Al weer een paar weken geleden, op 14 februari heeft onze stagiaire Hester een excursie voorbereid en gegeven aan negen kinderen, die thuisonderwijs krijgen, en die hier dus ook een les geleerd hebben. Hester heeft er een persoonlijk verhaal over opgeschreven dat we graag in onze blog opnemen:

Wow, wat een super dag was dit zeg! De eerste natuurclub bij het Paradijsvogelbosje.
Vanochtend was ik nog zo zenuwachtig. En ik was bang dat de hele dag in de soep zou lopen. Er zouden 2 vriendinnen komen helpen als begeleider met de groep kinderen. Maar door omstandigheden ging dat op het laatste moment niet meer door. De printer ging in diepe slaap terwijl ik nog zo veel moest uitprinten. Ik kon het verhaal dat ik wilde voorlezen niet meer vinden. Noem maar op, alles leek mis te gaan. Maar ondanks dit begin van de dag, was het een zeer geslaagde eerste keer!
Ik heb ervaring om met kinderen dit soort dingen te doen. Ik heb op 2 preschools in Amerika gewerkt waarvan 1 een boerderij was, dus ik ben ook bekend met natuureducatie. Maar daar was ik in dienst: ik hielp daar. Vandaag was ik degene die mensen had om me te helpen. De rollen waren omgedraaid.
Ik heb de dag zelf georganiseerd en zelf bedacht wat we gingen doen. Ik droeg zelf de verantwoordelijkheid voor de kinderen en moest ik ervoor zorgen dat de kinderen het naar hun zin hadden. Ik moet toegeven dat ik het best wel heel spannend vond. Ik moest me vanmorgen op de fiets echt wel moed in praten. Ik wist wel dat ik het kon; althans dat hoopte ik.
Voor dat de ouders kwamen, hebben we met zijn allen nog even de dag doorgenomen en besproken wat iedereen ging doen. Wie kon me gaan helpen en hoe gingen we de kinderen ontvangen? We hadden aan Tijmen gevraagd of dat het oké was als hij een groep kinderen zou begeleiden. Hij vond het ook best wel spannend. Hij dacht dat hij iets fout zou doen, of dat alles fout zou gaan.
Marien was er ook om Tijmen te ondersteunen. Ondanks de angst die Tijmen voelde, is het hij toch gaan doen. En daar ben ik heel dankbaar voor en de kinderen ook!
Na afloop heb ik aan Tijmen gevraagd wat Tijmen van zijn angst/ onzekerheid vond, voordat de kinderen kwamen. Hij zegt zelf dat hij de angst niet nodig vond en dat het super ging met de kinderen en dat hij het heel leuk heeft gevonden.
Toen alle kinderen er waren zijn we in een kring gaan zitten en zijn we de namen gaan oefenen van elkaar. Ravi wist alle namen meteen!!! Na het namenrondje, heb ik uitgelegd wat we gingen doen. De kinderen kregen een lijst met foto’s van bloemen die nu in bloei staan. De opdracht was dat ze die allemaal moesten vinden. Ik had gevraagd of dat ze sommigen al herkennen. Toen we naar buiten gingen, deelden we de groep in tweeën. Iedereen wilde eerst bij mij, maar toch konden we ze verdelen in 2 mooie groepen.
We hadden afgesproken om elkaar, na de speurtocht, bij de wilgenhut te ontmoeten. De timing was echt perfect, ik was er net en de andere groep kwam aanlopen.

In de wilgenhut lag een kistje met kettingen. En niet zomaar kettingen, in de hangers van de kettingen zitten bloemen. Het verhaal achter de kettingen is dat we ze gekregen hebben van de “bloemen” om dat de mens te snel de kracht van de bloemen vergeet. En dat we ze daarom bij ons moeten dragen. Om ze zo niet te vergeten.
Nadat ieder kind een eigen ketting kreeg, zijn we nog even verder gedaan met bloemen zoeken. De kinderen hadden het heel erg naar hun zin. Ze wilden graag de hele lijst met bloemen vinden. Ik probeerde bij elke bloem die we zagen steeds iets korts over de bloem te vertellen.
Het mooie vond ik om te zien dat iedereen het zo anders ervaart. Sommigen waren heel aandachtig naar de bloemen aan het kijken en een andere keek er heel even na en wilde dan weer snel door gaan. Of de ene was heel veel aan het vertellen en de andere was heel stil. Maar toch had iedereen plezier.
Nadat we de bloemen speurtocht hadden gedaan, zou ik eigenlijk een verhaal voor gaan lezen. Maar de speurtocht naar de bloemen duurde langer dan verwacht. Dat is natuurlijk prima, want met bloemen bezig zijn is ook gewoon geweldig.
Dus in plaats van mijn verhaal, hebben we besloten om naar binnen te gaan en een snack te eten. Na de snack maakten we vogelvoer. We hebben vet opgewarmd en daar vogelvoer bij gedaan en dit in dennenappels gestopt. De dennenappels hebben de kinderen later mee naar huis genomen.
Na het vogelvoer maken zijn de kinderen gaan tekenen. Ik had aan de kinderen gevraagd of dat ze hun favoriete bloem of plek die ze hier hadden gezien konden gaan tekenen.Ik had van thuis droog geperste bloemen meegenomen die ze er ook op konden plakken. De kinderen maakten de mooiste bloemen die ze gezien hadden. Een kindje heeft zelfs mij getekend met een paardenbloem (mijn lievelingsbloem)!

Van sommige kinderen kreeg ik zelf een tekening. Die tekeningen hangen aan mijn muur nu.
Toen iedereen klaar was zijn we nog heel even naar buiten gegaan. We gingen naar het amfitheater waar we ‘Anna-Maria Koekkoek’ speelden. Daarna hebben we met de kinderen in het amfitheater de dag doorgesproken. Het was zo leuk om al die antwoorden te horen. Ook kreeg ik heel vaak het antwoord dat ze alles heel leuk vonden. Als ze dat dan zeggen smelt eigenlijk mijn hart gewoon.

Ik doe dit echt om dat ik het heel leuk vind om kinderen blij te maken en over natuur te leren. En dan als ze het zo leuk hebben gehad ben ik echt heel blij en een beetje ontroerd. Ik was toch echt wel bang in de ochtend; stel je voor dat de kinderen het niet leuk gaan vinden of zoiets. Maar nee hoor, ze vonden het geweldig.
Dank jullie wel voor het vertrouwen in me en de geweldige dag. Graag tot de volgende keer. Hester.

Hester, jij ook veel bedankt voor je leuke initiatief en bekroning van je stage.