Een titel waar ik geen genoeg van kan krijgen.... Maar we hadden vanochtend niet kunnen denken dat we vanavond al zover zouden zijn. Dus daarom nog een keer deze titel!

Deze week deed ik een oproep wie komt helpen bij het in de grond zetten van de paaltjes met reflectoren. Mailtjes druppelden binnen. Dat onze mail- en webserver het niet deed was even niet zo behulpzaam. (Sorry Johan en Ruud). Maar... zondagochtend waren we met ons vijfjes. Jan, Alice en Judith kwamen helpen. Na een goede bak koffie, thee en heet water zijn we aan de slag gegaan. De paaltjes waren bedauwd en daarna bevroren. Het was echt koud.

We legden de 88(!) paaltjes die geschuurd, gegrond en geschilderd zijn, op een regelmatige afstand langs de weg.. En dan moet ie natuurlijk niet net voor een uitrit staan. En in de bochten moeten genoeg paaltjes staan om de bocht goed te zien. En een beetje spelen met hoe alles moet komen over een afstand van 500 meter, betekent heel wat heen en weer lopen. Maar goed lekker lopen is in de kou niet zo erg.

En dan kunnen we beginnen. Rond dat moment schuift Ronald en zoon Das ook aan. En we beginnen met het zetten van de paaltjes aan twee uiteinden van de weg en werken zo naar het midden.

Als we rond één uur willen opbreken en tegen elkaar zeggen dat we nog wel een paar keer met elkaar aan het werk moeten, melden Eduard en Zilla dat ze 's middags komen. Ook Bert en Beatrijs schuiven aan. En als we werkelijk weer aan het werk zijn, komt Johan om een heleboel gaatjes te boren.

Ook Simon (net terug van een nachtdienst) doet ook nog even mee voor ie naar huis gaat. En ook Jeroen schuift nog even aan. En dan... dan is om half vier het laatste paaltjes van reflectoren voorzien en kun je ook 's nachts veilig een rondje in de Frederik van Eedenweg rijden. Enne let op: je mag niet harder dan 15 km per uur!

O ja, en dan natuurlijk nog de oplossing van de prijsvraag gisteren op facebook. Bij de linkerfoto stelde ik de vraag: wat heeft Marien gemaakt. En er kwam een grappig aantal oplossingen. Een vleermuizenkast, een vaas, een brievenbus, wanten en een cd speler kwamen voorbij. Maar niemand bedacht dat dit in een slaghoed voor de paaltjes die we vandaag gingen slaan zou zijn. Hierboven zie je Eduard hard slaan op de kop van de hoed/paal. De tweede foto links laat zien dat het hoedje precies lang genoeg meeging... Na 88 paaltjes was ie helemaal op!

Nou hiermee genoeg reflectie voor één dag... (haha)

Dank allemaal voor zoveel handen. Dat maakt echt licht werk!

En dan natuurlijk nog een aantal foto's van het resultaat:

Prachtig toch?