Toen ik studeerde (meer dan 30 jaar geleden denk ik inmiddels) had ik contact met de zus van mijn oma. De zus van mijn oma van non, zuster in een klooster. Eigenlijk wel drie zussen van mijn oma, maar met de andere twee had ik geen of weinig contact. Ik weet niet meer helemaal hoe het contact is ontstaan, maar wij schreven elkaar brieven. Lekker langzaam, kon je rustig twee of meer weken wachten op antwoord. Ze had een prachtig handschrift. Zo'n ouderwets langgerekt en zeer regelmatig handschrift. Ik herinner mij hele zorgzame brieven. En door de jaren heen kreeg ik van Zuster Marie Gonzega (zo heette ze), twee cadeaus. Het ene was een van schelp gemaakte haarspeld. Verstuurd per post kwam het naar me toe en een licht doosje en wat keukenrol. Echt een wonder dat het heel overkwam! En later een gehaakt rond tafelkleed. Prachtig gehaakt, wit, maar door de jaren heen heb ik het eigenlijk nooit gebruikt. Of ik nou bang was om het vies te maken, het toch niet heel mooi op tafel vond, ik weet het niet. Duidelijk was wel dat ik het niet gebruikte... En toch moet het wel drie keer mee verhuisd zijn, had het toch een waarde voor me. Nu we langzamerhand gesettled raken, moest toch maar duidelijk worden of ik het ook echt ging gebruiken en hoe dan. Ik heb veel varianten door mijn hoofd laten gaan, maar toen Ellen na een logeerpartij in ons huis zei: "iets huiselijker mag best" ging ik echt denken en ontstond een plannetje.

En toen was de vraag .... durf ik het? Want als het mislukt, moet ik het kleed weggooien...

ik wilde het kleed met ecoline verven en vervolgens stijf maken zodat het aan de muur kan hangen. En ja hoor: de eerste keer verven ging mis. Ik verdunde de verf teveel en het werd lichtgroen....  Dat was niet de bedoeling en ook echt niet mooi.

Dus.... lang leve de action, want daar koop je op zondag een (grote) hoeveelheid ecolines en meng je de kleur die je wilt. Dit keer verleng ik vrijwel niet en kom ik in de buurt van de kleur die ik wil. Doordat ik geen overdaad verf gebruik, wordt de kleur lekker ongelijk. Ik droog het in het zonnetje buiten op een dekzeil. Dat proces vond ik zo eng dat ik vergeten ben foto's te maken. 

En dan: kijken hoe de vorm het doet op de plek waar je m wilt hangen.

Wow dit kleed is best groot...

En dan moet het nog stijf worden, want zo kunnen we het niet ophangen. Ik heb al eerder met houtlijm en hennep lampen gemaakt, dus ik grijp naar een mij bekende techniek.... houtlijmen. Niet helemaal voorbereid en goed gerekend, dus ik heb veel houtlijm nodig.... Marien komt de volgende dag bij een klus tekort en heeft mij erom vervloekt... Alles voor het goede doel.

Belangrijk is het om het kleed goed uit te trekken en een regelmatige vorm te maken. Da's eigenlijk niet helemaal gelukt, maar dat mag de pret niet drukken...

En dan puzzelen over de preciese ophangmethode. Het wordt een ijzerdraadje op de betonnen muur. 

Ik ben helemaal niet ontevreden met het resultaat. Natuurlijk is ons huis al heel eigen, maar dit nestje is weer een beetje verder ingekleurd.

Zo kent ook dit nieuwe huis zijn rituelen en verhalen: something old, something blue!