Een maand geleden waren we drie jaar eigenaar van onze kavel. Toen zeiden we dat: "onze kavel, ons landje".  Inmiddels is Paradijsvogelbosje een plek gekend door mens en dier. Hoewel we met heel jong plantmateriaal zijn begonnen zie je nu al aan "volwassenheid" in het landschap ontstaan. En daar hoort her er der wat puberaal gedrag bij. Planten en struiken die het een beetje anders doen dan je had verwacht.

En aan de ene kant is dat een heel goed teken, want we hebben vooral te maken met planten die het te goed doen nu. (anders waren ze in de vorige jaren wel dood gegaan ;-)) Maar op twee plekken willen wij het anders dan we vooraf gedacht hadden. En nu het weer zo is dat zelfs de was (als je de weerberichten in de gaten houdt) buiten uitgehangen kan worden.... Dan moet je buiten aan de slag!

Een van die punten zijn de bramen. In het eerste jaar zijn enkele stekken geplant. Bij onze westelijke tuin, bij het braambosje en langs het hazelaarpad. In het eerste jaar hebben de bramen in mijn beleving het ter nauwernood overleefd. In het tweede jaar was her en der een braam, maar zag je de kracht toenemen. Druk met de bouw hebben we toen niet duidelijk ingegrepen. En vorig jaar zijn de bramen ontploft. Helaas zonder veel bramen, omdat op het moment van afrijpen het echt super droog was in Nederland. Maar goed richting volgend jaar moet het anders, en nu is de juiste tijd om daar iets aan te doen. Eigenlijk moet je bramen net na het dragen van vruchten snoeien, maar dat is dit jaar niet gelukt. Dus...

We slaan palen in de grond (tweedehands, hergebruik) en spannen touwtjes, zodat de bramen worden opgebonden. We kunnen goed zien dat de bramen zich al hebben vermeerderd. (juist omdat wij ze niet hadden opgebonden.) Bramen vermeerderen zich namelijk door afleggers of via de wortels. Bij afleggen bereikt een lange tak de grond opnieuw (of daar help je m als tuinier bij). Terwijl ie op de grond ligt schiet ie wortel. Na een seizoen heeft ie voldoende wortels en kun je de tak lossnijden van de bron. Nu heb je twee bramen.

Maar... Door deze manier van vermeerderen zitten de bramen ook zomaar ineens niet in de 5 m2 waar jij ze geplant had. Daarom zetten we (nou ja, Marien) palen en spannen we touwtjes. Aan die touwtjes binden we de bramen omhoog. Zo kunnen we ze goed plukken, plassen de hondjes niet tegen de bramen... (ter voorkoming van wormpjes) en zien we ook goed als er afleggers ontstaan. Zo moeten we de bramen goed in toom kunnen houden en goed kunnen oogsten.. Maar het is wel een klusje dat aandacht vraagt. Elke keer zwiept een tak in je gezicht of bovenop je hoofd... PIJNLIJK! En als je op maandag op je werk komt heb je iets uit te leggen over handen die vol schrammen zitten. En dan heb ik echt handschoenen gebruikt.

Het weghalen van afleggers is een vervelend klusje. Maar... het levert ook stekken op. Stekken die best kostbaar zijn.. blijkt als we vrijdag naar het tuincentrum gaan, waar ze voor 6 euro 95 te koop staan. En wij kunnen die stekken verspreiden en kado geven. Dus gaan er totaal zo'n 65 stekken via Tjalf, Eduard en Zilla, Jan, Debbie en Marco en Tessa en Rob Oosterwold in.  Zo infecteren we Oosterwold! Ik loop nog dagen te peuteren aan doornen die uit mijn vingers komen, maar dat levert in saaie vergaderingen mooie dromen op...

En dan de andere renovatie. Dit voorjaar willen we verhuizen van het vijverhuis naar de aardwoning. Dat betekent dat de ruimte om de aardwoning langzamerhand meer vorm moet krijgen. Dat we ook daar een voortuin willen.  We zijn begonnen met een beeld van een vlindertuin. Met de rozen van heg en landschap hebben we de afgelopen jaren een cirkel gemaakt. Maar we constateren dat aan de huiskant de rozen niet zoals verwacht laag kunnen blijven. Het zijn echt heggenrozen en deze worden jaarlijks 3 meter langer. Leuk voor een heg, maar letterlijk een barriere tussen huis en tuin. Dus... Aan de zuidkant van de tuin blijft een rozenhaag, maar aan de huiskant gaan de rozen eruit. We gebruiken de rozen om een aantal gaatjes in andere hagen te dichten.

En dan is er ineens ruimte! Afgelopen jaar stonden in deze tuin vooral wilde bloemen en enkele struiken. Nu het een voortuin/vlindertuin moet worden gaan we met zorg wat vaste planten aanleggen.

Marien heeft vorige week al een pad gelegd door de tuin. Je kan toch niet al je loopjes van tevoren bedenken (gelukkig!)

Ik maak een rotstuin waar volop ruimte is voor sedumplanten. Rond een sierprunus die er al een paar jaar staat. Ik gebruik de schelpen die we deze zomer in Normandie hebben verzameld om de prunus een mooie verwarmende ondergrond te geven (de schelpen weerkaatsen het licht).

Als Marien thuiskomt van een repetitie heeft hij gelukkig nog puf om een laatste serie planten een plek te geven. En het voelt heerlijk om al die stapels stenen en nog te gebruiken materialen te zien slinken.

Langzaam wordt het ook rond de aardwoning een plezante omgeving.

En nu... in de regen binnen, kan ik jullie hiervan mooi verslag doen. ;-) Elk nadeel heb z'n voordeel.