Eens in de zoveel tijd overkomt je een idee, dat je wilt uitvoeren, dat niet zozeer heel nuttig is, maar wel leuk lijkt en misschien nuttig is.

Dat geldt vast voor ons project om drie steigers te bouwen voor in de vijvers. Dus twee in de grote vijver en een in de paddenpoel. Het hout hadden we al een paar weken geleden besteld. Maar ik aarzelde om eraan te beginnen. En ik weet ook wel waarom. Het is een leuk idee, maar toch minder simpel dan het ontwerp toeschijnt. Want palen in het water klinkt simpel. Dan een legger vastmaken, en vlonderplankjes erop. En klaar is kees.

Maar in welke volgorde ga je werken? Want de eerste palen gaan nog wel, maar de volgende palen staan telkens 90 cm verder in het water. En onze vijver is ruim twee meter diep water. Na wat hoofdbrekens heb ik bedacht om de palen en de leggers eerst voor te boren, zodat ik slotbouten en draadstangen door de gaten kan bevestigen. Dat is al een heel uitgezoek. Maar dan moeten de palen wel heel precies op de goede plek en recht in het water terecht komen. De eerste steiger is uiteraard het lastigst, want dan moet je de hele werkwijze nog uitvinden.

Het lijkt een sport om niet nat te worden, maar uiteindelijk toch maar gekozen, om de leggers te verbinden met de derde paal: twee meter van de oever, dus waadbroek aan, en gewoon het water in lopen. En dan ontdekken dat je waadbroek lek is. Als je eenmaal zover bent, dan ga je gewoon door. Het kost hooguit een extra douchebeurt. Als de leggers vastzitten aan de eerste en derde palen, dan kan ik er vlonderplankjes los opleggen, zodat ik op de provisorische steiger kan balanceren, om de volgende palen erin te slaan.

En als de palen er dan in zitten, dan blijken de gaten net zo klein, dat de bouten er niet in willen. Dan werkt het (helaas) bij mij zo dat er iets van geweld bij van pas komt, zoals met een moker en een paar flinke klappen. En een enkele verbale krachtterm....

En dan is het al aardig schemer voordat ik de eerste steiger met bouten in elkaar heb. Oh ja, ook helaas nog een engelse sleutel geofferd. En de volgende dag een lijmklem (gelukkig een hele oude). Als je die in water van anderhalve meter diep uit je handen laat floepen, dan is het einde oefening. Althans voor die tang. Die kunnen ze duizend jaar later als archeologische vondst wel weer boven water tillen.... Tip voor navolgers: de tweede tang heb ik met een touwtje aan mijn riem bevestigd. Onhandig, maar levensreddend voor een tang in de handen van weinig trefzekere klussers...

De steiger bij de paddenpoel was als tweede aan de beurt. Voordeel dat het de tweede keer altijd makkelijker gaat, en bovendien iets minder diep water, en mooi weer.

Dan de derde steiger. Kleine complicatie: deze is vijf meter lang, een meter langer dan de rest. En de legger is van snoeihard Azobé hardhout, dus moet alles goed voorgeboord. De eerste palen lijken heel goed te gaan. En dan komt de misrekening boven water (of eigenlijk: onderwater): de vijver is dieper dan ik dacht, dus de vierde en vijfde set palen is veel te kort. Shit. Dan maar eerst proberen om andere palen te krijgen. Dat lukte uiteindelijk bij een goed gesorteerde houthandel in Lelystad (tip), zodat twee dagen later de klus kon worden vervolgd. Met enige acrobatiek om niet in het water te kieperen, is dan toch weer een klus geklaard.

De volgende dag is de steiger al vrolijk in gebruik genomen door een van de buurmeisjes, die niet door wilde wandelen voordat ze de steiger had toegepast. En vandaag zag ik dat ook de wilde eenden het een prima rustplek vinden.

Ik hoop dat de steiger ook een beetje behulpzaam zal zijn om het riet in toom te houden, en ander onderhoud in de vijver te doen. Dat is dus het beetje nut. Maar vooral ook de lol om dicht bij het water te kunnen zijn en in de diepte te turen.