Wij hebben vorig jaar alle energie gericht op de bouw van twee woningen, en daarom geen tijd besteed aan de moestuin. Dat heeft wel tot gevolg gehad, dat zich vorig jaar een enorme hoeveelheid onkruid meester heeft gemaakt van de moestuin. Enorme graspollen, ridderzuring met forse wortels. Hiernaast is een foto van vanochtend.

We willen dit jaar weer werk maken van de moestuin. Maar dan zie ik er toch wel uit als een berg tegenop om alles te moeten omspitten en alle onkruid te moeten uitspitten. Maar er gloort hoop. Buurvrouw Marjon heeft vorige week een spitmachine gekocht, en ons aangeboden dat we deze mochten lenen.

Dus hebben we het compacte maar toch loodzware dieselapparaat van de buren naar onze moestuin gemanouevreerd. Toch altijd wennen aan zo'n apparaat met niet iets teveel knopjes om alles meteen goed te snappen. En toen we hem eerst aanzetten, bleek dat ie vast liep in de grote hoeveelheid gras en onkruid.

Toen heb ik eerst met een zeis de grootste onkruiden afgemaaid, en de grootste pollen gras uitgestoken. En toen de bosmaaier er overheen, zodat er alleen nog korte stompjes van het onkruid over was. En passant drie bomen uitgespit, die zich in de moestuin hadden gevestigd.

En toen weer opnieuw met de spitmachine aan de slag. Uiteindelijk ben ik meer dan vier keer over de hele moestuin heen gegaan. Tussendoor compost opgebracht en met wat kalk erbij doorgespit. Gelukkig was het geweldig weer, dus kon ik 's avonds tot acht uur doorgaan (Marie-José was toch laat met eten :-))

En zowaar, ziet het er nu toch als een moestuin uit. Althans als een stuk grond waarin je kunt gaan zaaien en aardappels en uien kunt poten. Dat gaan we komende week zeker doen.

Hiernaast ook nog een foto in de avondzon van onze trots, een wilg die helemaal vol zit met katjes, en waaraan zich een hele generatie hommels kan laven.

Ik had niet gedacht dat we het in een dag zouden redden. Met hulde aan de mechanisatie en geweldig dat we de machine konden lenen van Marjon.