Als je dan in Corona-tijd je niet met vrouwen mag verenigen (en al helemaal niet als de avondklok is ingegaan) moet ik toch blogje over twee vrouwenprojectjes van de afgelopen weken.
Eerder schreef ik al over wilgen die ik vorig jaar ecoline heb laten drinken. De wilgentakken heb ik in schijfjes gezaagd die ik vervolgens heb geschuurd en gelakt. Ik schreef hierover al eerder een blog
Ik had nog grote hoeveelheden van deze schijfjes. Dus daar moest een nieuw kunstwerkje bij komen. Een vrouw die parachute springt! Het begint met het maken (lijmen) van de parachute. Om m mooi rond te maken werk ik op een ballon. Levensgevaarlijk met een (heet) lijmpistool!
Dus ik dek de ballon af met bakpapier, zodat de temperatuur overdracht niet zo direct gaat. En eigenlijk gaat dat heel soepel. Maar het is natuurlijk wel een precisie klusje en elk schijfje moet apart gelijmd.... Maar ach, naar buiten mogen we toch niet.
En als de parachute af is maak ik het vrouwtje... mooi roze! En ik geef haar ook nog een mooi rokje aan. En dan kan ik haar ophangen Aan een magneetje, zoals we alles aan ons metalen plafond ophangen...
En dan is het wachten op een mooie zonnige dag waar de zon verrassend door het daklicht valt! En je de schaduw prachtig op de spierwitte muur ziet vallen.
Dit project heb ik begin februari afgerond. En dit weekend ontstond een volgende project. Het is nog niet helemaal af, maar toch al wel grotendeels.
Het werk is dit weekend ontstaan. Marien heeft met onze nieuwe stagaire "de eendenkooi" gesnoeid. Dit is een constructie die lijkt op een eendenkooi, die we natuurlijk niet als zodanig gebruiken, over een van de sloten op onze kavel. Het zijn allemaal prachtige gele wilgen. En vanaf mijn werkplek in het vijverhuis keek ik de hele week verlekkerd naar de stralende gele takken.
Er ontstond een idee om te kijken of het zou lukken om er mooie bollen van te maken. Best lastig want je moet een bol maken, uit het niets.... Zodra de vorm een beetje stabiel is kun je de vorm steeds stabieler maken door steeds maar weer nieuw door te weven.
En je merkt dat het voor de takken letterlijk buigen of barsten is. Dus soms lukt het niet en moet je met de volgende tak verder. Maar na de eerste bol komt een tweede bol. En ik heb de smaak te pakken. Ik probeer zaterdag in de heerlijke zon eens of het ook lukt om een grotere bol te maken. Zou het lukken om een pop en mensbeeld te maken?
En zo'n grote bol is toch echt een stukje lastiger. Het duurt langer voordat de bol een soort van stabiel wordt. Als ie dat eenmaal is, dan is het ineens niet meer zo moeilijk. En dan durf ik te denken aan het bouwen van een pop. Dit moet natuurlijk wel lekker zichtbaar worden. Dus ik bouw m op op het talud dat naar de achterkant van het huis loopt. Uitkijkend op de vijver, goed zichtbaar op een groot deel van de kavel, maar ook vanaf de weg en de wandelpaden.
En zo begint BIG MAMA te groeien!
Een MAMA groter dan ik! Kwetsbaar, want je kijkt er zo doorheen. En ook de wind blaast er dwars doorheen. Maar sterk omdat de elementen er ook geen grip op hebben.
En grappig door de plek waar ze staat, ben ik me voortdurend van haar aanwezigheid bewust.
Zaterdagavond maak ik een begin met het vlechten van de rok en op zondag (beetje kouder) ga ik ermee door.
En aan het eind van de middag heeft ze een jurk aan.
Met een kleine reparatie (een tak toevoegen zet ik nog even het hoofd recht.
En dan wordt het maandagochtend en ga ik braaf in mijn kamertje aan het werk. In de loop van de dag stromen ineens allemaal whatsapp berichtjes binnen van vrouwen die mij een aangename vrouwendag wensen!
Die Corona tijd brengt toch ook bijzondere gewoontes met zich mee!
En dan moet ik natuurlijk vanavond even gaan zitten
.
Want vandaag kan ik jullie hiermee nog een HELE FIJNE VROUWENDAG WENSEN! Ik groet u hartelijk met mijn twee lokale vrouwen!
