- Gegevens
- Geschreven door Marien
Vandaag een klus uitgevoerd, die je misschien nauwelijks ziet, maar die toch bij de afwerking hoort. De goot en boeidelen van de grote woning hebben we bekleed met Cortenstaal. Maar aan de onderkant van de goot en boeidelen zat nog geen Cortenstaal. En langs de oostgevel ontbrak ook nog een grote plaat van drie vierkante meter. Dat hadden we al die tijd al klaar liggen in de tuin. Maar als je veel klussen hebt, en de meeste klussen in je eentje doet, dan is dat Cortenstaal van drie meter lang niet hanteerbaar. Dus blijft de klus liggen. En je ligt er ook niet wakker van dat die klus nog wacht. Hoewel je af en toe struikelt over die platen in de tuin.
Vandaag hebben we de stoute schoenen toch maar aangetrokken. En dan moeten we ook nog wat inventiviteit bedenken, want de Cortenstaalplaten zijn flink zwaar, en buigen toch krommer dan een banaan. Dat valt zelfs met z'n tweeën nog niet mee. Dus gebruikten we een restplaat multiplex om de plaat tegen de goot te klemmen, zodat je nog een beetje kunt passen en meten om de plaat op z'n plaats te krijgen. Van tevoren hebben we gaten in de plaat geboord, zodat het met schroeven tegen de houten goot kan worden geschroefd. Als de plaat eenmaal op de goede plek is gesteld, is dat schroeven dan een eitje.
Maar we hebben een scheef huis, dus hoe verder we naar de westkant komen, hoe hoger de plaat moet. De laatste hebben we met kunst en vliegwerk en krukjes en een trap op z'n plek gekregen. Op de foto's kan je nog wel zien dat de witte goot vervangen wordt door het bruingrijs van het Cortenstaal. Linksonder is de hele goot dus met staal bekleed. Voor de oplettende lezertjes :-).
Aan de Oostgevel bekleden we de isolatie en EPDM-folie met een plaat Cortenstaal van een meter hoog. De kunst is daarbij vooral om de plaat goed op z'n plaats te krijgen langs de aardwal en tegen de ruit en het boeideel. Daarvoor maken we gebruik van een constructie met houten paaltjes die we met Teerlook
beschermen tegen weer en wind. (hopen we).
Tegen de schemering hadden we zelfs nog tijd om onder de boeidelen aan de oostgevel platen te schroeven. Er zijn er nog een paar te gaan, maar dat is al weer een klusje afgestreept.
- Gegevens
- Geschreven door Marie-José
Het is weer de tijd van het jaar! Lekker, maar zacht winterweer! Tijd om wilgen te knotten.
Gedurende het jaar hebben een aantal mensen aangegeven interesse te hebben om te helpen wilgenknotten en als bonus daarvoor een aantal wilgentenen mee te nemen.Gisteren hebben we de mensen op de geinteresseerdenlijst gevraagd om in te tekenen op een aantal mogelijke momenten om te knotten. De eerste twee die voor vandaag intekenden waren Joost en Wim. Dus begonnen we vanochtend met knotten. We hebben de wilgen in de moestuin en bij de grote vijver gesnoeid.
Dat levert een heel aantal wilgentenen op.Wilgentenen kun je makkelijk planten door ze (goed diep) in de grond te steken en zo je eigen knotwilgen laten groeien. Ze groeien snel en zijn een uitstekende manier om de eerste (en ergste) wind op te vangen.
Afspraak is dat de eigen wilgentenen worden schoongemaakt en gesnoeid, maar ook het "afvalhout" wordt verwerkbaar gemaakt.
Fijn om zo samen op te trekken.
Gelijktijdig is het houthakkersgilde in het bos aan het werk. Dus we pauzeren ook even gezamenlijk.
Aan het eind worden we weer warm met een pannetje linzensoep!
Lekker hoor!
En dan kijken we nog even hoe de tenen vervoerd worden... en bedenken we: het is goed dat de tenen dicht in de buurt blijven. ;-)
Aan het eind van de middag doen we samen nog een boom die te dicht bij de weg staat. Best een dikke stam geworden in 3 jaar tijd. We krijgen 'm met moeite om. En als ie eenmaal ligt, kan ik niet anders denken dan: "nu weet ik waar het woord SLAGBOOM vandaan komt." Gelukkig waren we klaar toen de meneer van de Post langskwam en de weg weer op kon.
- Gegevens
- Geschreven door Marie-José
Het bijhouden van een blog leidt tot allerlei intieme ontboezemingen. Zelfs die uit de slaapkamer....
Onze slaapkamer is ook overdag een plek om ons terug te kunnen trekken. Daarom willen we het bed zo maken dat je er ook lekker kunt zitten met een bed. Daarom ben ik aan het begin van de kerstvakantie begonnen met het maken van een leren headboard.
Op marktplaats heb ik in Huizen zo'n 10 zakken leerresten in alle kleuren van de regenboog gekocht. Het zijn best forse stukken. Dus ik kan er inderdaad een headboard van maken.
Ik begin met het knippen van de delen en aan elkaar naaien. Mijn naaimachine trekt het maar net (of net niet meer), dus het gevloek mijnerzijds zal ik jullie besparen, maar dat is er wel geweest. Het is net als bij de grote klussen in het bouwen van een huis: if anything can go wrong, it will go wrong...
Toch word ik ook vrolijk van de gekleurde lappen. Dus ik zet door. Gisteren hebben we mooi schuimrubber gescoord zodat ik de bolling van het headboard goed vorm kan geven.
Dus ik lijm de lagen voorzichtig op elkaar en trek het leer lekker strak.
En ineens gaat het dan toch vlot. Marien biedt aan om het headboard alvast op te hangen, terwijl ik kook. Een fijn aanbod. We bedenken even of we bij het inhangen van de haken geen waterleidingen of electriciteit raken. En dan krijg ik in de keuken ineens een appje... Ze hangen.
En dan moet het natuurlijk even uitgeprobeerd worden..... Nou, heel tevreden dus (hoewel... ik wil nu wel nieuwe dekbedhoezen.... die net zo vrolijk zijn ;-)
En ik wens u vanaf deze plek: een hele goede nachtrust!
Excuses als u een spannender blog had verwacht.....
- Gegevens
- Geschreven door Marie-José
De foto hiernaast is van deze zomer. Toen we trots waren op het begin van het amfitheater. Je kon in twee lagen zitten. We hebben er met het Oosterwoldkoor gezongen. Het voelde al als heel wat. Inmiddels was er een fietsenhok gebouwd en hebben we zand naar het amfitheater gelopen. Inmiddels is de plek niet meer zo makkelijk bereikbaar, dus moeten we kruiwagen voor kruiwagen zand brengen.
Links zijn we net begonnen met het stapelen van de nieuwe stenenrij. Op de achtergrond zien jullie de (lelijke) achterkant van het betonnen fietsenschuurtje.
Het bouwen van het amfitheater is vanaf het begin onze droom geweest. Daarom hebben we in het eerste jaar dat we in Oosterwold zaten stenen uit tuinen in Almere gehaald. Alle stenen zijn dus hergebruikt.
We rijden deze week vooral als het mooi weer is, (en dat was het een aantal keer!) de stenen die voor het huis staan naar het theater. De schelpenpaadjes zijn daarmee flink ingelopen met zware kruiwagens! En elke keer leggen we er een laagje bij. Ook met de wilgentenen vlechten we de laatste gaten in de gevlochten achterkant (onze stiekeme doorsteek) dicht.
En dan heeft Marien een briljant idee om het fietsenhok (waar het beton en isolatieplaten aan de achterkant gewoon lelijk zijn) mooi te verpakken.... We zetten rondom stammetjes tegen de schuur. De stammetjes komen (tegen betaling) uit het bos van Staatsbosbeheer waar het Houthakkergilde zieke Essen verzaagt. En dat maakt in het aanzien echt een heleboel uit:
Overigens doet het sedumdak van de schuur het prachtig!
En waar ik ruim een half jaar met een vet blokkerende schouder kampte, kan ik eindelijk weer sjouwen en slepen. En dat voelt wel heel fijn!
En alsmaar stapelen we door en zie je het theater echt vorm krijgen.
De bovenste ring van het theater wordt aan de achterkant niet door zand versterkt (het zand was namelijk op) We hadden wel genoeg stenen, dus maakten we de muur lekker dik, zodat ie een eigen stabiliteit heeft.
En dan zijn we toe aan de laatste stenen: We fotograferen het leggen van de "laatste steen"
En we zijn best trots dat het nu dan toch echt een feit is: Het amfitheater is klaar!
Heerlijk! Letterlijk zelf je droom bouwen. Nu moeten de wilgen weer mooi uitlopen. Ze leven allemaal nog. Dus over een paar maanden zitten we rondom in het groen!
En dan moeten we maar eens over de programmering van het amfitheater gaan nadenken. Suggesties zijn welkom.
Pfff: nu douchen en lekker naar binnen!
- Gegevens
- Geschreven door Marie-José
In de loop van het jaar verwerk je de resultaten uit de tuin. Een van de vruchten waar ik nog nooit mee had gewerkt, zijn rozenbottels. Maar eens moet de eerste keer zijn. Dus in september trok ik met mijn emmertje de tuin in. Wij hebben veel rozen staan. Vooral inheemse rozen. Viltrozen, Egelantier, heggenroos, beklierde heggenroos. We hebben ze vooral als heggen. De rozen zijn van die mooie eenvoudige (enkelvoudige) bloemen. De grote van de rozenbottels verschilt erg. Dit jaar heb ik er likeur van gemaakt met inmaakbrandewijn. De rozenbottels moeten er zo'n 3 maanden in staan. Daarna werk ik het door de passeerzeef. Daar blijven de pitjes achter. En dan heb je daana een drankje dat erg aan de Roosvicee doet denken. Dat zijn natuurlijk ook rozenbottels. Lekker. Ik doe het in mooie flesjes. En als ik niet zelf geniet is het leuk als kadootje.
Voor presentjes heb ik bij de kringloopwinkel mooie borrelglaasjes gescored. Bijgaand kado was voor een kerstjarige.... Om warm te blijven!
Proost!
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Wij zien de laatste maanden steeds vaker buizerds rondvliegen over onze kavel. Ze voelen zich klaarblijkelijk thuis. Er zijn er twee een lichtgekleurde en een donkere. Laten we de lichte Blondie noemen, en de bruine Brownie. Makkelijk onthouden.
Buizerds zijn de laatste decennia steeds veelkleuriger geworden. Licht, bijna wit tot donker, bijna zwart, het komt allemaal voor. Dat komt vast ook omdat het relatief goed gaat met de buizerd. Beter dan met de valken, die het moeilijk hebben om hun populatie op peil te houden.
Vanmiddag zat de lichte buizerd weer op een paal in onze moestuin. Hij heeft zo ongeveer alle uitkijkposten in onze wijk al wel uitgeprobeerd. Zelfs een keertje op het luik van onze kleine woning, terwijl ik op minder dan een meter afstand achter het bureau zat te typen. Maar vooral de hoog gelegen punten van het dak kunnen op zijn (of haar) goedkeuring rekenen. Echt schuw is Blondie ook niet. Ik kon zelfs de schuifpui openen en met mijn telelensje foto's schieten.
Wat een natuur in Oosterwold!
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Een klein stukje droom zijn we aan het realiseren. In de eerste maanden dat we onze kavel gingen ontwikkelen in 2016, hebben we publieke wandelpaden aangelegd, met zand, worteldoek en een laagje puingranulaat. Daarmee hebben we het pad verhard, hetgeen toendertijd geen overbodige luxe was, omdat de kale klei glibberde aan alle kanten. Bovendien geven de paden mooi structuur aan je kavel en omringende beplanting. Maar ja, een pad van puingranulaat is misschien wel praktisch en relatief goedkoop, maar mooi is anders.
Geïnspireerd door menig bezoek van de Waddeneilanden hebben we het plan opgevat om schelpenpaden aan te leggen. En het heeft even geduurd, maar afgelopen week hebben we vijf kuub schelpen in bigbags laten bezorgen. De bezorger zou ergens komen tussen 7 en 12. Klokslag 7 in de ochtend dus werd ik uit bed gebeld. Maar voor schelpen kom je je bed uit toch?
De Bigbags heb ik zo dicht mogelijk bij de entree van de drie hoofdpaden laten neerzetten met de kooiaap. En nu dus iedere dag een kleine kuub verwerken met de schep en kruiwagen en gelijk harken.Vaak in het half donker in deze korte dagen.
Het effect is direct zichtbaar. En hoorbaar! heerlijk om de schelpen onder je voeten te horen knerpen!
Ik heb nog anderhalve kuub en nog een metertje of zestig te gaan (de verst afgelegen :-)), maar het resultaat is veelbelovend. Hopelijk blijft het ook een beetje zichtbaar, en raakt het komend voorjaar niet snel overgroeid.
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Gisteren zijn we opnieuw bezig geweest met bomen zagen in de bosstrook. Dat wil zeggen, de zagers van het Houthakkersgilde zagen, en Jan, Alie, Michel, Bertel en Johan (van de John Lockeweg) helpen met takken slepen en hout opstapelen. Bijzonder deze keer was dat we een paar bomen hebben geveld die behoorlijk schuin stonden direct aan de bosrand, waardoor ze niet in één keer konden worden omgezaagd; dan zouden ze met veel te veel geweld in de aangrenzende tuinen vallen.
Daarom kwam Marcus van het Houthakkersgilde met speciaal gereedschap. Hij bindt een soort metalen sporen aan zijn schoenen en onderbenen, zodat hij zichzelf met iedere flinke stamp in de boomstam kan vastzetten. Met een touw om zichzelf en de boom houdt hij zich stabiel, en zo klimt hij omhoog, alsof hij aan het traplopen is. Spectaculair om te zien. Hij heeft ook een speciale kettingzaag, die hij met één hand kan bedienen, omdat hij zich vaak met zijn andere arm moet vasthouden. Eerst worden de lagere takken één voor één afgezaagd, zodat hij langs de stam verder omhoog kan klimmen, totdat de kruin een omvang heeft, die veilig op de grond kan vallen. Dan probeert hij die tijdens het vallen nog een draai mee te geven zodat ie precies valt waar hij wil. Maar, zo krijgen wij les: de zager heeft een wil, maar de boom ook, dus het blijft oppassen geblazen. Gelukkig was het weer rustig weer, een beetje fris met de oostenwind, maar rustig genoeg om zonder gezwabber in de boom te klimmen. Omdat het een spectaculair gezicht is heeft Michel een filmpje gemaakt en wat foto's toegestuurd; waarvoor dank.
Een paar foto's van ons maken het fotoverslag compleet. Er zijn nog veel bomen te gaan, dus voorlopig krijgen we nog vaak op woensdag en zaterdag het Houthakkersgilde op bezoek.
Welkom, en als we er zijn is er ook koffie en koek.
- Gegevens
- Geschreven door Marie-José
Gisteravond waren we bij de première Reminiscent- een kerstcantate in een concert van Toonkunstkoor Amsterdam en het Concertgebouw Kamerorkest. De gezelschappen zijn zelf reden genoeg om een avondje uit te doen. Deze avond was meer bijzonder. Naast de eerste 3 dagen van het Weihnachtsoratorium van Bach werd na het eerste deel ook het concert Reminiscent van Egon Kracht en Noortje Braat uitgevoerd. En bij de premiere van een schepping van vrienden te mogen zijn, blijft heel bijzonder.
De tekst van Reminiscent (die doet denken) is van de hand van Noortje. Ik merkte tijdens het concert dat bij mij het tweede en derde van het oratorium nodig waren om de kracht van de tekst in te laten dalen. Reminiscent is een reactie op het Weihnachtsoratorium en behandelt net als het oratorium de geboorte van een kind. Ditmaal een meisje, een wichtje. Een kind van een moeder op de vlucht, zoals we die (juist ook nu) in de wereld zoveel kennen.
Ik ervaar het Weihnachtsoratorium (en dat kan mijn verleden zijn) als een bericht vol blijdschap, de langverwachte grote redder wordt geboren. Als een kind. Daarmee kwetsbaar en een moeder die zorgzaam en misschien bezorgd is over wat deze Messias (juist om deze rol) nog moet doorstaan.
Schril is de tegenstelling met het kind van de moeder op de vlucht in de tekst van Noortje. Geen grote belofte, maar ouders die (mooi door Egon klankgegeven in het meerstemmig vaderschap van de tenor en bas samen) enerzijds vol zijn van de schoonheid van de geboorte van het wichtje en anderzijds bang zijn voor alles wat een kind kan overkomen (ook hier hoor je in de meerstemmigheid hoe veelvormig ouders dit doen en beleven). En de kracht die dat van ouders vergt - en geeft(!) - om een kind, juist en misschien wel altijd in onzekere omstandigheden te begeleiden.
Het duurde even voor de laatste zinnen bij mij landden.
Alle moeders baren offers, baren offers tot de dag waarop wij onze muren zien met de ogen van een kind.
Maar zodra binnenkomt dat de wereld niet verandert door de komst van een Messias, maar doordat voldoende mensen net als kinderen de muren durven zien die we opwerpen, is het duidelijk. Want als we zien dat het muren zijn, waarmee we anderen hun voortbestaan bedreigen, kunnen we ze toch niet laten voortbestaan? En voor mezelf vul ik dat in als grote muren waarmee we andere mensen de toegang tot onze wereld weigeren, maar ook kleine muren waarmee we onze naasten toegang tot onszelf ontzeggen. 
De muziek van Egon geeft mooi vorm aan hoe je met de mensen in het verhaal mee kunt lopen, voelen, vluchten, maar ook liefhebben en aanbidden. Maar niet alleen mooi, ook vervreemdend, want wat moet je na een slottekst ("waarop wij onze muren zien met de ogen van een kind") met een whoep do oe aah in een klassiek koor dat net niet tot swing komt (wellicht gecomponeerd, misschien het gebrek van een echt klassiek koor)... Maar misschien is de vertwijfeling precies wat moest blijven.
Van harte Noortje en Egon met de geboorte! Dank voor de uitnodiging.Voor nu staan er geen concerten meer gepland, maar mocht je toch nog eens de kans krijgen om het te horen: GAAN!
Christemas is y comen! nu vanavond nog zelf Britten's Ceremony of Carols zingen. 19.30 uur De goede herder in Huizen.
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Reparatie was wel een thema deze week bij ons. Na het gedoe met de kortsluiting, kregen we gisteren een nieuwe ruit in de schuifpui van de kleine woning.
Half november ontdekten we plotseling een barst in de ruit. Geen idee hoe die gekomen is. Er zal spanning in gezeten hebben. Maar je verwacht dat niet van een gelaagd glas ruit. Gelukkig konden we hiervoor de glasverzekering inschakelen. Die regelt de glaszetter om het glas in te meten, en ook een kraan om het glas te plaatsen. Dat ken ik ondertussen ook van de eerdere keren dat het glas is geplaatst, maar het blijft een spectaculair gezicht wanneer zo'n grote ruit hangt aan een zuignap. De vorige keer heeft de kraan het glas helemaal in het kozijn gemanoeuvreerd. 
Nu kozen deze stoere boys om het glas met z'n tweeën uit het kozijn te tillen, en daarna wel met de kraan verder te vervoeren. Maar ze klaagden wel een beetje dat het erg zwaar was.....
Het was eigenlijk met een goed uurtje gepiept. Gelukkig was het een oostenwind en een waterig zonnetje, dus we zijn niet bevroren.
Hopelijk zijn we nu weer even klaar met repareren...
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Vandaag hebben we een lastige situatie meegemaakt. Vanochtend rook ik bij opstaan een merkwaardig geurtje, wat ergens tussen een tandartsgeurtje en smeltend plastic in zat, maar ik kon niet achterhalen wat het was. Even mijn mond gespoeld en daarna gewoon aan de slag.
Toen ik in het begin van de middag mijn mail probeerde te checken ontdekte ik dat de router niet werkte. Dus in de meterkast kijken, en blijkt een van de aardlekschakelaars te zijn omgeklapt. Dan is het eerst uitzoeken welke stop het is, die het probleem veroorzaakt, en toen kwam ik bij de verwarming uit. Balen. Ik moest eerst moed verzamelen, want ik vreesde dat mijn electrische boiler zou zijn doorgebrand en dat ik daarmee de hele verwarming moet demonteren.
Maar toen ik met mijn ladder in het installatiehok op de vliering keek, bleek al gauw, dat de stekker en het stopcontact van de boiler helemaal zwartgeblakerd was. Ik moest de stekker en het stopcontact uit elkaar trekken omdat ze aan elkaar gesmolten zaten. 
En daarmee waren de stroomdraad en de aardedraad tegen elkaar gekomen. Tsja, dan krijg je je aardlekschakelaar wel om!
Ik heb draad van zowel het stopcontact als de stekker wat ingekort, een nieuw stopcontact gemonteerd en een nieuwe stekker. Even wat extra isolatie om de draadjes. En dan bidden, en de stekker erin en de stop weer om. Bingo! hij doet het weer.
Maar de les die ik hieruit trek is dat we in Oosterwold veel stroom gebruiken om te verwarmen: koken, boilers voor heet water en verwarming. Daar kan dan soms enige tijd 3000 watt door de draden stromen. Daarom heb ik zowel de draden naar het stopcontact als naar de boiler met massieve koperdraden aangelegd. Juist om de hoge stroomsterkte zonder warmteontwikkeling te kunnen transporteren.
Blijkbaar zat er een contactprobleem ergens in de stekker of het stopcontact of waarschijnlijker: in de stroomoverdracht tussen de stekker en het contact, want alle draden zaten goed vast. Toch is het daar heet geworden. Je denkt niet gauw aan risico's bij een stekker of stopcontact. Ik ben blij dat de aardlekschakelaar in dergelijke situaties de riskante situatie opheft.
Het bleef bij ons dus met schrik, en een paar uurtjes klussen. Pfff.
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Dit weekend hebben we de eerste mispels geoogst. Vorig jaar zat er een enkele mispel aan de boom, maar dit jaar hebben we een vrachtje van een kleine twee kilo. Omdat het vorige week al even gevroren heeft kunnen we een groot deel van de vruchten van de boom af verwerken. Er moet namelijk vorst overheen gegaan zijn.
Bij het zoeken naar recepten vind ik de onderstaande groene tekst die mooi laat zien hoe roos, mispel en appel onderdeel zijn van dezelfde familie. (bron: http://www.harmonycenter.nl/mispel-likeur/
Broertje van de appel
Als lid van de rozenfamilie is de mispel het een broertje van de appel en de peer.
Oorspronkelijk komt hij uit het gebied rond de Zwarte en Kaspische zee, maar nu verwilderd op veel plekken in Europa te vinden. Ook hier in de bossen vind ik ze in het wild.
De vruchten van de mispel zijn te eten.
Niet als ze hard zijn, maar als ze na de eerste nachtvorst zacht worden en een donkerbruine kleur krijgen.
Vol vitamine C
De mispel zit vol vitamine C en is goed voor de maag en de spijsvertering.
Op het moment dat de vrucht zachter wordt (na de vorst of nadat je ze laat invriezen en dan een paar dagen laat liggen), ontstaat er van binnen een fermentatieproces. Daarmee krijgt het vruchtvlees een zoete smaak.
De uitdrukking “zo rot als een mispel” komt hier vandaan.
Zo rot als een mispel
De mispels krijgen namelijk een lekkere smaak door het rottingsproces. Maar dat mag ook weer niet te lang doorgaan, want dan gaan de mispels schimmelen.
Niet iedereen vind dit zo smakelijk om te eten. Maar je kunt er nog meer dingen mee doen, want de smaak is wel bijzonder.
Wij bakken er een taart van. Een bodem van verslofte pepernoten (verkluimd met boter), die over waren van de verenigingsavond. Daarop een cakedeeg en een mengsel van mispels met ei. Wij vinden het een geslaagd experiment!
Daarnaast maken we van een groot deel van de mispels een likeur, waarvan we het resultaat natuurlijk pas over 3 maanden voor het eerst kunnen proeven.
Voorlopig een aangename besteding van de zondag: Loom taartjes eten!
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Vandaag het het Houthakkersgilde begonnen met het kappen van Essen in de bosstrook van Staatsbosbeheer. Staatsbosbeheer heeft een paar weken geleden de zieke en zwakke essen geblest; vooral die bomen die een risico vormen voor wandelaars. Langs de bosrand staan een flink aantal oranje stippen op de bomen. Die moeten er toch aan geloven.
Het is heel fijn dat er nu selectief gekapt wordt door het Houthakkersgilde, en dat niet alle bomen mechanisch met een grote trekker worden gerooid. Daardoor kunnen we de sterke bomen en vooral de mooie Haagbeuken en Vlieren laten staan, zodat die de openvallende plekken in het bos kunnen opvullen. 
Bovenal hopen we natuurlijk dat de bosrand een echte bosrand blijft. Dat is toch een belangrijke kwaliteit voor onze wijk.
Er waren drie zagers met kettingzagen: Gerard, Frank en Kevin. Die zagen de bomen eerst om bij de wortels, en zagen de stam daarna in moten van een meter lang. Die worden met een aanhanger vervoert voor verdere verwerking. Er zijn veel belangstellenden voor dit brandhout. Wij hebben ook een kuub besteld, en dat is keurig in stukken van 25 centimeter gezaagd. Die hoef ik dus alleen nog te kloven en te laten drogen om later te kunnen stoken.
Er komen ook een viertal mensen helpen uit onze wijk Frederik van Eedenweg en uit de John Lockeweg aan de andere kant van de bosstrook: Bert, Johan, Jan-Kees, Marjon, en ikzelf. De opdracht is om dunnere takken op bergjes in het bos te leggen, en de bruikbare meters naar de aanhangwagen te brengen. Als het een flinke boom is, dan kan je je aardig vertillen aan zo'n meter! Er waren er wel een paar die twee 
sjouwers nodig hadden. Maar dan hebben we na zo'n drie uur ook wel onze workout gehad.
Als een boom omgezaagd is maar blijft hangen in de vork van een andere boom, dan moet er met man en macht geduwd worden. En als ook dat niet werkt, dan wordt de boom telkens een meter korter gezaagd totdat ie loskomt. Ook wel een beetje oppassen, maar dat is de ervaren zagers van het Houthakkersgilde wel toevertrouwd.
Uiteraard nemen we tijd voor een gezamenlijke koffie met koekjes bij ons. Overigens mogen we in onze handen knijpen met het mooie herfstweer: een waterig zonnetje, weinig wind en warm genoeg om alleen in een trui aan de slag te gaan.
Omdat al het gezaagde hout meteen klein wordt gemaakt en uit het bos gehaald, zijn er wel een aantal zaterdagochtenden nodig om alle gebleste bomen in de hele bosstrook te vellen. Hopelijk kunnen we binnenkort ook wat nieuwe struikjes planten in de bosrand, waar er ruimte ontstaat door het kappen.
Wordt vervolgd....
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Gisteren was er weer een bijeenkomst van bestuursleden van Kavelwegverenigingen, waarvoor we de naam: Verenigd Overleg Oosterwold hebben verzonnen.En het was een druk bezochte bijeenkomst. Er komen ook steeds meer Verenigingen bij natuurlijk!
We hebben de Tuinkamer van het Paradijsvogelbosje weer schoongeveegd, en onze 38 stoeltjes opgesteld. Maar dat was niet genoeg. Alle andere stoelen en krukjes waren nodig om iedereen een plekje te geven.
Het voelt iedere keer fantastisch als De Tuinkamer echt een ontmoetingsplek in Oosterwold wordt!
We hebben met elkaar uitgewisseld over een flinke lijst onderwerpen:
- Opening
- Omgaan met geluid in vergunningen
- Nutsen
- Verantwoordelijkheid verenigingen en uitnodiging overleg door Gebiedsregisseur.
- Communicatie en Overleg met de gemeente:
- Waterzuivering in Oosterwold;
- Wettelijke aansprakelijkheid en verzekeringen van Verenigingen en besturen:
- Evaluatie Oosterwold met de gemeente
- Kadaster en inmeten definitieve kavelgrenzen
- Afval inzamelen
- Rondvraag en wvttk.
Het is vooral ook leuk, informatief en leerzaam om met elkaar over deze onderwerpen van gedachten te wisselen, en te horen hoe verschillende mensen erover denken. En wat hoort nu wel bij de Vereniging en wat niet? Dat blijft een belangrijke vraag.
Dank aan Myra voor het voorzitten en hulp bij voorbereiding, en bijdragen van Jan, Frans, Catrinus, Marjon, en natuurlijk de vele toevoegingen van Frank, Jos en alle anderen.
Na afloop is er voor liefhebbers nog een drankje. Leuk om vooral ook informeel bij te praten.
Het is een goede traditie aan het worden, die we om de paar maanden willen voortzetten.
Onder de bezoekers en besturen in de mailinglijst wordt binnenkort een verslag rondgestuurd.
- Gegevens
- Geschreven door Marie-José
Op 7 november 2018 hebben we weer een informatieavond gehouden over de Boomplantactie die wij samen met de Stichting Heg en Landschap organiseren. Vervolgens hebben we een bestelformulier rondgestuurd aan belangstellenden. Na beoordeling van Stichting Heg en Landschap kunnen melden dat de 20 bestellingen die zijn gedaan, gehonoreerd zijn. Daarmee kunnen we dit jaar opnieuw bijna 9.000 bomen en struiken uitleveren. Oosterwold wordt steeds groener!
Een uitgebreid verslag van de informatie-avond (ook interessant als je niet via Heg en Landschap gaat bestellen) vind je hier.
De Boomplantactie is voor het eerst in 2016 gehouden, toen het Paradijsvogelbosje zelf bestelde, en door Heg en landschap voor een tiental klanten uit de randstad werd afgeleverd. Hierna is het ieder jaar groter geworden, met vorig jaar met ruim 31.000 boompjes en struiken is bijna twee-derde van de Nederlandse levering in Oosterwold terecht gekomen.
Dit jaar wordt dus de vierde keer!
Over Stichting Heg en Landschap: Lex Roeleveld licht de doelstellingen van Heg en Landschap en de Fondation Yves Rocher toe: Het stimuleren en in ere herstellen van cultuurlandschap van heggen, hagen en tegenwoordig ook Voedselbos. Lex houdt zich ook bezig met Heggenvlechten, inclusief organisatie van het Nederlands Kampioenschap Heggenvlechten.
Een bijeenkomst als deze met ruim 30 mensen is voor de Boomplantactie van Heg en Landschap ook uniek.
Heg en Landschap levert alleen inheems plantgoed, en het wordt door de leveranciers gegarandeerd dat het zaaigoed 100% inheems is. Dat is belangrijk omdat deze bomen gewend zijn aan het Nederlandse klimaat. Het plantgoed is officieel niet biologisch, maar dat betekent niet dat er veel kunstmest en bestrijdingsmiddelen gebruikt zijn. Immers, de meeste bomen en struiken zijn het Nederlandse klimaat gewend, en kunnen zich prima redden zonder mest en bestrijdingsmiddelen.
Fondation Yves Rocher ondersteunt het planten en herplanten van bomen in de hele wereld. Veel ook in ontwikkelingslanden, maar ook in Nederland. Lex maakt een uitgebreide rapportage met veel foto’s van de resultaten van de Boomplantactie. En medewerkers van Yves Rocher komen op bezoek om projecten te bekijken zoals bij Paradijsvogelbosje in 2016.
Er is een limiet gesteld op beschikbaar geld en aantallen bomen. Mede omdat er vorig jaar zoveel bomen geleverd zijn, zullen er dit jaar minder beschikbaar zijn. Zie ook: http://www.yves-rocher-fondation.org/la-fondation/
Ook is er enige schaarste ontstaan, doordat er een zeer droge zomer is geweest waardoor de leveranciers minder plantgoed beschikbaar hebben.
We zijn heel blij dat van de aanwezigen en belangstellenden die zich hadden gemeld, alle bestellingen, op een enkele grote bestelling na (die deels gesubsidieerd wordt geleverd), alles gesubsidieerd geleverd worden. Inschrijving voor de levering is inmiddels gesloten.
Over Oosterwold:
Initiatiefnemers beginnen op een kale akker, en kunnen niet de gemeente aanspreken voor de aanleg van parken. Dat betekent wel dat initiatiefnemers zelf hun kavel en beplanting kunnen bepalen. Kenmerkend voor Oosterwold is dat wij veel verschillende functies combineren: Wonen, Landbouw, publieke ruimte inrichten, waterberging, Privacy, luwte tegen stormen, enz. De aanplant van gemengde hagen of bosschages inheemse bomen kunnen een mooi uitgangspunt vormen voor inrichting van met name publieke omloopbaarheid en natuur. Daarmee kan je tegelijkertijd andere functies ondersteunen, zoals privacy, luwte, waterberging enz.
Het Paradijsvogelbosje is een voorbeeld van een grote kavel die grotendeels publiek toegankelijk is. Door een keuze te maken vanuit voedselbos principes, gaan stadslandbouw en natuur en publieke toegankelijkheid hand in hand. zie Www.paradijsvogelbosje.nl/landschap/omloopbaarheid
Over het assortiment, bosplantsoen, en hoeveel je in een heg moet planten kun je het complete verslag lezen.
Wilgenknotacties in januari en februari
Wilgen worden ook als bosplantsoen geleverd door Heg en Landschap. Er zijn zo’n zeven soorten. Maar je kunt wilgen ook gemakkelijk stekken, met name de Schietwilg en de Kraakwilg. Als je in de winter wilgen knot, en je steekt de grotere staken in de grond, dan gaan ze vanzelf uitlopen, en heb je aan de eind van het groeiseizoen een pruik van twee meter op de stam staan! Zorg er wel voor dat je met een grondboor de staak ruim 60 tot 80 cm de grond in zet, zodat de staken met de onderkant net tot aan het grondwater staan. Ze houden ook van vochtiger plekken, zoals langs je vijver of moeras / wadi.
Er zijn verschillende initiatieven in Oosterwold en omgeving die al flinke wilgen hebben, waarvan je met knotten staken kunt afhalen. Op de bijeenkomst hebben zich al meer dan tien mensen ingeschreven voor knotactie in januari en februari in Paradijsvogelbosje. Wil je je hiervoor ook inschrijven? Stuur dan via de contactpagina even een berichtje. Dan sturen we je tzt een mailje.
De wilgen kunnen het beste half januari tot begin februari geknot worden en in de grond gezet, dus ruim voordat ze gaan uitlopen.
Na afloop napraten met een borrel.
En bedankt Lex Roeleveld voor je komst!
- Gegevens
- Geschreven door Marien en Marie-José
Een van de laatste grote klussen in onze grote woning is de aanleg van de keuken. Dat hebben we niet gemakkelijker gemaakt door de keuken inclusief kastjes en laadjes helemaal zelf te bouwen, en bovendien twee mobiele keukendelen op wieltjes te bedenken.
Maar Ala. Met kleine stapjes komen we dichterbij. Nadat we afgelopen weken het aanrecht op de kastjes hebben gekregen, begint de afwerking met het aanbrengen van een laag epoxy op de eikenhouten aanrechtbladen. Daarmee hopen we het eikenhout duurzaam te beschermen tegen het water dat uiteraard op het aanrecht blijft liggen.
Dan moeten we de apparatuur inbouwen. En dat gaat niet altijd soepeltjes. Ten eerste omdat we een wasbak en inductiekookplaat hebben uitgekozen die een nogal afwijkende maat hebben: meer dan tachtig centimeter, terwijl je normaal gesproken niet rekening houdt met kastjes van meer dan tachtig centimeter breed. Dus moet er op het laatste moment nog worden geschoven met kastenwanden. Dat is dan wel weer het voordeel als je alles zelf maakt: je kunt het ook weer aanpassen.
Als je een koelkast en vaatwasser installeert, lijkt dat op het eerste gezicht een kwestie van het apparaat in z'n vakje schuiven. Maar zo simpel is het niet. Want je moet ook alle leidingen aanleggen, zodanig dat alles past. En dan moet de stroom van de koelkast niet achter de vaatwasser zitten. En voor de waterafvoer van de vaatwasser is de grote truc om de vaatwasser en de wasbak elegant op elkaar en op de afvoer aan te sluiten. We hebben een dubbele wasbak gevonden die met z'n grijze kleur mooi past bij de betonnen muur. Maar zo'n dubbele wasbak heeft dus ook een dubbele sifon. Dat is een heel bouwpakket met veel onderdelen, die allen ingekort, gedraaid en afgesteld moeten worden, totdat die in de afvoer te schuiven is.
Ons ontwerp voor de keuken is nu verder uitgekristalliseerd dan toen we de leidingen in ons ontwerp hebben ingetekend. Dat betekent dat de leidingen niet precies bij het juiste kastje uitkomen, en dat we het water en de afvoer in wat bochtjes naar de juiste plek leiden.
De afvoer lijm je met pvc-lijm, en dat is in één keer goed of fout. Je hebt een paar seconden om het te schuiven en draaien, en dan versmelt het pvc tot één geheel. Daarom heb ik streepjes gezet op alle overgangen, zodat ik ze in één keer goed in elkaar kan schuiven.
Tenslotte nog de kraan. Omdat we een wasbak hebben met twee kraangaten, hebben we een kraan gezocht met een aparte knop. En dan is een uitdaging bij een kraan vaak, dat je jezelf in onmogelijke bochten moet wringen om achter je wasbak langs die kraan te monteren. Vandaar deze niet-geënsceneerde foto van een gevallen man.
En zo ziet onze wasbak eruit, en de keuken zonder lades en frontjes. Die komen nog.
Kortom, zoals een collega het verwoordde: "water uit de kraan: het is vanzelfsprekend maar o zo ingewikkeld."
Subcategorieën
koorblog Aantal artikelen: 5
