erbij, werd de fundering goedgekeurd, en kunnen we maandag beton gaan storten.
Daarna kunnen we snel door met de aanleg van de riool en wapening van de vloer. Bij de grote woning steekt de wapening van de fundering uit, zodat het een geheel wordt met de vloer. Dat is sterker, en nodig om straks alle krachten van de betonnen muren en staalconstructie te kunnen dragen.
De inspectie is heel precies. Daarom was het ook goed dat de inspecteur aan ons heeft toegelicht hoe wij aanvullende informatie over het bouwproces moeten aanleveren. Het is bijvoorbeeld niet genoeg om te melden dat je een staalprofiel met een bout van 16 millimeter bevestigd. Je moet ook een berekening aanreiken waarom zo'n bout de te verwachten krachten op die constructie kan dragen. Daarvoor kunnen we dus nog een keer terug naar de constructeur om die specifieke informatie op te halen.
Mooi dat het contact met de inspecteur nu gelegd is, en dat daaruit vertrouwen spreekt dat we er een mooi project van maken.
Nu eerst op naar het betonstorten. Dan staat er tenminste iets solide.
Ik vind het als leek maar niets als die bouwers staan te balanceren op die piepschuim bakken.
Vandaag moest het eindelijk gebeuren! Het beton kon in de fundering. Toevallig kwam het zo uit dat vandaag ook het helofytenfilter en de septic tanks geplaatst zouden worden. De activiteiten starten in de miezerregen met het uitgraven van het helofytenfilter. Drie bij vijf meter en een meter diep Een geluk van deze zware zeeklei is dat de kraanmachinist Jair mooie rechte wanden kan uitgraven. Onder supervisie van Jonas van Global Wetlands, hebben we het folie ingevouwen, de buizen erin gelegd en een eerste laag grind erin gedaan. Daarover een dikke laag zand en als laatste de drainagebuizen die we afdekken met grind. De planten zetten we er morgen in.
Toen waren de septic tanks aan de beurt. Buurman Henk (Held Henk noemt Marie-José hem) moest eraan te pas komen om de septic tanks op z'n plek te zetten en in de kuil te laten zakken. De septic tanks wegen ieder twee en een halve ton!
De gaten waren ongeveer twee meter diep, dus moesten de septic tanks meteen met water vol gezet worden omdat ze anders zouden gaan drijven, We waren nog maar net klaar toen de betonwagens aankwamen rijden. Een pompwagen met zo'n lange buis en een extra betonwagen met negen kuub, Tot zover ging het voorspoedig......
De betonwagen was in z'n eentje achteruit de oprit op gereden en stuurde naast de weg, zodat ie meteen dertig centimeter naar beneden zakte en vast zat...... Toen durfde de pompwater ook nog niet te pompen, omdat ie bang was dat het beton in z'n slurf hard zou worden. De chauffeur van de betonwagen klaagde dat een zware wagen hem eruit moest trekken. Dus ik weer naar buurman Henk..... Die kwam met z'n traktor met ploeg. Omdat de betonwegen nog te zwaar was, werd eerst het beton voor de kleine woning met de bak van de kraan gestort. Pas daarna kon buurman Henk de vrachtwagen lostrekken. Toen de betonwegen eindelijk weer op de oprit stond bij de pompwagen, begaf de pompwagen het na vijf minuten. De gigantische arm was niet meer in beweging te krijgen.
Er moest een monteur bij komen, maar die was niet meteen beschikbaar. Ondertussen stond dat beton oud te worden en dan is het niet meer bruikbaar. De monteur is tot ongeveer half zes bezig geweest. De aannemer, Gerard moest afdwingen dat er een betonwegen met nieuwe beton zou komen. Het duurde tot zes uur voor die arriveerde. Toen kon het storten eindelijk afgemaakt worden. Het storten met de slurf was zo gebeurd. In een half uurtje zat alles erin. Maar dan moet de bovenkant van de fundering gelijk met de kisten worden gemaakt en het beton met de trilnaad worden verdicht. Het was half acht voor we de klus konden afronden En Gerard onderweg kon naar zijn hapje in de magnetron.
De betonwagens hadden een ravage aangericht op de oprit, die we twee weken geleden een nieuwe laag hadden gegeven. Morgen doen we de rioolaansluitingen en fatsoeneren we de weg.... Dit was een dag om nooit te vergeten..... Een enerverende dag.
Wij groeten u vanaf een kampvuurtje....
Voor de fotoreportage over het helofytenfilter klik dan hier voor fase 1
Voor de fotoreportage over het storten van de betonfundering, klik dan hier
Vandaag was er allerhande bezoek op (onder andere) onze kavel. Ivonne de Nood (gebiedsregisseur) leidde een aantal directeuren rond door het gebied Oosterwold. De foto's volgen in een volgende blog, maar de berichten vlogen ons om de oren:
En o ja voordat daar verwarring over ontstaat: wij hebben gewoon een helofytenfilter...
En dan hoor je een helikopter overvliegen.....
Even later een appje....
Heeft een van je nieuwe buren uit de helikopter een foto van je kavel gemaakt..... (zie hieronder), dank buurman en buurvrouw!
Je kunt mooi de kavel zelf zien en de kolen op de aanliggende akker geven een mooi patroon!
Vandaar: bezoekers en berichten vliegen ons om de oren!
En dan zit je in een gebouw te werken waarvan bij deze temperatuur de airco matig werkt....
En krijg je volgende foto geappt:
Daar krijg je het toch gewoon warm van? Maar gelukkig krijgen de rietplantjes in het helofytenfilter veel water.
En dan is vervolgens de put aangesloten en kan van daaruit gepompd worden (nu vullen we die overigens nog uit de vijver, omdat de riolering natuurlijk nog niet werkt... )
Buurvrouw Marjon (ere wie ere toekomt) ontdekt deze week dat de gemeente een besluit heeft genomen om de naam Magisterhorst in te trekken.
Het besluit luidt als volgt:
"Met het mandaat van het college van B en W heeft de afdelingsmanager Gebouwen- en Gegevensmanagement besloten om:
- In Almere Hout, de wijknaam Magisterhorst in te trekken onder gelijktijdige wijziging van de begrenzing van Vogelhorst; Vogelhorst wordt hierdoor kleiner.
Tegen dit besluit kan een belanghebbende binnen zes weken na de dag van publicatie een bezwaarschrift indienen. Het bezwaarschrift dient te worden gericht: aan het college van B en W, t.a.v. de bezwaarschriftencommissie, postbus 200, 1300 AE Almere. Het bezwaarschrift moet zijn ondertekend, de naam en het adres van de indiener bevatten, zijn voorzien van een dagtekening en een omschrijving van het besluit waartegen bezwaren bestaan.
Als tegen een besluit een bezwaarschrift is ingediend en onverwijlde spoed vereist is, kan de voorzieningenrechter van de Rechtbank Midden-Nederland (Afdeling Bestuursrecht, onder vermelding van “voorlopige voorzieningen”, Postbus 16005, 3500 DA Utrecht) op verzoek een voorlopige voorziening treffen. Als die wordt aangevraagd, treedt de beschikking pas in werking nadat hierover een beslissing is genomen. "
Nadat de fundering is gestort, en voordat de isolatie en de vloer wordt gelegd, moeten de rioolbuis en afvoerpijpen voor WC, badkamer en keuken, worden gemaakt. Al die pijpen zijn van PVC. Binnenshuis worden die met lijm in elkaar gezet, vaak met tal van 45 gradenbochtjes, om precies op de juiste plaats uit te komen boven de vloer. Omdat de fundering breder is dan de buitenmuur, moet je een slingerbocht leggen, om dicht bij de muur uit te komen.
Buitenshuis hebben we gekozen voor Pvc-buizen met manchet en een rubber ring. Die blijven ten opzichte van elkaar een beetje beweeglijk, waardoor we het zakken van de grond in de toekomst beter kunnen opvangen. Waar de rioolbuis uit de fundering komt, hebben we een zogenaamd zink-stuk, een flexibele buis geplaatst. De fundering zal immers niet zakken, en de grond eromheen wel. Er lopen twee rioolbuizen uit beide huizen, naar de Bezinkingsput van de Helofytenfilter. Die beide buizen moeten precies op de goede hoogte in de grond worden gelegd, met een verval van ongeveer een halve centimeter per strekkende meter. Dat is dus weer een precies klusje, met laserwaterpas en husselen met zand eronder. Er komen buitenshuis nog twee beluchters in, waar we in de toekomst ook eventuele verstopping mee kunnen verhelpen.
We leggen grondkabels electra, tyleenbuis voor water en UTP (internet) tussen de kleine en de grote woning. De hoofdmeterkast komt in de kleine woning. Die wordt met een meterkastplaat uitgemeten, zodat de buizen op de juiste plek door de grond omhoog steken. Daar wordt straks ook de definitieve aansluiting voor stroom en wateraansluiting gemaakt. Hiervoor hebben we zogenaamde getrokken buizen onder de fundering gelegd, die met een grote bocht in de meterkast uitkomen. Dan kan de aansluitkabel later makkelijk van buiten naar binnen worden geschoven tot in de meterkast.
Omdat we op het grote huis zonnepanelen plaatsen, moet de opgewekte stroom via een aparte kabel van de omvormer naar de meterkast. Daarvoor hebben we dus een extra kabel nodig tussen de beide huizen. Tenslotte nog een kabel voor de controle-kast en pomp van de helofytenfilter.
Als alle kabels naast de riool zijn gelegd, kan de kabelgoot weer worden opgevuld met zand en een laagje klei bovenop.
Ondertussen was ook de inspecteur van Bouw en Woningtoezicht, Eric Fijma weer langsgekomen. Samen met aannemer Gerard van Wees besprak hij technische details, zoals de dakconstructie, ankerplan, vloerwapening. Onze grondwerker Gert-Jan Bon is een oude bekende, dus het gesprek wordt geanimeerd. Hopelijk kunnen we alles zo in een keer aanleveren en kunnen we door met de volgende stap.
Het is zondag. En Mick komt langs. Hij heeft veel gereisd en daarom is het alweer even geleden dat hij de tuin heeft gezien. Hij is een van de helden die in het zeer vroege voorjaar (toen het koud was, en nat en het woei), meegeholpen heeft om boompje te planten in een kaal landschap.
Het is mooi om te zien dat het landschap er nu zo anders uitziet. Dat het een landschap is. Waar we ook het nodige aan moeten onderhouden.
Zo'n dag is deze zondag.
We beginnen de dag met het "planten" van de krabbescheer die we bij Wilma uit Natuurtuin de Punt twee dagen eerder hebben meegenomen.
En omdat dit gaatje (de vijver) al gegraven is gaat het planten heel eenvoudig. Een, twee, drie, .... plons! De krabbescheer gaat zuurstof in de vijver brengen, zoddat de algen een beetje minder worden.
Daarna gaat Mick in de boomgaard aan de slag. Nadat in het vroege voorjaar de fruitbomen zijn geplant, hebben we de klei ingezaaid met een grote diversiteit aan kruiden en bloemen. De ondergroei hebben we uit klaver laten bestaan.Het veld was in het voorjaar een feest voor bijen en hommels. Omdat we in de toekomst in de boomgaard willen kunnen zitten, moeten de kruiden omgemaaid worden. (we trekken ze speciaal niet omdat de wortels dan juist lekker in de grond blijven zitten.)
Mick moet de slag even te pakken krijgen, maar als we koffie gaan drinken, ziet het veld er ineens heel anders uit.
Een paar maanden geleden ging (onder andere op facebook) een oproep rond voor het aanmelden van je favoriete plek in Almere. Marien heeft toen de wilgentenenhut die Irene heeft gebouwd voor ons aangemeld.
Hij werd uitgenodigd voor een interview, waarvan een (hele) korte versie in het boekje "Almere 40 jaar! Jubileumgids met favoriete plekken van 55 bewoners" terecht is gekomen. De interviewster Carla Vriend, vroeg vervolgens of ook een gefilmd interview mocht worden gemaakt.
Afgelopen vrijdag is het boekje gepresenteerd. Helaas konden we daar niet bij zijn, dus we kregen het boekje toegestuurd.
En inmiddels is ook de film online geplaatst. Marien vertelt het verhaal heel mooi (vind ik, maar ik ben natuurlijk bevooroordeeld). Oordeel zelf:
Deze week liep ik weer eens een rondje over de kavel. Op een stukje waar ik eigenlijk alleen de als onkruid groeiende melkdistel verwacht viel mijn oog op een plantje dat qua bloemen wel op een melkdistel lijkt, maar qua blad en stengels niet. Met een takje in mijn hand pakte ik mijn oude vergeelde Heimans Flora en kwam bij de Composietenfamilie al snel de tekening van de Dubbelkelk tegen. De beschrijving was daarbij onmiskenbaar. Ieder bloempje heeft een dubbele kelk. Dat is duidelijk te zien op de detailfoto. De kelkbladen zijn de kring groene blaadjes die de gekleurde bloem omzoomen. Als een bloempje nog in de knop zit, vormen de kelkbladen vaak de omsluiting van de knop.
Toen viel mij op dat het volgens de Flora een tamelijk zeldzaam plantje is, die bijna alleen in Zeeland en Limburg wordt gevonden. Hoe komt deze Dubbelkelk in Almere in de polder? Ik heb veel gezaaid maar deze zeker niet.
Hier kan ik enorm van genieten. Het is misschien niet een heel bijzonder bloempje, en voor een onoplettende passant inwisselbaar voor een paardebloem, maar het groeit toch maar op onze jonge kavel. En als je oog krijgt voor al die verscheidenheid, dan valt er nog meer te genieten.
Komend jaar hopen we studenten aan de agrarische hogeschool uit te nodigen om op onze kavel planten te determineren. Dan heb ik deze Dubbelkelk al vast verklapt. Misschien vinden ze nog meer spannende plantjes of dieren.
Voor de liefhebber hier een link naar een uitgebreide beschrijving met foto's van de Dubbelkelk:
Nu er op de kavel voor jullie allemaal ingewikkelde technische dingen gebeuren, kijk ik (zwetend op zolder) eens wat het land dit jaar al heeft opgebracht:
peulen
komkommer
aalbessen
capucijners
frambozen
aardbeien en bessen
pompoen
moerbei
kool
snijbonen
snijbonen snijden
snijbonen
Zo en nu lekker naar buiten. Morgen het veld weer in!
Afgelopen maandag komt Kees om het betonvlechtwerk in de vloer van de kleine woning in orde te maken.
De bodemwapening ligt op betonnenblokjes. Daarop wordt de eerste laat betonmatten neergelegd. Deze worden door Kees, sneller van ik kan kijken aan elkaar gevlochten, met ijzerdraad dat uit de rol op zijn heupen komt.
Vervolgens worden metalen pyramide-rijen op het vlechtwerk gemaakt. Supporters worden deze kolommen genoemd. Ze zijn bedoeld om de onderste en bovenste betonmatten op de juiste afstand te houden. Ook deze worden vliegensvlug aan elkaar gemaakt.
Vervolgens wordt de bovenste laag betonmatten aangebracht. Die natuurlijk ook wordt vastgemaakt met ijzerdraadjes.
Zo ontstaat een stevige en samenhangende hoeveelheid betonijzer, die aan de randen vastgemaakt is aan de onderliggende betonbalken. Je kunt met gemak op de betonmatten lopen. (Dat is overigens anders dan door de bouwers niet toegestaan).
En dan is het tijd om de inspecteur, Eric weer te bellen.
Ik kwijt mij weer van mijn rol als koffiezetter, waarna de heren aannemer en inspecteur stoer op de betonwapening hun koffie drinken. Eric vindt dat wij voldoende bewapend zijn.
Vanochtend vroeg rijden we naar Almere. We zijn extra vroeg op gestaan. We twijfelen namelijk of de A6 wel al open is. Het Kromslootviaduct is deze week afgebroken. Maar de A6 is (tenminste in onze richting) keurig open. Eigenlijk ben ik verbaasd. Je kan eigenlijk niet meer zien dat het viaduct er ooit stond. Geen resten beton, geen staal, geen zand. Er is hard gewerkt.
We rijden de A6 af bij de nieuwe afslag naar Nobelhorst. En terwijl wij naar Nobelhorst rijden zie ik de vrachtwagen met beton de Paradijsvogelweg al oprijden. "Daar gaat ie" roep ik opgetogen.
Voor het overige, mogen de beelden voor zich spreken:
En waar het eerder een dag duurde om de funderingsbalken van het grote huis te storten, is hier de vloer in ruim een half uur gestort. Keurig vlak! En nu maar uitharden!
En dan ligt in de middag de vloer er mooi en keurig drogend bij. Maar wat komt daar nou aan? Een grote touringcar bus. Ivonne kondigt bezoeken meestal netjes aan, dit is een schoolreisje in het wild.
De groep stapt uit en blijkt net bij Ivonne, gebiedsregisseur te zijn geweest en wil nu wel eens in het "wild" bekijken hoe dat nou gaat "Oosterwold". Marien ontvangt ze hartelijk (zoals hij dat altijd doet). Het is een groep van woningbouwcorporatie Woonpalet uit Zeewolde.
Marien daagt ze uit te verzinnen wat een corporatie in Oosterwold zou kunnen betekenen. Niet iedereen kan het kopen van een kavel zelf betalen.
's Ochtends in het nieuws werd gezegd dat er groepen zijn die graag klein en eenvoudig willen wonen, goedkoop en dat er zo'n 10.000 van dat soort woningen tekort zijn.
We zijn nieuwsgierig of we deze Zeewoldenaren op een idee hebben gebracht.
Zaterdag was het burendag. Een goede verkoopactie van Douwe Egberts die daarmee veel buurtverenigingen een handje helpt. Bij toeval doen wij ook een gezellige burendagactie. Begin van de zomer zijn wij bij onze "buren" (toch een tien minuten fietsen) wezen borrelen. Ze lieten ons trots hun eigenhandig verbouwde huis zien
Een rondleiding andersom was nu aan de beurt. Natuurlijk een beetje gek, want ja wat is er nou helemaal te zien aan een fundering en een gestorte vloer. Maar goed wij zijn daar trots op. We lopen ook een rondje door onze tuin. De tuin gaat al behoorlijk de herfst in. Maar het wel mooi om te zien dat veel bomen en struiken toch echt zijn aangeslagen. Volgend jaar kunnen ze lekker gaan groeien.
De buurman en buurvrouw zijn bovendien hartstochtelijke imkers en actief in de Almeerse bijenvereniging. Verlekkerd kijkt de buurman naar de ruimte die er met deze nieuwe natuur ontstaat voor ook een aantal extra bijenvolken. De opbrengst en de mogelijkheid tot bevruchting van fruit wordt veel groter met een flink aantal bijen in de buurt. Hij ziet mogelijkheden voor imkers in opleiding. En natuurlijk houden we er dan rekening mee dat ook onze (dichtbij) buurvrouw Marjon volgend jaar met twee volkjes wil starten. 'T Moet niet te druk worden in Oosterwold toch?
We spreken af hierover contact te houden, maar hebben het daarna bij een blokje kaas en een glaasje wijn en bokbier (handig als je op de fiets kunt komen) nog heel gezellig.
Als ze weg zijn wordt het snel kouder (de nachten zijn net zo lang als de dagen nu). Dus savonds steken we nog even een vuurtje aan.... 't Is mooi op het land!
Dit voorjaar waren wij als één van de eerste initiatiefnemers van Oosterwold genomineerd voor de Growing green cities speld. In de aanloop naar de Floriade vraagt de gemeente (de Growing Green Cities organisatie) om initiatieven die bijdragen aan de groeiende en groene stad te nomineren voor deze speld. Iedereen die genomineerd wordt krijgt de speld. Nou dat heeft dan niets om het lijf, zou je kunnen denken. Toch vind ik het heel sympathiek dat de gemeente initiatieven een pluim geeft en aangeeft dat de inzet van burgers (en buitenlui!) in de stad zo'n verschil maakt.
Toen de organisatie van de spelden dan ook vroeg ook anderen te nomineren, twijfelden wij geen moment. (hoewel we de feitelijke indiening tot het laatste moment uitstelden - sorry Allet).Wij hebben de Simpliade genomineerd, omdat wij hun geitenpoep mogen recyclen! Maar dat niet alleen. De Simpliade is een geitentuin op een tijdelijk lege kavel in de wijk De Eenvoud. Toen de grondverkopen niet lukten een paar jaar geleden, hebben de omliggende bewoners gevraagd de kavel, nu weide, in gebruik te nemen. Dat levert zo'n leuke plek in de wijk op die anders "zielig" leeg had gestaan. Het voortbestaan van de Simpliade is niet zeker. Ik wens de Simpliade nog een lang leven! Maar voor nu hulde aan het initiatief.
En dat heeft de wethouder afgelopen weekend onderschreven. De organisatie stuurde me daarvan een leuke foto, waarvoor dank!
We schreven al eerder over de Simpliade in deze blogs:
De bekisting is eraf! Nadat het beton vorige week maandag gestort was, kon woensdag de houten bekisting eraf. Dat gaat toch met wat krachtsinspanning gepaard, omdat alle schroeven vol met betongruis zaten of onbereikbaar waren, dus moest er een breekijzer aan te pas komen om de bekisting lost te wrikken van de fundering. Maar als dat gelukt is zien we een maagdelijk strakke betonvloer kant. Dat is toch weer een stapje om de contouren van de woning beter in zicht te krijgen.
De eerste stap van de opbouw van houtskeletwand (HSB) is het verankeren van de grondbalk. Dat is een houten balk van 18,5 cm breed die op het beton verankerd wordt en waaraan de panelen voor de houten wanden worden bevestigd. Dat is een precies werkje, want deze balk vormt de basis voor alles wat daarbovenop gebouwd wordt. Dus hebben we alles weer exact uitgemeten. De betonnen vloer ligt op zich goed, maar er zitten kleine afwijkingen in de maatvoering, doordat de bekisting iets is geweken. En ook is de hoogte van het beton niet exact hetzelfde. De balk wordt vastgezet met Fisher Ankers, die zo'n twintig centimeter in het beton worden geboord. Daarna worden de hoogte gesteld door plastic wiggetjes tussen het beton en de balk te schuiven, net zolang totdat de hele balk met laserwaterpast exact op hoogte is gezet. Overigens is dit klusje geen straf als het in de nazomer zulk prachtig weer is.
Eerder berichtten we al over de wapening in de betonnen vloer van de kleine woning. Nu waren we toe aan de grote woning, dus zagen we de betonvlechter Kees terug samen met twee assistenten, Ray en Mo.. Hoewel wij de bewapening van de kleine woning zwaar vonden, was dat kinderspel in vergelijking bij de bewapening in de vloer van de grote woning. De uitdaging wordt gevormd door twee betonnen wanden die met de bewapening verbonden moeten worden met de vloer. En tegen die betonnen wanden komt straks de aardwal aan te drukken.
Daarom heeft de constructeur hele zware ijzers vanuit de vloer naar de wanden laten uitsteken.
De (holle) betonwanden komen later, maar die ijzers (stekken) staan er nu al en zien eruit alsof het een olifantenverblijf uit Artis is. Nu zie je al dat de ijzers in de oostgevel vier graden uit het lood staan.
Gisteren waren we op een informatieavond gewijd aan duurzame energiesystemen voor Oosterwold. Enkele initiatiefnemers vroegen bij de Oosterwold organisatie een subsidie aan voor een onderzoek over energiesystemen, en met name gebruik van bodemwarmte. Onderzoekers Kalkman en Smoor van TNO hebben een onderzoek verricht en hierover een rapport opgesteld. Er is elders al een uitgebreider verslag van de avond, en de presentaties komen binnenkort beschikbaar, dus ik permitteer mij een kort-door-de-bocht samenvatting in twee zinnen:
1: Als je een duurzaam systeem wilt inrichten moet daarin een warmtepomp de centrale plek innemen.
2: een bodemwarmtepomp wordt in Oosterwold gruwelijk duur omdat je niet dieper dan zo'n 27 meter mag boren.
Hoe informatief die presentatie over warmtepomp systemen ook was, toch voel ik de behoefte om een aantekening te plaatsen bij het idee dat alleen een warmtepomp systeem duurzaam zou zijn.
Na veel overwegingen kiezen wij in onze woning niet voor een warmtepomp, maar voor zonnepanelen en electrisch verwarmen van een buffervat, in combinatie met een CV-houtkachel.
Overigens is ons belangrijkste argument voor zonnepanelen gisteren niet genoemd: wij bouwen een huis waarvan een geheel dakvlak uit zonnepanelen bestaat, zodat het architectonisch past.
Wij kiezen dus ook niet voor een zonnecollector, maar dat deze optie gisteren met een pennestreek van tafel werd geveegd lijkt mij te kort door de bocht. Het mag wel zo zijn dat zo'n zonnecollector 5% van je energie kan opleveren, maar je koopt zo'n collector inclusief installatie voor zo'n 2200 euro, terwijl een luchtwarmtepomp zo'n 10.000 euro kost exclusief advies en installatiekosten. Je kunt dus ongeveer vijf zonnecollectoren kopen voor de prijs van een warmtepomp. Dat is misschien ook weer niet zo verstandig, maar als combinatie met andere systemen kan het zeker rendabel zijn. Er is niet voor niets ook ISDE subsidie voor zonnecollectoren.
In de presentatie werd gesuggereerd dat een zgn. all-electric systeem met alleen zonnepanelen niet duurzaam zou zijn omdat zo'n systeem het energienet te veel zou belasten. Dat valt nog te bezien. Als je immers met je zonnepanelen energie opwekt en direct die stroom inzet voor verwarming, dan wordt het energienet helemaal niet belast.
Als je dus een systeem met alleen zonnepanelen (en een buffervat) wilt vergelijken met een luchtwarmtepomp, dan is de kernvraag: hoeveel zonnepanelen kan ik meer kopen als ik geen warmtepomp koop, en welk rendement leveren die extra zonnepanelen. 12 panelen extra plaatsen kost bijvoorbeeld ongeveer 3000 euro incl. installatiekosten en levert zo'n 2600 kW per jaar.
In de presentatie van Alliander kwam de voor mij nieuwe term smart-grid aan de orde. Kort gezegd komt zo'n smart-grid op lokaal niveau erop neer, dat je zoveel mogelijk lokaal energie probeert te gebruiken wanneer je het ook opwekt, en zo mogelijk op te slaan. Dat wordt in de toekomst belangrijker, bijvoorbeeld als er flexibele energietarieven komen. Er werd een plaatje getoond van een high-tech accu om stroom op te slaan.
Dat herinnerde mij eraan, dat in de meeste duurzame energiesystemen het hart gevormd wordt door een buffervat. Een buffervat met water is in feite een accu. Je slaat erin warmteenergie op voor periodes dat je die energie niet kunt of wilt opwekken. Dat geldt voor zonnepanelen, omdat je 's avonds wilt verwarmen als er geen zon schijnt. En ook voor een CV-houtkachel omdat je met een avond stoken voor een paar dagen energie kunt opwekken en opslaan in zo'n buffervat.
Kort gezegd was de avond wel informatief over warmtepompen, maar weinig geschikt voor advisering en beslissingsondersteuning voor initiatiefnemers in Oosterwold. Als ik met de beperkte bagage van mijn ervaring hiervoor een paar handvatten moet geven:
bepaal je budget (eventueel minimum en maximum);; betrek hierbij eventueel ook de aanschaf van warmteterugwin-ventilatie (systeem D) .
kies naast zonnepanelen één ander duurzaam systeem (dus warmtepomp of CV-houtkachel of zonnecollector)
dimensioneer je buffervat zodat je de verwachte fluctuatie in energievraag en aanbod kunt bufferen.
Als je moet kiezen tussen twee verschillende systemen, vergelijk ze dan bij gelijk budget. (hoeveel zonnecollectoren kan ik kopen voor een warmtepomp?)
Beoordeel of je verwarming en warm-tapwater in één systeem wil, of met aparte / elkaar aanvullende systemen.
Over het laatste: wij kiezen voor een aparte warmwater boiler, maar verwarmen het koudwater voor de douche voor uit het buffervat.
Tenslotte nog een suggestie uit de losse pols: als je al een vrij duurzaam systeem hebt, zoals zonnepanelen en een CV-houtkachel, dan wordt het potentiele rendement of meerwaarde van een extra komponent, zoals een luchtwarmtepomp welicht minder dan gehoopt. Waarom? Omdat een CV-houtkachel je al veel energie geeft als je dat nodig hebt. Je maakt dan minder optimaal gebruik van een extra energiebron, omdat de energievraag laag is.
Voor wat het waard is. Laten we vooral de discussie openhouden.
Gisteren kwam de inspecteur de wapening van de grote woning keuren. We hebben een ingenieuze kist gezet, die afgesteund wordt op paaltjes die rondom de piepschuim-kist zijn geslagen. Dat is nodig omdat de kist gelijk is gesteld met het piemschuim, dus kan de kist zelf niet aan de fundering worden vastgemaakt.
Helaas bleek er een complicatie. Niet de kist, maar dat de stukken met (her-)berekening van de ijzers niet goed waren doorgekomen bij diegene van de gemeente die de beoordeling moet doen. Dat wordt dus weer wachten. Niet mijn sterkste kant.
Als afleiding hebben we een kunstwerkje gemaakt van twee bollen, gestoken in een stuk piepschuim, omkleed met een houten frame.
Hoe krijg je die middenin de vijver? Marie-José was zo dapper om de bollen tewater te laten.
's Avonds in het donker geven de ledlampjes licht, dat reflecteert op het water. Vanaf de weg kan je het net niet zien, maar vanaf de oprit wel. Een beetje magie.
Op het Paradijsvogelbosje Oosterwold ontwikkeld zich nieuwe natuur. (Zonder hoofdletters en zonder subsidie van de provincie, zoals Staatsbosbeheer een paar weken geleden liet zien. )
We weten wat we hebben geplant. Wat daarvan heeft overleefd. Wat we hebben gezaaid. Maar hoe ontwikkelt het land en de begroeiing zich nou?
Daarom waren we blij toen we van de voorzitter van de stichting waarmee we het Paradijsvogelbosje Oosterwold en de wijde omgeving proberen te beinvloeden, Gerda Lenselink, hoorden dat de Christelijke Agrarische Hogeschool (CAH, nu Aeres Hogeschool) locaties voor determineer veldwerk zocht. Blommetjes zat bij ons, dachten wij. Dus wij zochten contact met Quirine, die het veldwerk voor Toegepaste Biologie organiseert.
Vrijdag kwam ze bij ons rondkijken naar de bloemetjes en de bijtjes. Die waren er genoeg.
Vanaf februari komen er studenten onderzoek doen naar de opeenvolging in de pioniers in het landschap. Een landschap dat dit jaar nog een akker was en nu beginnende natuur is. Hoe ontwikkelt zich dat door de jaren? Welke planten komen eerst welke later. En in welke hoeveelheden.
Of er ook een fauna onderzoek komt is afhankelijk van de belangstelling van studenten.
En (en daar verheugen wij ons op) als het lukt om met staatsbosbeheer in gesprek te raken over de bosrand, zou ook een afstudeerscriptie geschreven kunnen worden over een ontwikkelplan voor de bosrand.
Gisteren stopte er een busje voor de oprit, en een heer kwam een gat spitten. Wat zou die toch doen? Dus ik nieuwsgierig informeren. "ik kom een straatnaambordje plaatsen". Goh, wat bijzonder. "Wij hebben al een straatnaambordje", zeg ik terwijl ik op het bordje aan de boom wijs. Toch had de firma Reimert de opdracht gekregen om een bordje te plaatsen. Wel handig dat het een bordje met aan twee kanten de straatnaam is, zodat de naam vanaf beide richtingen te lezen is. Maar jammer dat de naam Frederik van Eedenweg is afgekort tot F.v. Eedenweg.. Terwijl de straatnaam toch echt zonder afkorting is afgesproken, en zonder afkorting te vinden is, bijvoorbeeld in het postcodesysteem. Volgens de medewerker is het ook een voorlopig bordje, omdat er nog geen postcode opstaat. Welnu, die hebben we dus al wel een tijdje.
Omdat we er op voorbereid zijn dat je als initiatiefnemer in Oosterwold alles zelf moet doen, zeker wat de weg betreft, hebben we snel zelf een straatnaambordje gemaakt. Bijzonder dus dat de gemeente zonder overleg deze ongetwijfeld zorgvuldige actie op touw heeft gezet. Als wij op internet spullen bestellen en laten afleveren, kunnen ze meestal ons adres niet vinden. We kunnen nu wel zeggen: Als je nu nog onze straat voorbij rijdt, dan weet ik het niet meer.
Vanmiddag kwamen een aantal leden van Gedeputeerde Staten van Flevoland op bezoek samen met een Wethouder van Zeewolde. Ze maakten een ronde door Oosterwold om de initiatieven op de verschillende locaties te zien en te horen. Wij waren vandaag de enige landschapskavel in de ronde, dus heb ik toegelicht dat wij als particulier initiatief verwachten een kleinschalig gevariëerd landschap te ontwikkelen, en dat die een eigen karakter en meerwaarde zal krijgen. Maar zeker niet als geïsoleerd plan. Wij hopen dat we in samenwerking met onze goede buur Staatsbosbeheer gezamenlijk kunnen komen tot een verrijking van de bosrand en de recreatieve waarde van de bosstrook. Het zou mooi zijn als er een samenhang gaat ontstaan en een geleidelijke overgang tussen bos en parklandschap, stadslandbouw, permacultuur, voedselbos, of welke term je er ook maar aan geeft. Eenzelfde samenwerking zoeken we uiteraard met de toekomstige bewoners in onze wijk, en aangrenzende wijken.
Toch is het voor mij niet zo duidelijk welke rol de Provincie hierin kan en gaat spelen. Wij hopen dat de gedeputeerden in ieder geval meedenken over de inrichting van de regio. Wellicht dat ze ook kunnen faciliteren dat verschillende partijen, varierend van particulieren, projectontwikkelaars, Staatsbosbeheer, Flevolandschap, en niet te vergeten de NUTS bedrijven met elkaar werken aan een mooie, functionele en duurzame ontwikkeling van de regio.
vlnr: Jaap Lodders (gedeputeerde Flevoland), Ivonne de Nood (gebiedsregisseur), Michel Rijsberman, Jan Nico Appelman (beide gedeputeerde Flevoland) en achterin Hillebrand Koning (provincie Flevoland) en Wim van der Es (wethouder Zeewolde)
Eindelijk zijn we begonnen met het bouwen van de wanden van de kleine woning. Na alle voorbereiding, voorzieningen onder de grond, fundering en het storten van de vloer mogen we dan iets vertikaal neerzetten. We hebben veel dromen en kunnen ons het wonen in Oosterwold al bijna voorstellen, maar toch doet het veel voor het oog en het hart, als je de wanden van de woning ziet omhoogrijzen. Ik houd van klussen met hout. Samen met mijn aannemer Gerard van Wees kan ik dan ook mijn hart ophalen aan het in elkaar zetten van de wanden. Dat begint met het maken van een tafel, zo groot dat de wanddelen erop passen. Daarop kan je dus de balken op maat zagen en precies op zijn plaats vastschroeven.
En aan het eind van de dag kunnen we van ons uitzicht genieten: links uit ons slaapkamerraam en rechts door ons keukenraam.....
Gisteren konden we opnieuw beton storten. Ditmaal voor de grote woning. En dat is een vloer van 172 m2 en wel dertig centimeter dik. Daarin komt wel 53 kubieke meter beton, oftewel zo'n 125 ton. Dat moet dus ook met vijf betonwagens worden aangevoerd, dus het was goed dat we rijplaten hadden neergelegd.
De pompwagen kwam eerst, en de chauffeur heeft met zijn wagen eerst allerlei posities uitgeprobeerd, totdat hij de beste steun had op de ondergrond om zijn pompwagen neer te zetten. De pompwagen heeft namelijk een arm van 32 meter reikwijdte, en als die pijp vol met beton zit dan weegt het veel, en zorgt die arm (oftewel giek) voor een enorm krachtsmoment. Dat vangt de pompwagen op door steunen uit te zetten. Die tillen de hele wagen op, zodat de wielen van de grond komen. Die manoeuvres doen mij even denken aan een Thunderbirdsfilmpje.
Aannemer Gerard heeft zijn maat Peter meegenomen, om samen het betonstorten in goede banen te leiden. Ik mocht de kanten afstrijken langs de bekisting. Peter geleidt de stortpijp, Gerard bediende de trilnaald, en als de pompwagen leeg is, hanteert Peter de trilplaat. Deze beide apparaten brengen trilling over op het beton, waardoor de kiezels gaan schudden, en het beton gladder uitvloeit. Bovendien kunnen luchtbellen ontsnappen. De trilplaat maakt de bovenkant mooi egaal. Met de laserwaterpas houdt Gerard bovendien de storthoogte in de gaten. Soms moet er dus even geharkt om de massa te egaliseren. Er was wel een spannend moment, toen we ontdekten, dat de bekisting onder de zijwaartse druk een centimeter begon te wijken, maar daar is het bij gebleven. Blijkbaar moesten de paaltjes in de grond hun buigzaamheid inzetten om tegen de enorme massa weerstand te bieden.
De wanden van de kleine woning staan nu rechtop. Nadat we de lage zijwanden dinsdag en woensdag in elkaar gezet hadden, waren nu de schuine wanden aan de beurt. Dat was nog een hele rekenklus, want uiteindelijk bleek in de tekening met de technische doorrekening een foutje te zitten, die twee keer een houtplaat van 18 millimeter verschil opleverde. Voordat je dan alles weer hebt uitgeplozen met al die schuine maten, ben je een uur verder.
Maar we moesten vier identieke schuine wanden maken, dus nadat we de eerste hadden gemaakt, konden we alle maten op de werktafel laten staan en de wanden snel in elkaar schroeven. Het rechtop zetten was nog een krachtsinspanning, want zo'n wand weegt vooral aan de hoge kant behoorlijk wat.
Met een schuine schoor blijven de wanden goed rechtop staan. Je krijgt nu al een veel beter beeld van hoe de ruimte wordt. Wel komt er nog een dak bovenop met zonnepanelen, dus daarmee wordt het nog een boeideel hoger. En er komt een balk over alle vier de panelen, die een punt in het midden vormt, waar hopelijk binnenkort een glazen pui in komt.
Als aan het eind van de middag de zon even doorbreekt, geven de vertikale balken een mooi lichtspel tegen de donkere lucht en de bosrand.
Na een zaterdag waarin we allebei muziek hebben gemaakt, moet Marie-José die muren die rechtopstaan toch echt zelf gaan zien!
Als we naar de kavel rijden zwaaien we naar buren Cor en Nel die net met hun hond aan het lopen zijn. We rijden naar de kavel om "vlug-vlug" onze aanhanger op te halen om naar de Noorderplassen rijden om bij de Simpliade weer stro en geitenpoep te gaan halen. Dat wil zeggen Marien duikt met de bewoners van de Eenvoud in de schuur en Marie-José helpt Angelica een paar huizen verder met het maken van wat ruimte in de tuin.
Twee uur later rijden we met een volle kar mest, een auto vol botanische rozen, wijnbessen en een grote hazelaar en heul veul vrouwenmantels (ja, ja, het was opruiming bij Angelica) weer naar Oosterwold. En als we terugkomen vinden we een emmer met walnoten op de tafel. Cor en Nel hebben ons niet getroffen, maar wel heel veel lekkere noten achter gelaten! Dank! Wat een leuke verrassing. Jammer dat we er niet waren!
En wat is het heerlijk in de zon. We lopen gewoon in ons tshirt rond! En dat terwijl het bijna half oktober is!
Op de kavel vermaken we ons met het verspreiden van het stro en de mest! We planten de Hazelaar zodat ie op termijn het zicht vanaf het terras van de kleine woning naar de grote woning onmogelijk maakt. Wat heerlijk om je dat gewoon voor te kunnen stellen.
De vrouwenmantels komen overal terecht. Mooi als dat plantje overal staat. In de moestuin maak ik een rijtje met de wijnbessen. Het zijn nog superkleine stekken. Daarvoor moet het deze winter maar niet te hard gaan vriezen.Anders moeten we heel veel doen om het redden!
En als de dag bijna voorbij is ontstaat er nog een heel korte brand. En hoewel we onze camera vergeten zijn (nou ja de geheugenkaart) lukt het toch de "brand" te vangen. Als de zon op het huis staat, lijkt het in brand te staan!
Op facebook kwam vandaag ineens een fietsroute Almere hout langs. Je kunt de fietsroute downloaden. Hoewel in de titel niet over Oosterwold wordt gesproken, voert de route wel degelijk ook door Oosterwold. Wat mij dan opvalt is dat dit de eerste kaart is die ik vind waar onze straat op staat.
Dit zegt de route over Oosterwold:
En dan valt mijn oog (met dank aan Eva Lobach) op het laatste kopje: Frederik van Eendenweg 8. Een N teveel en weliswaar tegenover nummer 8, maar echt op nummer 6 en 12. En we zijn zomaar een bezienswaardigheid!
Of hadden we dat met al die schoolreisjes al moeten weten?
Nadat we de houtskeletwanden gezet hebben, moet er nog een extra balk op de lage kanten worden gelijmd en geschroefd, zodat die kanten niet gaan doorzakken en stevig verbonden kunnen worden met het dak. Vervolgens verbinden we de schuine delen aan weerszijden met een hulpbalk, die er voor zorgt dat de breedte van de toekomstige pui exact recht en onder en boven even groot is.
Met de eerste vier grote platen maken we van de vier schuine delen een stijf geheel, dat niet meer kan gaan scharen. Met de namiddagszon ziet het er artistiek uit.
Daarna is de volgende stap om met een samengestelde houten balk de punt in het dak te maken. Dat klinkt misschien eenvoudiger dan het is. Hoewel ons kleine huisje maar één woonlaag heeft, loopt het dak schuin op tot de nok op rond 5,5 meter hoog. En dat is voor mij toch al een hoogte waarbij je op de duikplank boven het zwembad met bibberknietjes staat te aarzelen.
Aannemer Gerard heeft een steiger meegenomen, waarmee we tot de nok kunnen komen. Om de hoogte en middenpunt nauwkeurig af te meten, hebben we een soort peilstok aan twee horizontale liggers bevestigd. De peilstok wijst met zijn punt precies aan waar de nok samen moet komen.
Deze balk mag natuurlijk niet gaan doorbuigen. Daarom is een 28 cm hoge balk gekozen, die wordt verlijmd en geschroefd op een 18,5 brede balk, zodanig dat ze samen een hoek vormen, waarin straks de pre-frabricage dakplaten kunnen worden ingepast. Eenmaal pasgezaagd en in elkaar geschroefd is zo'n balk van 528 cm toch een enorm gevaarte en zwaargewicht om op zijn plaats te schuiven.
Eenmaal op zijn plaats wordt het direct een gezichtsbepalend element in de woning.
En de nok staat erop! Eigenlijk nu al pannenbier? Laten we even afwachten tot de dakplaten erop zitten. En dan moeten er daarna nog zonnepanelen op, die het dak nog zo'n 14 cm hoger maken. Er komt dus nog een klein stukje op. Daarom hebben we die daklat ook nog zo uitsteken, zodat we die later precies op maat kunnen afzagen. Nadat de aannemer 's middags weg is, kan ik nog twee extra platen vastschroeven, zodat de wanden er al een beetje als binnenmuren gaan uitzien.
Nadat we afgelopen week de dakbalk geplaatst hebben, konden we vandaag de beplating aan de buitenzijde van het houtskelet frame maken. Daarvoor gebruiken we multiplex platen dat Okoumé wordt genoemd. Het heeft als het nieuw is een roze kleur. Aan weer en wind verkleurt het donkerder.
De beplating is vanmiddag nog voor het hele huis klaar. Er moeten aan de oostzijde nog wat punten aangezet worden, maar aan de zuid- en westzijde is de beplating al compleet. En daarmee krijgt de woning ook al vorm. Stond het houtskelet er een week geleden nog letterlijk als een skelet bij. Het lijkt alsof de woning een jas heeft aangetrokken.
Een bijzonder stuk beplating zit in de nok. Daar dient de multiplexplaat ook als een zogenaamde kram-plaat, waarmee de twee zware dakbalken aan elkaar worden geschroefd. Meer dan tien schroeven maken van de nok nu één stijf geheel.
Leuk om te zien dat het huis-in-wording iedere dag van vorm en uiterlijk verschiet. Nu kan je al goed zien dat in het ontwerp de dichte elementen en de transparante glaspui een contrast geven. De boeidelen boven het glas lopen over in de zijmuren, hetgeen de woning nu al iets straks en eenvoudigs geeft.
Zo te zien kan het onze kritische aannemer Gerard van Wees zelfs bekoren.
In het voorjaar hebben wij met hulp van de stichting Heg en Landschap bomen en struiken in het landschap kunnen planten. In de zomer kwam de Franse stichting die Heg en Landschap weer ondersteunt, bij ons op bezoek. Wij hebben daar een verslag van geschreven in deze blog.
In juli heeft een Frans team bestaande uit de programmaleidster van de Fondation en een vertegenwoordigster van de Franse organisatie voor landelijke heggen en bomen (AFAC) ons bezocht. Drie dagen hebben we met hen rondgereisd, deelnemers gesproken en de resultaten van de boomaanplanten bekeken. De Franse delegatie was onder de indruk van onze aanpak. Een van de punten daarbij was de keuze van de initiatieven die Heg & Landschap ondersteunt. Afgelopen seizoen bijvoorbeeld veel aandacht voor voedselbossen en kleine biologische teeltbedrijven. En daarbij aandacht voor boomplantdagen en initiatieven van wijk- en bewonersgroepen. Naast de keuze van de deelnemers zag de Franse delegatie de productie van inheems, autochtoon plantgoed als een voorbeeld voor Frankrijk. In feite de hele keten van het vergaren van zaden en stekken tot de productie van jonge planten en de certificering er van. En niet onbelangrijk voor onze samenwerking, het bezoek was naast intensief en inhoudelijk ook informeel en ontspannen met de meest vriendelijke en warme onthalen bij de bezochte deelnemers. Het weer hielp ook nog een handje. Het resultaat van dit bezoek kon alles bij elkaar niet beter zijn. De samenwerkingsovereenkomst wordt verlengd en het jaarlijks aantal te plaatsen bomen en struiken gaat omhoog. In november zullen we op onze website bekend maken welke initiatieven we graag ondersteunen en hoe geïnteresseerden zich kunnen inschrijven. Wordt dus vervolgd.
Op bezoek bij Marien Abspoel, Paradijsvogelbosje, Almere. Op de foto Marien en Paule Pointereau (AFAC). ...."
We gaan vast nog meer met Heg en landschap samenwerken!
Soms heb je zo'n dag waar alles anders loopt dan je dacht. Vandaag was wel zo'n dag.
De auto moest naar de garage om remblokjes te laten vervangen. Er was geen vervangend vervoer, dus we gingen met de trein en de OV fiets. En het woei best hard en we hadden 'm tegen, dus dat was het een forse conditie training.
Leuk vandaag was dat de boswachter Freek met een beheerder Ruud bij het bos van staatsbosbeheer kwam kijken naar schade die de essentakziekte in het bos aanricht. Nu we hem toch spreken, vertellen we over onze plannen en spreken we over het pad langs het bos en een plan voor het beheer van de bosrand.
Eigenlijk moet dat twee keer per jaar gemaaid worden. Wij hebben dat dit jaar gedaan. Ruud weet dat de trekkermaaier in de buurt aan het werk is en beloofd daar even achteraan te gaan. We spreken af om na de bewonersavond van 27 oktober terug te komen op gezamenlijke plannen.
We proberen een deel van de isolatie in de muur te verwerken. Vanuit de container hoor ik een hartgrondige vloek. Het snoer van de zaag is beschadigd. Grumpf...... We kunnen het repareren, maar oponthoud....
's Middags kwamen overburen Bertel en Marjon twee boompjes in onze kwekerij brengen. Volgend jaar verhuizen die door naar hun eigen kavel. Onderwijl staan ze bij ons in de grond en uit de wind.
Als de boompjes erin staan drinken we nog samen koffie en thee. Als je uit de wind zit is het op deze herfstdag (overdag) heerlijk in het zonnetje.
En terwijl we zitten horen we ineens een raar geluid... Wat is dat nou....
Er rijdt een trekker het pad langs de bosrand op.... om het pad te maaien.
Freek en Ruud: dank voor een goed gesprek en de snelle maaiactie! Fijn dat het weer goed beloopbaar is.
En omdat we toch de auto moesten ophalen, fietsen we als een gek naar het station en halen we de auto net op tijd op. Zo'n dag heeft dan toch eigenlijk twee uur minder dan je eigenlijk wilt. Morgen maar eens kijken hoeveel last we van die regenbui (vanavond) buiten hebben....
De wijk begint te groeien. Er staan al heel veel nummertjes, dus het wordt weer tijd om elkaar te ontmoeten. Vanavond is daarom een datum planner uit gegaan. Initiatief 292 is bij ons niet bekend en zullen we via de gebiedsregisseur proberen uit te nodigen.
Mochten er al meer stippen zijn gezet op deze kaart (die natuurlijk na een halve week al verouderd kan zijn.... ), laat het ons dan even weten (via contact zijn wij bereikbaar).
En collega initiatiefnemers: snel invullen he! ;-)
In opdracht van de gebiedsregisseur is fotograaf Ben te Raa gevraagd foto's te maken van de initiatieven in Oosterwold, om zo ook in beeld de ontwikkelingen vast te leggen. Nou hebben wij aan mooie foto's geen gebrek. Toch legt iedere fotograaf zijn eigen accent. Met de mooie luchten krijgt het landschap een extra dimensie! Als je zo naar het land kijkt, wonen we echt in een idylle straks.
We laten een aantal foto's zien:
De foto's zijn gemaakt in opdracht van de gemeente Almere door Ben te Raa
Met dank aan Ben te Raa voor het toesturen van de foto's.
Ons bordje met de naam van onze kavel: Paradijsvogelbosje was aan een opknapbeurt toe. Eerst waren de paaltjes vervangen en had ik met grondverf de vlekken weggewerkt. Nu kon Marie-José het bordje uitbreiden met een Welkom. Met de frisse kleuren en grassprietjes op de bodem maakt het zijn boodschap meer dan waar!
En rondom het bord staat de tuin in de herfst nog steeds vol met bloemen.
PIR isolatie zagen
Nu de beplating van het houtskelet grotendeels gereed is kan er isolatie tussen de spanten worden geplaatst. Daarvoor hebben we platen van 12 centimeter PIR met aluminium-laag laten komen. Maar hoe moet je die bewerken? De Piepschuimplaten onder de vloer hadden we eerder met een broodmes gezaagd, maar die tactiek werkt niet omdat het broodmes vastklemt tussen het fijnere PIR-weefsel. Omdat we lange stroken moeten zagen heb ik een bevredigende oplossing gevonden door de platen op mijn blinkendnieuwe zaagtafel te zagen (geen profi-apparatuur helaas, aanbieding bij de LIDL). Omdat de zaag maar ongeveer 7 centimeter diep zaagt, moet ik iedere plaat omkeren en twee keer zagen. Het liefst zaag ik de platen zo krap, dat ze met enig krachtsvertoon klem komen te zitten. Maar dat betekent ook dat ze soms te breed zijn, en dan moet ik
Oogst: We hebben onze schamele oogst van de verspreid geplante mais-planten verzameld. Wellicht zijn de planten door de droogte in de zomer te laat gaan groeien en komen ze nu pas laat met uitgegroeide kolven. Er zijn al wat koude nachten geweest, en volgens internetbronnen kan dat leiden tot zetmeelvorming en meer melige smaak. Dat bleek ook tijdens ons diner met eigen kolven. Volgend jaar iets eerder zaaien en oogsten wellicht. Maar wel leuk, eten van eigen tuin.Gelukkig bieden de pompoenen een overweldigende oogst en zelfs de wortelen groeien in deze klei soms tot formaat winterwortel voor Sinterklaas.
Het was vandaag misschien de laatste zomerse dag. In de late middagzon hult ons huisje zich in zachte pasteltinten, en ook de nog steeds uitbundig bloeiende Cosmea's laten zich op bijzondere wijze zien.
Deze week hebben we de beplating van de houtskeletbouw gereed gemaakt. Het was maandag af en toe best mooi weer, zodat ik mij op de steiger waagde met fototoestel. Het is immers een goede gelegenheid om op hoogte van de nok de omgeving van Oosterwold te bezien. Wat een weids uitzicht!
Afgelopen week streek al eens een sperwer neer op de punt van ons huis. Die keek zo ongeveer zoals onderstaande beeld op ons huisje neer.
Vanaf deze hoogte kan je mooi de verhoudingen in de kavel zien, met zicht op het tuinhuisje en de betonnen vloer van de grote woning.
Op dinsdag hebben we in zeer onstuimig weer de PIR isolatie van de binnenwanden compleet gemaakt, en drie bussen PUR-schuim leeggespoten om alle kieren af te dichten.
's Avonds breekt na een flinke regenbui toch nog de zon door, en dat levert een schilderachtig panorama op, dit keer laag vanaf de grond.
Mijn moeder belt vanavond: "Jullie zullen wel moe zijn van al dat bouwen, want ik zie geen foto's op de blog". En ze heeft gelijk. Er wordt op dit moment zo hard gewerkt, dat het 's avonds bijna niet te doen is om de blog nog bij te werken. Bovendien moeten de foto's op de juist plek komen (uit het fototoestel in de pc) en dat ging deze week ook een paar keer mis.
Daarom plaats ik vandaag de foto's van vrijdag. Een dag met veel spektakel!
Mijn ouders waren als bemoedigende krachten aanwezig.
Irene heeft veel van de foto's gemaakt.
Mijn vader vermaakt zich altijd enorm als er grote dingen, met veel krachten te zien zijn. Hiernaast zie hoe hij er met zijn neus bovenop staat. Hiernaast zie je hoe ik met mijn moeder ook heel goed toe kan kijken.
Aan het eind van de dag moeten we toch nog snel alles in de dekzeilen hijsen. Er is geen tijd om daarvan droog foto's te maken.
Maandag gaan we aan de slag. Eerst kijken we hoe we de boel vrijdag hebben achtergelaten. (nu is er wel tijd om het dekzeil te checken) En hoewel het maar een kleine bui was vrijdag, zijn we blij dat de boel niet nat geworden is.
Vandaag moeten er allerlei afwerkingen worden gedaan, zodat alles daarna in de Multivap UV + komt. Die laatste toevoeging (UV+) is nodig, omdat straks niet alles onder het hout komt te zitten.
Daarom wordt over de Multivap ook weer een serie tengels gezet.
En aan het eind van de dag schildert Marien (binnen) de tengels die er morgen opgaan alvast zwart.
Dinsdag wordt een extra zeecontainer geplaatst om tijdelijk nog een aantal extra voorzieningen te hebben.
Daarna gaan we weer verder met de andere werkzaamheden. Ook de linkerkant van het huis wordt in de multivap gezet. Binnen wordt het langzaam donker, omdat we de multivap voor de ramen laten zitten totdat de kozijnen erin komen en we in een keer netjes af kunnen werken. Daarna gaan ook aan de eerste zijde de tengels voor het hout dat er overheen gaat, erop. Die zijn natuurlijk ook zwart zodat je dat straks niet meer zo goed kunt zien. Tijdens zo'n bouw merk je wel dat je veel bouwt dat na afloop onzichtbaar is. (voor de balken op het dak moet straks nog iemand met een kwast omhoog....
Woensdag is het licht op de kavel heel bijzonder. We zijn blij dat het lekker droog blijft. Op de kou kunnen de werkmannen zich kleden . Ik vind het wel bijzonder om alle mannen in mijn omgeving ineens met een muts op te zien. ;-)
Hieronder is te zien hoe het kleine huis steeds verder waterdicht wordt. Aan de noordzijde is gisteren de onderconstructie gebouwd voor de betimmering. Aan de zuidzijde zijn nu de tengels voor onder de zonnepanelen aangebracht.
En als dan het gebouw grotendeels is ingepakt, kijken we nog even ons wandelpad af. Lekker ruig gaan we de winter in...
Vandaag hebben we met aannemer Gerard van Wees en hulp van Peter het dak dicht gemaakt. Dat wil zeggen dat nu alle wanden en het dak geheel zijn ingepakt met een zwarte, waterdichte en dampopen foli, Multivap UV+ genaamd. Dat zou ons huis droog moeten houden, en tegelijkertijd ervoor zorgen, dat condens door de folie heen kan uitdampen, zodat het hout niet gaat rotten.
De Multivap wordt in stroken van anderhalve meter aan elkaar geplakt met de plakstroken die aan iedere strook onder en boven zitten, zodat de naad dakpansgewijs verlopen en dus de regen niet naar binnen laten vloeien. Met een wel zeer kleverige tape worden de naden extra vastgezet. De moeilijke hoekjes zijn natuurlijk bij de opstaande randen van de boeideel en in de nok. Dat soort gepuzzel vraagt vaak overleg en improvisatie in het werk, dat zelfs op hoog niveau gevoerd wordt.
We zetten over de Multivap folie vertikaal dunne plinten, die de folie goed op zijn plek houden, en het regenwater laten aflopen. Die hebben we eerst zwart geschilderd, zodat ze strak niet opvallen, als we er douglas-houten beschieting aan vastmaken.
Omdat we de noordzijde op het dak op gelijke hoogte willen als de zonnepanelen die er later aan de zuidzijde opkomen, hebben we daar meer hoogte en vervangen we de plinten door balken. Daarmee maken we meteen een soort kippetrap, die voor het lopen over het dak nu goed uitkomt. Dat was een mooi klusje voor mij. Gerard heeft ook even het fototoestel ter hand genomen, zodat ik in een paar weinig flateuze houdingen vereeuwigd ben.
Deze balken zijn nu alleen nog in de lijnolie gezet, maar de zichtbare delen verven we later zwart. Daar komt dus straks ook weer de douglas beschieting overheen.
We hebben in één van de openingen in het midden nu een dekzeil opgehangen. Dat creërt meteen luwte in de binnenruimte van de woning. Dat kunnen we goed gebruiken als we volgende week verder binnen aan de slag gaan.
's Avonds heb ik nog een afspraak bij Staatsbosbeheer, dus eet ik een geïmproviseerd hapje in het tuinhuisje, en schiet ik nog een mooi plaatje van het avondlicht.
Vrijdagochtend zitten we er eigenlijk een beetje doorheen. We hebben hard gewerkt. En er is gedoe op te lossen, maar dat lukt effe niet zo goed.
Dan krijg ik een SMS van Guido. "Ik had geen zin om te werken en ben in de auto gestapt naar jullie." Geen somberkoffie thuis dus, op naar Oosterwold.
Guido is enthousiast over wat we al bereikt hebben. 't Is soms als je er met je kop middenin zit best lastig om dat te zien. Maar ja als je dan na afloop onderstaand plaatje maakt....
Guido is zo iemand die op hete moment ineens gewoon effe iets komt doen of brengen. Hij hielp met het maken van de maquettes en zo was hij er ook op de dag van de levering van de grond (toen dit alles nog vlak was...). Als je op de foto's klikt, kom je in de betreffende blogs terecht.
Rechts zie je de brievenbus die Guido voor ons maakte. Helaas was de brievenbus in het vervoer gehavend geraakt en bovendien gingen er op dat moment nog zulke grote en zware machines de grond op dat wij 'm niet ter plekke durfden achterlaten. De enkele keer dat we post kregen, gooide de postbode het in het wc hokje naar binnen.
Afgelopen weken hadden we verzonnnen hoe we het euvel van de beschadigingen aan de brievenbus konden oplossen. Dus vandaag gooiden we de brievenbus in de auto. Guido moest 'm zelf maar neerzetten en schilderen. (nou ja gronden dan...) En dat heeft ie gedaan:
We zijn heel blij met de nieuwe gegronde versie...
Natuurlijk krijgt ie ook nog een definitief kleurtje en gaat de klep er weer in....
Maar voorlopig staat ie mooi te wezen!
Goed gedaan Guido! Een brievenbus wordt altijd twee keer bezorgd!
Afgelopen woensdag zijn we bij elkaar geweest met alle toekomstige bewoners van de wijk Frederik van Eedenweg. En een paar belangstellenden die er hard over nadenken om in deze wijk te landen. We werden gastvrij ontvangen bij Eduard en Zilla thuis, waar we door de grote toeloop al gauw met extra stoelen moesten inschikken aan de lange tafel.
Uiteraard was er eerst ruimte voor kennismaking, waarbij Zilla ieder van ons een kaart liet uitzoeken om zijn of haar verwachtingen voor deze avond kon toelichten. Dat bracht al meteen een levendig gesprek op gang. Niet alleen waren er nieuwe mensen die met iedereen konden kennismaken. Ook waren er nieuwe ontwikkelingen die stof deden opwaaien. Zo was een kavel aan de bosrand vrijgekomen, en zijn mensen doorgeschoven zodat een andere kavel vrijvalt. Een lastig onderwerp in de samenwerking met de Oosterwold organisatie is hoe bochten in de kavelweg tot stand komen. Dat is nu urgent, omdat een van de initiatieven een rechte kavelweg heeft toegewezen gekregen, terwijl wij ervan waren uitgegaan, dat op deze hoogte al een bocht in de weg zou ingaan. Gelukkig begrepen alle aanwezigen, dat je rekening moet houden met bochten, zodat er in dit gezelschap tot een gezamenlijke invulling van kavels kunt komen.
Ook wordt er voor het eerst een tekening gemaakt voor de andere uitgang/ingang van de boog die door onze wijk gaat lopen.
Het is goed om bij deze mensen te zien dat ze allemaal een droom waar willen maken, maar ook dat de vereniging op termijn goed moet werken en dat we daar samen verantwoordelijk voor zijn.
Wel vinden we het ingewikkeld om om te gaan met enerzijds de vrijheid van nieuwe initiatiefnemers en anderzijds hoe lastig het voor de vereniging is om in contact te komen met nieuwe initiatiefnemers als die (om wat voor reden dan ook) niet zelf contact opnemen of zich niet laten vinden. Gevorderde en nieuwe initiatiefnemers kunnen elkaar niet altijd makkelijk vinden. Zeker niet als een wijk ineens erg populair is. Dan is een initiatievenkaart van meer dan een maand oud ineens mega-verouderd.
We hebben vooral heel veel energie gezien bij de mensen die willen aanhaken. Daar krijgen wij ook weer heel veel energie van. Over een jaar ziet de wijk er zo anders uit, dat kunnen we ons gewoon niet voorstellen!
Nu voor vrijdag het storten van de monolitische vloer is gepland moet er even doorgebuffeld worden. Peter springt ook weer even bij. Op de vloer wordt een reflecterende laag aangebracht. Hiermee wordt de vloer nog beter geisoleerd. De wanden worden met platen bezet, nadat er een dampwerende laag is aangebracht. De electriciteitsdozen worden aangebracht. En de afvoer van de douche wordt goed in de vloer gezet. De badkamer is nu goed te herkennen omdat hier groene platen tegen de muur zitten.
Daarna worden de leidingen van de vloerverwarming aangebracht. Dat moet netjes in compartimenten, want wij willen een zeer groot deel van het jaar in onze slaapkamer geen verwarming aan hebben. Die moet dus aan en af geschakeld kunnen worden.
Om vrijdag te kunnen storten wordt donderdagavond bij groot licht doorgewerkt.
En toen was het vrijdag dan zover! Donderdagavond hadden de mannen tot laat doorgewerkt. En op vrijdag zou het monolitisch beton worden gestort. Voor ons is dat de definitieve afwerkingslaag. Heel spannend dus. En op vrijdag ga ik mee naar de bouw, dus dan zijn we een beetje zondagsbouwers.... We waren eigenlijk te laat voor het spectakel van het storten. Gelukkig kent aannemer Gerard inmiddels onze lust op foto's dus ik was nog niet binnen (buiten eigenlijk) of hij zei: ik heb van het storten een foto gemaakt, die app ik je zo wel..... Fijn, Gerard. De foto rechts is dus van Gerard.
Op de foto zien we Piet die de hele dag voor de vloer heeft gezorgd.
En vanaf vandaag hoor ik ook bij de groep met zo'n bouwmutsje op.
En al bij het storten hoor ik de mannen die het kunnen weten, zeggen: het beton is wel héél dun. Ik laat me uitleggen dat dat in principe niet erg is maar dat de klus daardoor wel lang gaat duren. En vandaag leer ik een nieuw aspect van bouwen....geduld. Wij zijn daar niet zo goed in. Piet wel. Die wacht en werkt onversaagbaar.
En bij veel wachten komt zo'n bouwmuts wel van pas. Het is buiten toch echt niet meer lekker warm....
Marien en ik graven nog wel het uiteinde van de hemelwaterafvoer in, zodat deze in de grote vijver loost.
En dan kijken we maar weer of er al iets met het beton kan..
Om vijf uur laten we Piet achter op de kavel. Hij heeft dan z'n lampen geinstalleerd. De verwarming in z'n auto aan. Hij komt de nacht wel door. Het beton zit er sinds 8 uur in. Vanaf een bepaalde hardheid, moet het ieder uur gepolijst worden, tot het echt hard is. Vanaf het eerste moment dat de machines erop gaan duurt het nog eens zo lang als het al duurde vanaf het storten. Piet moet dus de hele nacht doorhalen. Ik benijd het niet, maarPiet doet zijn werk en belooft ons een bericht te sturen als ie weggaat....
Dat bericht komt om 8 uur 's ochtends.... Als Marien vraagt "ben je tevreden" (ivm dunne beton), kan ik gelukkig bevestigend antwoorden. In dit proces is er een nieuwe held: Held PIet!
De volgende dag gaan we met Roy nog naar Oosterwold. 't Is geen mooi weer, dus eigenlijk kunnen we niet zoveel doen, maar we zijn nieuwsgierig.
Hierboven zie je dat er nu toch vloerbedekking in het huis ligt.... De betonvloer is met plastic en vilt afgedekt om beschadiging te voorkomen. Stiekem kijken we naar binnen. Er stiekum op gaan staan durven we nog niet.
Dus we kijken heel veel op het land. Hoe staat het erbij? Waar is het vol, waar is het leeg, welke planten doen het waar goed etc.
En als we het bos inlopen, zien we veel paddenstoelen (die blog gaat van Marien komen), maar ook.... een vossenhol! Ik vind het wel van lef (onbezonnenheid) getuigen dat Marien zijn hand er zo in durft te steken.... Maar toch leuk bij de buren. Enne onze buren die kippen willen.... 's nachts toch de kippen maar binnenhalen denk ik.
Het drone team dat vorige week langskwam, stuurde vanmiddag een aantal van de restfilmpjes die ze zelf niet publiceren, maar die ze wel van ons maakten, op.Hartelijk dank hiervoor Bart en collega's!
Met enig kunst en vliegwerk heb ik er zelf een compleet filmpje van gemaakt.
Wie mij nog uit kan leggen hoe ik beelden uit het filmpje kan knippen (Windows movie maker light), helpt mij voor een volgende keer.
Voor nu de situatie van vorige week vrijdag:
En hieronder het filmpje dat de Maak Oosterwold organisatie vanochtend publiceerde:
Nu staat ons huis als een heilige steen in Mekka in het landschap. Blijft dat zo? Nee dat blijft niet zo! Daarom kwam deze week een enorme stapel gezaagde douglashouten latten binnen. Deze moeten de komende weken en maanden ('t is nogal een klusje namelijk) om het huis gezet worden. De heftruck waarmee de houten latten werden uitgeladen was weer een mooi apparaatje. Maar ook het inladen van de container was een aanzienlijke klus. Op de onderste foto kan je wel mooi zien dat de latten allemaal een verschillende breedte hebben. Nu moet blijken dat wij ons niet te erg hebben misrekend.;-)
Langzamerhand bouwen we ook binnen verder.
Electriciteitsdozen worden ingebouwd. Schakeldozen bedacht. Alles moet natuurlijk keurig op de juiste plek komen en worden uitgemeten.
Al jaren zijn wij betrokken als vrijwilligers bij natuurtuin De Punt in Arkel.
Afgelopen jaar hebben Wilma en Kees ons vooral in het voorjaar toen er 2300 bomen en struiken geplant moesten worden, in weer en wind geholpen. Naast het planten brachten ze ook stekken uit hun eigen natuurtuin mee, die onze natuur ook mee op gang bracht.
Het laatste anderhalf jaar waren zij ook drijvende krachten achter het creeren van een Prachtlint voor bijen, vlinders en andere insecten in de Alblasserwaard.
Van Kinderdijk tot Leerdam en Gorinchem zijn overal vrijwilligersgroepen actief om de natuur een handje te helpen.
De ambitie is een bloemrijk lint door de Alblasserwaard-Vijfheerenlanden voor vlinders, bijen, vogels en iedereen die er van wil genieten.
Nu is het Prachtlint één van de 18 vrijwilligersorganisaties die gekozen is uit 400 inschrijvingen.
Genomineerd dus voor de “Meer dan handen vrijwilligersprijs 2016”.
Een enorme opsteker voor alle vrijwilligers die in weer en wind actief zijn.
Meer daarover is te lezen op www.prachtlint.nl. Ook zijn hier veel tips voor het inzaaien van dergelijke gebieden te vinden. Tips die ook voor Oosterwolders behulpzaam kunnen zijn, de grond in de Alblasserwaard is namelijk heel vergelijkbaar met die in de Flevopolder (lees ze dus vooral, je kunt er ook je eigen plan mee uitwerken.).
Nu is dit project genomineerd voor "Meer dan Handen 2016". Een vrijwilligersprijs.
Tijd om iets terug te doen voor de prachtnatuur die zij hielpen creëren.
Ik wil jullie oproepen dit project te steunen voor de vrijwilligers prijs. Het kost niets, je kunt iets winnen en hen steunen. Stem dus!
Als we vrijdagochtend op de kavel komen, is duidelijk te zien: vannacht heeft het gevroren. Vast niet heel veel maar de Cosmea's en de Afrikaantjes die dit jaar veel en heel lang hebben gebloeid zijn er voor dit jaar echt klaar mee!
Vandaag wordt voor het eerst iets duidelijk van de ruimtes. Allereerst wordt een kast gebouwd. Hiervandaan kan allerlei stevigheid gecreëerd worden. Rondom en boven de meterkast komen ook alle installaties. Kortom een kast waar van alles uit vandaan komt.
En hoewel het natuurlijk belangrijk is, dat alles in het huis voortgang krijgt, heb ik soms ook behoefte om iets te doen dat bij "de droom" hoort. Dus ik ontsnap vandaag aan het huis. 't is ook wel heel lekker weer. En waar Marien zich bezig houdt met een o zo belangrijke klus om de laatste onderdelen van de fundering echt goed te isoleren, sluip ik naar de stenen/tegels die we in het voorjaar via marktplaats van diverse plaatsen hebben weten te bemachtigen.
Eén van onze dromen is in de aardwal wij het huis een amfitheater te bouwen dat uitkijkt op de bosrand.
Om het amfitheater tegen de bosrand te bouwen moeten de stenen over de rand naar het theater gebracht worden. Een zware klus. De vloer moest nog vlak gemaakt worden en toen kon het stapelen beginnen: Ik heb het niet koud gehad! Er staat al best een mooi muurtje om op te zitten.
Misschien komen Noortje Braat en Egon Kracht hier komende zomer wel een keertje spelen?
Het is nog verre van af, maar een begin is er! Ik kan me de lol van deze plek wel voorstellen. En dan rest een gepast: Gute nacht, Freunde!
Op 2 november zaten we gezellig met buren bij elkaar (zie blog). Die avond zijn er zowel voor het deel van onze wijk dat direct op onze kavel aansluit, als voor het zuidelijke deel voorlopige tekeningen gemaakt. Daarbij zijn mensen naar andere plekken gegaan, hebben mensen nagedacht over de vorm van de kavel etcetera. Van het zuidelijke deel heb ik nog geen tekeningen gezien die bij de gebiedsregisseur zijn ingediend, maar van het noordelijke deel wel.
Op de kaart van de gebiedsregisseur van 10 november zijn de wensen van de initiatiefnemers nog niet volledig ingetekend. Maar als dat wel zo is ziet de kaart er als volgt uit:
Zoals jullie zien, zou de weg met deze initiatiefnemers snel kunnen vorderen. Initiatiefnemers 258 en 405 kunnen vaart maken in het ontwikkelen van hun kavel. Wil je daarop meeliften dan zou je voor de kavel met het vraagteken kunnen kiezen. de kavel is ongeveer 1800 m2 groot. Je zou een van onze buren worden.
Volgens de laatste stiphouders (die doorverhuisd zijn in de wijk) is archeologisch onderzoek niet nodig (uitzonderingsregel), maar dit moet je zelf controleren.
Ben je geinteresseerd in de kavel, dan is natuurlijk de gebiedsregisseur degene bij wie je je moet melden om een stip te zetten. De kavel wordt met de reguliere procedure aangeboden. Je kunt daarvoor bijgaande kaartje gebruiken. Wij horen heel graag ook, als jij dat doet. Dan is er namelijk overleg met de aanliggende kavels mogelijk (wij krijgen je gegevens niet van de gebiedsregisseur). Zij kunnen je dan ook over hun plannen vertellen. Bovendien voorkomen we zo dat 10 mensen zich hoopvol voor deze kavel gaan melden. (zou ook een beetje gek zijn)
Je kunt ons bereiken via de contact knop op deze website.
Voor de beeldvorming zet ik toch het kaartje van de gebiedsregisseur erbij omdat je daar de ligging ten opzichte van de Paradijsvogelweg goed kunt zien.
Kortom een kavel voor het inkoppen of inkopen, net wat je wilt. We heten je graag welkom in de wijk!
NB (16 november 2016): initiatiefnemer 419 heeft op het vraagteken een vraagteken gezet (hoorden we van één van de andere initiatiefnemers. Hij was helaas te laat je gegevens te vragen.) We hopen dat je contact met ons opneemt, zodat we een ander kunnen uitwisselen, maar vooral: je welkom heten!
Een goede week geleden hebben we met de gebiedsregisseur Ivonne de Nood van gedachten gewisseld over de aanleg en het ontwerp van de kavelweg. Aanleiding was dat de Oosterwold organisatie in onze wijk een rechthoekige kavel had uitgegeven, en wij maken ons als Vereniging van de Frederik van Eedenweg zorgen over de toegankelijkheid van de kavelweg als er haakse bochten in komen.
De uitkomst van dat overleg was, dat de gebiedsregisseur maximale vrijheid wil gunnen aan de initiatiefnemer. En dat zij daarom niet van tevoren met het bestuur van de Vereniging van de kavelweg afspraken wil maken aan welke eisen het tracé van de weg moet voldoen.
Op zich is er iets voor te voelen, dat een nieuwe initiatiefnemer zich in de keuze van een kavel niet belemmerd voelt door ideeën of wensen vanuit een Vereniging waarbij diegene zich nog niet heeft aangesloten. Maar de keerzijde is, dat diezelfde initiatiefnemer, zodra hij/zij zich aansluit binnen een wijk gebonden voelt aan de wensen van nieuwe initiatiefnemers, terwijl iedereen zich wel verantwoordelijk voelt, zowel voor de kwaliteit en toegankelijkheid van de weg, als voor de financiële consequenties.
Het probleem dat wij voorzien heeft vooral te maken met de aanleg van een kavelweg met een rechte hoek erin. De gebiedsregisseur vindt dat zij een kavelweg met een rechte hoek kan uitgeven. Initiatiefnemers en Verenigingen moeten dan maar zelf uitzoeken hoe ze die hoek omkomen.
Het lijkt erop dat er in de Oosterwold organisatie niet is nagedacht over de eisen die lange vrachtwagens stellen aan bochten. En het is vervelend als Verenigingen tegen initiatiefnemers aan een kruising of bocht moeten gaan vertellen, dat de weg anders moet liggen dan in het initiatief, het plan bij de Anterieure Overeenkomst, of zelfs in de Vergunning is vastgelegd. Dat is met name vervelend voor mensen die in de toekomst aan de binnenbocht hun kavel kiezen. Ik hoop toch niet dat ik eens aan een initiatiefnemer moet vragen om onvoorbereid een tiental meters extra verharding aan te leggen, omdat de kavelweg met een rechte hoek niet berijdbaar is.
Het probleem kan het beste worden toegelicht met een voorbeeld. Stel je legt een haakse hoek of kruising aan met rechte wegen. Als je de regels van Oosterwold aanhoudt, dan legt iedere initiatiefnemer 2,75 meter verharding aan. Dat leidt tot een kruising met rechte hoeken. In verkeerskundige termen heet dat een bochtstraal van 0. Er is immers geen bocht, maar alleen rechte hoeken, en met de standaardbreedte van 2,75 meter ontstaat aan de rand van de weg ook een haakse hoek.
Hieruit blijkt dat een Brandweerauto (straal van 8 meter) een aanzienlijk kleinere draaicirkel heeft dan een vuilniswagen (straal van bijna 10 meter) en die nog weer korter dan een dubbelassige vrachtwagen (straal van 12 meter). (Een draaicirkel is twee keer zo groot als de draaistraal.)
Als je in Oosterwold uitgaat van een weg van 5,5 meter breed en je accepteert dat een vrachtwagen niet op zijn eigen weghelft hoeft te blijven, maar helemaal de buitenbocht mag nemen om de bocht te halen, dan kan je beredeneren dat een vrachtwagen met een draaistraal van 12 meter een bocht alleen kan nemen, als de binnenbocht een straal heeft van tenminste 12 meter minus de wegbreedte. Dat zou dus een minimale bochtstraal van 6,5 meter zijn.
Hoeveel verharding kost deze bocht? Een kleine rekenexercitie: De oppervlakte van een bochtstraal kan berekend worden als het verschil tussen de kwartcirkel van de bocht en het vierkant waarin deze kwartcirkel past. Het oppervlak van een cirkel van 6,5 meter is 132,73 m2. Een kwart van die cirkel is dus 33,18 m2. Een rechthoek van 6,5 x 6,5 meter heeft een oppervlakte van 42,5 m2. Het verschil tussen 42,5 en 33,18 is 9,32 m2.
Wat betekent dit voor een initiatiefnemer die een kavel met aan twee zijden een weg heeft?
Om ervoor te zorgen dat vrachtwagens kunnen rijden, moet de initiatiefnemer een binnenbocht aanleggen die minimaal een bochtstraal van 6,5 meter heeft. Daarvoor moet die initiatiefnemer dus ruim 9 vierkante meter extra verharde weg aanleggen. Als deze initiatiefnemer al een kavelweg aan twee zijden van zijn kavel heeft, met dus verhoudingsgewijs veel verharding, dan zal diegene niet blij zijn met de opdracht (van de Vereniging) om een bocht met ruim 9 vierkante meter meer verharding aan te leggen.
Deze berekening gaat nog uit van het geval dat de kavelweg direct aan beide zijden kan worden aangelegd. Als één zijde voor loopt en er dus maar een halve weg kan worden aangelegd, wordt het probleem met draaicirkels alleen maar groter. Bij een weg van 3 meter vereist een draaicirkel van 12 meter een bochtstraal van 9 meter. En op een weg van 3 meter kan een vrachtwagen van 2,5 meter breed nauwelijks heen en weer steken.
Deze uiteenzetting (met excuses voor de technische details) laat zich samenvatten tot een kernvraag: wie is verantwoordelijk voor de verkeerskundige berijdbaarheid van de kavelweg? Gebiedsregisseur Ivonne de Nood geeft aan dat de initiatiefnemers en de kavelvereniging verantwoordelijk zijn, maar dat zij als gebiedsregisseur de vrijheid neemt om kavelwegen met rechte hoeken uit te geven. Staan die twee zaken niet op gespannen voet met elkaar? Dat lijkt mij in ieder geval erg kort door de bocht.
Voor nieuwe initiatieven willen wij vanuit de Vereniging Frederik van Eedenweg een paar adviezen meegeven:
1: Houd rekening met naburige kavels en het tracé van de kavelweg voor en na je eigen kavel.
2: Zorg dat het mogelijk is om bochten in de kavelweg aan te leggen met minimaal een bochtstraal van 6,5 meter (binnenbocht verharding). Of dat nu geldt voor je eigen kavel of die van je buren (of wat de vorm van jouw kavel overlaat aan jouw buren).
3: Als je een kavel verwerft met aan twee zijden een weg, is het veel logischer om de kavel af te ronden conform het verloop van de bocht. Als je uitgaat van een minimale bochtstraal van 6,5 meter, en de kavelweg loopt voor de helft op jouw kavel, dan krijgt de kavel een bochtstraal van minimaal 9,25 meter.
4: Zoek contact met mede-initiatiefnemers, via de gebiedsregisseur en/of de Vereniging van de kavelweg. De gebiedsregisseur gaat meestal akkoord met wijzigingen als alle betrokken buren gezamenlijk een voorstel indienen.
Hopelijk komt er een mooie lusvormige weg door onze wijk te lopen, die aan alle initiatiefnemers de ruimte biedt om een kavel naar eigen wensen vorm te geven, EN het benodigde verkeer gelegenheid biedt alle kavels te bereiken.
PS: De twee foto's zijn geleend van VastGereden.nl Een aanrader om inspiratie op te doen, hoe je een mooie weg aanlegt.
Het drone team dat twee weken geleden langskwam, stuurde vanmiddag een aantal van de restfilmpjes die ze zelf niet publiceren, maar die ze wel van ons maakten, op.Hartelijk dank hiervoor Bart en collega's!
Met enig kunst en vliegwerk heb ik er zelf een compleet filmpje van gemaakt.
Vorige week lukte het niet om er een mooi geknipt filmpje van te maken. Nu heb ik mij met een heuse handleiding de basisbeginselen eigen gemaakt.
Bovendien is het filmpje veel scherper gebleven. Eigenlijk ben ik best een beetje trots op mezelf.
Heironder het nieuwe filmpje::
En hieronder het filmpje dat de Maak Oosterwold organisatie vorige week publiceerde:
Nu eens geen uitgebreid verhaal maar gewoon sfeerplaatjes van mooie herfstluchten. We hebben de afgelopen week niet zoveel zon gehad, maar als ie schijnt geeft dat mooie beelden.
Gisteren was het vrijdag en ging Marie-José gezellig mee naar Oosterwold. In de ochtend waren we wat later, omdat Gerard een dakraam ging ophalen. Dat zetten we er begin volgende week in.
Toen wij aankwamen, wandelde een koppel langs de akker. We hebben kennis gemaakt met Simonetta en Gijs. Zij gaan aansluiten om de bocht tegen plangebied Nobelhorst aan. Met dat er nu ook in het zuiden van ons gebiedje mensen landen, groeit het nu snel naar elkaar toe. Ik word er toch een beetje opgewonden van. Je wilt tenslotte toch dat je wijkje echt een wijkje wordt. En als dat dan lijkt te lukken...
De koffie smaakt ons goed en de wandeling over de kavel en door het bos laat zien dat er geen wezenlijke stormschade aan bomen en planten is. Eén van de ramen van de platte kas is wel omgevallen. Dus ik moet glas ruimen in de moestuin. Wel een beetje een rotklusje. Omdat ons huis in Hoofddorp langzamerhand in de verkoop gaat, gaan de balkonbakken voorlopig in de platte kas. Ik oogst nog wat van de heerlijke worteltjes (die zijn als ze binnen een dag op je bord liggen toch echt lekkerder dan uit de winkel) en ruim de bouwplaats op.
Als we over de akkers lopen zien we dat op de plekken waar de trekkers veel moeten draaien de grond behoordlijk verdicht is.
Ik beeld me nog even in dat we hier volgend jaar voorstellinkjes kunnen houden....
En dan gaan we weer door met de bouw. Op zich is het opbouwen van houtskelet best redelijk eenvoudig, Je moet natuurlijk alle verbanden goed organiseren en dit is het moment waarop alle leidingen weggewerkt worden, dus moet dat ook allemaal definitief uitgedacht zijn. Maar als de wanden en deuropeningen dan staan... dan staan ze ook.
Als we vrijdagavond vertrekken staan alle binnenwanden en nemen we nog even de tijd om fotograferend rond te gaan.
Hierboven staan we allebei in de keuken. En hier zie dat deze woning toch best "tiny" is. Als je beseft dat je ook nog aan beide kanten kasten moet hebben.
De groene ruimte is onze natte cel. En rechts zien jullie de technische "natte" ruimte voor verwarming etc. Deze zit boven de natte ruimte. Lekker korte leidingen....
Links staan we in de slaapkamer. Het witte gat gaat straks dicht met een luik, maar maakt het voor ons mogelijk om bij de techniek van het toilet te kunnen. In de linkernis bouwen we een inbouwkast. Rechts sta ik in de woonkamer. Door de steiger kun je de mooie hoogte niet zien. Of zoals Marjon het 's middags zei: "waar hebben jullie de woonkamer gelaten...". En vanaf de steiger ziet het er zo uit:
En tijdens het opruimen zien we ook het appje van Marjon. De bouwvergunning lag in de bus. Nu nog 6 weken wachten en dan....
's Avonds rijden we naar huis en zijn blij dat de Paradijsvogelweg Noord is aangepakt en weer open is. (ze zijn alleen vergeten de borden 30 km per uur weg te halen... Maar een kniesoor die daarop let...
Gisteren waren we met een groep op een bijeenkomst van staatsbosbeheer. Boswachter Freek Rebel en beheerder Jaap Meeuwisse lichtten toe hoe zij beheer van de bossen zien en regelen.
Daarna was er ruimte om wensen vanuit Oosterwold te inventariseren. Boswachter Freek heeft dit geinventariseerd. Veel wensen hebben betrekking op het gezamenlijk beheer van bewoners met vrijwilligers met Staatsbosbeheer (SBB). SBB vind het belangrijk dat de afspraken met vrijwilligers worden gecoördineerd en dat er één plan komt voor het beheer en de aanpak van de bosstroken. Daarom zochten zij een aanspreekpersoon en coordinator voor vrijwilligers. Ik (Marien) heb aangeboden deze rol op me te nemen. Dat krijg je als je veel je mond open doet! Bovendien past het heel goed bij de doelstelling van de stichting Paradijsvogelbosje, waarbij we het ontwikkelen van het landschap met en door bewoners willen bevorderen. Meer over de stichting vind je op de Stichtingpagina op deze site.
We waren verheugd over de plannen van SBB om met name de zuidelijk gelegen bosranden (op het zuiden gelegen randen van de bossen) te verrijken met gevarieerde struiken en ondergroei. Daarmee kan een bosrandmilieu ontstaan. Zo'n bosrand is ook voor het (vaak eenzijdige) bos en de ecologie een grote stap vooruit. Bij de bosrand in onze eigen wijk kan dat mooi gecombineerd worden met de aanpak van de door essentakziekte verzwakte bomen.
In sommige gevallen moet er voor bijvoorbeeld het maken paden of het uitdunnen van bosranden gekapt worden. Voor het kappen van bomen raadde SBB ons aan om contact op te nemen met het houthakkersgilde in Almere waar SBB al regulier mee samenwerkt.
Tenslotte werd er door verschillende wijkverenigingen ingebracht dat er wensen zijn voor het toegankelijk maken van het bos. SBB heeft de gelegenheid geboden om hiervoor per bosperceel zelf voorstellen in te brengen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat alles kan. Ook bij het Paradijsvogelbosje zou een bescheiden bospad zich vast op enthousiasme van wandelaars kunnen rekenen. Heb je ideeen over beheer van één van de bosstroken en wil je je melden als vrijwilliger, dan willen we je vragen om je bij Marien te melden. Gebruik hiervoor het adres: info AT paradijsvogelbosje.nl.
Afgelopen donderdag kwamen de (holle) betonnen muren aan zodat ze vrijdag gezet kunnen worden. Gerard had een wagen besteld met zelfdraaiende wielen, zodat deze de bocht kon nemen. De man van de betonnen muren zei nog op basis van de drone foto: dat gaat lukken met onze wagen.
Helaas was het een voorbeeld van hoe ingewikkeld haakse hoeken in wegen zijn. De holle betonne wanden worden op de kavelweg neergezet. Gelukkig hoeven er vandaag nog geen buren langs. ..
's Avonds gaat Marien naar Staatsbosbeheer, dus de ondergaande zon wordt bestudeerd. De volgende ochtend komt Dave met een kraan. Gerard, Peter en Dave houden staande beens werkoverleg.
Dave zal met de kraan de wanden halverwege de oprit leggen, waar de vrachtwagen ze gisteren had moeten achterlaten. Daarvandaan takelt hij ze naar het huis.
Als de platen eenmaal liggen kan het takelen en opzetten van de wanden beginnen. Dave kijkt in zijn kraan heel precies naar de signalen van Gerard. Ietsje omhoog, vlak, ietsje naar beneden. De eerste wand moet recht komen te staan. Da's makkelijk. Je moet alleen wel zorgen dat alle metalen stekken netjes IN de holle wand terecht komen.
Als de muur dan staat, trekt Gerard nog even zijn vrolijkste gezicht als de fotografe langshuppelt. Op de foto zie je goed hoe de wanden met metalen kikkers (llijkt op kikkerpoten) wordt vastgezet aan de vloer.
Dan is het tijd voor de wand die er haaks op moet komen. Deze moet onder een hoek van 4 graden geplaatst worden. Dit is een bijzonder element aan ons huis. Zo lijkt het voortdurend in de klei te zakken. Maar als de wand (die toch de neiging heeft recht te hangen..) SCHUIN over de stekken moet, kost het toch even pielen. Deze grote wand moet drie keer opnieuw omhoog, omdat ie vastzit op een stek. Maar dan zit ie toch....
En zo staan de eerste twee wanden.
Als alle wanden staan, moeten tussen de wanddelen nog wapeningskorven worden geplaatst. Als komende week het beton in de wand wordt gestort, zitten hiermee de wanden stevig aan elkaar. Als dit is gebeurd, verklaren we het weekend!
Vrijdag hebben we de holle wanden van de grote woning neergezet. Deze holle wanden moeten vol beton worden gestort. Eigenlijk ziet het er al enorm imposant uit.
Een van de betonkorfen pastte vrijdag niet onmiddelijk goed op z'n plek. En omdat het donker werd, gingen Peter en Gerard daar maandag mee verder.
Dat vergt heel veel en goed kijken waar ie nou precies wel en niet past. Dat levert een beetje komische taferelen op. (Sorry Peter) Maar... het gaat allemaal wel passen!
Verder worden de uiteinden van de muren beplaat, zodat het beton als het er van bovenaf ingegooid wordt, er niet direct weer uit stroomt.
Peter maakt de beplating op de kop goed vast. Rond een uur of twee stelt ook Eric Fijma (toezicht gemeente) zich nog even op hoogte en dat levert een fraai plaatje op!
Dinsdag is het dan zover. Ik zit op mijn werk en krijg gedurende de dag met foto's updates van het storten der wanden van de grote woning. Links is te zien hoe de bekisting van de zijkanten van de muur is gemaakt. Deze bekisting is nodig zodat het beton niet wegloopt. Op de meest rechtse foto is te zien dat ook de bovenkant van de schuine wanden wordt afgetimmerd. Ook daar kan de beton natuurlijk wegstromen!
Maar de beton die geleverd wordt, is redelijk dik. De brei zakt daardoor traag naar beneden, maar loopt ook niet te hard weg. Beetje bij beetje wordt de hele muur volgestort. De schuine delen wordt steeds verder ingekist.
Zo'n lange slurf aan de betonpompwagen is handig, want daarmee kan je overal komen.
En beetje bij beetje komt het af. En aan het eind van het werk stapt Gerard (nota bene door het raam!) naar binnen in het kleine huis.
Vandaag zijn de ruiten in de grote puien gezet. We zijn eindelijk wind- en waterdicht!
We hadden deze week al de puien gezet en gesteld. De kleine ruiten konden we er zelf met wat spierballen inzetten. Maar de vier grote ruiten waren niet te tillen en niet te manoeuvreren. Toen ik twee glaszetters had gebeld en te horen kreeg dat ze pas half januari tijd hadden, zonk de moed mij in mijn schoenen. Gelukkig wist een derde glaszetter mij een kraanwerker aan te bevelen: Engelage uit Veenendaal. Die kon alleen zaterdagochtend. Dus wij en onze aannemer Gerard op zaterdagochtend vroeg naar Oosterwold. Aart Engelage was zijn kraan al aan het uitladen. Hij heeft een kleine rupskraan bij zich om achter het huis de ruiten te kunnen tillen. En de kraan aan zijn vrachwagen heeft een enorm bereik, zodat hij vanaf de oprit met gemak het glas tot in de woning kan brengen.
Aart had aan de telefoon al gezegd dat hij zijn kraan buiten zou zetten, en het glas van buiten naar binnen brengen. De glaslatten zitten namelijk aan de binnenzijde. Dan moet je het glas dus wel eerst binnen brengen om ze met de glaslatten te kunnen klemmen. Aan de beide kranen zitten enorme zuigers. Een plaat met een stuk of twintig zuignappen. Daarmee kan zo'n zware ruit worden vastgeklemd, en met de kraan in allerlei standen gemanoeuvreerd.
Maar het valt nog niet mee om zo'n ruit diagonaal door de kozijnopening te krijgen. Maar Aart blijft heel rustig en houdt overzicht. Zo krijg ik ook op mijn donder als ik zonder na te denken onder de ruit doorloop. Voor 12 uur zat het glas erin. Er moest nog wat met rubbers om de plintlatten vast te zetten.En we hebben de kleine spleten tussen het kozijn en de muren met PUR-schuim dichtgemaakt.
We zijn heel blij met een gesloten huis!
Als Aart bijna klaar is, komen twee van de nieuwe buren (groene stip 455, Michel en Alie) een kijkje nemen. Omdat we net klaar zijn hebben we ook tijd voor een kopje koffie en een rondje over de kavel en langs het bos. Ondertussen sluiten Aart en Gerard de werkzaamheden nog een samen af.
We hebben vanmiddag nog tijd om geitenmest op te halen bij de Simpliade (in de wijk Eenvoud bij de Noorderplassen).En daarna hebben we de keuken geschilderd.
En kerstverlichting opgehangen! Daarvoor is Marien bovenop het dak geklommen en heeft de streng met ledlichtjes over de nok getrokken. Tenslotte hebben we de vloer leeggemaakt. Er lagen viltmatten sinds het monolytisch beton was gestort. En stuclopers erop tegen beschadiging. Nu de vloer uitgehard is moet ie droog worden, voordat Piet Harlaar het beton kan polijsten en impregneren. Als het donker wordt zie je pas goed hoe hoog de ruimte is. Met het licht erin lijkt het wel wat op een kerkruimte :-) En op een doorzonwoning. 's Ochtends vroeg en 's avonds laat, kan de zon recht door de woning schijnen. Nu alleen de zon nog ;-)
Deze blog is eerder geplaatst. Er leek zich een initiatief te hebben gemeld, maar die is naar elders doorverhuisd. Dus ... Opnieuw in de aanbieding!
Op 2 november zaten we gezellig met buren bij elkaar (zie blog). Die avond zijn er zowel voor het deel van onze wijk dat direct op onze kavel aansluit, als voor het zuidelijke deel voorlopige tekeningen gemaakt. Daarbij zijn mensen naar andere plekken gegaan, hebben mensen nagedacht over de vorm van de kavel etcetera. Van het zuidelijke deel heb ik nog geen tekeningen gezien die bij de gebiedsregisseur zijn ingediend, maar van het noordelijke deel wel.
Op de kaart van de gebiedsregisseur van 10 november zijn de wensen van de initiatiefnemers nog niet volledig ingetekend. Maar als dat wel zo is ziet de kaart er als volgt uit:
Zoals jullie zien, zou de weg met deze initiatiefnemers snel kunnen vorderen. Initiatiefnemers 258 en 405 kunnen vaart maken in het ontwikkelen van hun kavel. Wil je daarop meeliften dan zou je voor de kavel met het vraagteken kunnen kiezen. de kavel is ongeveer 1800 m2 groot. Je zou een van onze buren worden.
Volgens de voorlaatste stiphouders (die doorverhuisd zijn in de wijk) is archeologisch onderzoek niet nodig (uitzonderingsregel), maar dit moet je zelf controleren.
Ben je geinteresseerd in de kavel, dan is natuurlijk de gebiedsregisseur degene bij wie je je moet melden om een stip te zetten. De kavel wordt met de reguliere procedure aangeboden. Je kunt daarvoor bijgaande kaartje gebruiken. Wij horen heel graag ook, als jij dat doet. Dan is er namelijk overleg met de aanliggende kavels mogelijk (wij krijgen je gegevens niet van de gebiedsregisseur). Zij kunnen je dan ook over hun plannen vertellen. Bovendien voorkomen we zo dat 10 mensen zich hoopvol voor deze kavel gaan melden. (zou ook een beetje gek zijn)
Je kunt ons bereiken via de contact knop op deze website.
Voor de beeldvorming zet ik toch het kaartje van de gebiedsregisseur erbij omdat je daar de ligging ten opzichte van de Paradijsvogelweg goed kunt zien.
Kortom een kavel voor het inkoppen of inkopen, net wat je wilt. We heten je graag welkom in de wijk!
Vanmiddag staat het stadhuis bol van de mensen uit het hele land die initiatieven meer kansen willen geven. De conferentie Maak de Buurt vindt plaats in de Burgerzaal. Daarbij is er een opening van minister Plasterk die het heeft over " deliberatieve democratie ". Het klinkt heel mooi, maar je hebt er een woordenboek bij nodig. Wat nou dichter bij de burger en meer mensen bereiken. Dan wethouder Peeters, die het motto " Dromen, durven, drammen " hanteert.
Daarna zijn er workshops in de verschillende ruimtes. Ivonne de Nood geeft een korte toelichting op Oosterwold. Ik loop op dat moment binnen. Ze gaat in rap tempo door de regels heen. Ik ken ze, maar de luisteraars niet. Zouden ze het snappen? Daarna geven Tjalf en Marien beiden een presentatie.
Tjalf vertelt over zijn initiatief. Het verhaal uit de praktijk illustreert hoe de regels van Oosterwold tot een concreet voorstel leiden. Het maakt in een klap duidelijk hoe groen initiatieven in Oosterwold kunnen zijn. Zeker als ze tegen de Eemvallei aan komen. Er ontstaat een discussie of wel iedereen aan de Karl Marxweg wil wonen.
Marien vertelt over wat ons heeft gedreven om in te stappen, waar we tegenaan gelopen zijn, hoe je kunt leren van initiatiefnemers (communiceren!) en welke rol verenigingen kunnen en moeten hebben.
Er komen veel vragen. En Marien heeft opgelet vanmiddag... Als Ivonne hem wil laten afronden, wil hij beslist zijn laatste dia ook laten zien. " Ik moest toch drammen van wethouder Peeters, dit wil ik nog vertellen!". En daar legt Ivonne zich bij neer...
En Marien vertelt over de gemeenschappen die ontstaan lang voordat mensen in Oosterwold bouwen. ;t Is bij elkaar best een bijzonder proces.
De laatste weken mocht ik minder mee naar Oosterwold en nam ik vrij om in ons "oude" huis, op te ruimen, op te knappen enzovoort. Nu we al een jaar met een ander project werken, heeft ons oude huis wat weinig " tender love and care" gehad. Dat moest ingehaald....
En dan moet je met de makelaar een strategie uitstippelen. Die gaan we hier natuurlijk niet delen... Da's niet zo handig met een strategie. Gisteravond hebben we in de buurt uitgebreid gefolderd. In de hoop dat dat foldertje met de kerst en oud en nieuw als vrienden over de vloer komen blijft liggen. Een mevrouw belt eigenlijk direct dat ze het zo'n leuke actie vindt.... Ze heeft net zelf verkocht dus daar hebben we niet zoveel aan. Maar toch, het voelt een beetje raar om te folderen voor je eigen huis, dus het is ook leuk als mensen enthousiast zijn.
Inmiddels staan we op funda en zijn de eerste afspraken in de planning. We gaan het zien!
Wie de link wil delen of zijn vrienden of kennissen wil attenderen.... dit wordt gewaardeerd!
Vandaag is de hele dag Oosterwold dag op NPO1. Vanochtend om 6.33 uur werd een interview met Marien uitgezonden. Klik op het plaatje en je komt in de link terecht. Want uh... Jullie waren vast niet al om 6.33 uur op. (net als wij overigens!)
En dan is het eindelijk zover! De zonnepanelen gaan er de dag na kerstmis op.
Zonnefabriek belt 's ochtends dat ze op de Emile Durkheimweg staan, maar de Frederik van Eedenweg maar niet kunnen vinden. Marie-José instrueert ze vanuit de thuisbasis in Hoofddorp dat je er met Paradijsvogelweg 10 ook kunt komen. Tegelijk met Marien en Roy arriveren de heren van de Zonnefabriek.
En dan ligt zo'n dak er maagdelijk bij aan het begin van de dag. De mannen komen met z'n drieën, een busje en een aanhanger vol panelen. Ze beginnen met het stellen van de houders op de houten balken. Roy begint onderwijl met het schuren van het hout voor de afwerking van de buitenkant. Dat blijkt nog een klus die veel tijd gaat vergen.
Dan beginnnen de mannen gestaag te stapelen.
En als je de jongens van de Zonnefabriek bent, breng je de zon mee en kun je een week na de langste nacht, buiten in de zon je bammetje eten. Goed geregeld heren!
Behalve dat de panelen op hun plek moeten komen te liggen, moeten ook alle kabels op de juiste manier aan en doorgehaakt worden. 't Is mooi om te zien dat de panelen al mooi zon vangen. (hoewel het het mooiste is als de meter terug gaat lopen. )
En dan stofzuigen de heren nog even de ruimte waar ze hebben gewerkt (dat moet ook een keer voor de eerste keer gebeuren) en dan..... loopt de meter terug....! Hiep hiep hoera.
Vandaag heb ik met hulp van mijn zoon Roy de electriciteit in het huis gereed gemaakt.
Dat ging aanvankelijk niet soepel. Ik heb aan verschillende electriciens gevraagd om een offerte voor een groepenkast en electrawerk. Een aantal wilden alleen een groepenkast aanleggen als ze ook alle leidingen zouden aanleggen. De eerste leidingen hadden we al in het beton gelegd. en we wilden de leidingen aanleggen tijdens het opbouwen van de hout-skelet wanden. Dan zou de electricien de hele tijd moeten wachten om per wand een leiding te leggen. Dus uiteindelijk hebben we zelf de leidingen getrokken en electriciteitsdozen ingebouwd.
Daarvoor hebben we uiteraard een groepenindeling gemaakt, zodat grote stroomvreters zoals een inductiekookplaat en een boiler en wasmachine op een aparte groep staan.
Uiteindelijk hebben we in ZeemanElektro een prima leverancier voor een groepenkast gevonden.
Maar toen moesten alle stopcontacten en schakelaars nog aangelegd worden. Dat is toch een behoorlijk gedoe, met stijf koperdraad. En in de centraaldozen moet je aardig wat draden samenbinden, zodat het bijna niet in zo'n doos te proppen is.
Dan gaat ook nog wel eens een draadje los, zodat het niet allemaal in één keer vlekkeloos werkt.
Daarom voelt het toch als een Eureka! moment als je de stroom inschakelt, en er branden ineens drie heldere lampen in de versgetegelde badkamer. Met mijn telefoon geklikt, dus de foto is een beetje ondersteboven.
En dat je in alle kamers stroom hebt in alle contacten. Toch een stuk handiger dan al die verlengsnoeren en haspels.
Gisteren zijn de zonnepanelen met omvormer aangesloten op een speciale aardlekgroep, zodat we al eigen energie opwekken.
Vervolgens hebben we netjes van alle stroomgroepen opgeschreven welk contact bij welke groep hoort. Zodat je weet welke stop je moet uit- en inschakelen.
Nu nog een paar werklampjes ophangen, zodat je bij binnenkomst meteen de schakelaar kunt overhalen.
Twee weken geleden waren onze toekomstige buren Michel en Alie bij ons op de kavel om kennis te maken. Zij waren niet de enige die vroegen waar nou de grens van Oosterwold was. Die loopt bij ons namelijk dwars door de akker. Aan de andere kant hoort de akker bij bestemmingsplan Nobelhorst.
Dus: hoever loopt nou de wijk. Met Michel heb ik die dag met een reststokje hout en een groot meetlint bij het einde of begin van de wijk een paaltje gezet, waar op de kaart de pijl staat. Kijk, dan is het ineens duidelijk...
Maar ja, dan weet niemand wat dat paaltje betekent. En het staat ook nog eens volkomen illegaal op de grond van staatsbosbeheer. (bij ERF heeft geen zin, want die ploegen het sowieso om) - Oeps en dan meld ik deze illegale actie ook nog op internet.... (niet boos worden boswachter Freek)
Dus toen we bij het opruimen van het huis een bedankkistje dat de eerste pioniers kregen bij een presentatie (in het tijdperk Esther als gebiedsregisseur) opdook - een kistje met lekker dingen Almeerse Weelde, met een mooi stempel Oosterwold erop, moest ik er iets mee doen. Ik ontsnapte daarom vandaag aan het serieuze werk en heb ik het plankje met stempel Oosterwold hergebruikt! (en het huis daarmee opgeruimd...) Ik zet er een tweede paaltje naast en heet eenieder welkom....
Enne.... Het is maar goed dat Marien het huis timmert.... vinden jullie ook niet?
Vanochtend kwamen we even na negen uur op onze kavel, en deden we een wel heel vreemde ontdekking. Een meter van ons tuinhuisje lag een dode ree. In de door de vorst berijpte tuin die een winterse stilte uitstraalt. Hoe bestaat het dat een ree ons tuinhuisje uitzoekt om de laatste adem uit te blazen. Er lagen wat uitwerpselen rond het huisje, en het kampeertafeltje was omver gestoten, dus blijkbaar had het hert geruime tijd rondgelopen.
Wat doe je met zo'n beest? Omdat de waterleiding dichtgevroren was gingen we water halen bij buurman Cor, en legden onze ontdekking voor. Hij belde de jachtopzichter Hans Postma, en die kwam met een goed half uur aanrijden. Dan is het toch gek dat hij bij het voorstellen zegt: Ja ik herken je wel, van de televisie! Omroep Flevoland wordt blijkbaar goed bekeken.
Hij vond dat het anderhalf jaar oude reegeitje mager was en een ongezonde ruige vacht had. Ook had het een scheve kaak en een soort ontsteking aan de kop. Wellicht heeft het beest al eens een aanrijding gehad en is het daarna vermagerd omdat het niet goed kon eten. Hans Postma heeft het beest meegenomen in een plastic krat die hij blijkbaar voor die reden achterin zijn four-wheel-drive heeft staan. Hij zou het beest ergens in een afgelegen bos neerleggen zodat de natuur haar loop kan hebben.
's Avonds bij thuiskomst lag er een postpakketje voor mij met een boek van Boswachter Arjan Postma (familie van?): "Buiten Gebeurt Het". Kado van onze vriend de Belevenisonderwijzer Guido. Een leuk boek met wetenswaardigheden en ideeën over de natuur. En fantastisch vormgegeven. Mijn oog viel op een hoofdstuktitel: "Survival in je achtertuin". Hoewel die hoofdstukjes gaan over kamperen in je achtertuin en vuurtje stoken, krijgt deze titel vandaag wel een wat wrange bijsmaak. Maar ja, zo is het leven. En in Oosterwold is de natuur dichtbij.
Net voor het nieuwe jaar willen we er langzamerhand toch warmpjes bijzitten. Vandaag komt daarom Julian de Rooij om voor Houtstookenzo een houtkachel bij ons te plaatsen. Als wij aankomen op de kavel is hij net gearriveerd. Eerst worden we nog afgeleid door de ree die zoekt naar het Paradijs. Daarover in de andere blog meer.
Binnen warm zitten betekent vandaag heel veel buiten op een koud dak zitten. Bikkels zijn het hoor, Julian en Marien.
Met een handig karretje (en wat hulpmiddelen, want in de klei is het toch niet altijd even handig) brengen Julian en Marien de kachel naar binnen. Hij staat meteen prachtig in de ruimte. Maar er moet natuurlijk een lucht aanvoer (We werken met een gesloten systeem) en een schoorsteen geplaatst worden. Daarvoor moet er een gat in het dak komen. Daarbij moeten we de dragende raveel (houten verstevigingsbalk) worden vermeden. Als je die doorzaagt, komt je dak naar beneden: niet de bedoeling. Met wat pielen en uitproberen lukt het om de kachel zo te plaatsen dat de pijp netjes recht door het dak kan.
Marien probeert of de hoed van de schoorsteen ook op zijn hoofd past.
Zou best kunnen.... er komen bij tijd en wijle ook rookpluimpjes uit.)
En dan moet het serieuze werk weer door. De heren keuvelen gezellig met elkaar op het dak:
Onderwijl prepareert Roy binnen de wanden voor het glasvliesbehang. Het hout zuigt erg en moet daarom voorgestreken worden.
En aan het eind van de middag is het dan nog zover: de haard kan aan.... En hij doet het! We vinden het prachtig. Toekomstige buurman Ron komt ook nog even om de hoek kijken. Hij heeft ook een blijde boodschap. Hij kan anterieur tekenen omdat zijn hypotheek verstrekt kan worden! Leuk Ron! Het gaat volgende jaar nog druk worden!
Mooi man zo'n vuurtje!
En Julian: tot over een paar maanden als je in het grote huis de installatie komt plaatsen!
Vanavond zijn we na werk en klus naar Hillegom gereden. Het was de afsluiting van de periode die begon met het te koop zetten van ons huis. Ik schreef hier op eerste kerstdag over. Omdat we via Makelaarsland verkopen, heb ik zelf alle bezichtigingen gedaan. Dat was heel spannend, maar ook heel leuk om te doen. En vanavond was het dan zover, de mondelinge overeenkomst die midden vorige week tot stand was gekomen, is omgezet in een schriftelijk contract. We hebben dat bij de kopers thuis ondertekend. Zij zorgden voor het gebak, wij voor de tulpen. We hadden allebei iets te vieren!
Ik kon vanavond het contract uploaden naar Makelaarsland en die verzorgen weer de gang naar de notaris. En daarmee ging de status op verkocht onder voorbehoud. Dat moest nog tot een ander ritueel leiden:
Sinds een week hebben we een echt bed in Oosterwold. De lattenbodems en matrassen hebben we gekocht. De ombouw zetten we in elkaar van panelen van massief beukenhout. De verbindingen van hoekijzers. Als het hout op maat gezaagd is, zetten we in een avond tijd het bed in elkaar.
We moeten nog lades onder het bed maken, maar het beukenhouten front is door onze aannemer met zijn mooie invalzaag uit de panelen gezaagd, zodat straks de laden met mooi doorlopende houtnerf zichtbaar zijn. Marie-José heeft ondertussen twee kamers met vliesbehang beplakt en met muurverf gesaust. Heerlijk zo'n heldere witte kamer. En voor zover we dat nog niet gemeld hebben: de verwarming doet het. Het voelt iedere dag als een wondertje, dat het behaaglijk warm is in het huisje.
Ons huis is een zwarte doos. Maar dat gaat niet zo blijven. Het blijkt steeds heel moeilijk om uit te leggen en in te voelen hoe het er aan de buitenkant uit gaat zien. En we kunnen het nu aan de buitenkant nog niet klaar maken, omdat we het daar nog niet kunnen verwerken bij deze lage temperatuur. Dus daarom eerst de beschieting binnen!
We trekken namelijk de beschieting zoals die buiten wordt ook binnen door op die delen van de bouw die dicht zijn. Het eerst wandje daarvan is vandaag klaar gekomen, dus dat kunnen we nu laten zien.
Rechts kun je zien dat de beschieting plank voor plank moet worden bevestigd. En alles moet passen. En als er dan een deur in de wand zit, moeten ook die naden nog passen. Kortom, een heftig zondagmiddagklusje!
Zelf zijn we heel trots, maar het is wel heel veel werk, dus daarom: komt allen helpen, of heb eventjes geduld (allebei opties mogen)
Vandaag is het prachtig weer! Heerlijk winters, maar het is helemaal niet koud, omdat het niet (zoals voorspeld) hard waait. Als we thuis vertrekken is dochterlief even ontsnapt aan het studeren voor haar examens en schaatst samen met de buurkinderen op het slootje achter ons huis.
Als we in Oosterwold aankomen, nemen we niet de tijd om het huis open te maken. Eerst moet er gewandeld worden. Het is buiten zo mooi! En er ligt ijs op de vijver waar we deze zomer nog gezwommen hebben! Betoverend. Alle zonnebloemen zijn inmiddels door de vogels leeggegeten. Ze moeten het hebben van het vetlaagje dat ze daarmee hebben gekweekt. De zonnebloemstaken zijn een soort dinosauriers van het pionierlandschap van het eerste jaar.
Als we veel bomen van dichtbij bekijken zien we de knoppen zwellen. We denken aan een jaar geleden: toen moest alles nog beginnen! De cyclus van de natuur voor komend jaar is al in volle gang. Genieten geblazen.
En Marien probeert natuurlijk niet alleen de grote vijver, maar ook de paddenpoel. Da's eigenlijk wel zo spannend, want daar is veel meer bladgroen in de bovenste laag ijs, waardoor het spannend is of het ijs het wel zal houden. (En het heeft Marien gehouden)
Wat vandaag wel heel opvallend was: er waren megaveel mensen die langskwamen, langsreden (met een heul laag tempo), langs kwamen wandelen etcetera. Van Joyce Analbers bij de Durkheimweg begreep ik ook dat het heel druk was. Hebben wij iets in het nieuws gemist, of zijn dit de naweeën van de aandacht van de NOS voor Oosterwold in de kerstvakantie?
Overigens: reuze gezellig, ik zwaai braaf terug en was jij een van die mensen: stap de volgende keer lekker uit en loop een rondje op het Paradijsvogelbosje. Je bent welkom!
Zondag rijden we naar Oosterwold via Amsterdam. We halen Mick op en praten onderweg al uitgebreid bij. En met Mick is dat altijd heel vertrouwd.
Mick heeft een uitgebreide klus ervaring, dus dat werkt lekker weg met z'n tweetjes. Terwijl ik mij bekommer over het olien van de keuken (ja, ja, het wordt net echt!), gaan de heren samen met heel veel latjes aan de slag. En aan het eind van de dag is ook deze wand voor een groot deel onder de latjes vastgezet.
Gedurende de dag komen er veel mensen langs. Eén van koppels (Inge en Hendrik-Jan) beloven over ons te schrijven in hun blog... Spannend!
Samen werkend schiet het lekker op! 's Avonds eten we lekker in Hoofddorp. 't Was een lekkere dag!
In aller vroegte moesten we naar Oosterwold, omdat de Staalbouwer om half acht wilde beginnen.
Gelukkig betekent dat ook zonder file rijden, dus konden we klokslag half acht aanrijden. Toen was het nog donker maar gloorde het ochtendlicht toen de vrachtwagen met staal achteruit de kavel opreed. Dan krijg je wel respect voor die vrachtwagenchauffeurs. Met een transportwagen, kraanwagen en busje van de staalbouwers is het al gauw druk op de kavel.
Nadat al het staal met een kraan was afgeladen, konden de eerste palen direct op de ankers worden geschroefd. Dan komt de zon ook boven de boerenschuur van de buurman tevoorschijn. Hoewel het al gauw betrekt is dit een mooie sfeer. Het is een vorm van magie, dat deze zware en grote stukken staal zo precies passen, dat ze als mecano in elkaar geschroefd kunnen worden.
En vooral omdat alle palen niet vertikaal staan, maar onder een hoek van 4 graden. De staalbouwers Ron en Matthieu, hadden een magnetische waterpas met gradenboog. Superhandig. Als die op 4 graden is ingesteld, kan je de palen met waterpas op 4 graden afregelen. Als de eerste spanten staan krijgt de woning langzaam aan contour. En zie je hoe de schuine ook het uitzicht gaat bepalen. Ook wordt er extra versteviging voor toekomstige dakramen gemonteerd.
Spannend is uiteraard of de lange spanten precies passen op de betonnen wand. Dat is een precies werkje, en met een paar vulstukjes wordt alles exact opgesteld.
Staalbouwen is vakwerk. Gerard kan als aannemer supervisie bieden. Mijn rol is vooral om koffie te zetten, en om die rol aan te vullen ben ik ook wat isolatie tegen de betonnen muur gaan lijmen. Dat doen we met PUR-schuim. Stutten zijn dan nodig om te zorgen dat de platen op z'n plaats blijven terwijl het PUR-schuim uithardt.
Als laatste wordt de spant bij de oostelijke wand gezet. Dat wordt ons raam met uitzicht op de ochtendzon. Omdat die spant ook de hoek van de woning vormt moet die heel precies worden gesteld, en met metselkoord bemeten zodat alles strak en recht staat. Aan het einde van de middag staan we in de woning, die nu voor het eerst als een ruimte voelt en niet als een bouwput. En als we tenslotte nog even rond de kavel wandelen zien we de contour op afstand.
Zoals het eerste idee is ontstaan: dat vanuit de hoek van de kavel een aardwal overgaat in het grasdak. Dat gras zal nog wel even wachten, maar de fantasie wordt hierdoor wel geprikkeld.
De volgende dag is het mooi weer en maken de staalbouwers het karwei af. Bij zonsondergang schijnt de zon tussen de spanten van de woning door.
Eindelijk hebben we buren gekregen. Gisteren konden Marjon en Bertel bij de notaris John Heldoorn de akte tekenen. Toen ze vanmiddag aankwamen stond er al een vlag op ze te wachten. Waar zo'n koninginnedag vlag niet al voor dient. Met een verwarmingsbuis in de grond en een pvc buis als verbinding staat de vlag er fier bij. Zoon Thomas begon spontaan rondjes om de vlag te rennen.
En daarna kon hij in het bos hout gaan sprokkelen. Heerlijk om hier te kunnen opgroeien in Oosterwold toch?
Een mooie gelegenheid voor koffie met gebak om de komst te vieren.
Toen moest de kavel uiteraard opgemeten en uitgezet worden. Blijkbaar kon de GeoDienst van de gemeente niet tegelijk met de gronduitgifte de inmeting uitvoeren.
Maar met twee meetlinten kom je een heel eind. En de twee meetpunten die grenzen aan onze kavel, die lagen uiteraard al vast.
Een mooi klusje ook voor dochter Vera die geholpen door Thomas het 100-meter meetlint mocht afrollen tot ruim 50 meter. En als dan de bocht gemaakt moet worden, dan rolt het lint helemaal af.
Bertel had mooi groen gespoten paaltjes meegenomen en een camping hamer. Dat is geen overbodige luxe, want in deze klei druk je de paaltjes er niet zomaar in. Zeker niet als je lichtgewicht bent.
Aan het einde van de middag brak de zon zowaar nog door en werd het een mooie zonsondergang.
Alsof de zon haar goedkeuring gaf aan het nieuw verworven land.
De dag begint met Ellen die voor de deur staat en een kopje koffie meedrinkt, terwijl de jongens op het sportpark rugby spelen. Gezellig! Onderwijl snijd ik de laatste pompoenen van het land tot een pompoensoepje. Marien sleutelt de meegenomen tafel in elkaar en een half uurtje later stappen mijn ouders en broer over de drempel. Met mijn ouders in de Achterhoek en mijn broer (met vrouw en kind) in Slowakije, kun je bouwend mensen best verrassen. Ferrie had alleen nog funderingen gezien en dan zijn we nu toch een stukje verder. Ook al vinden wij dat het misschien niet snel genoeg gaat.
Omdat we de tafel hadden meegenomen, konden we in het opgeruimde huis lekker zitten en eten aan tafel. Dat ziet er dan ineens toch heel echt uit! Niet dan?
Gisteren is in één dag het dak op de grote woning gezet. 's Ochtends om 7 uur stond de kraan al klaar, in het donker. De meer dan 15 meter lange dakplaten waren al eerder gebracht door firma Falk.
De monteurs Arnoud en Reinard van Agraro hebben een apparaat met zuignappen meegenomen, die aan de kraan wordt gehangen. Daarmee kunnen de platen worden vastgezogen en zonder gedoe en beschadigingen van banden of singles worden opgetild.
Maar eerst moeten de eerste platen worden gezaagd om ze te kunnen inpassen. En zoals het hele huis schuin is moeten de platen ook schuin gezaagd worden.
De platen worden met lange zelftappende schroeven regelrecht op het dak aan de metalen spanten geschroefd. We zouden tegenwoordig niets meer kunnen zonder accuboormachines!
Deze monteurs maken vaak daken van deze panelen, maar doorgaans worden de panelen anders gemonteerd: van de nok naar de goot. Bij ons dus overlangs. Dat wil zeggen scheef natuurlijk, omdat het hele dak 4 graden schuin staat. Dat watert ook lekker af. En voor de monteurs handig dat je op de nokken van het damwand profiel kunt staan tijdens het monteren.
En terwijl de platen er één voor één opgaan, zie je vanuit de binnenzijde plotseling een ruimte ontstaan. Een woon- en leefruimte!
Als we over de vijver kijken, zien we het huis ook mooi weerspiegelen.
De laatste plaat had nog wat voeten in de aarde. Die was iets te groot gezaagd, en moest eerst worden bijgezaagd voordat het paste. Tenslotte werden er nog metalen zetstukken over de nok gezet zodat de bovenkant is afgewerkt en waterdicht is.
Onze buren Marjon en Bertel hebben vandaag hun helft van de kavelweg aangelegd. Tegelijkertijd hebben we onze weghelft een onderhoudsbeurt gegeven, zodat de weg er nu weer strak bijligt. En breed! We hebben een jaar geleefd met een weg van drie meter, en nu hebben we plotseling ruim 5,5 meter liggen. Vanochtend begon met een vrachtwagen die een enorme berg zand en puingranulaat storte. De oprit lag helemaal vol.
Bertel heeft zelf de trilplaat ter hand genomen om het granulaat vast te drukken.
Het lijkt zo wel een landingsbaan!
Ook kwam vandaag een heer in bijzondere kleding langs: een fel-geel regenpak en een kastje op zijn buik en een stok in zijn hand. Ik ging uiteraard even een praatje maken. Het bleek een beheerder van de bomenrij te zijn, die - boom voor boom - de conditie van de bomen onderzoekt. Of er takken gesnoeid moeten worden, hoe hard de boom groeit. Met de stok controleert hij of de wortels stevig zijn. Ik vroeg hem of hij ook keek naar de bomen in het Staatsbosbeheer bosje. Maar nee, zover gaat de samenwerking niet. Wat je allemaal niet te weten komt als je een kopje koffie aanbiedt!
Deze keer geen fancy fotoverslag. Ik ben daarvoor niet echt in de stemming. De afgelopen dagen heb ik een aanvaring gehad met de landmeter van de gemeente. Van onze buren hoorde ik dat hij de kavel van de buren ging uitzetten. Prima natuurlijk. Hoewel het op zich al bijzonder is dat we hiervan door de gemeente niet op de hoogte worden gesteld. Toen hij eergisteren al vast het peil ging uitzetten sprak ik hem aan. Tot mijn verbazing liet hij mij weten dat hij het hoekpunt in aansluiting op onze buren 50 cm uit het midden van de weg ging zetten.
Nu is de afslag van de weg door de gemeente zelf aangelegd, in aansluiting op het paaltje waarmee dat dezelfde landmeter vorig jaar onze kavel had uitgezet. Ik heb tot de aanleg van die afslag die markeringspaaltjes verdedigd met mijn leven. Vooral om hierover nooit gezeur te krijgen. Dat gezeur hebben we dus nu toch. Hoe kan het dan dat de landmeter meent dat die afslag met betonplaten niet goed ligt? Laat ik er duidelijk over zijn dat ik niet weet welk meetpunt er goed ligt. De gemeente geeft namelijk geen inzage in de coördinaten die ze gebruiken om de kavel in te meten. Ik heb daarom al in het vergunningstraject gevraagd. Niet gekregen. Ik heb nu opnieuw gevraagd welke coördinaten de landmeter uitzet. Hij geeft aan die gegevens niet met mij te delen. Hij kijkt alleen naar zijn GPS, en vertrouwd daarop alsof het GOD zelf is. De gemeente heeft de uitvoerder mijn kavelpaaltje laten weghalen, omdat de Stelcom platen een centimeter of 30 over de grens van onze kavel liggen. Daar is dus niets meer van terug te vinden. En het is natuurlijk een omissie van de gemeente dat ze bij de aanleg van de afslag niet de landmeter erbij vragen. Die kan dus nu de andere dienst van de aanleg de schuld geven. Alleen zijn meting is goed. En het is ook onmogelijk dat hij vorig jaar iets anders heeft gemeten. De vraag is niet wie er gelijk heeft. De vraag is hoe je het oplost. Want de gemeente bepaalt nu de grens met onze buren. En als wij het nu of later niet eens worden, krijgen we ruzie, en dat wil ik natuurlijk niet. Dus blijf ik zitten met het knagende gevoel, dat deze landmeter zonder mij enige toestemming te vragen een gat boort in de betonnen plaat die naar mijn indruk 50 centimeter op mijn kavel ligt. En hij vraagt mij niets omdat hij opdracht heeft om de kavel van de buren uit te zetten en niet de mijne.
Natuurlijk heb ik contact gezocht met de Oosterwold organisatie. Ik sprak van tevoren met de projectleider voor de afslagen en nuts-tracé's. En vanmiddag kwam de verantwoordelijke ambtenaar voor de aanleg van de afslag ook nog kijken. Maar ze konden allen niets anders dan toekijken hoe de landmeter zijn stip zet en zegt dat het daarmee klaar is. Wie neemt nu verantwoordelijkheid voor het gegeven dat de afslag 50 centimeter scheef ligt?
Zie hiernaast twee foto's van 15 juni vorig jaar. Keurig met draadjes vanaf de uitgezette palen. Allemaal fout dus. Toch??
Wie draagt er de kosten voor het feit dat de buren (voor gezamenlijke verenigingskosten) de weg 50 centimeter moeten omleggen?
Ik krijg de indruk dat de gemeente zich niet realiseert hoeveel onrust zo'n toestand teweeg brengt. Het is absurd dat de gemeente geen informatie geeft over de coördinaten waarmee zij de kavels uitzetten. Ik heb al een jaar geleden bij de gemeente gepleit voor gronduitgifte met definitieve grenzen. Dat was onbespreekbaar. Nu hanteert de gemeente voorlopige grenzen. Maar als je vervolgens het Kadaster belt, dan zeggen zij dat zij geen informatie hebben over waar de grens ligt. Het is immers niet vastgesteld. Dus kan de gemeente bij iedere nieuwe kavel gewoon opnieuw de grenzen uitzetten, en niemand kan zich ergens op beroepen. Er IS namelijk geen grens totdat het Kadaster langskomt. Dan vragen zij aan wederzijdse eigenaren of zij de grens kunnen aanwijzen. Pas dan wordt de werkelijke grens ingemeten. En als de eigenaren het niet eens zijn, dan gaat Kadaster weer weg. Wel kosten, geen grens. Dan zit je als eigenaar met gebakken peren, en als het tegenzit met ruzie. Als de gemeente vorig jaar mijn kavel met definitieve grenzen had opgeleverd, dan had ik het Kadaster of iedere andere landmeter kunnen vragen om de kavel na te meten. Maar nu kan dat niet, omdat de grens niet is vastgesteld en de gemeente zelfs op herhaald verzoek de coördinaten niet vrijgeeft.
Ik ben een beetje misvormd door mijn verleden als wetenschapper en ik heb geleerd iedere bewering te wantrouwen die er niet bij vertelt waarop deze gebaseerd is. Ik hoef de gemeente of de landmeter niets te vertellen over meetfouten en betrouwbaarheid van meetinstrumenten, maar als er niet over te praten valt, dan is vertrouwen teveel gevraagd. En bovenal hebben mijn buren en ik er last van. Wie zegt dat deze toestand zich niet bij iedere volgende uitgifte van kavels gaat herhalen?
Laat ik besluiten met positief bedoelde (maar wellicht ongewenste) adviezen:
gemeente: geeft kavels svp uit met absolute rijkscoördinaten op alle hoekpunten.
gemeente: als jullie een nieuwe kavel inmeten, stel de buren dan op de hoogte als je hun kavelgrens ook opnieuw vaststelt.
gemeente: als je een afslag aanlegt, laat dan de landmeter de positie uitzetten, zodat er later binnen de gemeentelijke diensten geen onenigheid over ontstaat.
alle initiatiefnemers: bewaak alle door de gemeente uitgezette hoekpunten met je leven. Ook als de gemeente een afslag aanlegt. Vertrouw er niet op dat dat goed gaat, en je wordt geen mogelijkheid geboden hieraan aanspraak te ontlenen.
gemeente: overweeg opnieuw om voor Oosterwold kavels uit te geven volgens de methode definitieve kavelgrens. Dan ben je in één keer van dit soort toestanden af.
En medewerkers van de gemeente: er staat altijd koffie klaar als je langskomt. Maar denk mee aan een oplossing voor dergelijke problemen. Als we met z'n alleen kijken naar een GPS meter alsof het een goddelijk orakel is, dan worden we niet wijzer.
Naschrift: Op ons verzoek hebben we enkele dagen na deze blog van het team-GEO-informatie de coördinaten van onze kavel ontvangen. Waarvoor dank. Die kunnen we goed gebruiken wanneer het Kadaster de kavels met definitieve grenzen komt inmeten.
Of de afslag van de Paradijsvogelweg op de huidige plek (dus verschoven t.a.v. de kavelweg) blijft liggen is momenteel nog ongewis.
Op de site maakoosterwold.nl is weer een update van de Oosterwold kaart gepubliceerd. Ook de weg is een stukje verder geprojecteerd.
De lege vlek heeft weer een eigenaar. Achteraan zijn mensen aangesloten. De kavel van de achterburen van Marjon en Bertel (369) is eindelijk ingetekend. Achter in de hoek zijn een drietal nieuwe initiatieven geland, waarvan ik nog niet van iedereen weet wie het is.
Dus: Initiatieven 496, 447 en 449 willen jullie bij ons bekend maken wie jullie zijn? Misschien hebben we elkaar al eens gezien. We vragen dan alleen naar namen en niet naar nummers....
Inmiddels zijn dan al zo'n 15 kavels belegd. Wij zeggen wel eens tegen elkaar: zou voor het eind van het jaar de wijk helemaal ingetekend zijn? Dat zou toch leuk zijn!
Afgelopen week maakten we kennis met twee groepjes studenten van de Aeres Hogeschool. Die gaan komend seizoen onderzoek doen op het Paradijsvogelbosje naar de planten en dieren die er voorkomen.
Maandag kwamen Damian, Cynthia en Lotte op bezoek. Na een korte toelichting hebben ze een rondwandeling over de kavel gemaakt en konden ze alle verschillende plekjes al vast bekijken. In de wintertijd zijn sommige stukken moeilijk begaanbaar en moet je soms om de boomtakken manoeuvreren.
Zij gaan onderzoek doen naar het voorkomen van vooral wilde planten op het Paradijsvogelbosje. Omdat dit nog een relatief nieuw gebied is, waar tot januari vorig jaar ieder jaar werd omgeploegd, zijn we benieuwd of er zich na een jaar nieuwe planten weten te vestigen. En welke planten van vorig jaar terugkomen, doorgroeien of zich verder uitzaaien. Waarschijnlijk gaan ze verschillende plekken op de kavel selecteren: bij het water, opgehoogde aardrug, bij de bosrand?
Vrijdag kwamen Sienna en Laura kennismaken. Dennis, Marieke en Vincent waren voor deze gelegenheid verhinderd, maar zullen wel in het project meedoen. Hun taak is om ongewervelde dieren (insekten, spinnen, pissebedden, duizendpoten, wormen ....) en vogels te inventariseren. We hebben ze vast een paar foto's toegestuurd van beesten die we afgelopen seizoen tegen het lijf zijn gelopen zoals deze nieuwsgierige tor.
Beide groepjes zullen gedurende het seizoen een aantal keren langskomen om hun onderzoek uit te voeren. Wij vinden het leuk om deze studenten bij het Paradijsvogelbosje te betrekken, en we hopen dat ze een leuk project zullen uitvoeren, dat voor hen en ook voor ons bijzondere wetenswaardigheden boven water tilt.
Wellicht dat de studenten ook nog een bijdrage aan deze blog willen schrijven om hun ervaringen te delen. We hopen jullie regelmatig gastvrij te kunnen onthalen.
Vandaag was de dag dat we voor de tweede keer een bomen en planten dag hielden. Waar het vorig jaar nog vooral over ons eigen plantgoed ging, hebben we dit jaar vooral voor anderen gezorgd.
De dag begon met een telefonisch interview van Omroep Flevoland met Marien (om half acht 's ochtends!).
Het stadsdeel Almere Oosterwold wordt opgefleurd met honderden bomen en struiken. Het plantgoed is vrijdagochtend gebracht. Tientallen bewoners stoppen de bomen en heesters dit weekend in de grond. De vracht plantgoed is naar Almere gehaald door Marien Abspoel van de stichting Paradijsvogelbosje Oosterwold. De vrachtwagen heeft ongeveer 2000 bomen en struiken gebracht. De omstandigheden zijn volgens Abspoel nu goed om te planten. Het vriest niet meer, af en toe valt een buitje en de sapstroom in de planten is nog niet op gang gekomen. Verder hebben veel planters compost en tuinaarde gereed liggen, om te voorkomen dat de wortels moeten aarden in de kale klei. In het stadsdeel Oosterwold moeten huizenbouwers alles zelf doen: wegen, riolering en nutsvoorzieningen aanleggen. De aankleding van hun kavel hoort daar ook bij.
Daarna vertrekken we naar Oosterwold. En op het moment dat wij aankomen staat de vrachtwagen met plantgoed al voor de oprit.
Het plantgoed komt wat door elkaar heen aan. Het komt van verschillende leveranciers en daardoor ligt niet alles bij elkaar. Het een kunst om het uit elkaar te houden. Daarom heb ik grote labels gemaakt en neemt de vrachtwagenchauffeur gelukkig de tijd om uit te laden. Rond half 10 hebben we alles buiten de wagen liggen. En voorzien van een label. Daarna kan het grote verdelen beginnen. Gelukkig helpen Egon, Noortje, Gerie en Hans ook een handje mee.
En hoewel er af en toe een druppeltje valt is het NIET koud en heel gezellig. Toch wel lekker om af en toe binnen te kunnen gaan zitten.
Rond één uur komt Sneeuwwitje nog langs op de fiets. Dapper van school (in Almere Buiten) naar Oosterwold gefietst. En als je mama er nog niet is, eet je gezellig je boterhammetjes op bij de buren.
Behalve voor Oosterwold waren wij dit jaar op verzoek van de Stichting Heg en Landschap ook verdeelpunt voor een aantal Amsterdamse projecten en voor een project in Bergen en in Schoorl. Het leuke is dat je dan mensen ontmoet die met een zelfde soort (gekke?) droom bezig zijn als wij. Dus weer wat bijgepraat met Myriam van Het voedselbos Schoorl (niet lang genoeg), met Marjolein gesproken over Ecodorp Bergen en Zonnestad en met een aantal Amsterdamse voedselbos collega's.
Aan het eind van de dag ruimen we samen de laatste restjes op. We vinden de eerste rups van dit jaar. Er is hoop op nieuw leven dit jaar (en ja, opnieuwe vraat ;) Morgen worden nog twee ladingen gehaald en gaan we zelf onze planten in de grond zetten.
Dank wederom aan de stichting Heg en Landschap en hun sponsor de Fondation Yves Rocher, voor het gestelde vertrouwen, de bijdragen én voor het feit dat wij vandaag mochten bijdragen aan dat er komend jaar 3500 bomen en planten extra in deze grijze wereld staan. En noem het sentimenteel, maar dat vinden wij best bijzonder! Dank aan iedereen die vanmiddag nog mee heeft geholpen en succes met planten op jullie projecten allemaal!
Afgelopen week heb ik de installatie voor warmte-terug-win ventilatie werkend gemaakt. Ik heb er een tijd tegenaan gehikt, al is het alleen al omdat het installatiehok zo propvol zit dat je geen ruimte hebt om te manoeuvreren.
Het hart van de ventilatie is een WTW-unit, een doos met alleen een stekker en vier openingen. Daarin zitten ventilatoren, die de lucht aanzuigen en afblazen. En de truc van warmte-terug-win ventilatie is dat de koude lucht die wordt aangezogen eerste wordt opgewarmd door de lucht die wordt uitgeblazen. Daardoor verlies je veel minder warmte bij het ventileren. Uiteraard moeten er wel buizen aan die unit, om te beginnen twee naar buiten. De aanzuigende buis door de wand en de afblazende buis door het dak. Daarvoor hebben we een speciale boor gekocht waarmee we 127 mm grote gaten kunnen uitzagen. Dat is toch wel een spannende klus om zo'n groot gat in het dak te boren. Je moet ook van twee kanten boren, anders kom je nooit door die 22 cm dak heen. Dan hang ik dus boven op het dak met een betonboor en een haspel. Gelukkig was het mooi en droog weer.
Dan moet de dakdoorvoer er doorheen. Na veel zoeken kon ik een flexibele dakplaat vinden waarin de dakdoorvoer past, en die op een schuin dak kan worden toegepast. En dan moet ie ook nog waterdicht worden afgekit. Wat kunnen we tegenwoordig nog zonder polymeer kit?
Vervolgens moeten de ruimten in huis nog worden geventileerd. Wij hebben maar een klein huisje, dus wij kiezen ervoor om alleen de vertrekken die aangrenzen aan het installatiehok te ventileren. De badkamer wordt uiteraard afgezogen, en ook de slaapkamer.
Het valt nog niet mee om de juiste type buizen aan elkaar te zetten. Uiteindelijk kies ik onconventioneel voor een combinatie van flexibele ventilatieslang met PVC buis, omdat ik geen andere goed passende bocht-stukken kan vinden.
Voor de woonkamer is het wenselijk om zowel af te zuigen als in te blazen, omdat de warme lucht naar boven trekt.
We hebben alle deuren gemaakt met een luchtkier van 2 centimeter boven de vloer. Uit de meterkast kunnen we zo met overdruk de verse lucht onder de deur door in de woonkamer blazen. Daardoor komt er in de woonkamer een luchtcirculatie op gang.
Als het installatiehok openstaat, kan je de WTW-ventilatie een beetje horen ruisen. Als het hok dicht gaat, valt dat eigenlijk niet meer op. Niet onbelangrijk, zeker als we muziek willen maken in huis.
Gelukkig hebben we een roostertje voor de luchtinlaat gemaakt. Want al is het nog winter, met de eerste zachte avond van dit jaar barst het opeens van de muggen. Die dansen met duizenden rond de woning. Misschien iets voor de studenten van de hogeschool om deze insekten te determineren?
Afgelopen zaterdag. De dag na de bomen en plantendag. Hoe ontzettend leuk ik zo'n dag ook vind, het is natuurlijk ook vermoeiend. Dus wij verheugden ons op een dagje pielen en klooien in de tuin. Lekker kijken wat er allemaal opkomt. Hoe de natuur aan een nieuw seizoen begint. De 30 struiken en bomen die we zelf hebben besteld de grond in werken en vooral genieten. En een mooie dag werd het!
's Ochtends halen we Mick op in Amsterdam. Met laarzen natuurlijk, want we gaan in de tuin werken. Mick heeft vorig jaar ook veel meegewerkt, toen we in februari in de kou met aan elke voet 2 kilo klei, de eerste lading bomen en planten hebben geplant. En hoe goed is het om te merken dat op veel plaatsen de grond al goed doorworteld is en een compleet andere structuur heeft dan vorig jaar. Deze plek is ook op deze manier al echt ONZE plek geworden! In het veld steken voorzichtig de bloembolletjes de toppen van hun eerste blaadjes op. Van de elzen zwellen de paars grauwe koppen al. Sneeuwklokjes heb ik nog niet kunnen ontdekken, net als de daslook. Maar ik denk dat de polder echt nog een stukje kouder is dan de Haarlemmermeerpolder, dus dat we ook nog even geduld moeten hebben.
Wat deze dag vooral kenmerkt is het grote aantal bezoekers! De laatste twee plantenladingen worden opgehaald. De gebiedsregisseur doet een rondje door Oosterwold en maakt veel foto's. Een heel aantal buren laten zich zien. Onze overburen planten hun eerste boompjes. De buren van verderop komen overleggen over de kavelweg. Onze directe buurman komt met een vriend langs en veel, heel veel nieuw geinteresseerde initiatiefnemers lopen langs. Van Ivonne hoor ik later dat ze verderop in Oosterwold Jos bessenstruiken ziet planten die hij de dag ervoor bij ons heeft gehaald. Het is zo'n leuk gevoel om bij te dragen aan groene sporen in Oosterwold. We zeggen tegen elkaar: "Dit was nou een belangrijk deel van de droom. Een gemeenschap samen werkend aan en met het groen. Die elkaar dan ook bij ons mogen ontmoeten." We blijven natuurlijk wel rare idealisten en daar gaan we niks aan veranderen.
Het vele bezoek maakt wel dat ik aan het eind van de dag denk: "ik heb nog een beetje weinig gedaan." Dus de heren koken (en ruimen op, wassen af) en ik ga buiten met de schep en de grondboor nog even los: Die palen van het amfitheater (wilgenstaken) moeten nog effe de grond in. Het resultaat is dankbaar (maar op de foto slecht te zien).
Ik doe mijn ogen dicht en waan mij op een toneel.....
Ik loop nog even door en maak onderstaande foto uit de levenden wilgentenenhut (die ook al knoppen heeft!)
In week 7 zouden de hoofdleidingen gelegd worden. Iedereen bij gemeente en rijksvastgoedbedrijf had hard gewerkt om de levering van de kavel van onze overburen tijdig te laten passeren, zodat het opstalrecht voor de nutsen tijdig gevestigd was. Het aanleggen kon beginnen....
Ook de onduidelijkheid over de afslag (het deel dat de gemeente heeft aangelegd) en die een halve meter fout lag is inmiddels uit de wereld. Er ontstaat gedoe over wie nou wat fout heeft gedaan. Uiteindelijk krijgen we alle gegevens (coordinaten) is is duidelijk dat alleen de afrit fout ligt. Kennelijk vinden de gemeente en de nutsen samen dat okee. Het vervelende is dat je je gegijzeld voelt door de grote organisaties. Zij kunnen op alles NEE zeggen. Maar het gaat over de voorzieningen waar jij van afhankelijk bent. Wij vinden het ingewikkeld om daarmee om te gaan. Het levert ons stress op.
Als dan ook nog een schouw voor de persoonlijke aansluitingen niet doorgaat.. De buurvrouw die hiervoor in de kou een dag staat te wachten. Wij die van niets weten en aan het eind van de dag zegt Baas (die alles aanlegt) dat er een stoplicht op rood staat bij Alliander. Als we Alliander bellen, zeggen ze dat het stoplicht op groen staat. Het probleem blijkt een rekening die we twee dagen daarvoor ontvingen die nog niet betaald was.
Het stoplicht staat op rood, het stoplicht staat op groen, in Almere is altijd wat te doen.
Maar... Nu wat er gegraven en gaan er allerhande kabels de grond in. Je zou bijna vergeten dat je daar ook blij van kunt worden... En dan... Blijkt ineens dat ze op de erfgrens met de volgende initiatiefnemers een brandput zetten..... Wonderlijk want die zou of bij de volgende buren, of op de Paradijsvogelweg komen, maar niet daar. We laten het nu even voor wat het is. Inmiddels (begin maart) hebben we ook onze installatie goed gekeurd gekregen. Ergens in de komende drie weken worden we aangesloten. Ook op de glasvezelkabel (die tot het electriciteitshuisje loopt...)
Vorige week realiseerde ik mij, dat zich kort na elkaar liefst zes nieuwe stippen in de wijk en bij ons als vereniging hadden gemeld.
Omdat het ons in november heel goed was bevallen, bedachten we dat het ook nu (als nog niet een aantal mensen zich helemaal op een kavel hebben vastgelegd) goed was om elkaar tijdig te ontmoeten. Ik belde iedereen, stuurde een mail uit en een datumprikker. En wonder boven wonder konden we elkaar binnen anderhalve week ontmoeten. Ik had iedereen in onze nieuwe woonkamer uitgenodigd. Dat kan best dacht ik.... Maar 6 nieuwe stippen bleken niet allemaal maar met z'n tweetjes en er kwam er nog eentje bij... Dus dinsdagavond hebben we Marjon en Bertel gebeld, die inmiddels in Almere Buiten wonen, of wij ... misschien toch bij hen konden komen met de groep. Even denken en vijf minuten later waren we welkom. En dat was fijn, want zelfs daar pastte het maar ter nauwernood...
We starten met een rondje: vertel over je droom, waarom wil je in deze wijk landen, wat is je motivatie én wat wil je hier vanavond komen halen. Een aantal mensen zitten nog best aan het begin van hun project. Maar da's ook heel leuk, want dan kan je samen zoeken. Maar ook een initiatiefnemer die anderhalf jaar geleden twijfelde mee te doen, stapt nu echt in!
Marien vertelt over hoe we de vereniging vorm hebben gegeven, welke dingen we wel en welke we niet geregeld hebben in afwachting van andere initiatiefnemers die meedenken. Het wordt echt gezellig als we de tekeningen van de wijk op tafel leggen. Potloden, stiften en pennen worden gepakt. Aan twee kanten van de kamer wordt voor twee kanten van de wijk getekend. Als we dan uit de hoeken bij elkaar komen, blijkt het niet te passen. Maar in goed overleg en met wat passen en meten, blijkt er toch meer te kunnen dan we eerst dachten. En ligt er aan het eind van de avond een doorlopende weg in de wijk getekend. De ideeën van iedereen zien we nu in de kaart.
Het is een schets en er moet nog van alles uitgerekend worden. Daarom wordt de kaart nu digitaal uitgetekend en uitgerekend. Zoals het er nu uitziet, is de hele buitenbocht gevuld. Nu komen de binnenste plekjes aan de beurt.
Marjon schrijft in haar blog 4littledreams heel mooi dat de groep bijzonder gevarieerd is inmiddels. Hele jonge mensen, maar ook mensen die hun pensioen in de wijk gaan genieten. Mensen met kinderen, mensen zonder kinderen. Van alles wat.
Eind maart komen we met alle oude en nieuwe bewoners bij elkaar. Bij mooi weer kan dat bij ons onder het afdak, maar bij minder mooi weer gaan we op zoek naar een andere locatie. Suggesties (vooral betaalbaar) zijn welkom! Voor nu zijn we vooral blij!
We hebben eindelijk een aardwal tegen het grote huis. Het was misschien wel ons eerste idee om een woning te maken die met een langzaam oplopende heuvel en aardwal in het landschap zou verzinken. En hoewel er na het uitgraven van de vijver al een jaar een grote berg grond gereed ligt, had die geen vorm en geen aansluiting bij het huis. Dat kon ook niet omdat we eerst het huis moesten bouwen.
Na de betonnen muren en het plaatsen van de dakplaten hebben we eerst een laag van 12 cm dikke pirplaten op de muur geplakt. De afgelopen week konden we op de enige min of meer droge dag de EPDM-folie aan het dak en aan de isolatie plakken.
Er waren nog een aantal piepschuim platen over van het isoleren van de vloer. DIe gebruiken we om de EPDM te beschermen en extra isolatie te geven, met als bijkomend effect dat er minder directe druk op de muur terecht komt. Die platen zijn nu nog zichtbaar, maar ze zullen helemaal onder de aarde verdwijnen.
Hiernaast zie je de laatste foto die gemaakt is van de oude hoogste berg. Die ligt er nu niet meer. Aan het einde van donderdag was er nog een bescheiden aardwal. Die heeft Gert-Jan Bon de volgende dag nog een flink stuk opgehoogd, zoals je op de laatste foto mooi kunt zien.
Bij het plannen van de werkzaamheden met grondwerken Gert-Jan Bon vroegen we voorzichtig of hij ook de oever van de vijver kon verlagen. Dat bleek uitvoerbaar. Daardoor hebben we nu een hele lage oever van tien centimeter boven waterniveau. Vanaf de oever loopt de heuvel nu gelijkmatig naar de aardwal bij het huis. Het was heel leuk om samen met Gert-Jan Bon op de kraan de juiste hoogte te bepalen. Soms even bukken of afstand nemen. Is de helling recht? Zit het hoogste punt van de heuvel op de goede lijn naar de aardwal? Aangezien die kraan nogal lawaai maakt, kan je met gebaren het beste aangeven dat het iets dieper afgegraven mag.
Ondertussen was Liander bezig om in het elektriciteitshuisje de aansluiting te maken voor de hoofdleiding langs onze kavelweg.
Aan het einde van de werkzaamheden ligt er een flinke berg, hoger dan het dak naast het huis. Toch is er nog wat te weinig grond.
We moeten ook nog de boeidelen maken en waterdicht inpakken en verbinden met de EPDM op de muur. Dan pas kan de aardwal echt contact maken met het dak waar een kruidendak zal worden ingericht. Maar dat zal nog wel een paar maanden duren.
Als we nu vanuit de weg kijken kunnen we al wel een goede indruk krijgen hoe het zicht op de woning en de kavel wordt. En nu de oever op niveau is kunnen we deze strook nog dit voorjaar opnieuw inzaaien en beplanten.
Aan het einde van de middag kwamen onze neef en nicht Geert en Geertje onverwachts op bezoek. Ze konden onderweg van Groningen zowaar vanaf de snelweg A27 onze kavel ontdekken. Ze hebben zelf net een huis in Rotterdam verbouwd, dus dat schept een band en veel herkenbaarheid.
Deze week is onze persoonlijke pagina van facebook offline gegaan. Hij doet het niet meer en wij kunnen er niet meer bij. Ik kan ook onze vrienden niet terugvinden. Daarom willen wij iedere vriend vragen om de facebookpagina te liken: Facebookpagina Paradijsvogelbosje Oosterwold.
Je kunt met ons persoonlijk vrienden worden via bijgaande links: Marien en Marie-José. Dat laatste is nodig om via messenger te kunnen communiceren.
Ik wil iedereen bedanken voor het meehelpen aan het snel hetopbouwen van onze account!
Afgelopen woensdag had ik vrij genomen. Er moesten nog zoveel latjes geschuurd en geolied.... Bovendien was het mooi weer en wat moet je dan in zo'n kantoortuin, terwijl in je eigen tuin....
Dus schuren maar en olien maar... En heel langzaam maar zeker vormt zich een beeld van hoe het gaat worden.... Mooi, maar ik ga nog lang aan die uurtjes schuren denken....
Halverwege de dag komt Jaap met twee jongeren uit zijn project, een nalevering van Heg en Landschap halen. We raken wederzijds aan de praat over de aard van onze projecten. Wat nodigt Oosterwold toch uit tot bijzondere projecten! Kom vooral nog eens langs Jaap en consorten! (zeker als je zulk mooi weer meebrengt!
Wanneer je zo de hele dag buiten bent, zie je (als je daar de tijd voor neemt) het voorjaar losbarsten. Het begint met kleine tekenen van sneeuwklokjes die ineens uit de grond piepen. Maar ook de eerste paardenbloem en krokussen.
Maar ook de eerste muur (lekker als je m als salade wilt eten) longkruid en een kerstroos. De laatste vind ik er altijd heel dapper uitzien, omdat ie er ook zo kwetsbaar uitziet.
Naast de madeliefjes lopen ook de rozen uit. Ze zien er zo krachtig uit dit jaar!
En waar de eerste fruitbomen voorzichtig knoppen maken zien we overal klein hoefblad (rechts) opkomen.
Distels krijgen bij ons geen kans om zaad te vormen, maar als zo in het vroege voorjaar de kransen er al zijn, laten we die nog even staan. Genieten is ook een kunst. Te zijnertijd wordt radicaal voorkomen dat ie tot bloei komt!
Mooi om te zien dat de tuin nu echt al zoveel verder is dan een jaar geleden! Waar we nu her en der nog een boompje in de grond stoppen, is de grond volkomen doorworteld!. Wat een verschil met de boetseerklei van een jaar geleden! We kunnen niet wachten tot alles uit gaat lopen. Vorig jaar waren wij degenen die de grote veranderingen in het bos en de tuin brachten. Dit jaar gaan het bos en de tuin ons verrassen. Ik heb een gevoel als bij Sinterklaas: wat zou er in de pakjes zitten?
Afgelopen donderdag 16 maart hebben we met Freek en Johan van Staatsbosbeheer drie bosstroken in Oosterwold bezocht. Het doel was om te bekijken hoe het gesteld is met de bosstroken, en wat er de komende tijd gewenst is aan beheer. En daarbij uiteraard wat de bijdrage van vrijwilligers kan zijn om dat beheer in samenwerking met SBB uit te voeren.
Ook aanwezig waren Ferry en Gerard van het Houthakkersgilde. Zij beheren nu al bosgebieden van de gemeente en SBB door hout te kappen en weg te halen. Als we de bosstroken meer gevarieerd willen maken dan is selectieve snoei en kap nodig. Bij SBB noemen ze dat een kartelrand maken aan de bosrand. En daar kunnen dan struiken worden geplant die zich in zo'n bosrand thuisvoelen. Met name bloeiers en besdragers zoals Sleedoorn, Lijsterbes, Meidoorn, Krentenboompje, Hazelaar, Vlier, wilde Mispel, Sporkehout, Kardinaalsmuts, Liguster, Wilde Rozen, en wellicht ook Kamperfoelie, en Frambozen. keuze genoeg.
Waar Essen zijn geplant zijn deze in vele gebieden aangetast door essentaksterfte. Dan is het belangrijk om die essen langzaam te vervangen door andere bomen. SBB noemt dat het planten van ondergroei, omdat die bomen in eerste instantie uiteraard lager zijn dan de uitgegroeide Essen. Daarvoor zijn bijvoorbeeld Eiken, Tamme Kastanjes, Boskriek geschikt.
Tijdens de bezichtiging heb ik vooral een foto-verslag gemaakt. Dat is de makkelijkste manier om aandachtspunten te onthouden, zonder met je neus in pen een papier te duiken. Een mooie gelegenheid dus om met foto's deze activiteit toe te lichten.
Het was donderdag prachtig weer, dus we konden al een voorjaarsgevoel opsnuiven. We zijn begonnen aan de Paradijsvogelweg, bij de bosstrook waaraan onze kavel grenst. Daar zijn een aantal Essen ziek, en zijn er door kap in het verleden ook wat open plekken in het bos ontstaan. Daar kan in feite al ondergroei worden geplant zonder te kappen. Hoewel veel liggend hout op de bodem een rommelige indruk wekt, is dat ook een bron voor gevarieerde flora en fauna. We vonden twee vossenholen en ook veren van een parkiet die waarschijnlijk door een Sperwer te grazen is genomen.
Vervolgens zijn we naar de bosstrook aan de Auguste Compteweg (VTN Noord) gegaan en hebben met Jetta die daar gaat wonen de bosstrook bekeken. Die bestaat voor de eerste paar honderd meter uit gezond en prachtig beukebos, dat vooral in de winter met de zon op de stammen een prachtig silhouettenspel speelt.
Achter het beukenbos is een vrij open ruimte met enkele losstaande hoge populieren. Dat zou in de toekomst wel een gebied kunnen zijn waar bijgeplant kan worden.
Tenslotte zijn we naar de Durkheimweg gegaan en hebben we achter Bosveld 1 met Egon, Jos en Jacqueline het bos bekeken. Daar staan ook Essen, die iets gezonder uitzien dan bij de Paradijsvogelweg. Maar er is ook woekerende Bosrank (Clematis) en Reuzenberenklauw te zien. In deze wijk zijn ook voorstellen gedaan voor de aanleg van paden door en langs de bosstrook. Het ligt voor de hand om hier in oveleg met SBB bij het beheer de plannen voor bospaden en ecologisch beheer van de bosrand gezamenlijk te bespreken.
Hoe nu verder? Johan van SBB zal voorstellen doen een plan voor beheer, waarin we de activiteiten voor vrijwilligers kunnen inpassen. Hopelijk lukt het al om dit voorjaar nog een begin te maken. Ferry en Gerard van het Houthakkersgilde hebben er ook zin in en kunnen een flinke groep vrijwilligers mobiliseren.
Bij de drie bezochte bosstroken groeien de wijken, en komen er ook meer omwonenden bij die bij activiteiten als snoeien en planten en onderhoud van wandelpaden kunnen helpen.
Het valt vandaag meteen op, dat het bezoek van de bosstroken enthousiasme opwekt, en mensen bij elkaar brengt. Dat is natuurlijk ook de bedoeling in Oosterwold. Hopelijk kunnen we binnenkort verslag doen van de eerste activiteiten.
Met dank aan Freek en Johan van SBB, Ferry en Gerard van het Houthakkersgilde en Jetta, Egon, Jos en Jacqueline voor hun betrokkenheid.
Bij het ontwerp van de kleine woning hebben we enthousiast gekozen voor een houten beschieting. En even enthousiast hebben we een partij douglashout laten zagen. Dat moest alleen nog geschuurd, in de lijnolie en dan op de wand geschroefd. Daarin hebben we ons wel enigszins verkeken. Wat een klus!
Gelukkig krijgen we ook hulp. Afgelopen week van Mick. Zeer welkom, en ook heel gezellig.
Als alle latten op de wand geschroefd zijn, komt de decoupeerzaag eraan tepas om de contour van het dak te zagen.
Als deze wand klaar is, mag er wel een juichkreet ontsnappen.
Als de volgende dag de steiger kan worden weggehaald kunnen we de gevel zien met een zonnetje erop. De tuin op de voorgrond moet duidelijk nog vorm krijgen. Maar er moet iets aan de fantasie worden overgelaten.
oen begin deze maand de toeloop van mensen die in onze wijk een kavel willen ineens heel groot was, werd ook de behoefte uitgesproken elkaar weer eens te zien. Maar ja, waar doe je dat als je inmiddels met een groep van zo'n 40 mensen bent? Nou dan doe je dat in de ruimte die voor het ontmoeten gemaakt wordt, toch? Je hangt wat vlaggetjes op, zet een pot koffie of drie, zet de waterkoker voor de thee klaar, en vraagt simpelweg aan degenen die komen, de rest aan te vullen. En dat kan je aan initiatiefnemers overlaten! Om drie uur was het dus volle bak, in een zonovergoten tuin(kamer). Het was ons duidelijk gegund!
De tafel rond de koffie en thee vulde zich snel en iedereen bediende zichzelf. Fijn ook dat een aantal mensen ook nog hun eigen stoel meegenomen hadden. Hieronder een sfeerimpressie:
We beginnen met een rondje voorstellen. Iedereen heeft elkaar natuurlijk de hand geschud, maar het is ook handig om te weten waar iedereen "woont". En wat iedereen van plan is. Namen van aannemers en ontwerpers gaan over en weer. Soms kan je je verbazen over iemand die twee weken geleden een plek aanwees: daar wil ik zitten, ineens een ontwerp van een huis en de kavel laat zien. Okee, tempo! Terwijl anderen het heel rustig aan doen. Prima zolang anderen daardoor niet vertragen. En je ziet hele "gewone" huizen, maar ook hele bijzondere huizen. Zo ontworpen dat je nooit meer iets op de trap laat liggen bijvoorbeeld.... (een reden waarom wij juist geen trappen meer hebben) of een woning gecentreerd langs het water.
Iets dat we zelf wel eens vergeten als je met je kop en je lijf midden in de bouw zit, wordt je door buren nog eens uitgelegd: je bent al zoveel verder dan een maand geleden! En dat is natuurlijk ook zo.
We benoemen met elkaar onderwerpen die de komende periode in de vereniging aan de orde moeten komen. En we wisselen de nieuwtjes van de vereniging uit. Welkom aan Marjon als bestuurslid en het feit dat er nu een brandkraan is.....
En verder:
Ach we genieten met elkaar van het mooie weer en van elkaar! 't Wordt wel wat in die wijk van ons. We zijn met elkaar toch allemaal onze droom aan het realiseren. Genieten.
Zo en als iedereen weg is (en Marien een concert zit te geven) schaaf ik nog snel een tafel met smalle houtjes. Gelukkig zijn er nog geen buren die daar last van hebben. Dat apparaat maakt zo'n herrie. Gelukkig heb ik oordoppen. Ze moeten morgen in de olie, want dat lukte niet meer met beperkt bijlichten.
En daarom klink ik nu (van een overgebleven flesje rode wijn van vanmiddag): Proost en tot de volgende keer!
Aan het begin van de dag zag Marien de sondeerwagen die de woning van Jan kwam sonderen. Marien had Jan eerder aan de lijn dan de Sondeermeneer. De tamtam van de buren werkt altijd sneller! ;-)
De foto hierboven kreeg ik halverwege de dag van Marien geappt. "Kunnen jullie ze zien?" Hij twijfelde aan het fototoestel van zijn telefoon. Zou de dril zichtbaar zijn. Zonder reden. Ons eerste orkest dat in de lente gaat kwaken in Oosterwold is onderweg...
En als ik 's avonds thuiskom, kook in zuurkool (lekker in het voorjaar). En we zeggen tegen elkaar: Zullen we buiten eten? Niet omdat het moet, maar omdat het kan....
En dan lekker vanavond nog wat plankjes geschaafd.
En o ja, gisteren stuurden de buren ook een spectaculaire foto:
Net als in elke wijk verspringt het aantal initiatiefnemers steeds. Ook waar ze landen wil nog wel eens wijzigen. Voor nu lijkt er weer even een stabiel punt bereikt. Voor nu betekent dat, dat driekwart van de wijk is ingevuld. Hieronder een overzicht met daarin een geprojecteerde kavelweg. De kavelweg kan waar nog geen kavels staan nog iets anders worden.
Heb je belangstelling om te landen in de wijk de Frederik van Eedenweg dan is dit wellicht het moment om je kavel in te tekenen.
Een stip zetten kan bij de gebiedsregisseur. Informatie over de wijk kun je verkrijgen via de knop contact op deze site of via verenigingfrederikvaneedenweg [AT] gmail.com.
Dank aan Bertel en Jan voor het voorbereiden van de kaart!
Wat was het gisteren geweldig weer! We konden buiten werken zonder jas of trui.
Aannemer Gerard en Jan hebben een belangrijke stap mogelijk gemaakt: de kunststof balken zijn aan de betonnen vloer vastgemaakt, zodat het onderkozijn van de ramen kan worden bevestigd. Omdat onze grote woning schuinstaat, moeten de onderkozijnen ook schuin worden gezet, zodat we rechthoekige ruiten kunnen plaatsen. Dat laatste zal nog wel even duren, maar met deze balken maken we toch een grote stap.
's Middags kwam broer Peter met Christof en Bruno. Irene was ook van het station opgehaald. Kan Irene weer eens met haar twee neven socialiseren. Uiteraard maken we een rondje over de kavel. Op zoek naar de kikkers in de paddenpoel. En de kikkerdril met eigen ogen zien.
Bruno moest een tent uitproberen, voordat hij de volgende dag op vakantie kan. Er is geen betere gelegenheid om je vakantiegevoel te prikkelen dan de tent op te zetten in Oosterwold.
Daarna kunnen we een drankje en een hapje gebruiken zittend voor de kleine woning in het zonnetje.
Vervolgens hebben we voor het eerst met zes personen gegeten in onze kleine woning. Als we de schuifdeur open zetten wordt ik binnen aan tafel bruin. Heerlijk!
Gisteren was een bijzondere dag voor mij. En vandaag gloei ik daar nog een beetje op na.
Langzamerhand hebben we al heel wat werkbezoeken gehad (Marien nog veel meer dan ik). Maar de grondleggers van Oosterwold waren nog niet bij ons langs geweest. En dat is best bijzonder omdat ik met twee van hen in het verleden ook heb gewerkt.
Op bezoek kwamen Jan-Eelco Jansma van de WUR (hoe worden maatschappelijke doelen aan landbouw verbonden), Carolien Schippers (als directeur Ontwikkeling van het Rijksvastgoedbedrijf beslisser over deelname aan Oosterwold) en Adri Duivesteijn (destijds wethouder toen de eerste plannen over een radicaal andere ontwikkeling in Oosterwold zijn gemaakt). De laatste twee ken ik ook uit mijn werk. Natuurlijk komen wethouder Tjeerrd Herrema en Ivonne de Nood als gebiedsregisseur mee "het veld in". Miriam Geurts maakt het gezelschap compleet (dank voor het toesturen van een aantal foto's!).
We beginnen lekker ongeorganiseerd. Iedereen arriveert na elkaar en gaat lekker individuele gesprekken aan. Marien vertelt Adri Duivesteijn over onze huizen en hoe we eerst natuur en daarna "de stenen" bouwen. Hoe wij juist door het creëren van landschap zijn gegrepen. Tijdens het lopen verzamelen we langzamerhand bij de paddenpoel. De kikkerdril drijft vet in het water. Adri vertelt over hoe hij met zijn visie Oosterwold wilde realiseren en daar Carolien Schippers bij het Rijksvastgoedbedrijf niet meteen vanzelfsprekend meekreeg. Waar wij als Oosterwolders pionieren, hebben anderen (waaronder de bezoekers gisteren) vele jaren eerder bedacht dat dat mogelijk moest worden. Voorwaar pioniers.
Ik realiseer me voor mezelf dat ik eigenlijk niet zozeer heb gekozen om te pionieren. Voor ons was de kans om onze droom om een landschap waar mensen, musici, kunstenaars en anderen elkaar kunnen ontmoeten en samen aan de slag kunnen, te realiseren, toch echt de motivatie. En daarvoor was nodig dat iemand bedacht had dat er mensen zijn met dromen, die ze zouden moeten kunnen realiseren. Ik durf inmiddels zelf te zeggen dat wie echt een droom heeft, diegene heel veel kan realiseren. Daar hoef je geen geschoold ontwikkelaar voor te zijn. Je moet er wel de kans voor krijgen. En niet iedereen hoeft het te doen. En dat dit vergt dat een overheid (waar ik zelf ook voor werk) zich voortdurend afvraagt hoe dat mogelijk gemaakt kan worden. Maar ik realiseer mij met name in het verhaal van Adri Duivesteijn dat hij dat een beetje(!) eerder doorhad dan ik. En ook hoe hard hij zich daarvoor heeft gemaakt.
Wat me dan in zijn verhaal raakt, is hoe goed hij snapt en aanvoelt (doorvoelt) dat pionieren (maar ook elk (ver)bouwen van een huis) veel onzekerheid en twijfel met zich meebrengt. Da's geen reden om het niet te doen, maar het is wel voortdurend zoeken van evenwicht tussen verantwoorde keuzes maken en je droom leven. En het is precies dat evenwicht wat mij als "maker" doet dromen en mijn droom doet leven, maar juist ook waar de voortdurende twijfel vandaan komt (of het allemaal wel lukt, of we het kunnen betalen, of het op tijd klaar is, of je ideeën voor een huis wel werken, of je er niet veel te moe van wordt etc.) En het als overheid mogelijk maken van dit soort initiatieven vergt een leren omgaan met initiatieven die precies in die spanning zitten. En mooi dat dit voor hem als wethouder precies de motivatie is geweest om "Oosterwold" mogelijk te maken. En daar heeft hij Carolien Schippers en Jan Eelco Jansma voor nodig gehad. Want dat het rijksvastgoedbedrijf zo anders werkt dan anders (door kaveltje voor kaveltje te leveren) is binnen die organisatie niet eenvoudig bevochten geweest.
Het was mij dan ook een eer om een deel van het realiseren van onze droom (die natuurlijk nog niet af is) gistermiddag aan dit geinteresserde publiek te mogen laten zien. Natuurlijk droeg het zonnetje haar steentje bij.
We hebben aan het eind heel hard tot ziens tegen elkaar gezegd. Tot de volgende keer! Wees wederom welkom.
Vandaag komen de medewerkers van de provincie weer langs, met hun dronefilmpjesmaakapparaat.... De filmbeelden komen later, maar in de middag krijg ik al een paar foto's toegestuurd. En op de dronebeelden nu voor het eerst ook buren in beeld!
Het was een prachtig weekend. Zaterdagavond was er een prachtige roze lucht te bewonderen voor een kwartiertje.
Dochter Irene was meegekomen, en heeft zondag in de zon drie stoelen en haar Ukelile geschilderd.
Ondertussen zijn Marie-José en Marien druk bezig met het verwerken van de latten op de kleine woning. Marie-José schuurt, schaaf en oliet alle latten.
En Marien probeert die op het dak te krijgen. Dat vraagt nog enig beleid, omdat je alleen kunt lopen over het dak zolang je er nog geen latten op geschroefd hebt.
Irene heeft deze foto ingenieus genomen, zodat Marie-José gebogen staat over de Lijnolie, en Marien door het raam op het dak te zien is.
Vandaag heb ik de houten beschieting van het dak van de kleine woning gereed gemaakt. Dat had nogal wat voeten in aarde. Allereerst heeft Marie-José als een bezetene in alle vrije uurtjes hout staan schuren, schaven en oliën. En vervolgens moesten alle latten nog in patroon gelegd worden en vastgeschroefd.
En dat alles op een dak van 35 graden schuin. Gelukkig hadden we bevestigingsbalken gemaakt, waaraan de latten moeten, maar waarop je ook kunt steunen om over het dak te manoeuvreren. Dat gaat dus goed tot de laatste latten. Want dan is er plotseling geen balk meer waarop je je voeten kunt zetten. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om een brede balk eraf te schroeven, zodat ik op die ruimte zo lang mogelijk kan staan. Als laatste dus die brede balk weer terugschroeven, terwijl ik onder het dakraam nog een punt van mijn schoen kan gebruiken voor houvast. Het heeft wel wat weg van het raadsel van de kool en de geit....
Zeker als het zonnetje er strijklicht over drapeert, ziet het er mooi uit. Nu moeten alleen de twee kopse kanten van de woning nog met latten dichtgezet. Maar dan kan ik staan. Geen lamme voetjes meer op de ladder of dakbalken.
Nu de zon in het voorjaar al weer langer schijnt, komt hij ook rond zes uur recht door de glasgevel van de kleine woning. Om het met een spreekwoord te zeggen: waarlijk een doorzonwoning.
Verder een paar vrolijke bloemenplaatjes. Fantastisch, dat planten en struiken die we vorig jaar planten nu weer bloeien.
Van boven naar beneden: Pinksterbloem, Verwilderde Rucola, Paarse Dovenetel, Klein Hoefblad in het zaad, dwerg Narcisjes, Paardebloem, bloeiende Kers, Muurbloem, Sleedoorn, geel-witte Smeerwortel.
We zijn met ons latjesproject weer een stap verder gekomen. Aan de zuidzijde is de gevel nu geheel met douglashout betimmerd. Geheel? Ja dat betekent in dit geval ook over de ramen heen.
Architect Reitsema was met het idee gekomen, om de twee houten blokken geheel gesloten te maken, en de middenzone geheel van glas. Omdat we uiteraard toch uit onze ramen willen kijken, komen er luiken in de noord en zuidzijde. Omdat de latjes precies moeten doorlopen als je de luiken dicht doet, laten we de latten eerst helemaal doorlopen, en zagen we later de luiken eruit.
Dat wordt dus over een paar weken de volgende aflevering uit dit feuilleton.
Met een beetje gepuzzel komen we precies uit met de hoeveelheid hout. Bij de luiken heb ik een aantal latten uit twee delen gemaakt, omdat die later toch worden doorgezaagd.
Het vlak met de zonnepanelen is nu mooi omzoomd door het hout. Het glimt nu nog oranje-geel in de voorjaarszon. Het hout zal wel verkleuren en vergrijzen. Maar dat hoort erbij.
Helaas kan deze blog niet alleen gevuld met vrolijke plaatjes en mooie resultaten. Wij zitten nu al weken te wachten op de uitvoering van de definitieve aansluiting op electra, water en kabel. De firma Baas voert hier de activiteiten voor de aansluitingen uit in opdracht van Liander, Vitens en Reggefiber. Of althans .... uitvoeren? Ze voeren helemaal niet uit.
Vier weken geleden zijn ze komen schouwen. Dat was toen al een week te laat. En dan krijg je een standaard bericht dat ze binnen twee weken aansluiten. Twee weken geleden maar eens bellen. Ik heb immers nog niets gehoord of geen planning doorgekregen. Maar ik krijg geen gehoor. Het hoofdkantoor uit Lelystad staat doorgeschakeld naar Rotterdam. Ik zal binnen twee dagen worden teruggebeld. Niet dus. Maar weer eens bellen. Ja de telefoniste uit Rotterdam heeft ook gehoord dat Lelystad het druk heeft. Ik zal binnen twee dagen teruggebeld worden. Niet dus.
Dan de contactpersoon van Liander maar eens bellen. Die zou een email bericht sturen, want zij dacht ook al dat bellen geen zin had, omdat niemand opneemt. Ik ben benieuwd.
Eind vorige week eindelijk een berichtje over de email: ze zouden in week 14 aansluiten. Dat zou mooi zijn. Weliswaar 4 weken te laat, maar ja. Toch geen datum gehoord. Nog maar weer eens bellen. Kom ik weer uit bij de telefoniste op het kantoor in Rotterdam.
Lelystad zeker??? De telefoniste aan de lijn klinkt zo ongeveer nog wanhopiger dan ikzelf.
Maar er is gewoonweg niemand die de moeite doet om uit te leggen hoe het zit. En ook geen planning waar je van opaan kunt. Niemand belt of mailt terug. SMS gestuurd. Geen reactie. Firma Baas uit Lelystad kan net zo goed opgeheven of dood zijn. Zou de telefoniste de actie in de cartoon hebben uitgevoerd?
Ik begrijp niet dat de firma Liander, Vitens en Reggefiber accepteren dat Baas als uitvoerder zo omgaat met planning en gebrek aan informatie. Is er nu geen uitvoerder denkbaar die zich aan zijn eigen planning houdt, en tenminste communiceert als er iets aan de hand is?
Vanmiddag kwam Johan van Staatsbosbeheer onverwachts langs met zes bossen met plantgoed voor de bosrand. Een aantal weken geleden zijn we met Freek en Johan en een aantal omwonenden van nieuwe Oosterwold wijken op bezoek geweest bij een drietal bosstroken. Toen is besproken dat met name de bosrand bij de Frederik van Eedenweg en bij Tureluur Zuid verrijkt zouden kunnen worde met struiken die passen in de bosrand en voor meer variatie zorgen.
En nu ontvangen we dus bossen met rozen (wilde Hondsroos), Kardinaalsmuts, Meidoorn, Gelderse Roos (Viburnum), Gele Kornoelje.
Ik heb ze snel ingekuild in de hoop compost die ik nog heb liggen.
Fantastisch en leuk uiteraard om hiermee de bosrand te versieren. Omdat het de laatste week zulk mooi weer is, lopen de struiken al flink uit. Daarom is er wel wat haast bij om de struiken te planten.
Daarom ook een oproep: Wie heeft de komende dagen, 's avonds of overdag zin om een handje mee te helpen om het plantgoed langs de bosrand te planten?
Een eerste begin is gemaakt. Ik heb vanavond gewapend met een spade, twee kruiwagens compost en een paar emmers water al vast de eerste 25 struikjes geplant in de bosrand. Bij onze bosrand ligt er nogal wat hakhout in de bosrand. Dat is aan het vergaan en daaronder is prima bosgrond voor de planten. Met een schep compost en scheut water moeten ze wel gaan groeien.
Succes is niet helemaal verzekerd, want ik zag vandaag ook dat twee van mijn Lijsterbessen zijn geschild door de reeën die hier de afgelopen dagen blijkbaar op strooptocht zijn geweest. En zelfs een Robinia met indrukwekkende stekels is aardig geschild. Laten we maar zeggen dat er af en toe wat aan de goden moet worden geofferd.
Als we voldoende planten dan blijft er ook voldoende over wat groeit. Dat is nu ook al te zien in onze tuin, die iedere dag groener wordt.
Het zou leuk zijn om de komende week met een paar mensen de resterende boompjes en struiken te planten. Bij de Frederik van Eedenweg en ook een aantal wellicht bij Tureluur Zuid. Wie O Wie?
Gisteren zijn we begonnen geweest om dakramen te maken in de grote woning. Dat begint met meten en nog eens meten, want de dakramen moeten straks ingepast worden tussen de zonnepanelen, dus als ze verkeerd worden geplaatst passen ze niet. Daarom hebben aannemer Gerard en Jan eerst een mangat gezaagd. Het voelt toch gek als de reciprook zaag zich met oorverdovend lawaai door de gloednieuwe stalen dakplaten zaagt. Als daarna het stuk van de dakplaat met enig geweld naar beneden wordt gedrukt, kijk je in het grijnzende gezicht van Jan. Zo'n klus schept toch ook enige voldoening.
Vandaag beginnen we toch weer met meten, om te zorgen dat de ramen zowel in hoogte als breedte goed terecht komen. Gelukkig kan je op de richels van de dakplaten redelijk houvast vinden, zodat je geen wilde dakhaas hoeft te zijn om op het dak uit de voeten te kunnen.
Vervolgens wordt de raammaat zeer precies uitgezaagd. Aan het einde van de dag zit het raam nog niet vast, maar is ie wel op z'n plek gelegd. Morgen hebben we hopelijk twee ramen om de lucht te bewonderen. Nu zien we nog even twee gaten in het dak.
Hoewel de uitdrukking 'gat in het dak' ongetwijfeld een contaminatie is past het nu wel bij onze situatie.
(mix van 'gat in de lucht springen' 'er geen gat in zien' en 'je kan het dak op', of 'van de daken schreeuwen'........)
Vorig jaar waren we één van de genomineerden voor de Growing Green Cities speld. Daar volgen ook een aantal "ceremoniële" verplichtingen uit. Zo wordt er binnenkort een interview gepubliceerd. En daar horen foto's bij. Jan Dekker maakte de foto's.
En natuurlijk moet de grote bouwer dan ook geportreteerd worden.
In onze vijver drijven dikke plakkaten van groene draadalgen. Dat komt waarschijnlijk doordat er nog te weinig waterplanten in de vijver groeien, en wellicht omdat er nog teveel voedsel in het water zit. Afgelopen week schepte ik wat water uit ons slootje om planten water te geven. Het water rook naar mest. Zou dat via de drainagebuizen wellicht vanuit de landbouwakker in onze sloot terecht komen?
Wat doe je aan zo'n algensoep? Op zich zijn groene algen niet zo erg. Misschien zelfs wel goed omdat ze een groot deel van de zuurstof die ze met fotosynthese aanmaken aan het water afstaan. Maar als het een dikke plakaat wordt dan schermt het het zonlicht af van de andere waterplanten.
Wij hadden deze week al wat alg vanuit de kant weggeschept, maar het meerendeel ligt midden in de vijver. Om het naar de kant te krijgen hebben we een overgebleven pallet aan een touw gebonden, en met z'n tweeën - ieder aan een kant van de vijver, de pallet als een vlot over de vijver getrokken, totdat de soep met dikke rimpels tegen de oever aanligt. Dan kunnen de algen met de hark of cultivator uit het water gevist worden.
Als de algen de volgende dag aan de zon opdrogen, ontstaat een merkwaardige viltachtige substantie. Wellicht kunnen we daar nog eens een creatieve herbestemming aan geven.
Na de ietwat treurig stemmende foto's van afgelopen week van aangevreten bomen door onze niet genode gasten: reeën, hieronder graag een paar mooie voorjaarsplaatjes van planten en bloemen, om te beginnen met de power van de Asperges die nu naar boven komen. Vorig jaar nog zieltogend en sprieterig, nu een stuk zelfverzekerder.
Vervolgens een ontluikende Lindeboom (heel klein nog), Judaspenning, Muurbloem, Sierkwee, ontluikende knoppen van Tamme Kastanje, Notenboom en Douglasspar.
Afgelopen week werden wij verrast door Staatsbosbeheer die ineens bomen en struiken beschikbaar hadden om in de diverse bosranden in Oosterwold te planten. In een eerdere blog hebben we dit al gemeld. Bij een eerdere "inventarisatieronde" was al bedacht waar dit jaar met planten begonnen kon worden.
Ook in de bosrand van Staatsbosbeheer aan de Paradijsvogelweg worden struiken geplant. Als ik op woensdagavond om hulp mail heb ik binnen de kortste keren voor de hele vrijdag hulptroepen. Ik herken het gevoel dat je graag iets wilt doen en eindelijk lekker bezig kunt zijn. De struiken zitten er dan ook snel in en krijgen ook allemaal nog een flinke scheut water. Volgende jaar zal goed te merken zijn hoe de bosrand veranderd. Dat moet ook want in het essenbos heerst essentakziekte. Dit zal leiden tot een ernstige uitdunning van het bos. Het is dan fijn als er al nieuwe ondergroei is.
Eduard en Zilla schrijven op hun projectblog op facebook:
Natuurlijk voorzien wij iedereen (lekker warm) van een natje en een droogje. Dat hoort bij werkdagen.
In het bos ontdekt Sietse een actief spechtennest! Weer een extra buur!
Op tweede Paasdag leveren we bij Egon en Noortje de planten af voor de andere bosstrook die nu ingeplant kan worden. We helpen even met de eerste planten.
Al met al een geslaagd plantweekend. Weer een bijdrage geleverd aan een groener Oosterwold.
Vorige zomer zaten we te filosoferen (gezelig met een wijntje en een kampvuur) met onze buren aan de Paradijsvogelweg. Het zijn de bewoners van het Wetterskip. (het rode houten huis met het schip ervoor). Beiden zijn zeer actief in de imkervereniging Zuid Flevoland.
Trots lieten ze ons bij een eerder bezoek hun bijenvolken zien. Nou willen wij veel zelf doen, maar bijen verzorgen hoort daar niet bij. Wel willen wij graag ruimte bieden aan anderen om dat wel te doen. Wat is er dan mooier dan imker Marije de gelegenheid geven om bij ons haar bijenvolk met Carnica bijen neer te zetten. Zo'n anderhalve week geleden hebben we kennis gemaakt en afgetast hvoe we het met elkaar zouden doen, waar een kast zou kunnen staan en of er nog wel genoeg voedsel zou zijn voor de bijen die de buurvrouw volgend jaar gaat houden. Voor alles was een oplossing. Dus tweede paasdag was de grote dag... het volk zou komen.
Marije heeft 's ochtends het bijenvolk "ingepakt", door het luikje dicht te doen en de kist in een laken te verpakken. We hebben samen afgesproken dat de kist op een pallet op een paar stenen in klaverweide in de boomgaard komt te staan. Water is dan dichtbij genoeg, mensen komen wel in de buurt, maar niet dicht bij de kast en er zijn heel veel bloeiende bomen en planten in de buurt. Rechts zien we het kadootje staan met een grote strik er omheen.
Het is wel bijzonder om zo'n bijenvolk achterin een klein personenautootje aan te zien komen. Hajo en Daphne, onze buren, (Hajo is voorzitter van de imkervereniging) komen langs om te helpen met uitpakken.
We kijken het met elkaar nog een tijdje aan, maar de bijen gedragen zich precies zoals verwacht.
Er staat dus nu een volk op het land. Een volk van imker Marije. En als we elkaar willen bereiken over de bijtjes, appen we elkaar. In de app groep: bijenparadijs!
De afgelopen Paasdagen hebben we doorgebracht al worstelend met slangen. Dat klinkt als een Griekse tragedie, maar het ging om het monteren van 1200 meter vloerverwarmingsslang. Met de aannemer hadden we eerst isolatiefolie en stalen netten gelegd. Daarop kunnen de vloerverwarmingsslangen gemonteerd worden met kleine staaldraadjes. Van de aannemer Gerard had ik een handig apparaatje te leen, waarmee je de ijzerdraadjes om elkaar kan draaien door aan het handvat te trekken. Een soort handboortje, maar dan door te trekken.
We hadden van tevoren wel een tweetal offertes opgevraagd om de vloerverwarming te laten leggen, maar die waren absurd duur. Blijkbaar hebben installateurs het druk genoeg en vragen ze de hoofdprijs voordat ze een opdracht aannemen. Dus hebben we maar zelf verwarmingsbuis besteld.
Voor het woonhuis hebben we zeven groepen van 100 meter buis. Je kunt per groep 100 tot maximaal 120 meter aansluiten. Als je een langer stuk slang neemt, wordt de interne stromingsweerstand te hoog, en wordt de vloer dus niet meer warm. Die 100 meter zit op een rol. De verwarmingsslang is tegenwoordig van een soort plastic dat duurzaam waterdicht is. Die buis is behoorlijk stug, en als het van de rol komt blijft de winding als een reusachtige krul staan. Zo kan die natuurlijk niet op de vloer. We hebben twee manieren uitgeprobeerd om dit op te lossen. Voor de eerste manier was het goed dat we een kavel hebben met een lange oprit. We rollen de rol uit tot ruim vijftig meter. Dan haak ik de buis achter een rijplaat en rol de rol verder uit terwijl ik terugloop naar het huis. Dan ligt er dus een gigantische lus van 50 meter over de oprit, die als het goed is weinig draaiing meer heeft. Dan maak ik de twee uiteinden vast, en maak de beide slangen vast met de binddraadjes, iedere 50 centimeter.
Het beste is om vloerverwarming met dubbele buis als een slakkenhuis te leggen. Dan leg je dus om en om de heengaande en teruggaande buis, zodat er een gelijkmatige temperatuur wordt bereikt. Bovendien hoef je niet zoveel scherpe bochten in de slang te trekken, want dat wil die slang niet, en er zouden zelfs ook knikken in kunnen komen.
Voor een paar kleine ruimtes vond ik deze methode niet handig werken, en heb het anders aangepakt. Daarvoor begin ik bij het begin van de rol, en leg de slang in slakkenhuis, zodanig, dat ik ruimte overhoud voor de retourslang. Het wonder der techniek wil dat op de slang een markering staat voor iedere meter, zodat je weet waar je bent bij het leggen. Als je op deze manier halverwege bent, moet je één lus leggen en de terugweg aanvaarden. Uit onze praktijktest bleek echter, dat als je halverwege keert, dat je toch zo'n vijf meter overhoudt. Dat is toch een beetje magisch, maar onze analyse was dat je op de heenweg toch een halve ronde meer aflegt dan de retourbuis. Oftewel, je neemt iedere keer de binnenbocht van de heenweg, waardoor je minder slang gebruikt bij de terugweg.
Voor de schuur hadden we een grote rol besteld met 500 meter. Om niet duidelijke reden heeft de leverancier een rol met 600 meter afgeleverd. Daarvan hebben we vier groepen van 120 meter slang geknipt. Dat ging voor de eerste delen wel goed. Toen we het laatste stuk wilden scheiden van het restant van ruim honderd meter, bleken de beide stukken ernstig in elkaar gewikkeld te zitten. Zie dan maar eens twee slangen van meer dan honderd meter uit elkaar te krijgen! Het is geweldig dat vriend Ronald dinsdagmiddag komt helpen. Deze mocht het gevecht met de slang dan ook in alle hevigheid meemaken. Maar de aanhouder wint, en zo zijn uiteindelijk alle meters vastgebonden aan de stalen netten.
Daarvoor zijn we maandag wel tot de late uurtjes bezig geweest, zodat we bij lamplicht konden doorknopen. Dinsdagmiddag liggen alle slangen gebonden, en biedt een zonovergoten vloer een wonderlijke aanblik die wel wat doet denken aan een schilderij van Hundertwasser.
Dat was wel drie dagen buffelen, en met een gevoel van opluchting dat we het hebben gehaald. Dat levert ook spierpijn en een licht RSI gevoel van het binden van alle ijzertjes. Morgen moeten de bovennetten geplaatst en donderdag wordt de betonnen vloer gestort, dus net op tijd klaar.
Deze dag begint al vroeg, facebook ik om zeven uur 's ochtends. Piet Harlaar (die bij ons monolytisch afgewerkt beton komt maken) houdt van vroeg opstaan.... En dan staat je erf ineens heel vol. Met betonwagens, betonpomp, en de werkbus van deze en gene.
Best gezellig. Ik vind het zo leuk om naar het storten te kijken dat ik het begin van een vergadering op mijn werk mis..... Jongens (en meisjes), dat was om deze werkzaamheden....
Binnen ziet het er ondertussen gezellig uit met de gordijnen voor alle toekomstige ramen. Jacob bedient het uiteinde van de slang behendig door de balzaal heen. Er staan nog geen binnenmuren, dus iedereen kan overal bij. Alleen in de badkamer moet de vloer natuurlijk wel naar het putje aflopen.... Dus daar doet Piet zijn best voor.
Bewonderd loop ik rond. Piet houdt steeds een stok op het beton en ik denk dat hij op het oog ziet dat het beton overal op de juist hoogte is (voelt) Als de betonwagen even weg is en er niet gepompt wordt, blijkt het minder prosarisch: er zit een piepend lasertje op de stok die maakt dat Piet keurig ziet en hoort of het beton hoog genoeg is.... Fijn zo'n vakman!
Tegen half tien zit het laatste beton er wel in. Dan begint het grote wachten tot het beton hard genoeg is om te bewerken. Daarvoor moet je erop kunnen staan en er met je "wrijf en schuur" machines op aan het werk gaan. Gelukkig is het lekker weer.
Maar er wordt natuurlijk ook gepoetst en geschuurd: en de hoekjes waar het met de hand gaat, moeten op de knietjes geschuurd!
Piet maakt de klus in de middag en avond af. Wij gaan onderwijl naar huis. Piet legt aan het eind van de avond een dekentje op het beton om het beton lekker nat te houden. Het beton mag namelijk niet te hard en te snel drogen. In de avond krijgen wij een appje dat de vloer klaar is en Piet naar huis gaat.
Tot de volgende keer Piet! (hij komt de vloer nog impregneren!)
Vandaag kwam Alex, de lasser om een verbinding aan de westgevel te maken waar straks de ramen boven en het kozijn en de ramen onder kunnen komen. Door die constructie kan het grootste deel van de ramen (behalve de deuren) straks kozijnloos worden geplaatst. Dat lassen is een precisie klusje, maar ook imposant om te zien.
En als je zo stoer werkt, moet je je goed verstoppen in een machtig mooi masker, dat door het vuur wordt bijgelicht:
Afgelopen week hebben we een paar koude nachten gehad. Nadat het in maart zo warm is geweest, zijn veel planten, struiken en bomen voortvarend uitgelopen, ook diegene waarvan de bladeren of takken niet tegen koude kunnen.
Als ik een rondje over de kavel loop, doet het toch wel een beetje pijn om kromgebogen en verslakte Asperge te vinden,
verschrompelde druivenbladen
en frambozen,
kleine tamme kastanjes waarvan de knoppen bruin verdorren.
En de Kiwibes scoort ook geen florisante aanblik.
Aan de vruchtbeginselen van de Perzik is niet veel te zien. Maar te hopen dat we de vruchten ervan kunnen plukken.
Om het met een lied uit Schaap met de Vijf Poten te zeggen: "weet je wat ik niet zou willen missen: vissen!"
We willen graag vissen in onze grote vijver. Daarmee hebben we het eerste jaar gewacht om waterplanten de gelegenheid te geven te groeien en een stabiele waterkwaliteit te laten ontstaan.
Nu het voorjaar aanbreekt willen we het gaan proberen met vis. Maar het valt niet mee om andere vissen dan de standaard goudvis te vinden. Maar die zijn direct voer voor de reiger. Of van die Koikarpers voor de kapitaalkrachtigen.
Uiteindelijk met wat zoeken op internet terecht gekomen bij Alméér Plant. Daar kon ik zowel Blauwe Winde krijgen, Elrits en zelfs Zoetwatermosselen.
Marien kan net zijn vangst ophalen voordat bezoek langskomt. Boris, collega van Marie-José komt langs met zijn zus, zwager en moeder. Zus en zwager zijn stedenbouwkundige en landschapsarchitect in Duitsland, dus alles wordt gründlich geïnspecteerd. Zo experimenteel wordt in Duitsland niet gebouwd. Wij nemen dit als een compliment.
Ook de broer van Marie-José, Mark komt langs met twee van zijn dochters: Marieke en Eva-Lotta. Die mogen de vis loslaten in de vijver nadat ze een tijdje hebben gedobberd om aan de temperatuur van het water te wennen.
Tijdens de rondwandeling wisselen zon en wolken elkaar af, en is ondanks de frisse temperatuur goed te zien dat het voorjaar de kavel groen kleurt.
Mark benut zijn bezoek om de stenen rond het kruidenwiel in ere te herstellen. Want een goed half jaar geleden had hij de stenen al mooi in patroon gelegd. Maar in de tussentijd hebben een paar hijskranen daar hun stempels ingezet. Een mooie gelegenheid dus om het kruidenwiel te herstellen en met verse compost te voorzien. Marieke en Eva-Lotta zaaien de veldjes in. Fantastisch!
Dan is er nog tijd om de aardwal te beklimmen, en bij uitzondering het uitzicht vanaf het dak te verkennen. Het kruidenwiel is zo ook mooi te zien.
Vanmiddag was er weer een burenborrel op de Frederik van Eedenweg. Gelukkig werkte het weer mee zodat we buiten konden bijpraten met een kopje koffie, thee, koek, worstje, olijf, kaasblokje en wat de buren nog meer hadden meegebracht.
Leuk dat er ook veel kinderen meewaren. Die vinden meteen hun weg over de wandelpaden naar het bruggetje en naar de bosrand.
Er zijn dit keer geen onderwerpen plenair ter sprake gekomen. Dat doen we de volgende keer wel, als we hopelijk verhuisd zijn. De meesten kennen elkaar en dan komt er vanzelf uitwisseling van ideeën tot stand.
Zo'n twee weken geleden plaatste imker Marije haar volk met bijen in onze boomgaard. In deze blog deden we daarvan verslag. Het gaat goed met het volk. Ze zwermen lekker in en uit en lijken zich (zeg ik met lekenogen) thuis te voelen. Wij vinden het gezellig. Vandaag komt Marije om de kast uit te bouwen, zodat het volk meer ruimte krijgt, en hopelijk dan ook meer gaat groeien. Als het volk groot genoeg is, kan de kast later gesplitst worden, door een nieuwe koningin met de helft van het volk in een andere kist te verhuizen.
Mag dat eigenlijk wel? Een BijGebouw uitbreiden in Oosterwold? Ja, want er zit geen vloer in. Het huis is gewoon drie keer zo hoog gemaakt. En dan komen er dus niet meer BVO's. Bijen hebben ook geen trap nodig.... dus geen extra BVO's! Hmm, onbruikbare tip natuurlijk, maar ja, dat krijg je met al die lange procedures...
Daphne demonstreert ons hoe de extra kast eruit ziet en laat de honingraten zien die van tevoren geprepareerd zijn met echte bijenwas.
Eerst trekken Imker Marije en Supervisor Hajo het gloednieuwe imkerpak aan. Het heeft wel wat weg van maanmannetjes zo. Vervolgens maakt Marije in een ingenieus blaasbalgapparaatje rook, waarmee ze de bijen kan versuffen.
Dan gaat de kast open, en kunnen we een blik werpen op de activiteiten van de bijen. Met wat rook erbij hebben Marije en Hajo tijd genoeg om de kast te verhogen en het deksel erop te doen. Dan zit een groot deel van het bijenvolk buiten op de kast. (Zou ik ook doen met al die rook). Marie-José en Daphne (en ik ook achter de camera) kijken dus op gepaste afstand toe. Je weet maar nooit.
Als alles dicht is, gaan de bijen voor de opening een specifiek bijendansje doen om aan andere bijen uit te leggen dat het toch nog steeds hun oude vertrouwde huisje is.
Vandaag prutsen we een beetje met nuttige en semi-nuttige klusjes. Zo slopen we een houten rekwerk waar ramen op gekomen zijn uit elkaar. Het hout is mooi en zo besluiten we er een bankje in de boomgaard van te maken. Simpel op twee stapels stenen met daarop twee netjes afgewerkte planken aan elkaar gemaakt. Om het af te maken olie ik ook de kabelrol die al een paar maanden op z'n kant staat. Op steentjes gezet, zodat ie niet wegrot is het een tafel voor de koffiekopjes. We kunnen in de boomgaard zitten om naar de bijtjes te kijken. Zo kunnen we hergebruik maken van wat is overgeschoten in de bouw en eigenlijk afval was. (Of de kachel in zou gaan.) Als je op het dak staat kan je een mooie overzichtsfoto maken van de Westelijke Boomgaard maken met bankje, tafeltje en BijGebouw.
Marien heeft voor zichzelf ook een aanmodderklus bedacht. Eerst het dak schoonspuiten. Dan loopt het water via de profielen naar de lage kant. Daar kan alles schoon en droog worden gemaakt. Daarna wordt de aansluiting van de dakplaten en de dakramen rondom in de rubbercoating gezet om deze waterdicht te maken. Daarvoor hebben we 10 liter vloeibare rubber gekocht. Dat ziet eruit als modder. Letterlijk aanmodderen dus. De meest kritische aansluiting is tussen de dakplaten en de boeidelen aan de lage Oostzijde. Daar blijft uit zichzelf altijd water staan in de profielen. Dat moet dus echt waterdicht zijn. Lekker dik smeren dus, zodat de lage kanten met een dikke laag smurrie (rubber) zijn afgedekt.
Succes heeft vele vaders en moeders als het eenmaal begint te lopen!
Eén van de partijen die net als veel initiatiefnemers vanaf het begin zijn nek heeft uitgestoken in Oosterwold, is de Rabobank. Als Monique ons belt voor een interview voor het Rabobank magazine zeggen we eigenlijk direct ja.
Dat je dan toch zo'n twee uur kwijt bent aan het vertellen van je verhaal en het maken van foto's kwam eigenlijk achteraf niet zo heel handig uit....
Maar we zijn er wel van overtuigd dat Mona Alikhan hele mooie foto's heeft gemaakt. Met zonder jas natuurlijk want de foto's zijn voor het zomernummer.
Ook wij horen nieuwtjes die we nog niet wisten. De rabobank heeft ook financiering die onderzoeken en kosten in de anterieure fase mogelijk maken, middels een persoonlijke lening, die na afloop overgaat in de hypotheek. Toen wij een tijd terug bezig waren, was dat bij verschillende financiers best lastig om te organiseren. Zo konden alleen initiatiefnemers met een saldo op de bank instappen. Leuk dat dat nu goed georganiseerd is.
Uiteindelijk was het adagium van de Rabo: als wij niet instappen wie dan wel. Laten we het mogelijk maken. En dat is het begin van ieder succes: een aantal partijen die zeggen laten we het gewoon gaan doen.
Natuurlijk kijken we ook buiten rond. Marien laat Monique van Oijen de kikkervisjes in de paddenpoel zien. En ook het amfitheater (al maanden in aanbouw) wordt door dochterlief bezocht. Ze laat zich uitnodigen er te dansen. Leuk toch?
Publicatie laat nog even op zich wachten. Maar hier vast onze foto's:
We kijken natuurlijk ook nog even in het grote huis.
Toen de glazen puien werden geleverd voor de kleine woning, stond het glas op een houten bok. Deze bleef achter. Blijkbaar is dat goedkoper dan dat de transporteur of leverancier hem weer komt ophalen. Toen het glas er eenmaal afwas leek het ons wel wat op een pergola of een bankje. Maar dat vroeg nog wel wat ombouwen. Dit weekend hebben we eerst het breekijzer gehanteerd, en de zaag, om vervolgens een rugleuning te monteren.
Marie-José heeft de planken geschuurd en in de lijnolie gezet. Nu op een paar stapeltjes stenen, en voorwaar hebben we een bank van zo'n drie meter op het erf van de grote woning staan. Kunnen we bij de volgende BuurtBabbel met de wijkbewoners verder inwijden.
Gisteren zijn we in Hoofddorp begonnen met inpakken. Eerder hebben we weliswaar een hele vracht naar onze ouders in de Achterhoek gebracht, maar dat voelde nog niet als verhuizen. Nu wel. We hopen drie of vier ritten met een (over)volle aanhangwagen en auto te rijden. Dan kunnen we tenslotte op 29 mei met een verhuiswagen in één keer alles te verhuizen.
Dat brengt je soms wel tot een verzuichting: Wat heb ik toch een hoop troep! Boeken zeulen, CD's, bloempotjes, gereedschap. En voor je het weet raak je verzeilt in een nostalgisch terugkijken: och weet je nog (oudje).
Maar het is begonnen. Een stapel dozen is tijdelijk in ons tuinschuurtje opgeslagen. Dat kan blijven staan totdat de grote woning voldoende gereed is.
In een eerder blog hadden we al gemeld dat studenten van de Aeres hogeschool bij ons planten en dieren komen determineren. Afgelopen week zijn de plantenstudenten weer langs geweest.
Grappig om te merken dat bij het determineren toch nog altijd de determineerboekjes erbij worden gehaald. Ditmaal is de raadselachtige plant een plant met gele bloemetjes. Maar welke?
Na enig zoeken ontstaat toch overeenstemming het is waarschijnlijk Barbarakruid. Toch handig om twee Flora's te vergelijken. De blaadjes zien er in de Heimansflora toch anders uit dan in de Heukels. Een beetje voer voor hobbyisten en haarklovers, maar toch.
Cynthia, Damian, Lotte, dank en tot een volgende keer.
En de insektenjagers komen alleen met mooi weer, als de insekten uit hun schulplaatsen komen.
Zoals ook incidentele lezers zullen weten, zitten we al maandenlang op de aansluiting van stroom, water en kabel te wachten.
Sinds de uitvoerder, firma Baas, een week te laat, namelijk op 21 februari was wezen schouwen, ligt alles bij ons klaar om onze definitieve aansluiting te krijgen. Maar sindsdien is het erg stil geworden. Zo stil, dat de Firma Baas onbereikbaar is. Gebeld en gebeld. Je wordt nooit terug gebeld. Firma Liander gebeld, daarmee hebben we immers een contract en ook vet betaald voor onze aansluiting: Tsja, wij kunnen niet veel meer.
Ook de gebiedsregisseur Ivonne de Nood op de hoogte gesteld en coördinator Oosterwold: Co van Paassen: Ja, er zou een verbeterprogramma zijn. En ja Firma Baas heeft een achterstand van vijf weken.
VIJF WEKEN????? Ze zouden twee weken na het schouwen aansluiten. Dat is week 10. Nu leven we in week 19! Dat is al NEGEN weken. Krijgen wij in Oosterwold soms een bijzondere behandeling?
Maar het lijkt ook wel alsof het niemand iets kan schelen. Het lijkt toch dat geen van de betrokken partijen ervaart of dat wij dit als een vernedering en machtsmisbruik ervaren.
De coördinator Oosterwold kan niets voor ons doen, omdat het een huisaansluiting is. Firma Baas reageert helemaal niet. Van Firma Liander krijgen we na een vriendelijk en meelevend telefoongesprek ook niets te horen. Van de uitvoerder van Reggefiber krijgen we wel een attent telefoontje, maar daarna ook geen reactie.
Afgelopen dinsdag werd ik plotseling gebeld door Baas. "Ja ik zal worden aangesloten, maar we weten nog niet wanneer. Daarover bel ik u donderdag of vrijdag terug". Er moet nog materiaal besteld worden. Ik nog protesteren: "Mevrouw, de kabel van Reggefiber ligt al langs de weg ingegraven." Heeft natuurlijk geen zin. Het is toch een smoes. Natuurlijk moet er niets besteld worden. Firma Baas doet niets anders dan water, electra en kabel. Zouden ze voor deze dertig meter plotseling materiaal moeten bestellen. Nee, dat heeft iedere medewerker in zijn auto liggen!
En natuurlijk werd ik niet terug gebeld. Tegen mijn buren werd gezegd, dat ik maandag een planning te horen zou krijgen. Natuurlijk heb ik niets te horen gekregen.
Vanmiddag moest ik met het toppunt van vernedering meemaken. Ik weer bellen met Baas. Het telefoonnummer in Lelystad neemt niet op. Dan maar het landelijke 088 nummer. Een antwoordbandje: Er zijn twee wachtenden voor u. Dan maar wachten. Irritant muziekje. Dan na twee minuten een ander bandje: "De gemiddelde wachttijd bedraagt: twee minuten". "U bent de tweede wachtende". Dan weer vijf minuten later: "U bent de tweede wachtende". Shit moet ik weer hebben. Dan weer vijf minuten verder: "U bent de laatste wachtende". Nou, het duurt lang, maar ik ben de volgende, dus nog maar wachten.
Dan vijf minuten later: "Het is momenteel erg druk. Wij adviseren u om op een ander tijdstip terug te bellen. De verbinding wordt nu verbroken". Klik
Sic! Hadden ze dat niet een kwartier eerder kunnen melden!?
Tenslotte nog een kleine cynische noot. Op het internet vond ik een presentatie van Liander, met de spreekwoordelijke titel: "geen stroom, wel spanning".
Als iemand weet hoe het verder moet, mag die het zeggen. Zucht. Ik ga maar weer even therapeutisch distels trekken....
Vanmiddag kwam Imker Marije haar volk inspecteren. De vorige keer was de bijenkast uitgebreid met twee kasten, dus het was spannend of de bijen zich de nieuwe ruimte al hadden eigen gemaakt. Dochter Adelinde was meegekomen en ze had schoolvriend Bram meegenomen. Een mooi stel als ze samen boterbloemen plukken. Ze hebben ruimte genoeg om zich op de kavel te vermaken. Imker Marije opent de kast met een speciaal gereedschap. Bijen maken de kast vaak hermetisch dicht. In de bovenste kast zijn wel wat bijen te vinden maar ze hebben nog geen cellen opgebouwd op de raten. In de volgende laag is al veel meer activiteit. Er is broed te zien, en een aantal raten zijn duidelijk zwaar van de honing. Maar het wordt pas druk in de onderste kast. Je kunt de raat haast niet zien omdat er zo'n dikke krioelende laag bijen op zit. Imker Marije versuft de bijen een beetje met rook, maar eigenlijk is het niet eens nodig. Met het prachtige zwoele weer voelen ze zich blijkbaar goed op hun gemak. Maar er is wel iets wat Imker Marije zorgen baart. Grote bolletjes, die zij zwermcellen of moerdop noemt. Daarin worden waarschijnlijk nieuwe koninginnen grootgebracht. Als die uitkomen, gaat die eropuit en neemt die een deel van het volk mee. Dat wordt dan een zwerm bijen. Vandaar zwermcel. Zeker omdat de kast net is uitgebreid is het niet de bedoeling dat ze nu al gaan zwerven. Dus wordt er consult gehaald bij ervaren imkers Daphne en Hajo. Voorzichtig worden de zwerfcellen uit de raat gehaald.
Ondertussen leren we veel: we zien broed: jonge larven, aangewezen met het haakvormige gereedschap. En aan het einde kijken we een bijenlarve recht in de ogen. Het is voor ons als leek vooral onvoorstelbaar hoeveel bijen in zo'n kast samenwerken. Er zijn in ieder geval bloeiende bloemen genoeg. Hopelijk blijven ze nog lang in deze bijenkast.
Vandaag kwam Piet Harlaar om de betonnen vloer te polijsten en te impregneren. Eerder heeft hij het beton gestort en gevlinderd om een supergladde betonlaag te krijgen: http://www.paradijsvogelbosje.nl/blog/403-een-vloer-in-het-grote-huis. Die betonlaag is afgedekt met vilt dekens en nat gespoten om het beton langzaam te laten uitharden. Ook hebben we rondom zeilen opgehangen om het uitdrogen door de wind te voorkomen.
Nu is het droog genoeg om te polijsten en te impregneren. Alhoewel? Droog? Vanochtend regende het rond een uur of zeven. En dan blijkt dat de dakramen nog steeds niet helemaal waterdicht zijn. Dus snel dweilen. Gelukkig is de toplaag van het beton zo dicht, dat het water niet diep doordringt, en na een uurtje oogt de vloer weer droog.
Piet gebruikt een slijpmachine met een diamantschijf om kleine oneffenheden langs de randen glad te polijsten. Omdat het zo'n grote oppervlakte is, vallen die randen wel mee. Alleen bij de badkamer, precies bij de afvoer zit een scheurtje. Dat moet later worden opgevuld met epoxy-hars. Als Piet de vloer schuurt met fijn schuurpapier kan ik met de polijstmachine de muren nog afwerken.
Daarna kan Piet de vloer impregneren met een vloeibaar goedje dat Artcrete AF50 heet. Het maakt de vloer in ieder geval goed waterafstotend, want als je na het impregneren wat water laat vallen, blijft het er als ronde drupjes op liggen.
Nu kunnen ook de zeilen weer weghalen. Immers, maandag komt de glaszetter. Dus kunnen we nu sinds weken weer eens van het uitzicht vanuit het grote huis genieten.
Maandag 29 mei was het dan zover! Eindelijk gingen we verhuizen! Helaas zit het glas nog niet in de grote woning, waarmee we een risico nemen. Daarom ook deze verlate blog (het glas zit er nu wel in!)
We hebben grote hulp van dochter Irene die helpt met het inpakken van de keuken (nadat we haar donderdag zelf naar Leiden hebben verhuisd). En met het schoonmaken van het huis in de middag als we al naar Oosterwold zijn vertrokken.
De mannen van Banis sjouwen stevig door en om half twee rijden zij in Oosterwold het terrein af...
En hiernaast is het huis te zien. De berging is klaar. Helaas nog geen glas.... Maar alles krijgt een plekje. En wij zijn thuis in Oosterwold!
Nadat wij maandag verhuisd zijn, komen 's avonds de vogelaars van de Aeres hogeschool hun veldwerk doen. Ze moeten aan de bosrand in de avondschemering kijken naar de vogels in de bosrand. Maar ja, we wonen in een agrarisch gebied ... en er rijdt de hele avond een trekker over het boerenland. Dat maakt tamelijk veel herrie. Niet irritant, maar wel als je vogels wilt observeren...
Als we 's avonds gaan zitten, zwemt ineens de moedereend met 8 jonge eendjes door de vijver! Zo leuk!
En als wij dan verhuisd zijn, vallen we moe maar voldaan op de stoelen in het atelier van onze grote woning neer.... We hebben afgesproken vanavond nog kranen uit te gaan zoeken.. Nog effe door. Dan roept Marien mij omdat ie een enorme herrie hoort, alsof er een helicopter is langskomt. Hij rent binnen op zoek naar zijn telefoon en probeert de imker te bellen. "Ik denk dat de bijen zwermen" Een enorme wolk van bijtjes boven het margrietenveld bij de boomgaard. 100.000 zijn het er wel, zal Daphne later zeggen. Onze imker kan zich niet vrijmaken, dan zouden patienten niet geholpen worden.
Ondertussen loop ik naar buiten. Ik loop via de Singel. Op gepaste afstand kijk ik. En zie hoe de zwerm voorzichtig uit de lucht op een klein perenboompje neerstrijkt. de perenboom heeft een stam van zo'n 3 cm dik. Als de bijen erop zitten is het al gauw meer dan tien centimeter.
De mentor van de imker Daphne komt met man Hajo. Ze wonen iets verderop en zijn er dus zo. Toch een beetje opgewonden. Ze weten wat ze doen, maar zwermen is toch bijzonder.
De bijen worden eerst nat gespoten om wegvliegen moeilijker te maken. Daaraan worden ze met een borstel in een bak/mand geveegd en in een bijenkast geduwd. Steeds na een paar "ladingen" wordt gekeken of de andere bijen naar de kast vliegen. Doen ze dat, dan heb je de koningin te pakken en een nieuw volk. Als het volk grotendeels binnen is wordt het op zijn plek gezet en vinden de andere bijen de kast op basis van de feromonen van de koningin en het stetsel gedrag van de andere bijen. (dan gaan ze met hun kontje omhoog op de plank van de kast zitten om anderen te seinen: hier moet je zijn...)
In de oude kast is nu geen koningin meer. Daar wordt een eitje omgebouwd tot koninginnecel. Deze larf krijgt alleen koninginnegelei en moet uitgroeien tot een koningin. Wordt vervolgd.
We hebben er lang op gewacht, maar eindelijk is het glas in de grote woning gezet.
Dat ging niet zonder slag of stoot. In eerste instantie hebben we al lang gezocht naar een glaszetter die met ons een goede manier kon bedenken om het glas erin te zetten. Die hebben we uiteindelijk gevonden met de glaszetter Dick Renes. Die heeft alle ramen ingemeten. Maar toen het glas zou komen, kregen we te horen dat het glas voor de onderruiten twee weken vertraagd geleverd zou worden. Dat was balen, vooral omdat we in de tussentijd moeten verhuizen. Maar nu wordt het wel gebracht. Althans, het zou 's ochtends om zeven uur gebracht worden, en de glaszetter was er om half acht. Maar het glas kwam om half vier, dus de glaszetter had alsnog een extra dag moeten wachten. Toen het glas aankwam moesten we hemel en aarde bewegen om de chauffeur te overtuigen dat hij heus de bocht kon nemen om zijn wagen achteruit de oprit op te sturen tot aan de woning.
Daarna konden de glasbokken worden afgeladen. Helaas blijkt al direct dat een grote ruit kapot op de bok staat. Die zal vervangen moeten worden. Maar we laten het glas er toch inzetten, anders zitten we nog twee of drie weken met een open gevel.
Dick Renes heeft een kleine rupskraan met een zuignap die de ruiten kan tillen. Dat is geen overbodige luxe, want de grote ruiten zijn tot meer dan 300 kilo per stuk. Daar valt weinig aan te tillen.
Zo'n rupskraan met steunpoten (spin) wordt bediend met een afstandsbediening, die Dick als een kastje op zijn buik draagt. Zeer geconcentreerd manoeuvreert hij de arm van de kraan met het glas totdat het glas helemaal op z'n plaats zit. Eerst de onderkant in het Aluminium U-profiel. Daarna het glas langzaam rechtop duwen, en met een glaslat aan de bovenzijde vastzetten.
Omdat onze woning een scheef ontwerp heeft, worden alle ruiten in de zuid-gevel scheef in de gevel gezet. Een voordeel is dat de ruiten wel rechthoekig zijn. Dat is veel goedkoper en gemakkelijker te maken. En aan de westzijde staat het glas zelf onder vier graden schuin.
Omdat het glas zo laat kwam, moest de glaszetter op zaterdagochtend terugkomen. Gelukkig kon buurman Henk met zijn grote kraan helpen om de glasbokken aan de westzijde van de woning te tillen. Dat gaat een stuk beter dan die kleine kraan, omdat de bokken te zwaar zijn.
We hebben al eerder draadalg uit de vijver gevist, maar met het warme weer werd het weer hoogtijd. zie de eerdere blog. Draadalgen wijzen erop dat er iets van overtollig voedsel in het water zit, waarvan de draadalgen als een van de eersten profiteren. Dat zie je met name als de natuurlijke plantengroei nog tekort schiet om te groeien.
De draadalg in onze vijver is groen en niet schadelijk, omdat ze met zonlicht zuurstof produceren, en daarmee dit zuurstof ook in het water brengen.
Maar een overtollige algengroei belemmert het zonlicht voor de planten die daaronder groeien. Dus met het mooie weer van afgelopen weekend hebben we onze opblaasboot in stelling gebracht, en wilden onze buurjongen en meisje Thomas en Vera zich wel opofferen om dit klusje aan te pakken.
Marie-José was toen ook zo dapper om een badpak aan te trekken en zwemmend de algen weg te vangen met een hark.
Zo eindigen we met een forse berg algen op de kant, en een redelijk open zicht op het water. Nu maar te hopen dat de andere waterplanten zoals waterpest en fonteinkruid hun kans grijpen.
We hebben onze hypotheek geregeld bij de Rabobank. Daar zijn we blij mee. De Rabobank is daar ook best een beetje trots op, zeker nu de eerste initiatieven met een Rabobank hypotheek succesvol worden uitgerold. Dus werden we benaderd of we niet wilden meewerken met een artikel in het Rabo nieuwsblad.
Klein paradijs in de polder. Zo voelen we dat wel.
Dan begint de intro met "Op een kale akker..." Wel, zo kaal is ie niet meer.
En het artikel begint met : Zelfbouwvakker. Ja dat is weer herkenbaar.
Daarvoor kwam onze contactpersoon Marlies van Ooijen eerder met een fotograaf en interviewer naar het Paradijsvogelbosje.
Nu hoorden we voor ons onverwachts van collega's dat we in het blaadje te zien waren. Dus ik ben maar even langs de Rabobank gefietst om een exemplaar op te halen.
Maandag zouden we na meer van veertien weken wachten eindelijk onze definitieve stroom en wateraansluiting krijgen. Maar er kwam niemand. Wij bellen naar de contactpersoon voor Oosterwold escalaties Tracy. Tsja, er staat nu in het systeem dat wij woensdag staan ingepland, maar dat was binnen de Baas-organisatie niet gecommuniceerd. Dan maar hopen dat ze woensdag komen.... Groot was dan ook onze verbazing toen vanochtend, dinsdag dus, een keet van Baas en een graafmachine kwamen aanrijden. Ja, er was wat uitgevallen. Dan moet ik mijn dagplanning omgooien, en op stel en sprong de buurvrouw bellen, want die moet ook aangesloten worden. Tot zover verliep de dag onverwacht voorspoedig. Maar dan stapelen de onduidelijkheden en verwarringen zich op. Kabel aansluiten? Daarvoor hebben we geen opdracht. Oude aansluiting loskoppelen? Daarvoor hebben we geen opdracht, moet Vitens en Liander zelf doen... Bouwaansluiting voor de buren? Daar hebben we geen opdracht voor. Dus beginnen de werknemers van Baas eerst maar te bellen en naar kantoor te gaan. Dat levert niets op. Dan gaan buurvrouw Marjon en ik maar weer bellen, met Vitens, Liander, de uitvoer-coördinator. En halverwege de dag zijn de opdrachten zo aangepast dat Baas alles mag aansluiten en de oude aansluiting mag loskoppelen. Dat kost niet alleen veel adrenaline, halve paniek en boosheid, maar ook veel tijd, want er worden al met al uren gewacht en gebeld. En dat lijkt mij niet zo handig als de nutsen met elkaar al zo'n onvoorstelbare werkachterstand hebben opgelopen. En iedereen is zeer behulpzaam. En iedereen doet z'n best om de problemen op te lossen.
Maar ik hoop dat er bij Baas, Vitens, Liander en Reggefiber een paar mensen zijn die er gezamenlijk naar willen kijken wat er nu aan problemen ontstaan in het werk, en hoe dat beter kan. Het lijkt net alsof ze aan zo'n evaluatie niet toekomen, en alleen nog maar brandjes lopen te blussen. Maar goed: Halverwege de middag heb ik een werkende stroomaansluiting!
En dan kan ik nog snel naar de bouwmarkt om aansluitmateriaal te halen voor het water, want Baas legt alleen de watermeter aan. Dat begrijp ik ook wel, want de aansluiting op de waterleidingen is in ieder huis weer anders. En dan kost het mij altijd weer een uur om voor zo'n winkelschap de juiste verbindingsstukken bij elkaar te zoeken. Dat krijg je als je als zelfbouwvakker alles maar een een paar keer in je leven doet. Maar dan heb je wel voldoening als aan het einde van de middag de wateraansluiting werkt. Zelfs met een doorkoppeling naar een aansluiting in de grote woning met een lange tyleenbuis.
Vanavond de planten en struiken weer terugplanten, zo goed als het gaat. En morgen moeten we nog de oude stroomkast en watermeterkast omzetten naar de buren. Laten we dit hoofdstuk afsluiten. We willen door met opbouwende zaken.
Dacht ik afgelopen woensdag dat ik met definitieve stroom en water en afkoppelen van de tijdelijke stroom, een hoofdstuk zou kunnen afsluiten, nee, de soap over nutsen wordt nog steeds vervolgd. Ik belde woensdag Volker Wessels, opdat die met een kastje aan de glasvezelkabel onze installatie zou kunnen afmaken. Ik had immers in februari al met ze gesproken en begrepen, dat met een huisaansluiting alles gereed zou zijn, omdat het electriciteitshuisje al signaal zou hebben. Nu werd ik vanochtend teruggebeld, en werd mij ijskoud verteld, dat ze mij niet konden aansluiten, omdat er nog anderhalve kilometer kabel ontbreekt. Denk je alles geregeld te hebben, via de coördinator van de Nutsen, met de formele aanvraag via MijnAansluitingen.nl en met de bevestiging van Reggefiber. Zo wordt mij verteld, dat Staatsbosbeheer nog dwarsligt. Staatsbosbeheer? Wat heb ik nu met Staatsbosbeheer te maken als het gaat om mijn internet aansluiting, telefoon en TV? Samen met SBB boompjes planten dat vind ik leuk, maar ik ben toch helemaal geen partij in dit partijtje touwtrekken. En het is vooral te bizar voor woorden, dat geen enkele partij de moeite neemt om ons te berichten, dat levering vertraagd is, en dat er complicaties zijn. Het begint steeds meer op een piepshow te lijken: Als je niet piept of moord en brand schreeuwt, doet niemand iets. Ik kan even geen NUTSEN meer zien of horen. Of om met Jacques Brel te spreken voel ik mij "De nutsenlozen van de nacht"
We hebben al enige tijd twee groepjes studenten van de Aeres hogeschool rondlopen op het Paradijsvogelbosje om vogels, insekten en planten te inventariseren. Nu kwam een van hen, Dennis, met het voorstel om een groep van tien 1e jaars MBO studenten te leren insekten te zoeken en determineren. Dat is voor hem ook een opdracht om te leren studenten te begeleiden. Een docent komt ook mee op deze excursie. Na een introductie door Dennis heb ik de groep rondgeleid over de kavel om een beeld te krijgen van de verschillende biotopen: vijver, moeras, oever, aardwal, bosrand, paddenpoel.
Daarna lichtte Dennis de paraplu-methode toe: Je houdt een paraplu op z'n kop onder planten, en dan schud je flink aan de plant zodat allerlei kruipende en klimmende beestjes uit de plant in de paraplu vallen.
Die kan je dan onderzoeken met boekjes, als ze niet wegvliegen of springen zoals lieveheersbeestjes en sprinkhanen plegen te doen. Zo zie ik allemaal groepjes studenten met paraplu over de kavel lopen, en dan terug naar de tafel om de oogst te bestuderen. Als het flink gaat waaien wordt de opdracht afgerond; Dennis laat de foto's toesturen zodat hij thuis het determineren nog kan voortzetten.
Ik vind het erg leuk dat de studenten zo enthousiast zijn dat ze zelf met nieuwe ideeën over opdrachten bij ons aankomen. Er is zeker voldoende te beleven hier. En ondertussen worden wij ook nog wat wijzer van de uitkomsten van de inventarisatie.
Begin juni heeft de Oosterwoldorganisatie op haar youtube kanaal het voorjaarsfilmpje over Oosterwold geplaatst. We zijn uitgebreid in beeld! Heel grappig om buurvrouw Marjon op de fiets aan te zien komen en bij hun vijver te zien kijken.
Maar wat is er al immens veel veranderd sinds begin mei....
We proberen eens per maand een bijeenkomst voor de wijk de organiseren, die in de volksmond al buurtbabbel is gaan heten.
Vandaag was het weer zover, en het weer werkte zeer goed mee. Er moest zelfs een parasol aan te pas komen.
Iedereen heeft wat te eten en drinken meegenomen, en zo kunnen we rondom een volle tafel met elkaar van gedachten wisselen. De wijk wordt al aardig vol, en dus vormt zich ook een flinke groep.
Er wordt vooral informeel uitgewisseld en gekletst. Maar er was ook een onderwerp: hoe zit het met de planning van ieder initiatief. Daarom is iedereen gevraagd op een blaadje de meest optimistische en meest pessimistische datum op te schrijven wanneer ze denken de kavel te verwerven en aan de slag te kunnen met het bouwen. De nieuwe buren Alice en Judith hebben de taak voortvarend opgepakt om de blaadjes in de volgorde van de kavelindeling op een ruit te plakken.
Zo ontstaat er een mooi overzicht. Buren kunnen nu met elkaar gaan afstemmen zodat initiatieven niet onverwacht op elkaar hoeven te wachten.
Jong en oud komen ook niets te kort, en het was vooral gezellig. Op naar de buurtbabbel van de volgende maand.
Gisteren, maandag 19 juni was ik op uitnodiging van het Waterschap Zuiderzeeland bij een gesprek in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam. Er waren drie gesprekspartners: Roelof Kruize, Directeur Waternet, Peter Dortwegt van het Stadslab Buiksloterham en Eef Spronck, strategisch adviseur van De Coöperatieve Samenleving en De Gezonde Stad. Gespreksleider / moderator was Rindert de Groot en het gesprek was voorbereid door Joachim Meerkerk. Het onderwerp was Democratie en de Circulaire Stad. Circulaire Stad? Daarmee wordt bedoeld, dat de stedelijke gebieden zodanig duurzaam worden gemaakt, dat ze liefst alle grondstoffen inclusief water, electriciteit, voedsel en afval hergebruiken. 's Middags was er een bijeenkomst van wetenschappers en beleidsmakers op het gebied van watermanagement. Daar mocht ik ook bij aanzitten en meediscussieren. Ik merk dat ik een beetje allergisch ben geworden voor wetenschappelijke en beleidsjargon. Maar in mijn vorige leven heb ik mij ook langdurig bezig gehouden met business-cases en verdienmodellen en coalitievorming en stakeholderanalyse en .... dus ik mag eigenlijk niet zeuren. Er was wel een duidelijke gemeenschappelijke interesse 's middags en 's avonds, en dat was de relatie tussen centrale sturing door het rijk en grote instituties (waterschappen, waterleiding- en energiebedrijven) enerzijds en decentrale, regionale organisatie anderzijds. En uiteraard was ik door Zuiderzeeland uitgenodigd, omdat Oosterwold een voorbeeld is van regionale organisatie en circulaire waterbehandeling. Wij moeten immers zelf ons water zuiveren omdat er geen riool wordt aangelegd in Oosterwold. Ik heb benadrukt dat in Oosterwold het zelf doen veel breder is dan duurzaamheid en ook veel breder dan waterbeheer. En daarin schuilt ook de kracht. Bewoners van Oosterwold snappen dat als je veel zelf doet, dat je ook op duurzame manier kunt omgaan met water, energie, natuur, voedsel, en sociale samenwerking in de wijk. Ik vond het prettig om in het gesprek dicht te blijven bij de dagelijkse praktijk die ik meemaak (en waarvoor ik ook was uitgenodigd). Je kunt anders zo vaag gaan zweven in toekomstbeelden en mooie beleidstermen. Ik vond het wel bijzonder dat de urgentie voor duurzaam omgaan met water niet door iedereen gevoeld wordt. Water is eigenlijk te goedkoop. Maar voor ons in Oosterwold is niet niet een kwestie van urgentie: je moet gewoon zelf je waterzuivering regelen. Dit gespreksprogramma ( er zijn nog zo'n twintig andere discussies over democratie en de circulaire stad) legt de verbinding met democratie. Dat blijkt in Oosterwold uiteraard in de eerste plaats uit participatie: zelf doen. Ik heb ook aandacht gevraagd voor inspraak wanneer zaken niet helemaal gaan zoals de regels bepalen of wanneer de regels schuren tegen de werkelijkheid. En ik kon niet nalaten om de actuele problemen bij aansluiting door de nutsen als voorbeeld te gebruiken hoe je je weg moet zien te vinden in ondoorzichtige werkprocessen. Uiteindelijk kwam er wel een gemeenschappelijke lijn uit de discussie, dat er in de toekomst een verdeling zal ontstaan tussen grootschalige organisatie en regionale organisatie van recycling, water- en energie-hergebruik. Hoe dat evenwicht moet worden gevonden, en hoevaak er daarbij nog obstakels opdoemen, dat blijft nog verborgen in de toekomst. Ik houd mij eraan vast, dat zelf ontwikkelen in Oosterwold ons energie geeft, en daarmee kunnen we verder.
Organisator en voorbereider van deze bijeenkomst, Joachim Meerkerk heeft een introductietekst opgesteld over mij. Die las ik overigens pas na het gesprek. Maar dan hoor je het eens van een ander :-)
Marien Abspoel Aan het Paradijsvogelbosje in Almere Oosterwold is iets aan de gang. Tegen de bosrand van het Staatsbosbeheerbosje ontstaat een nieuw landschap. In dit landschap bouwen Marien en Marie-José een houten pionierswoning en een kaswoning met ruimte voor tal van creatieve initiatieven. Ook is de Stichting Paradijsvogelbosje opgericht om de landschapsontwikkeling in Oosterwold en rondom het Paradijsvogelbosje te bevorderen, zoveel mogelijk in samenwerking met andere mensen en organisaties. De gemeente Almere heeft besloten in Oosterwold op een nieuwe manier om te gaan met bouwen en wonen. Zij geeft daarbij initiatiefnemers de gelegenheid om hun eigen omgeving vorm te geven. Op tal van plaatsen wordt zelfbouw vormgegeven. De schaal en de mate waarin de gemeente Almere hieraan vormgeeft is bijzonder. Meer hierover op de site van Oosterwold of onder Oosterwold op http://www.paradijsvogelbosje.nl. Als zelfbouwpionier in een gebied waar de zelfbouwer echt alles zelf moet organiseren ben je volgens Marien extra kwetsbaar voor slecht functionerende overheidsorganisaties. En die kom je veel tegen. Het project van het Paradijsvogelbosje leunt op veel vrijheid en het ontbreken van regels, maar in die vrijheid ontstaan juist veel nieuwe regels, maar dan in de praktijk. En ze ontstaan vaak door tekortkomingen, zoals een gebrek aan capaciteit, ondoorzichtigheid, afspraken die niet nagekomen worden et cetera. Juist door het ontbreken van formele regels en een institutionele organisatie aan de initiatiefnemers kant, ontstaan ‘gewoonteregels’. Die worden niet goed doordacht en vooral éénzijdig vastgelegd door het machtsverschil. Je invloed als initiatiefnemer is veel minder, want je hebt weinig middelen en instrumenten, bijvoorbeeld om te ‘escaleren’. In de vrijheid van het experiment ontstaan daardoor allerlei gebruiken die nadelig zijn voor initiatiefnemers, zoals leveringstermijnen en voorwaarden, en je kunt er weinig aan doen om die gebruiken te veranderen als ze negatief uitpakken. En de gevolgen voor intiatiefnemers zijn juist extra groot. Daar bovenop komt ook dat instituties vaak helemaal niet kunnen leveren wat initiatiefnemers echt nodig hebben, want dat zijn vaak zaken die niet tot het standaardpakket behoren. De vraag is dus vooral hoe er een nieuw soort regie, coördinatie of matching kan ontstaan om processen beter te laten verlopen.
Afgelopen donderdag kwamen twee mensen van Omroep Flevoland langs om ons te interviewen over de vertragingen bij de Nutsen en met name bij de uitvoerder firma Baas.
Ze namen uitgebreid de tijd voor het interview met mij en mijn buurvrouw Marjon, die net als ik meer dan 14 we
Belangrijke stap hierbij was het benoemen van de naam van de plek. Zo moest natuurlijk ook de website gaan heten. Na wat heen en weer denken werd het Paradijsvogelbosje. Lees hieronder hoe het ons sindsdien is vergaan!
We hebben ons daarom maar laten inspireren! We kwamen een groot aantal architecten en ontwerpers tegen. Niet zo gek want dat is waar wij nu naar op zoek zijn. We ontmoeten een veelheid aan mensen en meningen. Best ingewikkeld als je net als wij al een behoorlijke eigen mening hebt. Zo ontmoeten we een jonge ontwerper, die toen het niet betaalbaar lukte om doorlopende raampartijen te maken, zelf een (heel eenvoudige!) technische oplossing bedacht. Met zo iemand wil je werken!
klokslag 9.00 uur bij het Paradijsvogelbosje, en de twee heren van Hoogveld Sondering waren ook zojuist aangekomen.
Er is een nieuwe kaart waarop de initiatieven staan. Heel veel initiatieven (ook een aantal groepen) landen in het zuiden, in de buurt van het Kathedralenbos. In een omgeving die al gevormd is. Het is ook een bijzondere plek daar tegen de bosrand. Een redelijk volwassen bos. Je weet waar je in de toekomst je avond wandeling gaat maken. 
En toen zaten we zomaar met elkaar in de auto. Onze dromen opgevouwen achterin. Ooit hadden we de maquette gemaakt van chipwood platen van 60 cm breed. Daar moesten er toch twee van naast elkaar in de auto passen. Mooi niet dus. Vandaar dat ze ingewikkeld (met slaapzakken ondersteund) achter in de auto lagen. Ineens leek het wel een berglandschap.
Wat ia de natuurtoets:
We vinden gekke holen in het bos, waarvan we niet kunnen thuisbrengen wie er wonen. Als één van jullie dat wel kan horen we dat graag (via 
In eerdere blogs hebben we melding gemaakt van hetgeen we met Ben in het veld beleefden. Beschrijving van het veldwerk en de gevonden epifyten (epi watte: korstmossen...) vind je onder 
Eerst wil je er niet aan. Misschien ben je zelfs een beetje boos. Waarom heeft ie 't allemaal niet goed begrepen? Hoe kan ie nu met zo'n idee komen? Maar dan: in zijn idee zitten ook hele leuke aspecten. Is alles waar we voor kozen wel zo belangrijk? Zeker in een klein huis is het soms een kwestie van prioriteiten stellen. En misschien moeten we onze prioriteiten helder maken. Langzaam vordert de vrijdag. We tekenen en schetsen. We vinden de buitenkant mooi. We vinden de doorsnijding mooi. We willen naar de westkant uitkijken en niet naar het noorden....
En vrijdagmiddag (en ik wens jullie een goed weekend) komen de verlossende plaatjes: Het gaat goed. D. heeft het ontwerp nog verder verbeterd. We zijn opgewonden. Nu komen we in de buurt.
In den beginne heeft de kavel vele vormen gehad, maar in de kadastrale kaart hebben we de huidige vorm vastgelegd.
Terwijl we deze week nog mijmerden over hoeveel nieuwe mensen we hadden leren kennen, doordat we in Oosterwold een plannetje hebben, rijpt bij één van de andere initiatiefnemers het idee dat Zonne op de foto hiernaast ze aan de hand deed: ze willen buren worden!
Dat je met verwondering naar het openen van de knoppen van de ginko blijft kijken, en de rode Acer.
Want de kersen zijn allemaal voor de kauwtjes, de houtduiven en de eksters. Die zullen straks niet rusten voordat alle kersen genuttigd zijn. Gelukkig is er nu eerst bloesem.
Eén van de moeilijkste dingen rondom het ontwerpen van een huis (naast de kosten in de klauwen houden) vind ik persoonlijk het kiezen van de verschillende systemen voor installaties in huis. En dat je iedere installateur weer uit moet leggen hoe anders het gaat in Oosterwold.
Nou, her en der vandaan worden ons stekken aangeboden. Stekken die anders als onkruid of in de weg staand weggehaald worden, worden nu met zorg opgekweekt. Zo kwamen G en A vanochtend langs: We hebben een kastanje in een pot staan en die is al 1,20 m. hoog. Die mogen jullie volgend jaar hebben, als ie op een mooi plekje komt te staan. I houdt in Haarlem zijn esdoornstekken apart.
Oosterwold groeit snel. In ieder geval het aantal enthousiastelingen. Het leuke is wie enthousiast wordt ook meteen zo heerlijk en volledig enthousiast is. 
Gisteren gingen we op bezoek bij collega voedselbosbouwer 
Gisteren (26 juni 2015) was er een bijeenkomst georganiseerd door Vereniging Buitenstad gewijd aan de ontwikkelingen in Oosterwold. Wij mochten ook in vijf minuten een pitch geven van ons initiatief. Genoeg te vertellen uiteraard, maar dik dat verhaal maar eens in tot vijf minuten. Ons initiatief Paradijsvogelbosje sluit immers eerder aan bij een barbecue op midzomernacht dan bij een elevator pitch. Maar toch een poging gewaagd.
Maar we hebben ook al verder gedacht dan onze eigen kavel. Want je moet als initiatiefnemer deelnemen aan de opbouw van een wijk, met een gemeenschappelijke toegangsweg en wandelpaden. Daarvoor hebben we een plan met een contour van de toegangsweg, die aan toekomstige buren veel ruimte biedt om zelf hun kavel te bepalen, maar toch ook de structuur van de wijk vastlegt, zodat iedereen die er gaat wonen kan inschatten waarmee je te maken krijgt. De weg en gedeelde wandelpaden moeten immers ook gezamenlijk worden onderhouden.
Er staat ook iets over in de regels van Oosterwold, maar dat verplicht ieder initiatief alleen tot een soort postzegel vijver die de wateropvang van het bebouwde oppervlak compenseert. Omdat onze kavel vrij groot is, kunnen we alleen al op onze kavel een flinke plas water aanleggen, die overigens grotendeels uit ondiep moeras zal bestaan. Ook komt er een smal slootje dat voor afwatering dienst doet. En als er straks buren komen, kunnen we meerwaarde aan die watertjes geven, door sloten en vijvers met elkaar te verbinden. Dan kunnen vissen en andere waterdieren zich gemakkelijk verspreiden. Het zou toch een kroon op Oosterwold zijn, als er zich over een paar jaar ringslangen zouden gaan vestigen?
Ook andere partijen dan de gemeente leveren een bijdrage aan het hindernisparcours. Zo blijft het erg moeizaam om met de leveranciers van stroom, water en kabel afspraken te maken. Die kijken liever de kat uit de boom, en lijken daarmee erg op de vertraging en weerstand te koersen.
Ik heb mijn pitch gisteren beeindigd met de vraag: gaat het lukken? We denken van wel, maar het zou ontzettend helpen als we een paar hindernissen soepel zouden kunnen wegnemen. De onduidelijke planning van het vergunningstraject is daar één van. Maar een veel belangrijkere stap is wanneer wij in onze buurt buren kunnen verwelkomen, en samen die plannen kunnen afstemmen, om de wijk vorm te geven. 
In voorbereiding voor het Paradijsvogelbosje verzamelen wij een heleboel zaadjes. Dat moet goed gaan op zo'n vruchtbaar land! Maar natuurlijk moeten wij ook een en ander kortwieken. Daarvoor hebben we inmiddels twee zeisen (één voor kanten en één voor vlaktes). Marien laat ze hier vol trots zien. Hij heeft vroeger bij de boer gewerkt en daar ook leren zeisen. Een ideale manier om wilde velden op het juiste moment enigszins in toom te houden. Tussen alle perikelen over of het met vergunningen wel en niet lukt, danwel of het wel en niet tijdig lukt, verheugen wij ons maar met dit soort genot.
Regelmatig worden picknicks georganiseerd, waarbij initiatiefnemers met elkaar kunnen uitwisselen hoe het gaat. Ideaal om tips te krijgen, andere iniatiefnemers te leren kennen. Op 
!!. 
Met overweldigende opkomst. 
Inmiddels hebben we zakkenvol met dit soort grote en kleine zaden. 
Jahoe! Donderdag is de watervergunning binnengekomen. Een dag eerder dan door de ambtenaar beloofd.
Hoewel dat nog niet geldt voor de vergunningen, is het in de natuur nu oogsttijd. Omdat we dus nog niet bij het Paradijsvogelbosje in de klei kunnen staan, oogsten we vanuit Hoofddorp wat we tegenkomen. Vanochtend dus een omloopje gemaakt door verwilderde bosschages (ja ik wist ook niet dat je dat woord zo hoort te schrijven). Met zo’n rijke oogst aan bessen ga je begrijpen hoe een boer zich moet voelen als hij zijn oogst heeft binnengehaald.
De genoemde Eric Luiten beëindigde zijn 'college' met twee doembeelden over de toekomst van Oosterwold. 
De ene, dat Oosterwold vol komt te hangen met bordjes Verboden Toegang, en de andere dat er in het geheel geen collectieve voorzieningen komen. Met twee pregnante iconische plaatjes erbij. Ik deel die zorg niet. Deze doembeelden geven vooral blijk van een extern gezichtspunt, dat wellicht een klassiek voorbeeld levert van de ouderwetse overheid. Passend in de filosofie van Oosterwold is dat de collectieve voorzieningen niet alleen volgend zijn op de ontwikkelingen, maar dat initiatiefnemers zelf vanuit collectieve samenwerking de eerste stappen nemen voor deze voorzieningen. Dat zie je nu al aan plannen over gezamenlijke kinderopvang of school. Maar het is natuurlijk breder. Collectieve voorzieningen zijn altijd een uitwerking van zorgen voor je omgeving. En er is niets dat de toekomstige Oosterwolders liever willen dan: zelf zorgen voor je omgeving. Voor mensen, voor het landschap, voor water, voor ecodiversiteit. Om gebiedsregisseur Esther Geuting te citeren: het zit in het DNA van deze mensen, en dat brengen we naar Oosterwold.
Afgelopen weekend waren we bij mijn schoonouders in de Achterhoek. Mijn schoonvader Arie had een verrassing voor mij: twee oude boekjes uit zijn studietijd met fruitrassen die hij allemaal moest leren, als handelaar in fruit.En een boekje met aardappelrassen. Tegenwoordig eten we alleen aardappels uit de supermarkt waarbij er niet veel meer op staat dan vast of kruimig. Maar vroeger adverteerde de groenteboer met speciale aardappelen, met bijzondere smaak of een vroege nieuwe oogst.In beide boekjes staat voorin: 'niet in de handel' omdat ze alleen voor studiedoeleinden werden verspreid door de Stichting Vakonderwijs voor de Detailhandel in Aardappelen, Groenten en Fruit, 's-Gravenhage.
Wie was Robert Fruin?
(op de melodie van: De zak van sinterklaas)
Hier schrijven we vooral over de nieuwe plannen van Oosterwold. Deze week moesten we in de straat bij ons huidige huis meemaken waarom wij graag in eigen beheer een landschap ontwikkelen. Er staat - er stond een prachtige grote els langs het fietspad dat grens aan ons huis. Elzen worden vaak als houtsingel geplant langs het water, en worden dan regelmatig gesnoeid, en worden niet groter dan een meter of acht. Deze had de gelegenheid gehad om uit te groeien tot een forse hoogte en een dikke stam gekregen van ruim zestig centimeter. 
Als ik wilde dat bomen blijven staan, dan kon ik het beste twee keer per jaar de bomenrooilijst bekijken. Geen idee waar ik zoiets zou kunnen vinden. Maar het is toch te zot voor woorden, dat je als bewoner van een straat op een gemeentelijke bomenrooilijst moet kijken om bezwaar te kunnen aantekenen en te voorkomen dat een boom voor je deur wordt omgehakt? 
Gisteren ben ik op bezoek geweest bij mijn zwager Kees en zus Wilma. Behalve het knutselen aan computerperikelen, hadden we ook nog tijd om langs te gaan bij een kennis, die naast een tuincentrum ook een hobby tuin heeft met veel soorten wilgen en andere inheemse bomen. Waarschijnlijk kan ik daar de komende maand wel een dagje helpen wilgen knotten, en dan gesnoeide takken meenemen voor ons landje.
Er was een pakketje bezorgd bij de buren. Het paste niet door de brievenbus. Niet één maar twee dikke enveloppen van de gemeente Almere: De vergunning is binnen! De inzagetermijn is afgelopen zonder dat er zienswijzen tegen ons plan zijn ingediend. Jippie! Wat ons betreft had dat in een kort briefje gekund, maar nee, alle documenten die bij de vergunning horen worden uitgeprint en meegestuurd. Inclusief de Intergemeentelijke Structuurvisie Oosterwold. Kortom, er is een hele boom geveld om al dit papier uit te draaien. Gewogen: 3800 gram schoon aan de haak. Het was een zware bevalling. Nu moet de boorteling nog zes weken in de couveuse. Dat is de periode dat er formeel nog bezwaar kan worden aangetekend. Aangezien er geen zienswijzes zijn ingediend, verwachten we die bezwaren niet. Het ligt ook meer voor de hand dat mensen met bezwaren tegen Oosterwold die kenbaar maken als bezwaar tegen het algemene bestemmingsplan, en niet tegen ons initiatief. Als alles nu goed verloopt kan de acte van levering passeren op 29 januari.
Vandaag werden wij verrast door een pakketje. Dit keer geen 3,8 kilogram vergunning. Het was een lichter, maar groter pakketje.
We hebben een blokhutje gekocht, om een snelle start te kunnen maken op ons landje.
Ik ben afgelopen week wilgen wezen knotten bij een kennis. Wim Sterk heeft een tuincentrum in Arkel: 
Bij zus Wilma en zwager Kees heb ik gelukkig twee bossen takken in de paddenpoel kunnen stallen. Want zo kon ik met nog steeds een volle auto naar huis.
Het was vooral bijzonder dat wij van de Notaris moesten vernemen, dat wij niet de kosten van één levering, maar van twee leveringen moesten betalen. Niet alleen de levering aan ons, maar ook die van het rijk, die voor een splitsecond de kavel doorverkoopt aan de gemeente.
Vrijdagmiddag was het ijzig koud op ons landje. Toch hebben we toen een lijn om de contouren van ons landschap gezet.
In de eerste dagen na de kerstvakantie werd ik door een van mijn facebookvrienden gewezen op een actie van Van Akker naar Bos.
Na 2 weken kregen we van Lex (bestuurslid bij Heg en Landschap) bericht dat de bestelling doorgang kon vinden. Deze week kregen we een nog mooier bericht: Jullie levering is zo omvangrijk, zullen we die bij jullie komen afleveren? Dan zeg je geen nee toch?
Gisterochtend kwam de chauffeur dan ook 1500 planten brengen, die liefst zsm de grond in moeten, want boven de grond zijn de wortels zo bloot. Daarom hadden we vandaag met vrijwilligers een plantdag georganiseerd. En eerlijk is eerlijk, we krijgen ze niet in één dag in de grond. Morgen gaan we lekker door. Fijn dat Roy zo ijverig het begin van de wandelpaden heeft gemaakt. Zou het lukken om ze morgen af te maken?
Rozig van een lang weekend op het land, kijken we terug op een weekend waarin we de aanvang hebben gemaakt met het aankleden van het landschap. Landschapskunstenaar Dennis was tot en met vrijdag druk bezig met het vormgeven van de basisonderdelen van het landschap: de bergen, de vijver, de paddenpoel, de moerasdiepte en het aanleggen van de weg en de oprijlaan.
We waren dit weekend reuze blij met het plaatsen van de zeecontainer (op de zeebodem grapte een van mijn collega's). Daarin konden we ons snel terugtrekken als het buiten even echt te wild was (door wind of regen).
Meest kenmerken voor dit weekend: de grote hoeveelheid mensen die even langskwam! Leuk hoor zoveel belangstelling. Dat vinden we leuk. We gaan onderwijl wel verder met de klussen, die bomen moeten namelijk wel de grond in! Uit mijn hoofd: Ivonne, op een rondje door Oosterwold, Meinke en Sven, Nadine en Liesbeth, Gerda, buurman Henk en nog veel meer.
Deze week hebben we een aantal dagen een klein kraantje gehuurd. Met een uurtje instructie konden zoon Roy en ik het proberen. Eerst gaat zo'n kraan alle kanten uit, maar je krijgt het toch onder de knie. 
Vrijdag hadden we weer geweldig veel hulp van zus Wilma en zwager Kees. Zij hebben zelf veel ervaring in hun eigen natuurtuin De Punt in Arkel, en ze hebben veel planten gekweekt, en wilgenstaken bewaard voor de plant in onze kavel. 
Wilma leeft zich uit in de aankleding van het eerste wandelpad vanaf de oprit. Kees rijdt veel zand en compost, met de motorkruiwagen. Zo hou je het met z'n allen leuk. Zeker als er tussendoor tijd is voor een praatje, een boterham met gebakken ei en kaas en koffie. Wilma gaat door tot de laatste zonnestraal. 
In de buurt worden we met veel belangstelling gevolgd en aan alle kanten van harte welkom geheten!
Iedereen heeft belangstelling voor die malle mensen die een wild plan in Oosterwold doen. We kijken eigenlijk al niet meer op als een auto ineens wat langzamer gaat rijden en uitgebreid kijkt. Wat gebeurt er nou als er niet alleen boeren op de akker zijn, maar ook mensen die echt water aan de oppervlakte hebben. Vandaag kwamen twee heren van het waterschap Zuiderzeeland op bezoek om het waterpeil te meten. Afgelopen vrijdag was hun collega Koen ook al langs geweest, om na een vergadering met ambtenaren even het veld in te gaan. Eigenlijk is het best spannend hoe hoog het water gaat komen. Deze landmeters hadden een GPS-apparaat bij zich waarmee ze precies de hoogte konden meten. Dat gaat ook makkelijk als er een klein laagje ijs ligt, zodat de punt van de stok precies op het ijs kan worden geprikt.
we hebben stroom en water op onze kavel! Weliswaar met een tijdelijke aansluiting, maar toch! Nadat de afspraken via mijnaansluiting.nl een paar keer waren misgelopen, waren ze gisteren gaan graven.
Ze zetten een klem op de kabel en draaien 
contacten in de juiste kabels. Dan een verbandje eromheen, en volgespoten met hars is alles weer klaar. Kan het gat dicht, en is alles alsof er niets gebeurd is.
Wilma en Kees waren wezen helpen met het planten van bomen en planten. Het was niet helemaal droog, en van de vorige dagen lagen er nog plassen op het terrein.
Van mijn orkest de Philharmonie had ik bij mijn bestuursafscheid een cadeaubon gekregen voor twee walnotenbomen.
En tenslotte verkocht de buurman nog een aantal niet eetbare heesters. Dat leverde twee Magnolia's op, een Sering en een Osmanthus Burkwoodii of Schijnhulst, die hopelijk al over een paar weken lekker gaat ruiken, als de bloemen uitkomen.
Afgelopen zaterdagnacht had het voor een keertje flink gevroren. In de container waren alle waterflessen hard. Toen de zon aan het einde van de ochtend door de mistflarden brak, was er een mooi schouwspel te vinden van bevroren plassen, waar het ijs als kristallen een lijnenspel in de zon toont. En ook de paddenpoel lag helemaal dicht. Niet om over te lopen natuurlijk, maar het straalde wel een serene rust uit. 's Middags dooit alles weer weg, en 's zondags is het zo zacht dat er geen ijs te bekennen is. Zo is het Nederlandse klimaat. Maar hoe mooi laat zich dat alles bekijken in Oosterwold!
Hij doet op facebook verslag:
Waarop Henk reageert:
Vrijdag komt er een groep jongeren van ROC Groenhorst bij ons op bezoek in het kader van NO doet 2016. Ze gaan ons helpen met het planten van de fruitbomen en struiken in de boomgaarden. Daar zijn we heel blij mee. Dan moeten we een aantal huishoudelijke zaken natuurlijk wel op orde hebben. Voorlopig staat ons composttoilet nog in de zeecontainer (hele grote plee dus), maar werkt wel. Daarvoor maak ik vandaag een instructie. Ik denk dat 18 jarigen mij hier namelijk geen uitleg over komen vragen ;-)
Woensdag heb ik een lading bomen en struiken opgehaald bij Ten Hoven in Apeldoorn. Ten Hoven heeft een enorm terrein tot zijn beschikking om de bomen te kweken en de ruime sortering voor te bereiden voor de verkoop. Wij kwamen alleen kleine boompjes halen, maar je kunt ook joekels met een kluit van een kubieke meter krijgen. Indrukwekkend om te zien.Natuurlijk hebben we al veel bomen geregeld via Stichting Heg en Landschap, maar onze wensenlijst was nog groter. Het is zo leuk om op een grote kavel een diversiteit aan bomen en struiken te planten!
Een greep uit de nieuwe oogst: Aalbessen, kruisbessen, frambozen, wilde notenboom-zaailingen, japanse sierkwee, appelbessen (Aronia, een Amerikaanse bes van de rozenfamilie), honingbes, duindoorn, erwtenstruik, gagelkruid, krenteboompje, rode beuk, acacia. 
Als je zo'n doos opensnijdt, lijkt het wel alsof je een mummi gaat ontleden! Veelbelovend is het zeker. En fijn dat het allemaal klaar staat voor de vrijwilligersdag NL Doet.
Dit weekend hebben we in het Paradijsvogelbosje grote slagen gemaakt. Langzaam maar zeker krijgen we het grootste deel van de planten toch in de grond. Nog een kleine honderd planten te gaan. We lijken ons doel: bomen en struiken de grond in voor eind maart te halen! Dan kunnen we langzaam schakelen naar het grote zaaien. Nog een klein stukje pad en ook daarmee zijn we dan op streek.
En een paar honderd boorgaten voor wilgentakken. Vorige week nog heeft Roy onze wilgen in Hoofddorp gesnoeid. Die zijn terechtgekomen in de Wilgenhut van Irene, en in de Eendenkooi van Marie-José.
Nu kan alles gaan uitlopen. Dat doet mij denken, dat wij vroeger onze kinderen voorlazen uit Kikker en Pad. Pad heeft zaadjes gekregen van Kikker en stopt ze in de grond. Maar hij is ongeduldig.
We waren vrijdag op de regendag bij Wilma en Kees om twee mooie vlieren en een forse Hazelaar op te halen met de aanhanger.
Maar vanochtend belde onze buurman in Almere Oosterwold, dat we schade hadden en dat het dak eraf was, en dat de wanden van de blokhut stonden te klapperen. Tsja, wat ga je dan doen? Wat kan je doen als de storm nog met windkracht tien om je oren waait?
Met het prachtige weer van zondag hebben we de blokhut na de desastreuze storm van tweede paasdag weer opgebouwd. Althans, de muren staan weer en de balken zitten tot in de nok.
Beste toekomstige bewoners van Oosterwold,
Vanochtend begon de dag in Oosterwold met een optimistisch zonnetje. Nadat ik een gietvloer in ons tuinhuisje had gemaakt, ben ik gaan zaaien. Ondertussen betrok de lucht en begon het te donderen. Toen vielen er plotseling knikker-grote hagelstenen naar beneden. Eerst als verdwaalde vogelpoepjes, maar vervolgens als een hoosbui. 
De eerste bui duurde maar kort, en daarna kon ik weer verder zaaien.
Het is altijd spannend om op afstand de reeën over de akker en langs de bosrand te zien lopen. Maar het is niet altijd op afstand. Afgelopen week werden we opgeschrikt omdat zeven herten met luid gekraak van brekende takken langs onze kavel wegrenden. En de eerste schade aan onze vertroetelde boompjes tekent zich af. Van een wilde kers (kriek) is de bast afgevreten is door een plaatselijke vandaal: lees hert. Zo ziet dat er dus uit. 
Als in het voorjaar in deze boompjes de sapstroom op gangkomt, dan is dat blijkbaar een delicatesse voor herten, met bijzondere voedingstoffen. Ik hoop dat ze van onze fruitbomen afblijven, maar die hebben we nu wel met anti-worteldoek omwikkeld. We zullen zien of het ook anti-vraat-doek mag heten.
Wilma en Kees kwamen ook weer twee keer een lading planten uit hun natuurtuin brengen en inplanten. Wilma heeft nu zo ongeveer haar eigen laantje, dat zij zelf helemaal heeft ingericht. En Kees heeft een begin gemaakt voor de platte kas die we in de moestuin inrichten, om kwetsbare gewassen voor te kweken, en vraat door herten, konijnen, slakken en vogels te voorkomen.
Vrijdag hebben we de verjaardag van Marie-José gevierd in Oosterwold. Met taart en koffie in ons tuinschuurtje. De ouders van Marie-José, Arie en Ria hebben bessenstruiken en vlinderstruiken meegenomen, die we vorig jaar als winterstek bij hun hebben uitgezet in de Achterhoek.Nu kunnen ze hier opnieuw aarden.En als bonus een verzameling overmatige Dahliaknollen, die Arie zelf gekweekt heeft. Die groeien in de Achterhoekse zandgrond uit tot knollen van bijna tien centimeter. Ik ben benieuwd of die zich in de Almeerse klei net zo thuisvoelen. Een beetje zand en compost toevoegen lijkt een goed devies.
Vorig najaar heeft Staatsbosbeheer de verspreide bomen in de bosstrook honderd meter westelijk van onze kavel allemaal gekapt. We waren benieuwd wat er met deze kale grond zou gaan gebeuren. Afgelopen donderdag en vrijdag heeft Staatsbosbeheer daar nieuwe boompjes aangeplant. We zijn ze even gaan bewonderen.
hebben we een lading zakken mest opgehaald bij de Simpliade. Dat is het koosnaampje voor een initiatief in het wijkje bij de Noorderplassen dat De Eenvoud heet. Daar is met ondersteuning van de gemeente een (tijdelijk) geitenweitje ingericht op een lege kavel, met een leuk ingericht stalletje, vier geiten en vier bijzondere schapen, en drie kippen. Ze zou het een simpele versie van de Floriade kunnen noemen. De beesten produceren met elkaar mest dat eens in de zes weken moet worden uitgeruimd. In plaats van dat de verzorgers het naar de vuilstort brengen, nemen wij graag deze mest mee. Een mooie aanvulling van het organisch materiaal op onze kavel. We zullen het gebruiken om de moestuin te bemesten en te mulchen. Dat mulchen voorkomt onkruidgroei, door de grond af te dekken, zodat onkruidzaden zich niet in het zonlicht kunnen ontwikkelen. Ondertussen k
an de mest haar voedingstoffen afgeven aan de bodem en zorgt het stro voor organisch materiaal. En zo maken we binnen Almere een eigen kringloopje waar iedereen blij van wordt!
Vorige week waren er al bomen geplant door Staatsbosbeheer in het verder gelegen veld achter 'ons' bosje. Toen had ik de tractor alleen op grote afstand kunnen zien.
Vanmiddag zag ik dat Staatsbosbeheer bezig was om het opengekapte veld midden in het bosje langs de Paradijsvogelweg te beplanten. Daar ben ik maar even nieuwsgierig op afgestapt, en ik trof zowel de opzichter van Staatsbosbeheer als ook de uitvoerder Zweverink Bosbouw. Ik mocht ook een paar plaatjes schieten. 
Ze planten hier vooral beuken met af en toe een linde ertussen. Terwijl wij alle boompjes met spade handmatig in de kleverige klei hebben gepoot, gebruikt Zweverink een ingenieus apparaat achter de tractor, die een sleuf in de grond maakt, waar iemand uit een bak boompjes in plant. Een metalen rol achteraan het apparaat duwt de sleuf daarna weer dicht, zodat de boom geplant is. Zo doen ze op een middag wel zo'n 2300 boompjes. Daar kunnen wij niet tegenop. Het is leuk om te zien, dat het wel mechanisch gebeurt, maar er toch heel ambachtelijk uitziet.
Zaterdag 23 april hebben wij als één van de pioniers van Oosterwold een Groene Speld gekregen van wethouder Tjeerd Herrema van Almere. De Groene Speld wordt uitgegeven door de Growing Green Cities. Zij hebben een wat verouderde website 
Die eerste initiatieven in Oosterwold beginnen nu inderdaad met bouwen en het inrichten van hun kavel. Al in de eerste visiestukken voor Almere kan je lezen, dat het de bedoeling is dat in Oosterwold zogenaamde Stadslandbouw zal worden bedreven. Dus we moeten Almere de eer gunnen dat zij dit groene idee Stadslandbouw hebben geplugd. En dat vraagt niet alleen landbouw in de nabijheid van een stad, maar juist dat mensen rondom hun woonomgeving kleinschalige landbouw gaan organiseren, die bovendien voor andere mensen en dieren waarde toevoegen aan het landschap. 
Ook is het best leuk om een aantal initiatiefnemers weer te zien, en van andere groene initiatieven te horen.
Na wat voorbereidende aankopen voor het WC huisje in centrum Almere ging Marien naar het Paradijsvogelbosje. Hierboven zie je in de deuropening van de schuur de aankoop die Marien niet kon laten liggen ;-),
Daarna wordt duidelijk dat we meer invliegers hebben (gehad). Onze tulpen zien eruit als kropjes sla.... Reeëpoten verraden de daders.....
Wij kunnen een vergelijking trekken met de gemeente Haarlemmermeer, waar we nu nog wonen. Die gemeente heeft brengparkjes voor papier, glas en plastic. En je kunt kiezen voor een grote of een kleine container. Als je een kleine container kiest, betaal je ook minder afvalstoffenheffing. Sinds het plastic apart wordt verwerkt, hebben wij een kleinere container en bezuinigen wij dus op onze afvalkosten. In Oosterwold zal de gemeente geen groenafval hoeven in te zamelen. Dan is het toch niet logisch dat wij evenveel betalen als mensen die iedere week een groenbak aan de straat zetten?
Het is de afgelopen weken natuurlijk fantastisch weer geweest. We hebben er optimaal van geprofiteerd door met Hemelvaart te kamperen in Friesland. En wat doet dit weer met de tuin?
Dan zit er niets anders op dan te gaan sproeien. Dat doen we al iedere dag met de platte kas, waar nu de spinazie royaal opkomt, en de Pompoenbladeren de afmeting van schoteltjes beginnen aan te nemen.
Dus hebben we de pomp tevoorschijn gehaald, die al tien jaar ongebruikt in onze schuur stond. Die kan nu eindelijk zijn dienst bewijzen. En de plekken waar de pomp niet komt, blijft het sjouwen met emmers water. Vooral op de verhoogde stukken, waar het water immers nog eerder wegloopt.
Al eerder schreven we over de uitbouw aan ons schuurtje. 
We hebben een ruime maand geleden kikkerdril van buurman Cor in onze paddenpoel laten glijden. Die eitjes kwamen al spoedig uit en het wemelde van de kleine kikkervisjes.
Vanavond spinazie met verse pasta gegeten van eigen oogst. Uit de platte kas. Door Roy geoogst met een sikkel die we daarmee hebben ingewijd.
We lopen rond op het Paradijsvogelbosje. We zien veel reeenvraat en dan ineens een "aanval" van beestjes op één struik (hazelaar?).
Vanmiddag kregen we groot bezoek op onze kavel. Gebiedsregisseur Yvonne had ons al aangekondigd dat het team Oosterwold in gezelschap van mensen van gemeente Zeewolde, provincie en het rijk een ronde door Oosterwold zou maken.
Vanuit het waterschap werd nog met enige bezorgdheid doorgevraagd over de drainagebuizen en de grondwaterstand. 
Het voegt zeker iets toe als al deze mensen die betrokken zijn bij de plannen van Oosterwold een beeld krijgen van hoe het er nu bijstaat. Het wordt groen en er groeit een landschap. Nu maar hopen dat we binnenkort echt kunnen gaan bouwen.
Er is er één jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is HIJ!
Onze eerste aanschaf als Vereniging Frederik van Eedenweg: het straatnaambordje hangt! Marie-José had met zwierige hand een straatnaambordje getekend met stift en ingekleurd. Maar tsja, die permanent-stiften zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Dus na een paar regenbuitjes en zonnige perioden was er niets meer te lezen van de straatnaam. Dan maar een bordje besteld. Maar Frederik van Eedenweg is een lange naam, dus moest het uiteindelijk een bord van meer dan een meter worden. 
Wel van metaal met omgebogen randen en reflecterende kleur. Misschien komt er ooit een metalen paal waarop we het kunnen bevestigen, maar nu hebben we het praktisch opgelost door het bordje vast te maken aan de houten latten die ter bescherming om de boom zitten. Creatief met takjes, touw en wel een officiële metalen beugel.
En als we naar huis gaan (voor het eerst op de fiets in Oosterwold) laten we ons natregenen. We hopen dat het aan de Frederik van Eedenweg ook heeft geregend. En hoewel beduidend minder dan bij de Emile Durkheimweg en in Almere Stad, gaat bij ons de teller in de loop van de middag ook lopen. Rond 16 uur stopt het regenen en zijn we op de 2 mm. De score voor de laatste anderhalve maand gaat van een onvoorstelbare 4 mm regen naar 6 mm regen.
Gisteren zag ik al op afstand dat er wat stond te gebeuren bij onze kavel. Onaangekondigd - we zouden in overleg de werkzaamheden plannen, maar dat was blijkbaar niet gelukt - waren werkmensen van Knipscheer bezig om de grond te egaliseren voor de aanleg van de afslag van de Paradijsvogelweg naar onze Frederik van Eedenweg. De eerste twaalf meter vanaf het asfalt van de Paradijsvogelweg loopt namelijk over rijksgrond, en dus niet over onze kavelgrond, en de gemeente Almere neemt de taak op zich om over die strook de afslag aan te leggen.
De afslag is gemaakt met betonnen platen, die ongeveer 1500 kilo per stuk wegen. Het is haast onvoorstelbaar, dat de shovel die met een speciale vacuümpomp vastzuigt en dan kan optillen en verplaatsen. Met wat passen en meten zijn alle platen op zijn plek gekomen. De laatste plaat steekt bijna een meter over op onze kavelgrond (en op die van de boer, waar onze buren over een half jaar beginnen met bouwen). Blijkbaar kwamen anders de afmetingen niet uit. Volgens de mensen van Knipscheer was dat geen probleem. Als dat ook voor de gemeente geldt, dan lijkt ons prima.
In april zijn de bomen voor de oprit gekapt. Deze week is de aansluiting tussen de Paradijsvogelweg en de Frederik van Eedenweg (eindelijk) klaar gemaakt. Toen werd het tijd om ook ons klusje maar eens af te maken. De stammen die hier nog naast de rijplaten liggen, vormen inmiddels de begrenzing van de kavelweg. Er kwamen echter ook twee schijven vrij onder uit de boom. Schijven van zo'n 10 centimeter dik. Ideaal voor een (bijzet) tafeltje, dachten wij.
Gisteren waren we vol goede moed aan het onkruid wieden toen mijn oog viel op een rare kuil in de grond. Hier stond toch een Hibiscus boompje? Langzaam drong tot mij door dat dit boompje uit de grond is getrokken en meegenomen. Ik heb nog even op de kavel gezocht. Als een baldadige puber rotzooi gaat trappen laat hij de zooi doorgaans achter. Maar nee.
We hebben nog foto's teruggezocht van de beide boompjes. Met enig zoeken vonden we nog wel een paar foto's waarop je de boompjes kunt uitvergroten. Het helpt natuurlijk niet, maar we beelden ze toch af. Als in memoriam ....
Eindelijk, eindelijk regent het door! En het is warm, enorm warm. Groeizaam weer weten burgers buitenlui dan te vertellen. En dat is ook zo. Alles dat in de grond opgeborgen zit, omdat er ooit zaden zijn gevallen of omdat wij die zaden hebben gezaaid, knalt nu de grond uit. Waar eerst de vogelmuur, het perzikkruid en de melde de boventoon voerden komen ook andere kruiden (die de droogte gelukkig hebben afgewacht) de grond uit. Het werk op het land bestaat daarom vooral uit wieden op dit moment. Niet omdat de planten er niet mogen zijn, maar dit eerste jaar zijn er veel van de vaste planten nog niet groot genoeg om de concurrentie met de kruiden aan te gaan. We composteren de onkruiden die we weghalen terplaatse. De bedoeling is op termijn overal terplekke te mulchen, maar dit jaar als alle planten aan moeten slaan, maken we lokale composthopen. Met dit warme weer composteert het snel. (hopen van twee dagen ervoor verschrompelen onder je handen).
Nu de afgelopen weken het regenwater overvloedig over de akkers van Flevoland stroomt, lijkt het groen op de akker te exploderen. Op een nieuwe kavel zoals in Oosterwold profiteren zaden die al in de grond zaten of die zijn komen aanwaaien.
Muur en Perzikkruid. Muur is een typische opportunist, die klein begint, en zolang het droog is een zieltogend bestaan leidt. Gaat het regenen, dan knalt een klein bosje in een nacht uiteen tot een weelderige bos sappige steeltjes en bladeren, die voor het gevoel bijna helemaal uit water bestaan.
Dat Perzikkruid is zo succesvol op de klei, dat het plantje dat normaal een paar decimeter wordt, hier tot bijna een meter kan uitgroeien. Ook zijn er tal van varianten in omloop, met roze en witte bloem-aartjes, langwerpige en meer elipsvormige blaadjes, en met donkere vlek op de bladen of juist helemaal licht groen. 
Een andere kandidaat voor de titel meest voorkomende onkruid is het varkensgras. Dat groeit aanvankelijk als kruipende takjes over de grond, maar als het gaat bloeien en als de pollen groter worden, dan richt het zich op en gaat het met onogelijke bloempjes bloeien. Je hebt er wel een loep bij nodig. En wat vervelend is (voor ons) is dat de wortels van het varkensgras zo stevig vastzitten in de grond, dat je je handen bijna bezeert als je het probeert uit te trekken, als dan niet de plant afbreekt en de wortel een tweede leven gaat beginnen.
Een van de eerste bloempjes sinds het voorjaar is de Ereprijs. Die houdt het vervolgens het hele seizoen vol. Maar het is relatief een bescheiden plantje dat niet echt woekert, en als je er aandacht voor hebt, nog best leuke bloempjes heeft.
De Bijvoet komt eigenlijk nu pas in de tweede helft van juni opzetten. Hier nog een bescheiden plantje, maar hij is aardig op weg naar een meter hoogte. Niet leuk voor de bijvoet, maar wel leuk voor ons, is dat ik deze week honderden rupsen in de Bijvoet vond, die zich inspinnen, en de blaadjes bij elkaar trekken en zo beschut en wel de halve plant kunnen leegeten. Met wat zoeken op internet kwam ik op het fantastische rupsenzoeksysteem van vlindernet.nl terecht. Het zou het wel eens de rups van de Atalantavlinder kunnen zijn, dus hopelijk vliegt die komende maanden overvloedig rond.
Een bijzondere verschijning is de Blaartrekkende Boterbloem. Die ziet er een beetje uit alsof de bloemblaadjes al zijn uitgevallen voordat hij goed en wel is opgegroeid. En als hij eenmaal begint met bloeien komt er een wijd vertakte tros met groene bolletjes naar boven groeien. Gelukkig heb ik van dat blaartrekken niet zoveel gemerkt. Maar ik heb ook niet geprobeerd hem op te eten.
Een volgende plant die vanwege zijn overweldigende aanwezigheid een kleine fotoserie mag krijgen is de Melkdistel. 
Er zijn wellicht een paar verschillende ondersoorten te vinden op onze kavel, zoals de geoorde melkdistel. Wat ze gemeen hebben is een ongelofelijke groeikracht, waarmee ze van een bescheiden rozetje in een paar dagen kunnen uitgroeien tot een imponerende kaars tot bijna twee meter. Die kans geef ik ze zelden en zeker niet om in het zaad te schieten, want dan ben ik volgend seizoen nog bezig, maar een paar mogen er wel bloeien, want zo'n stralende gele bloem is wel heel mooi.
Eigenlijk wel bijzonder dat de gewone Paardenbloem zo weinig te vinden is op onze kavel. Mag wel wat meer, want hij doet het goed in grasland. Komt vanzelf.
Wel ruimschoots vertegenwoordigd is de kleine roze dovenetel.
Ook de Smalbladige en Breedbladige Weegbree zijn te vinden. Het zijn natuurlijk algemeen voorkomende planten en niks bijzonders. Toch heb ik er wel een zwak voor. De simpele bloei aartjes zijn sympathiek, en ze schijnen voor grazers voedzamer te zijn dan gras.
Deze Wolfsmelk is eigenlijk een introducé want de enige exemplaren die nu op onze kavel staan hebben we zelf als verstekeling bij andere planten meegenomen. Sommige Wolfsmelken zijn prachtig, maar deze stelt artistiek weinig voor en kan zich toch gemeen voortplanten, dus ik hou ze in de gaten.
Tenslotte een zuringsoort die nu flink aan het uitgroeien is. Toch heb ik deze soort nog niet goed kunnen thuisbrengen. Hij heeft iets van Waterzuring en van Krulzuring en van Moeraszuring en van Veldzuring, maar het is het allemaal niet niet. Dus als iemand een idee heeft? Ik houd mij aanbevolen.
afmetingen van de funderingsbalken, en tenslotte de positie van de heipalen die onder de funderingsbalk moeten komen. We hebben de metingen op ambachtelijke manier gedaan. Eerst paaltjes om de hoekpunten van de woning. Vervolgens hebben we de peilhoogte die door de gemeente was aangegeven overgenomen door horizontale latten op de paaltjes te schroeven met bovenkant = vloerpeil.
Het heien gaat beginnen. Maar dat gaat zo maar niet. Dat begint met het bezorgen van de heipalen. Die zijn 15 meter lang. Dat betekent dat de vrachtauto dus nog langer is dan 15 meter. Omdat die heipalen zo kunnen verschillen van lengte, gebruiken ze hiervoor een vrachtwagen waarvan ze het laadvlak kunnen verlengen. Een soort uitschuifauto dus. Als je daarmee wilt sturen dan heb je al gauw een enorme draaicirkel. Daarom kunnen bij die vrachtauto's de achterwielen afzonderlijk van de voorwielen gestuurd worden.
De heipalen worden afgeladen met een kraan, die de heipalen op twee punten steunt. Het is merkwaardig om te zien dat die betonnen heipalen gewoon doorbuigen als ze worden opgepakt. 
De chauffeur wilde proberen om de heipalen voor de grote woning achterop de oprit af te laden, maar nadat de achterwielen even naast de oprit terechtkwamen, zakten ze meteen 30 centimeter in de klei. Gelukkig kon de wagen nog weer vooruit, en dus werden alle heipalen naast het kleine huis uitgeladen.
heier Van Dieren zou de kraan woensdag brengen, om met heien te beginnen. Marie-José had een vrije dag genomen, en Roy was meegekomen om het spektakel te aanschouwen. Maar uiteindelijk kwam de kraan pas om drie uur 's middags, en moesten we nog een dagje langer wachten op het resultaat.
Ook deze vrachtwagen kon met afzonderlijk bestuurbare achterwielen de afslag naar de Frederik van Eedenweg opdraaien. De chauffeur reed zo ver achteruit, totdat de kraan recht tegenover de oprit stond. Deze kraan heeft rupsbanden van ieder 90 cm breed en de totale breedte is meer dan drie meter. 
Breder dus dan onze oprit. Zo'n kraan draait door één rups stil te zetten en met de andere door te draaien. Zo draaide de kraan 90 graden op de oplader, zodat hij via een klein afrijblok zelfstandig van de oplader kon rijden. Dat klinkt eenvoudig, maar zo'n kraan heeft een mast van bijna 20 meter, die recht omhoog moet staan, omdat hij anders uit balans raakt. 
De heimachine stond al wel midden in de grote woning, maar de mast was niet lang genoeg voor de lange palen. Dus moest er eerst een verlengstuk worden tussengevoegd. Dat is met zo'n apparaat wel een virtuoos staaltje, zowel qua techniek als qua menselijke inzet. 
Een video van het heien van één van de palen van het grote huis:
Er moest nog een ander heiblok gemonteerd worden omdat de palen dunner waren.
Wij vinden ons kleine huis knus, een soort Landal vakantiehuisje. Maar als er zo'n kraan door je huisje rijdt, dan voelt dat wel een beetje als huisvredebreuk.
De heier durfde het aan om deze laatste vier palen te slaan zonder rijplaten te plaatsen, en daardoor was alles wel rond kwart voor vier geheid, en is de kraan met veel gekrakeel uit de kleine woning gereden. Diepe voren zijn in de oprit getrokken, maar dat hoort erbij. Nadat de rijplaten zijn opgehaald, rijdt de kraan van de oprit, om de volgende ochtend weer de dieplader op te laden. 
Fantastisch dat het heien gebeurd is. En toch een beetje een opluchting dat die grote apparaten weer van het land zijn. Het heeft twee boompjes het leven gekost. Maar dat is collateral damage.
Eerst graaft de machinist van een 13-tons graver de grond af tot het niveau van de vloer, Daar moet dan nog 5 centimeter zand op, 10 cm isolatie, en dan de betonnen vloer, en tenslotte de gietvloer om tot het vloerniveau in de uiteindelijke woning te komen.
Nu de heipalen staan, en de paalkoppen zijn gesneld, zijn de bouwlocaties nog niet bouwrijp. Daarvoor moet de fundering nog worden uitgegraven en op hoogte gebracht.
Dat geeft de mogelijkheid om vanuit alle hoeken zo'n sleuf voor de fundering aan te snijden. Super handig! Maar je moet zo'n apparaat natuurlijk wel leren bedienen.
Nadat de sleuven voor de funderingsbalken was uitgegraven moest er overal nog zo'n 5 centimeter zand worden opgebracht. Dat moest precies op hoogte in de funderingsbalk, dus het was een mooi klusje voor mij om met een simpele tuinhark het zand uit te harken. Met de laser-meting konden we vervolgens overal het zand zo precies mogelijk op hoogte brengen. Dat is best aardig gelukt. Als we begin augustus de fundering gaan zetten, zal er best nog wat zand heen en weer geharkt moeten worden om alles gelijk te krijgen. 
En vrijdag middag, toen we goed en wel klaar waren met het stratenmaken en zandrijden, reed ineens een auto het erf op. Belangstellende Oosterwolders was mijn eerste gedachte. He twee koppels, gezellig. Maar het was het complete droneteam Oosterwold.
Nu er voor de bouw steeds vaker werkers en leveringen komen en het werk vordert, moeten we (volgens onze vergunning) ook de aannemer kenbaar maken. 
We zijn deze week weer begonnen met de aannemer. Als eerste hebben we de baak opnieuw uitgezet. 
De volgende dag komt de wapening. Dat zijn kooien van staal die de leverancier in een werkplaats in elkaar heeft gelast, volgens de specificatie van de constructeur. De kooien worden op kleine betonnen steentjes in de bekisting gezet en met plastic afstandhoudertjes in het midden van de kist gehouden. De leverencier van de wapening komt zelf al die kooien aan elkaar vledchten zodat het een geheel wordt. 
Almere bestaat binnenkort 40 jaar, en voor die gelegenheid wordt er een boek samengesteld met favoriete plekjes in Almere.
En daarbij dachten we meteen aan de wilgenhut die onze dochter Irene heeft gemaakt. Met enig speurwerk kwam er uit onze fotoverzameling een mooi beeld tevoorschijn, dat we hebben ingezonden.
Gisteren is de fundering gekeurd door de inspecteur van Bouw en Woningtoezicht van Almere, Eric Fijma. Tot gisteren had de aannemer en ik de inspecteur alleen per email en telefoon gesproken. Er was wat gedoe geweest over de heipalen en een ankerplan, en dat soort afstemming gaat niet makkelijk via email. Dus het was goed om elkaar persoonlijk te ontmoeten op de bouwplaats. Ik mocht er ook bijzijn en heb mij daarna in mijn rol gevoegd om koffie te maken met gevulde koek. Ja, die afspraak ben ik nagekomen. 
Je moet ook een 
berekening aanreiken waarom zo'n bout de te verwachten krachten op die constructie kan dragen. Daarvoor kunnen we dus nog een keer terug naar de constructeur om die specifieke informatie op te halen.
Vandaag moest het eindelijk gebeuren! Het beton kon in de fundering. Toevallig kwam het zo uit dat vandaag ook het helofytenfilter en de septic tanks geplaatst zouden worden. De activiteiten starten in de miezerregen met het uitgraven van het helofytenfilter. Drie bij vijf meter en een meter diep Een geluk van deze zware zeeklei is dat de kraanmachinist Jair mooie rechte wanden kan uitgraven. Onder supervisie van Jonas van Global Wetlands, hebben we het folie ingevouwen, de buizen erin gelegd en een eerste laag grind erin gedaan. Daarover een dikke laag zand en als laatste de drainagebuizen die we afdekken met grind. De planten zetten we er morgen in. 
De gaten waren ongeveer twee meter diep, dus moesten de septic tanks meteen met water vol gezet worden omdat ze anders zouden gaan drijven, We waren nog maar net klaar toen de betonwagens aankwamen rijden. Een pompwagen met zo'n lange buis en een extra betonwagen met negen kuub, Tot zover ging het voorspoedig......
Er moest een monteur bij komen, maar die was niet meteen beschikbaar. Ondertussen stond dat beton oud te worden en dan is het niet meer bruikbaar. De monteur is tot ongeveer half zes bezig geweest. De aannemer, Gerard moest afdwingen dat er een betonwegen met nieuwe beton zou komen. Het duurde tot zes uur voor die arriveerde. Toen kon het storten eindelijk afgemaakt worden. Het storten met de slurf was zo gebeurd. In een half uurtje zat alles erin. Maar dan moet de bovenkant van de fundering gelijk met de kisten worden gemaakt en het beton met de trilnaad worden verdicht. Het was half acht voor we de klus konden afronden En Gerard onderweg kon naar zijn hapje in de magnetron. 
De betonwagens hadden een ravage aangericht op de oprit, die we twee weken geleden een nieuwe laag hadden gegeven. Morgen doen we de rioolaansluitingen en fatsoeneren we de weg.... Dit was een dag om nooit te vergeten..... Een enerverende dag. 
En dan is vervolgens de put aangesloten en kan van daaruit gepompd worden (nu vullen we die overigens nog uit de vijver, omdat de riolering natuurlijk nog niet werkt... )
Nadat de fundering is gestort, en voordat de isolatie en de vloer wordt gelegd, moeten de rioolbuis en afvoerpijpen voor WC, badkamer en keuken, worden gemaakt. Al die pijpen zijn van PVC. Binnenshuis worden die met lijm in elkaar gezet, vaak met tal van 45 gradenbochtjes, om precies op de juiste plaats uit te komen boven de vloer. Omdat de fundering breder is dan de buitenmuur, moet je een slingerbocht leggen, om dicht bij de muur uit te komen.
Deze week liep ik weer eens een rondje over de kavel. Op een stukje waar ik eigenlijk alleen de als onkruid groeiende melkdistel verwacht viel mijn oog op een plantje dat qua bloemen wel op een melkdistel lijkt, maar qua blad en stengels niet. Met een takje in mijn hand pakte ik mijn oude vergeelde Heimans Flora en kwam bij de Composietenfamilie al snel de tekening van de Dubbelkelk tegen. De beschrijving was daarbij onmiskenbaar. Ieder bloempje heeft een dubbele kelk. Dat is duidelijk te zien op de detailfoto. De kelkbladen zijn de kring groene blaadjes die de gekleurde bloem omzoomen. Als een bloempje nog in de knop zit, vormen de kelkbladen vaak de omsluiting van de knop.
Zaterdag was het burendag. Een goede verkoopactie van Douwe Egberts die daarmee veel buurtverenigingen een handje helpt. Bij toeval doen wij ook een gezellige burendagactie. Begin van de zomer zijn wij bij onze "buren" (toch een tien minuten fietsen) wezen borrelen. Ze lieten ons trots hun eigenhandig verbouwde huis zien
De buurman en buurvrouw zijn bovendien hartstochtelijke imkers en actief in de Almeerse bijenvereniging. Verlekkerd kijkt de buurman naar de ruimte die er met deze nieuwe natuur ontstaat voor ook een aantal extra bijenvolken. De opbrengst en de mogelijkheid tot bevruchting van fruit wordt veel groter met een flink aantal bijen in de buurt. Hij ziet mogelijkheden voor imkers in opleiding. En natuurlijk houden we er dan rekening mee dat ook onze (dichtbij) buurvrouw Marjon volgend jaar met twee volkjes wil starten. 'T Moet niet te druk worden in Oosterwold toch?
Dat is een precies werkje, want deze balk vormt de basis voor alles wat daarbovenop gebouwd wordt. Dus hebben we alles weer exact uitgemeten. De betonnen vloer ligt op zich goed, maar er zitten 
kleine afwijkingen in de maatvoering, doordat de bekisting iets is geweken. En ook is de hoogte van het beton niet exact hetzelfde. De balk wordt vastgezet met Fisher Ankers, die zo'n twintig centimeter in het beton worden geboord. Daarna worden de hoogte gesteld door plastic wiggetjes tussen het beton en de balk te schuiven, net zolang totdat de hele balk met laserwaterpast exact op hoogte is gezet. Overigens is dit klusje geen straf als het in de nazomer zulk prachtig weer is.
Eerder berichtten we al over de wapening in de betonnen vloer van de kleine woning. Nu waren we toe aan de grote woning, dus zagen we de betonvlechter Kees terug samen met twee assistenten, Ray en Mo..
Gisteren waren we op een informatieavond gewijd aan duurzame energiesystemen voor Oosterwold. Enkele initiatiefnemers vroegen bij de Oosterwold organisatie een subsidie aan voor een onderzoek over energiesystemen, en met name gebruik van bodemwarmte. Onderzoekers Kalkman en Smoor van TNO hebben een onderzoek verricht en hierover een 
In de presentatie van Alliander kwam de voor mij nieuwe term smart-grid aan de orde. Kort gezegd komt zo'n smart-grid op lokaal niveau erop neer, dat je zoveel mogelijk lokaal energie probeert te gebruiken wanneer je het ook opwekt, en zo mogelijk op te slaan. Dat wordt in de toekomst belangrijker, bijvoorbeeld als er flexibele energietarieven komen. Er werd een plaatje getoond van een high-tech accu om stroom op te slaan.
In een blij twitterbericht van de gebiedsregisseur is zojuist te lezen:
Gisteren kwam de inspecteur de wapening van de grote woning keuren. We hebben een ingenieuze kist gezet, die afgesteund wordt op paaltjes die rondom de piepschuim-kist zijn geslagen. Dat is nodig omdat de kist gelijk is gesteld met het piemschuim, dus kan de kist zelf niet aan de fundering worden vastgemaakt.
in het donker geven de ledlampjes licht, dat reflecteert op het water. Vanaf de weg kan je het net niet zien, maar vanaf de oprit wel. Een beetje magie.
Gisteren stopte er een busje voor de oprit, en een heer kwam een gat spitten. Wat zou die toch doen? Dus ik nieuwsgierig informeren. "ik kom een straatnaambordje plaatsen". Goh, wat bijzonder. "Wij hebben al een straatnaambordje", zeg ik terwijl ik op het bordje aan de boom wijs. Toch had de firma Reimert de opdracht gekregen om een bordje te plaatsen. 
Omdat we er op voorbereid zijn dat je als initiatiefnemer in Oosterwold alles zelf moet doen, zeker wat de weg betreft, hebben we snel zelf een straatnaambordje gemaakt. Bijzonder dus dat de gemeente zonder overleg deze ongetwijfeld zorgvuldige actie op touw heeft gezet. 
Met een schuine schoor blijven de wanden goed rechtop staan. Je krijgt nu al een veel beter beeld van hoe de ruimte wordt. Wel komt er nog een dak bovenop met zonnepanelen, dus daarmee wordt het nog een boeideel hoger. En er komt een balk over alle vier de panelen, die een punt in het midden vormt, waar hopelijk binnenkort een glazen pui in komt.
Op facebook kwam vandaag ineens een fietsroute Almere hout langs. Je kunt de 
En dan valt mijn oog (met dank aan Eva Lobach) op het laatste kopje: Frederik van Eendenweg 8. Een N teveel en weliswaar tegenover nummer 8, maar echt op nummer 6 en 12. En we zijn zomaar een bezienswaardigheid! 
Nadat we de houtskeletwanden gezet hebben, moet er nog een extra balk op de lage kanten worden gelijmd en geschroefd, zodat die kanten niet gaan doorzakken en stevig verbonden kunnen worden met het dak. 
Vervolgens verbinden we de schuine delen aan weerszijden met een hulpbalk, die er voor zorgt dat de breedte van de toekomstige pui exact recht en onder en boven even groot is.
Met de eerste vier grote platen maken we van de vier schuine delen een stijf geheel, dat niet meer kan gaan scharen. Met de namiddagszon ziet het er artistiek uit.
Weer een dag verder. De tweede punt staat nu ook. 
En er zijn weer platen op de zijkanten gezet. Stapje voor stapje komen we verder.
Nadat we afgelopen week de dakbalk geplaatst hebben, konden we vandaag de beplating aan de buitenzijde van het houtskelet frame maken. Daarvoor gebruiken we multiplex platen dat Okoumé wordt genoemd. Het heeft als het nieuw is een roze kleur. Aan weer en wind verkleurt het donkerder.
Een bijzonder stuk beplating zit in de nok. Daar dient de multiplexplaat ook als een zogenaamde kram-plaat, waarmee de twee zware dakbalken aan elkaar worden geschroefd. Meer dan tien schroeven maken van de nok nu één stijf geheel.
In het voorjaar hebben wij met hulp van de stichting Heg en Landschap bomen en struiken in het landschap kunnen planten. In de zomer kwam de Franse stichting die Heg en Landschap weer ondersteunt, bij ons op bezoek. Wij hebben daar een 
PIR isolatie zagen
Oogst:
We hebben onze schamele oogst van de verspreid geplante mais-planten verzameld. Wellicht zijn de planten door de droogte in de zomer te laat gaan groeien en komen ze nu pas laat met uitgegroeide kolven. Er zijn al wat koude nachten geweest, en volgens internetbronnen kan dat leiden tot zetmeelvorming en meer melige smaak. Dat bleek ook tijdens ons diner met eigen kolven. Volgend jaar iets eerder zaaien en oogsten wellicht. Maar wel leuk, eten van eigen tuin.Gelukkig bieden de pompoenen een overweldigende oogst en zelfs de wortelen groeien in deze klei soms tot formaat winterwortel voor Sinterklaas.
Deze week hebben we de beplating van de houtskeletbouw gereed gemaakt. Het was maandag af en toe best mooi weer, zodat ik mij op de steiger waagde met fototoestel. Het is immers een goede gelegenheid om op hoogte van de nok de omgeving van Oosterwold te bezien. Wat een weids uitzicht!
Op dinsdag hebben we in zeer onstuimig weer de PIR isolatie van de binnenwanden compleet gemaakt, en drie bussen PUR-schuim leeggespoten om alle kieren af te dichten.
Mijn moeder belt vanavond: "Jullie zullen wel moe zijn van al dat bouwen, want ik zie geen foto's op de blog". En ze heeft gelijk. Er wordt op dit moment zo hard gewerkt, dat het 's avonds bijna niet te doen is om de blog nog bij te werken. Bovendien moeten de foto's op de juist plek komen (uit het fototoestel in de pc) en dat ging deze week ook een paar keer mis.
krachten aanwezig.
Maandag gaan we aan de slag. Eerst kijken we hoe we de boel vrijdag hebben achtergelaten. (nu is er wel tijd om het dekzeil te checken) En hoewel het maar een kleine bui was vrijdag, zijn we blij dat de boel niet nat geworden is.
Daarna gaan we weer verder met de andere werkzaamheden. Ook de linkerkant van het huis wordt in de multivap gezet. Binnen wordt het langzaam donker, omdat we de multivap voor de ramen laten zitten totdat de kozijnen erin komen en we in een keer netjes af kunnen werken. Daarna gaan ook aan de eerste zijde de tengels voor het hout dat er overheen gaat, erop. Die zijn natuurlijk ook zwart zodat je dat straks niet meer zo goed kunt zien. Tijdens zo'n bouw merk je wel dat je veel bouwt dat na afloop onzichtbaar is. (voor de balken op het dak moet straks nog iemand met een kwast omhoog....
Woensdag is het licht op de kavel heel bijzonder. We zijn blij dat het lekker droog blijft. Op de kou kunnen de werkmannen zich kleden . Ik vind het wel bijzonder om alle mannen in mijn omgeving ineens met een muts op te zien. ;-)
De Multivap wordt in stroken van anderhalve meter aan elkaar geplakt met de plakstroken die aan iedere strook onder en boven zitten, zodat de naad dakpansgewijs verlopen en dus de regen niet naar binnen laten vloeien. Met een wel zeer kleverige tape worden de naden extra vastgezet. De moeilijke hoekjes zijn natuurlijk bij de opstaande randen van de boeideel en in de nok. Dat soort gepuzzel vraagt vaak overleg en improvisatie in het werk, dat zelfs op hoog niveau gevoerd wordt.
We hebben in één van de openingen in het midden nu een dekzeil opgehangen. Dat creërt meteen luwte in de binnenruimte van de woning. Dat kunnen we goed gebruiken als we volgende week verder binnen aan de slag gaan.
Nu voor vrijdag het storten van de monolitische vloer is gepland moet er even doorgebuffeld worden. Peter springt ook weer even bij. Op de vloer wordt een reflecterende laag aangebracht. Hiermee wordt de vloer nog beter geisoleerd. De wanden worden met platen bezet, nadat er een dampwerende laag is aangebracht. De electriciteitsdozen worden aangebracht. En de afvoer van de douche wordt goed in de vloer gezet. De badkamer is nu goed te herkennen omdat hier groene platen tegen de muur zitten.
En toen was het vrijdag dan zover! Donderdagavond hadden de mannen tot laat doorgewerkt. En op vrijdag zou het monolitisch beton worden gestort. Voor ons is dat de definitieve afwerkingslaag. Heel spannend dus. En op vrijdag ga ik mee naar de bouw, dus dan zijn we een beetje zondagsbouwers.... We waren eigenlijk te laat voor het spectakel van het storten. Gelukkig kent aannemer Gerard inmiddels onze lust op foto's dus ik was nog niet binnen (buiten eigenlijk) of hij zei: ik heb van het storten een foto gemaakt, die app ik je zo wel..... Fijn, Gerard. De foto rechts is dus van Gerard.
Hierboven zie je dat er nu toch vloerbedekking in het huis ligt.... De betonvloer is met plastic en vilt afgedekt om beschadiging te voorkomen. Stiekem kijken we naar binnen. Er stiekum op gaan staan durven we nog niet.
Dus we kijken heel veel op het land. Hoe staat het erbij? Waar is het vol, waar is het leeg, welke planten doen het waar goed etc.
Het drone team dat vorige week langskwam, stuurde vanmiddag een aantal van de restfilmpjes die ze zelf niet publiceren, maar die ze wel van ons maakten, op.Hartelijk dank hiervoor Bart en collega's!
Meer daarover is te lezen op 
Hieruit blijkt dat een Brandweerauto (straal van 8 meter) een aanzienlijk kleinere draaicirkel heeft dan een vuilniswagen (straal van bijna 10 meter) en die nog weer korter dan een dubbelassige vrachtwagen (straal van 12 meter). (Een draaicirkel is twee keer zo groot als de draaistraal.)
Om ervoor te zorgen dat vrachtwagens kunnen rijden, moet de initiatiefnemer een binnenbocht aanleggen die minimaal een bochtstraal van 6,5 meter heeft. Daarvoor moet die initiatiefnemer dus ruim 9 vierkante meter extra verharde weg aanleggen. Als deze initiatiefnemer al een kavelweg aan twee zijden van zijn kavel heeft, met dus verhoudingsgewijs veel verharding, dan zal diegene niet blij zijn met de opdracht (van de Vereniging) om een bocht met ruim 9 vierkante meter meer verharding aan te leggen. 
Deze berekening gaat nog uit van het geval dat de kavelweg direct aan beide zijden kan worden aangelegd. Als één zijde voor loopt en er dus maar een halve weg kan worden aangelegd, wordt het probleem met draaicirkels alleen maar groter. Bij een weg van 3 meter vereist een draaicirkel van 12 meter een bochtstraal van 9 meter. En op een weg van 3 meter kan een vrachtwagen van 2,5 meter breed nauwelijks heen en weer steken.
Maar het valt nog niet mee om zo'n ruit diagonaal door de kozijnopening te krijgen. Maar Aart blijft heel rustig en houdt overzicht. Zo krijg ik ook op mijn donder als ik zonder na te denken onder de ruit doorloop. 
En dan is het eindelijk zover! De zonnepanelen gaan er de dag na kerstmis op.
En als je de jongens van de Zonnefabriek bent, breng je de zon mee en kun je een week na de langste nacht, buiten in de zon je bammetje eten. Goed geregeld heren!
Vandaag heb ik met hulp van mijn zoon Roy de electriciteit in het huis gereed gemaakt.
Dan gaat ook nog wel eens een draadje los, zodat het niet allemaal in één keer vlekkeloos werkt.
Vanochtend kwamen we even na negen uur op onze kavel, en deden we een wel heel vreemde ontdekking. Een meter van ons tuinhuisje lag een dode ree. In de door de vorst berijpte tuin die een winterse stilte uitstraalt. Hoe bestaat het dat een ree ons tuinhuisje uitzoekt om de laatste adem uit te blazen. Er lagen wat uitwerpselen rond het huisje, en het kampeertafeltje was omver gestoten, dus blijkbaar had het hert geruime tijd rondgelopen.
Hij vond dat het anderhalf jaar oude reegeitje mager was en een ongezonde ruige vacht had. Ook had het een scheve kaak en een soort ontsteking aan de kop. Wellicht heeft het beest al eens een aanrijding gehad en is het daarna vermagerd omdat het niet goed kon eten. Hans Postma heeft het beest meegenomen in een
plastic krat die hij blijkbaar voor die reden achterin zijn four-wheel-drive heeft staan. Hij zou het beest ergens in een afgelegen bos neerleggen zodat de natuur haar loop kan hebben.
Vanavond zijn we na werk en klus naar Hillegom gereden. Het was de afsluiting van de periode die begon met het te koop zetten van ons huis. Ik schreef hier 
Ons huis is een zwarte doos. Maar dat gaat niet zo blijven. Het blijkt steeds heel moeilijk om uit te leggen en in te voelen hoe het er aan de buitenkant uit gaat zien. En we kunnen het nu aan de buitenkant nog niet klaar maken, omdat we het daar nog niet kunnen verwerken bij deze lage temperatuur. Dus daarom eerst de beschieting binnen!
Zondag rijden we naar Oosterwold via Amsterdam. We halen Mick op en praten onderweg al uitgebreid bij. En met Mick is dat altijd heel vertrouwd.
In aller vroegte moesten we naar Oosterwold, omdat de Staalbouwer om half acht wilde beginnen. 
Zoals het eerste idee is ontstaan: dat vanuit de hoek van de kavel een aardwal overgaat in het grasdak. 
Eindelijk hebben we buren gekregen. Gisteren konden Marjon en Bertel bij de notaris John Heldoorn de akte tekenen. Toen ze vanmiddag aankwamen stond er al een vlag op ze te wachten. Waar zo'n koninginnedag vlag niet al voor dient. Met een verwarmingsbuis in de grond en een pvc buis als verbinding staat de vlag er fier bij. 
Zoon Thomas begon spontaan rondjes om de vlag te rennen.
Blijkbaar kon de GeoDienst van de gemeente niet tegelijk met de gronduitgifte de inmeting uitvoeren.
Een mooi klusje ook voor dochter Vera die geholpen door Thomas het 100-meter meetlint mocht afrollen tot ruim 50 meter. En als dan de bocht gemaakt moet worden, dan rolt het lint helemaal af.
Gisteren is in één dag het dak op de grote woning gezet. 's Ochtends om 7 uur stond de kraan al klaar, in het donker. De meer dan 15 meter lange dakplaten waren al eerder gebracht door firma Falk.
De monteurs Arnoud en Reinard van Agraro hebben een apparaat met zuignappen meegenomen, die aan de kraan wordt gehangen. Daarmee kunnen de platen worden vastgezogen en zonder gedoe en beschadigingen van banden of singles worden opgetild.
Deze monteurs maken vaak daken van deze panelen, maar doorgaans worden de panelen anders gemonteerd: van de nok naar de goot. Bij ons dus overlangs. Dat wil zeggen scheef natuurlijk, omdat het hele dak 4 graden schuin staat. Dat watert ook lekker af. En voor de monteurs handig dat je op de nokken van het damwand profiel kunt staan tijdens het monteren.
De laatste plaat had nog wat voeten in de aarde. Die was iets te groot gezaagd, en moest eerst worden bijgezaagd voordat het paste. Tenslotte werden er nog metalen zetstukken over de nok gezet zodat de bovenkant is afgewerkt en waterdicht is.
Ook kwam vandaag een heer in bijzondere kleding langs: een fel-geel regenpak en een kastje op zijn buik en een stok in zijn hand. Ik ging uiteraard even een praatje maken. Het bleek een beheerder van de bomenrij te zijn, die - boom voor boom - de conditie van de bomen onderzoekt. Of er takken gesnoeid moeten worden, hoe hard de boom groeit. Met de stok controleert hij of de wortels stevig zijn. Ik vroeg hem of hij ook keek naar de bomen in het Staatsbosbeheer bosje. Maar nee, zover gaat de samenwerking niet. Wat je allemaal niet te weten komt als je een kopje koffie aanbiedt!
Deze keer geen fancy fotoverslag. Ik ben daarvoor niet echt in de stemming. De afgelopen dagen heb ik een aanvaring gehad met de landmeter van de gemeente. Van onze buren hoorde ik dat hij de kavel van de buren ging uitzetten. Prima natuurlijk. Hoewel het op zich al bijzonder is dat we hiervan door de gemeente niet op de hoogte worden gesteld. Toen hij eergisteren al vast het peil ging uitzetten sprak ik hem aan. Tot mijn verbazing liet hij mij weten dat hij het hoekpunt in aansluiting op onze buren 50 cm uit het midden van de weg ging zetten.
Zie hiernaast twee foto's van 15 juni vorig jaar. Keurig met draadjes vanaf de uitgezette palen. Allemaal fout dus. Toch??
Op de site maakoosterwold.nl is weer een update van de Oosterwold kaart gepubliceerd. Ook de weg is een stukje verder geprojecteerd.
Vrijdag kwamen Sienna en Laura kennismaken. Dennis, Marieke en Vincent waren voor deze gelegenheid verhinderd, maar zullen wel in het project meedoen. Hun taak is om ongewervelde dieren (insekten, spinnen, pissebedden, duizendpoten, wormen ....) en vogels te inventariseren. We hebben ze vast een paar foto's toegestuurd van beesten die we afgelopen seizoen tegen het lijf zijn gelopen zoals deze nieuwsgierige tor. 
Aan het eind van de dag ruimen we samen de laatste restjes op. We vinden de eerste rups van dit jaar. Er is hoop op nieuw leven dit jaar (en ja, opnieuwe vraat ;) Morgen worden nog twee ladingen gehaald en gaan we zelf onze planten in de grond zetten.
Afgelopen week heb ik de installatie voor warmte-terug-win ventilatie werkend gemaakt. Ik heb er een tijd tegenaan gehikt, al is het alleen al omdat het installatiehok zo propvol zit dat je geen ruimte hebt om te manoeuvreren.
kanten boren, anders kom je nooit door die 22 cm dak heen. Dan hang ik dus boven op het dak met een betonboor en een haspel. Gelukkig was het mooi en droog weer.
aangrenzen aan het installatiehok te ventileren. De badkamer wordt uiteraard afgezogen, en ook de slaapkamer.
Afgelopen zaterdag. De dag na de bomen en plantendag. Hoe ontzettend leuk ik zo'n dag ook vind, het is natuurlijk ook vermoeiend. Dus wij verheugden ons op een dagje pielen en klooien in de tuin. Lekker kijken wat er allemaal opkomt. Hoe de natuur aan een nieuw seizoen begint. De 30 struiken en bomen die we zelf hebben besteld de grond in werken en vooral genieten. En een mooie dag werd het!
Het vele bezoek maakt wel dat ik aan het eind van de dag denk: "ik heb nog een beetje weinig gedaan." Dus de heren koken (en ruimen op, wassen af) en ik ga buiten met de schep en de grondboor nog even los: Die palen van het amfitheater (wilgenstaken) moeten nog effe de grond in. Het resultaat is dankbaar (maar op de foto slecht te zien).
Het is een schets en er moet nog van alles uitgerekend worden. Daarom wordt de kaart nu digitaal uitgetekend en uitgerekend. Zoals het er nu uitziet, is de hele buitenbocht gevuld. Nu komen de binnenste plekjes aan de beurt.
Er waren nog een aantal piepschuim platen over van het isoleren van de vloer. DIe gebruiken we om de EPDM te beschermen en extra isolatie te geven, met als bijkomend effect dat er minder directe druk op de muur terecht komt. Die platen zijn nu nog zichtbaar, maar ze zullen helemaal onder de aarde verdwijnen.
Vanaf de oever loopt de heuvel nu gelijkmatig naar de aardwal bij het huis. Het was heel leuk om samen met Gert-Jan Bon op de kraan de juiste hoogte te bepalen. Soms even bukken of afstand nemen. Is de helling recht? Zit het hoogste punt van de heuvel op de goede lijn naar de aardwal? Aangezien die kraan nogal lawaai maakt, kan je met gebaren het beste aangeven dat het iets dieper afgegraven mag.
Ondertussen was Liander bezig om in het elektriciteitshuisje de aansluiting te maken voor de hoofdleiding langs onze kavelweg.
Ook aanwezig waren Ferry en Gerard van het Houthakkersgilde. Zij beheren nu al bosgebieden van de gemeente en SBB door hout te kappen en weg te halen. Als we de bosstroken meer gevarieerd willen maken dan is selectieve snoei en kap nodig. Bij SBB noemen ze dat een kartelrand maken aan de bosrand. En daar kunnen dan struiken worden geplant die zich in zo'n bosrand thuisvoelen. Met name bloeiers en besdragers zoals Sleedoorn, Lijsterbes, Meidoorn, Krentenboompje, Hazelaar, Vlier, wilde Mispel, Sporkehout, Kardinaalsmuts, Liguster, Wilde Rozen, en wellicht ook Kamperfoelie, en Frambozen. keuze genoeg.
Vervolgens zijn we naar de bosstrook aan de Auguste Compteweg (VTN Noord) gegaan en hebben met Jetta die daar gaat wonen de bosstrook bekeken. Die bestaat voor de eerste paar honderd meter uit gezond en prachtig beukebos, dat vooral in de winter met de zon op de stammen een prachtig silhouettenspel speelt. 
Bij het ontwerp van de kleine woning hebben we enthousiast gekozen voor een houten beschieting. En even enthousiast hebben we een partij douglashout laten zagen. Dat moest alleen nog geschuurd, in de lijnolie en dan op de wand geschroefd. Daarin hebben we ons wel enigszins verkeken. Wat een klus!
De tafel rond de koffie en thee vulde zich snel en iedereen bediende zichzelf. Fijn ook dat een aantal mensen ook nog hun eigen stoel meegenomen hadden. Hieronder een sfeerimpressie:
anderen daardoor niet vertragen. En je ziet hele "gewone" huizen, maar ook hele bijzondere huizen. Zo ontworpen dat je nooit meer iets op de trap laat liggen bijvoorbeeld.... (een reden waarom wij juist geen trappen meer hebben) of een woning gecentreerd langs het water.
Vandaag was een prachtige dag in Oosterwold.
Wat was het gisteren geweldig weer! We konden buiten werken zonder jas of trui. 
Aannemer Gerard en Jan hebben een belangrijke stap mogelijk gemaakt: de kunststof balken zijn aan de betonnen vloer vastgemaakt, zodat het onderkozijn van de ramen kan worden bevestigd. Omdat onze grote woning schuinstaat, moeten de onderkozijnen ook schuin worden gezet, zodat we rechthoekige ruiten kunnen plaatsen. Dat laatste zal nog wel even duren, maar met deze balken maken we toch een grote stap.
's Middags kwam broer Peter met Christof en Bruno. Irene was ook van het station opgehaald. Kan Irene weer eens met haar twee neven socialiseren. Uiteraard maken we een rondje over de kavel. Op zoek naar de kikkers in de paddenpoel. En de kikkerdril met eigen ogen zien.
Bruno moest een tent uitproberen, voordat hij de volgende dag op vakantie kan. Er is geen betere gelegenheid om je vakantiegevoel te prikkelen dan de tent op te zetten in Oosterwold.
Irene heeft deze foto ingenieus genomen, zodat Marie-José gebogen staat over de Lijnolie, en Marien door het raam op het dak te zien is.
Want dan is er plotseling geen balk meer waarop je je voeten kunt zetten. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om een brede balk eraf te schroeven, zodat ik op die ruimte zo lang mogelijk kan staan. Als laatste dus die brede balk weer terugschroeven, terwijl ik onder het dakraam nog een punt van mijn schoen kan gebruiken voor houvast. Het heeft wel wat weg van het raadsel van de kool en de geit....
Nu de zon in het voorjaar al weer langer schijnt, komt hij ook rond zes uur recht door de glasgevel van de kleine woning. Om het met een spreekwoord te zeggen: waarlijk een doorzonwoning.
Aan de zuidzijde is de gevel nu geheel met douglashout betimmerd. Geheel? Ja dat betekent in dit geval ook over de ramen heen.
Dan de contactpersoon van Liander maar eens bellen. Die zou een email bericht sturen, want zij dacht ook al dat bellen geen zin had, omdat niemand opneemt. Ik ben benieuwd.
Vanmiddag kwam Johan van Staatsbosbeheer onverwachts langs met zes bossen met plantgoed voor de bosrand. Een aantal weken geleden zijn we met Freek en Johan en een aantal omwonenden van nieuwe Oosterwold wijken op bezoek geweest bij een drietal bosstroken. Toen is besproken dat met name de bosrand bij de Frederik van Eedenweg en bij Tureluur Zuid verrijkt zouden kunnen worde met struiken die passen in de bosrand en voor meer variatie zorgen.
Daarom ook een oproep: Wie heeft de komende dagen, 's avonds of overdag zin om een handje mee te helpen om het plantgoed langs de bosrand te planten?
Dat is aan het vergaan en daaronder is prima bosgrond voor de planten. Met een schep compost en scheut water moeten ze wel gaan groeien.
Gisteren zijn we begonnen geweest om dakramen te maken in de grote woning. Dat begint met meten en nog eens meten, want de dakramen moeten straks ingepast worden tussen de zonnepanelen, dus als ze verkeerd worden geplaatst passen ze niet. Daarom hebben aannemer Gerard en Jan eerst een mangat gezaagd. Het voelt toch gek als de reciprook zaag zich met oorverdovend lawaai door de gloednieuwe stalen dakplaten zaagt. Als daarna het stuk van de dakplaat met enig geweld naar beneden wordt gedrukt, kijk je in het grijnzende gezicht van Jan. Zo'n klus schept toch ook enige voldoening.
Vandaag beginnen we toch weer met meten, om te zorgen dat de ramen zowel in hoogte als breedte goed terecht komen. Gelukkig kan je op de richels van de dakplaten redelijk houvast vinden, zodat je geen wilde dakhaas hoeft te zijn om op het dak uit de voeten te kunnen.
In onze vijver drijven dikke plakkaten van groene draadalgen. Dat komt waarschijnlijk doordat er nog te weinig waterplanten in de vijver groeien, en wellicht omdat er nog teveel voedsel in het water zit. Afgelopen week schepte ik wat water uit ons slootje om planten water te geven. Het water rook naar mest. Zou dat via de drainagebuizen wellicht vanuit de landbouwakker in onze sloot terecht komen?
Na de ietwat treurig stemmende foto's van afgelopen week van aangevreten bomen door onze niet genode gasten: reeën, hieronder graag een paar mooie voorjaarsplaatjes van planten en bloemen, om te beginnen met de power 
van de Asperges die nu naar boven komen. Vorig jaar nog zieltogend en sprieterig, nu een stuk zelfverzekerder.
Vorige zomer zaten we te filosoferen (gezelig met een wijntje en een kampvuur) met onze buren aan de Paradijsvogelweg. Het zijn de bewoners van het Wetterskip. (het rode houten huis met het schip ervoor). Beiden zijn zeer actief in de imkervereniging Zuid Flevoland. 
De afgelopen Paasdagen hebben we doorgebracht al worstelend met slangen. Dat klinkt als een Griekse tragedie, maar het ging om het monteren van 1200 meter vloerverwarmingsslang. Met de aannemer hadden we eerst isolatiefolie en stalen netten gelegd. Daarop kunnen de vloerverwarmingsslangen gemonteerd worden met kleine staaldraadjes. Van de aannemer Gerard had ik een handig apparaatje te leen, waarmee je de ijzerdraadjes om elkaar kan draaien door aan het handvat te trekken. Een soort handboortje, maar dan door te trekken.
Het beste is om vloerverwarming met dubbele buis als een slakkenhuis te leggen. Dan leg je dus om en om de heengaande en teruggaande buis, zodat er een gelijkmatige temperatuur wordt bereikt. Bovendien hoef je niet zoveel scherpe bochten in de slang te trekken, want dat wil die slang niet, en er zouden zelfs ook knikken in kunnen komen.
Voor de schuur hadden we een grote rol besteld met 500 meter. Om niet duidelijke reden heeft de leverancier een rol met 600 meter afgeleverd. Daarvan hebben we vier groepen van 120 meter slang geknipt. Dat ging voor de eerste delen wel goed. Toen we het laatste stuk wilden scheiden van het restant van ruim honderd meter, bleken de beide stukken ernstig in elkaar gewikkeld te zitten. Zie dan maar eens twee slangen van meer dan honderd meter uit elkaar te krijgen! Het is geweldig dat vriend Ronald dinsdagmiddag komt helpen. Deze mocht het gevecht met de slang dan ook in alle hevigheid meemaken. Maar de aanhouder wint, en zo zijn uiteindelijk alle meters vastgebonden aan de stalen netten.
Best gezellig. Ik vind het zo leuk om naar het storten te kijken dat ik het begin van een vergadering op mijn werk mis..... Jongens (en meisjes), dat was om deze werkzaamheden.... 
Afgelopen week hebben we een paar koude nachten gehad. Nadat het in maart zo warm is geweest, zijn veel planten, struiken en bomen voortvarend uitgelopen, ook diegene waarvan de bladeren of takken niet tegen koude kunnen.
Ook de broer van Marie-José, Mark komt langs met twee van zijn dochters: Marieke en Eva-Lotta. Die mogen de vis loslaten in de vijver nadat ze een tijdje hebben gedobberd om aan de temperatuur van het water te wennen.
Maar in de tussentijd hebben een paar hijskranen daar hun stempels ingezet. Een mooie gelegenheid dus om het kruidenwiel te herstellen en met verse compost te voorzien. Marieke en Eva-Lotta zaaien de veldjes in. Fantastisch!
Vanmiddag was er weer een burenborrel op de Frederik van Eedenweg. Gelukkig werkte het weer mee zodat we buiten konden bijpraten met een kopje koffie, thee, koek, worstje, olijf, kaasblokje en wat de buren nog meer hadden meegebracht.
Zo'n twee weken geleden plaatste imker Marije haar volk met bijen in onze boomgaard. In 
Mag dat eigenlijk wel? Een BijGebouw uitbreiden in Oosterwold? Ja, want er zit geen vloer in. Het huis is gewoon drie keer zo hoog gemaakt. En dan komen er dus niet meer BVO's. Bijen hebben ook geen trap nodig.... dus geen extra BVO's! Hmm, onbruikbare tip natuurlijk, maar ja, dat krijg je met al die lange procedures... 
Eerst trekken Imker Marije en Supervisor Hajo het gloednieuwe imkerpak aan. Het heeft wel wat weg van maanmannetjes zo. Vervolgens maakt Marije in een ingenieus blaasbalgapparaatje rook, waarmee ze de bijen kan versuffen.
afstand toe. Je weet maar nooit.
Vandaag prutsen we een beetje met nuttige en semi-nuttige klusjes. Zo slopen we een houten rekwerk waar ramen op gekomen zijn uit elkaar. Het hout is mooi en zo besluiten we er een bankje in de boomgaard van te maken. Simpel op twee stapels stenen met daarop twee netjes afgewerkte planken aan elkaar gemaakt. 
Om het af te maken olie ik ook de kabelrol die al een paar maanden op z'n kant staat. Op steentjes gezet, zodat ie niet wegrot is het een tafel voor de koffiekopjes. We kunnen in de boomgaard zitten om naar de bijtjes te kijken. Zo kunnen we hergebruik maken van wat is overgeschoten in de bouw en eigenlijk afval was. (Of de kachel in zou gaan.) Als je op het dak staat kan je een mooie overzichtsfoto maken van de Westelijke Boomgaard maken met bankje, tafeltje en BijGebouw.
Marien heeft voor zichzelf ook een aanmodderklus bedacht. Eerst het dak schoonspuiten. Dan loopt het water via de profielen naar de lage kant. Daar kan alles schoon en droog worden gemaakt. Daarna wordt de aansluiting van de dakplaten en de dakramen rondom in de rubbercoating gezet om deze waterdicht te maken. Daarvoor hebben we 10 liter vloeibare rubber gekocht. Dat ziet eruit als modder. Letterlijk aanmodderen dus. De meest kritische aansluiting is tussen de dakplaten en de boeidelen aan de lage Oostzijde. Daar blijft uit zichzelf altijd water staan in de profielen. Dat moet dus echt waterdicht zijn. Lekker dik smeren dus, zodat de lage kanten met een dikke laag smurrie (rubber) zijn afgedekt. 
Succes heeft vele vaders en moeders als het eenmaal begint te lopen!
Toen de glazen puien werden geleverd voor de kleine woning, stond het glas op een houten bok. Deze bleef achter. Blijkbaar is dat goedkoper dan dat de transporteur of leverancier hem weer komt ophalen. Toen het glas er eenmaal afwas leek het ons wel wat op een pergola of een bankje. Maar dat vroeg nog wel wat ombouwen. Dit weekend hebben we eerst het breekijzer gehanteerd, en de zaag, om vervolgens een rugleuning te monteren.
Marie-José heeft de planken geschuurd en in de lijnolie gezet. Nu op een paar stapeltjes stenen, en voorwaar hebben we een bank van zo'n drie meter op het erf van de grote woning staan. Kunnen we bij de volgende BuurtBabbel met de wijkbewoners verder inwijden.
Gisteren zijn we in Hoofddorp begonnen met inpakken. Eerder hebben we weliswaar een hele vracht naar onze ouders in de Achterhoek gebracht, maar dat voelde nog niet als verhuizen. Nu wel. We hopen drie of vier ritten met een (over)volle aanhangwagen en auto te rijden. Dan kunnen we tenslotte op 29 mei met een verhuiswagen in één keer alles te verhuizen.
Dat brengt je soms wel tot een verzuichting: Wat heb ik toch een hoop troep! Boeken zeulen, CD's, bloempotjes, gereedschap. En voor je het weet raak je verzeilt in een nostalgisch terugkijken: och weet je nog (oudje).
In een eerder 
Grappig om te merken dat bij het determineren toch nog altijd de determineerboekjes erbij worden gehaald. Ditmaal is de raadselachtige plant een plant met gele bloemetjes. Maar welke?
Zoals ook incidentele lezers zullen weten, zitten we al maandenlang op de aansluiting van stroom, water en kabel te wachten.
Afgelopen dinsdag werd ik plotseling gebeld door Baas. "Ja ik zal worden aangesloten, maar we weten nog niet wanneer. Daarover bel ik u donderdag of vrijdag terug". Er moet nog materiaal besteld worden. Ik nog protesteren: "Mevrouw, de kabel van Reggefiber ligt al langs de weg ingegraven." Heeft natuurlijk geen zin. Het is toch een smoes. Natuurlijk moet er niets besteld worden. Firma Baas doet niets anders dan water, electra en kabel. Zouden ze voor deze dertig meter plotseling materiaal moeten bestellen. Nee, dat heeft iedere medewerker in zijn auto liggen!
De vorige keer was de bijenkast uitgebreid met twee kasten, dus het was spannend of de bijen zich de nieuwe ruimte al hadden eigen gemaakt.
Imker Marije opent de kast met een speciaal gereedschap. Bijen maken de kast vaak hermetisch dicht. In de bovenste kast zijn wel wat bijen te vinden maar ze hebben nog geen cellen opgebouwd op de raten. 
Maar er is wel iets wat Imker Marije zorgen baart. Grote bolletjes, die zij zwermcellen of moerdop noemt. Daarin worden waarschijnlijk nieuwe koninginnen grootgebracht. Als die uitkomen, gaat die eropuit en neemt die een deel van het volk mee. Dat wordt dan een zwerm bijen. Vandaar zwermcel.
Ondertussen leren we veel: we zien broed: jonge larven, aangewezen met het haakvormige gereedschap. En aan het einde kijken we een bijenlarve recht in de ogen.
Vandaag kwam Piet Harlaar om de betonnen vloer te polijsten en te impregneren. Eerder heeft hij het beton gestort en gevlinderd om een supergladde betonlaag te krijgen: 
Nu is het droog genoeg om te polijsten en te impregneren. Alhoewel? Droog? Vanochtend regende het rond een uur of zeven. En dan blijkt dat de dakramen nog steeds niet helemaal waterdicht zijn. Dus snel dweilen. Gelukkig is de toplaag van het beton zo dicht, dat het water niet diep doordringt, en na een uurtje oogt de vloer weer droog.
Piet gebruikt een slijpmachine met een diamantschijf om kleine oneffenheden langs de randen glad te polijsten. Omdat het zo'n grote oppervlakte is, vallen die randen wel mee. Alleen bij de badkamer, precies bij de afvoer zit een scheurtje. Dat moet later worden opgevuld met epoxy-hars. Als Piet de vloer schuurt met fijn schuurpapier kan ik met de polijstmachine de muren nog afwerken.
Nadat wij maandag verhuisd zijn, komen 's avonds de vogelaars van de Aeres hogeschool hun veldwerk doen. Ze moeten aan de bosrand in de avondschemering kijken naar de vogels in de bosrand. Maar ja, we wonen in een agrarisch gebied ... en er rijdt de hele avond een trekker over het boerenland. Dat maakt tamelijk veel herrie. Niet irritant, maar wel als je vogels wilt observeren...
We hebben er lang op gewacht, maar eindelijk is het glas in de grote woning gezet.
Daarna konden de glasbokken worden afgeladen. Helaas blijkt al direct dat een grote ruit kapot op de bok staat. Die zal vervangen moeten worden. Maar we laten het glas er toch inzetten, anders zitten we nog twee of drie weken met een open gevel.
grote ruiten zijn tot meer dan 300 kilo per stuk. Daar valt weinig aan te tillen.
rechtop duwen, en met een glaslat aan de bovenzijde vastzetten.
stuk beter dan die kleine kraan, omdat de bokken te zwaar zijn.
We hebben al eerder draadalg uit de vijver gevist, maar met het warme weer werd het weer hoogtijd. 
We hebben onze hypotheek geregeld bij de Rabobank. Daar zijn we blij mee. De Rabobank is daar ook best een beetje trots op, zeker nu de eerste initiatieven met een Rabobank hypotheek succesvol worden uitgerold. Dus werden we benaderd of we niet wilden meewerken met een artikel in het Rabo nieuwsblad.
en we na meer van veertien weken wachten eindelijk onze definitieve stroom en wateraansluiting krijgen. Maar er kwam niemand. Wij bellen naar de contactpersoon voor Oosterwold escalaties Tracy. 
Tsja, er staat nu in het systeem dat wij woensdag staan ingepland, maar dat was binnen de Baas-organisatie niet gecommuniceerd.
Daarvoor hebben we geen opdracht. Oude aansluiting loskoppelen? Daarvoor hebben we geen opdracht, moet Vitens en Liander zelf doen... Bouwaansluiting voor de buren? Daar hebben we geen opdracht voor. 
En dat lijkt mij niet zo handig als de nutsen met elkaar al zo'n onvoorstelbare werkachterstand hebben opgelopen. 
En dan kan ik nog snel naar de bouwmarkt om aansluitmateriaal te halen voor het water, want Baas legt alleen de watermeter aan. Dat begrijp ik ook wel, want de aansluiting op de waterleidingen is in ieder huis weer anders.
Maar dan heb je wel voldoening als aan het einde van de middag de wateraansluiting werkt. Zelfs met een doorkoppeling naar een aansluiting in de grote woning met een lange tyleenbuis.
Dacht ik afgelopen woensdag dat ik met definitieve stroom en water en afkoppelen van de tijdelijke stroom, een hoofdstuk zou kunnen afsluiten, nee, de soap over nutsen wordt nog steeds vervolgd.
We hebben al enige tijd twee groepjes studenten van de Aeres hogeschool rondlopen op het Paradijsvogelbosje om vogels, insekten en planten te inventariseren.
Na een introductie door Dennis heb ik de groep rondgeleid over de kavel om een beeld te krijgen van de verschillende biotopen: vijver, moeras, oever, aardwal, bosrand, paddenpoel.
Die kan je dan onderzoeken met boekjes, als ze niet wegvliegen of springen zoals lieveheersbeestjes en sprinkhanen plegen te doen. 
Zo zie ik allemaal groepjes studenten met paraplu over de kavel lopen, en dan terug naar de tafel om de oogst te bestuderen. 
We proberen eens per maand een bijeenkomst voor de wijk de organiseren, die in de volksmond al buurtbabbel is gaan heten.
Gisteren, maandag 19 juni was ik op uitnodiging van het Waterschap Zuiderzeeland bij een gesprek in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam. Er waren drie gesprekspartners: Roelof Kruize, Directeur Waternet, Peter Dortwegt van het Stadslab Buiksloterham en Eef Spronck, strategisch adviseur van De Coöperatieve Samenleving en De Gezonde Stad. Gespreksleider / moderator was Rindert de Groot en het gesprek was voorbereid door Joachim Meerkerk. Het onderwerp was Democratie en de Circulaire Stad. Circulaire Stad? Daarmee wordt bedoeld, dat de stedelijke gebieden zodanig duurzaam worden gemaakt, dat ze liefst alle grondstoffen inclusief water, electriciteit, voedsel en afval hergebruiken. 's Middags was er een bijeenkomst van wetenschappers en beleidsmakers op het gebied van watermanagement. Daar mocht ik ook bij aanzitten en meediscussieren. Ik merk dat ik een beetje allergisch ben geworden voor wetenschappelijke en beleidsjargon. Maar in mijn vorige leven heb ik mij ook langdurig bezig gehouden met business-cases en verdienmodellen en coalitievorming en stakeholderanalyse en .... dus ik mag eigenlijk niet zeuren. Er was wel een duidelijke gemeenschappelijke interesse 's middags en 's avonds, en dat was de relatie tussen centrale sturing door het rijk en grote instituties (waterschappen, waterleiding- en energiebedrijven) enerzijds en decentrale, regionale organisatie anderzijds. En uiteraard was ik door Zuiderzeeland uitgenodigd, omdat Oosterwold een voorbeeld is van regionale organisatie en circulaire waterbehandeling. Wij moeten immers zelf ons water zuiveren omdat er geen riool wordt aangelegd in Oosterwold. Ik heb benadrukt dat in Oosterwold het zelf doen veel breder is dan duurzaamheid en ook veel breder dan waterbeheer. En daarin schuilt ook de kracht. Bewoners van Oosterwold snappen dat als je veel zelf doet, dat je ook op duurzame manier kunt omgaan met water, energie, natuur, voedsel, en sociale samenwerking in de wijk. Ik vond het prettig om in het gesprek dicht te blijven bij de dagelijkse praktijk die ik meemaak (en waarvoor ik ook was uitgenodigd). Je kunt anders zo vaag gaan zweven in toekomstbeelden en mooie beleidstermen. Ik vond het wel bijzonder dat de urgentie voor duurzaam omgaan met water niet door iedereen gevoeld wordt. Water is eigenlijk te goedkoop. Maar voor ons in Oosterwold is niet niet een kwestie van urgentie: je moet gewoon zelf je waterzuivering regelen. Dit gespreksprogramma ( er zijn nog zo'n twintig andere discussies over democratie en de circulaire stad) legt de verbinding met democratie. Dat blijkt in Oosterwold uiteraard in de eerste plaats uit participatie: zelf doen. Ik heb ook aandacht gevraagd voor inspraak wanneer zaken niet helemaal gaan zoals de regels bepalen of wanneer de regels schuren tegen de werkelijkheid. En ik kon niet nalaten om de actuele problemen bij aansluiting door de nutsen als voorbeeld te gebruiken hoe je je weg moet zien te vinden in ondoorzichtige werkprocessen. Uiteindelijk kwam er wel een gemeenschappelijke lijn uit de discussie, dat er in de toekomst een verdeling zal ontstaan tussen grootschalige organisatie en regionale organisatie van recycling, water- en energie-hergebruik. Hoe dat evenwicht moet worden gevonden, en hoevaak er daarbij nog obstakels opdoemen, dat blijft nog verborgen in de toekomst. Ik houd mij eraan vast, dat zelf ontwikkelen in Oosterwold ons energie geeft, en daarmee kunnen we verder.
Afgelopen donderdag kwamen twee mensen van Omroep Flevoland langs om ons te interviewen over de vertragingen bij de Nutsen en met name bij de uitvoerder firma Baas.