Gisteren was een spannende dag. Afgelopen donderdag was al een glasbok afgeleverd met een veel te grote vrachtwagen. Het helpt ook niet dat je daarover van tevoren afspraken probeert te maken met de leverancier, want de transporteur is weer een andere als de verkoper. Buurman Henk moest eraan tepas komen om met zijn Heftruck de Glasbok via onze oprit bij de voordeur te zetten. Dat ging overigens ook maar net, met glas van 3 meter overdwars over de oprit.
Maar in mijn eentje krijg ik dat glas uiteraard nooit op z'n plek. Daarom heb ik in onze wijk een oproep geplaatst wie mij maandagochtend kon helpen. En zo zaten we maandagochtend om tien uur met vijf man extra aan de koffie om de aanpak te bespreken.

Van tevoren had ik alle plintlatten klaargemaakt, op maat, geschilderd, met schroeven klaar om in te draaien, en een strook kitband erop geplakt. En een verzameling werkhandschoenen uitgezocht, want dat glas pak je niet zonder handschoentjes aan...

Op de vloer heb ik voor beide ruiten U-profiel aluminium latten geplakt. Net voordat het glas erin spuit ik daar grijs-transparante siliconenkit in, zodat het glas vol in de kit komt te staan.

De twee grootste ruiten zijn 12 mm gelaagd geluidsdempend glas (Optiphon, waar blijkbaar extra geluidsdempende folie in het midden van de ruit is geplakt), die aan weerskanten van de grote kast op de vloer worden gezet. Maar het vraagt nog heel wat om met z'n allen zo'n ruit van tegen de honderd kilo te verplaatsen. Gelukkig heeft Jan goede driepunts-vacuum-glas-zuigers. Het glas moet eerst liggend, verticaal door de voordeur, en dan op een paar plankjes met bescherming gezet om rechtop gezet te worden. En dan naar z'n plek getild, waarbij het nauwgezet manouvreren vergt om de ruit ín het kozijn te krijgen. Zodra de ruit staat, moeten twee mensen de ruit op z''n plek houden, en één plintlat direct vastgeschroefd, zodat de ruit niet meer kan vallen. Bijkomende complicatie is dat we het ruit niet helemaal recht, maar net als alles in onze woning zo'n 4 graden schuin in de sponning zetten. Maar als het glas in het kozijn zit geeft die schuinheid niet veel belasting.
Na de eerste ruit konden we de tweede op dezelfde manier doen, behalve dat we ingewikkeld moesten manouvreren, omdat de ruit scheef is, en we ook nog om een stuk staalprofiel heen moesten, maar ook die ging erin.
Toen moesten we nog twee ruiten boven op de kast doen.
Ik had - enigszins naief - gedacht dat we dat met een ladder een een trap zouden kunnen regelen. Maar terecht gingen de helpers daarin niet mee. Gelukkig heeft Simon een stabiele rolsteiger, en die hebben we eerst hier naartoe gehaald. Toen konden we de ruit in twee stappen naar z'n plek tillen. Eerst bovenop de steiger, en daarna met twee man op de steiger en twee man aan de zijkant meetillen.
De ruiten passen precies. Te precies? Het is mooi dat we slanke kozijnen hebben ontworpen, maar dat levert ook weinig speelruimte, en de ruit moet toch eerst schuin over de kast in de sponning worden getild. Dus sta je een tijdje te pielen met vijftig kilo in de hoogte. Maar net als je denkt, oeps het past niet..... dan floept de ruit erin en dan zit ie met één plintlat vast.
We zijn met de kleine ruit boven begonnen, dus dan moet daarna de zwaarste klus nog: de rechter ruit is bijna 3x1 meter, dus een flinke brok glas van 72 kilo. Bijkomend probleem is dat het H-profiel waarop het dak rust hier dicht bij de ruit zit, dus daar moeten we omheen. En nadat we met vereende krachten de ruit bijna in de sponning hebben, blijkt dat de ruit net klem loopt op een uitstekende scharnier van nog geen centimeter hoog. Dus moet de ruit terug op de steiger, en schroef ik de scharnier eraf. En dan heeft iedereen al een beetje lamme armen en moet de ruit opnieuw omhoog. Weer manouvreren om het staa heen, en heen en weer bewegen als de ruit klem raakt in het kozijn of op de kastrand. En dan, als het lijkt of het net niet lukt, floept de ruit ineens op z'n plek. Wow! en een Zucht van verlichting.
Het heeft langer geduurd, en heel wat zweetdruppels en lamme armpjes.

Hulde Jan, Jan, Simon, Harry, Ruud, geweldig bedankt voor jullie hulp en geduld en inzicht om deze klus te klaren!!

En wat hebben we een fantastische wijk, dat we elkaar zo helpen met klussen die je niet alleen kunt doen!

Nadat de helpers zijn vertrokken heb ik eerst maar even shakend een extra kop koffie gedronken. Bij het vastschroeven van de resterende plintlatten, merkte ik nog wel wat trillende armen van de inspanning.
Nu het glas erin zit, moeten de resterende openingen tussen de woonkamer en de Tuinkamer nog ingevuld worden met Acrylglas. Volgende klus. 

En het is best even wennen, dat we nu niet meer om de kast heen kunnen lopen. Nog geen minuut nadat de eerste ruit geplaatst was, pak ik een kitspuit van de grond, en wil ik omlopen, om meteen m'n kop ongenadig tegen de ruit te stoten. Wel, hij trilde, maar kon er tegen. Mijn hoofd ook. Misschien tijdelijk van die vogeltjes op de ruit plakken zodat we ze tenminste zien....