Dit weekend hebben we de eerste mispels geoogst. Vorig jaar zat er een enkele mispel aan de boom, maar dit jaar hebben we een vrachtje van een kleine twee kilo. Omdat het vorige week al even gevroren heeft kunnen we een groot deel van de vruchten van de boom af verwerken. Er moet namelijk vorst overheen gegaan zijn.
Bij het zoeken naar recepten vind ik de onderstaande groene tekst die mooi laat zien hoe roos, mispel en appel onderdeel zijn van dezelfde familie. (bron: http://www.harmonycenter.nl/mispel-likeur/
Broertje van de appel
Als lid van de rozenfamilie is de mispel het een broertje van de appel en de peer.
Oorspronkelijk komt hij uit het gebied rond de Zwarte en Kaspische zee, maar nu verwilderd op veel plekken in Europa te vinden. Ook hier in de bossen vind ik ze in het wild.
De vruchten van de mispel zijn te eten.
Niet als ze hard zijn, maar als ze na de eerste nachtvorst zacht worden en een donkerbruine kleur krijgen.
Vol vitamine C
De mispel zit vol vitamine C en is goed voor de maag en de spijsvertering.
Op het moment dat de vrucht zachter wordt (na de vorst of nadat je ze laat invriezen en dan een paar dagen laat liggen), ontstaat er van binnen een fermentatieproces. Daarmee krijgt het vruchtvlees een zoete smaak.
De uitdrukking “zo rot als een mispel” komt hier vandaan.
Zo rot als een mispel
De mispels krijgen namelijk een lekkere smaak door het rottingsproces. Maar dat mag ook weer niet te lang doorgaan, want dan gaan de mispels schimmelen.
Niet iedereen vind dit zo smakelijk om te eten. Maar je kunt er nog meer dingen mee doen, want de smaak is wel bijzonder.
Wij bakken er een taart van. Een bodem van verslofte pepernoten (verkluimd met boter), die over waren van de verenigingsavond. Daarop een cakedeeg en een mengsel van mispels met ei. Wij vinden het een geslaagd experiment!
Daarnaast maken we van een groot deel van de mispels een likeur, waarvan we het resultaat natuurlijk pas over 3 maanden voor het eerst kunnen proeven.
Voorlopig een aangename besteding van de zondag: Loom taartjes eten!
