Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 27 mei 2020

Afgelopen dinsdag was er een uitvaart plechtigheid voor onze oude tante Henny. Zij overleed 19 mei op bijna 90-jarige leeftijd, aan ouderdom gecompliceerd door een val en het Coronavirus. Dat klinkt als een voltooid leven, en dat was het ook, maar de omstandigheden voor de plechtigheid in deze door de Coronacrisis gedomineerde tijd zijn toch op z'n minst gezegd treurigstemmend. Want hoe graag willen we bij dierbare vrienden en familie zijn tijdens deze plechtigheid. En hoe treurig is het dat de echtgenoot van Tante Henny, Oom Jules voor ons, in een verzorgingshuis zit en er vanwege Corona niet uit mag. Zelfs niet naar de uitvaart van zijn eigen vrouw. 

Wel mooi dat de kinderen van Tante Henny met de uitvaart organisatie hebben geregeld dat de plechtigheid op afstand bij te wonen is met een lifestream video. Daar hebben we zeker tijd voor gemaakt. Voor de gelegenheid maar een paar kaarsjes opgestoken en een bloemetje uit de tuin geplukt, en een foto. En dan met z'n tweeën achter de laptop. Indrukwekkende woorden van de drie dochters, en zelfs een levenslied door de drie schoonzoons. Gelardeerd met toch ook vrolijkstemmende foto's die voor de gelegenheid zijn opgedoken uit het archief.

Dan glijden mijn gedachten vanzelf terug naar mooie momenten die wij bij deze tante Henny en oom Jules en kinderen hebben doorgebracht. Vanaf vroegste kindertijd gingen we een paar keer per jaar bij elkaar op bezoek, en vonden we bij de kinderen van bijna gelijke leeftijd speelmaatjes. En het was fantastisch om te ervaren hoe mijn ouders genoten van het gezelschap van tante Henny en oom Jules, en omgekeerd. Er werd veel gelachen, en er was een gevoel van intieme vriendschap die al geboren was op de opleiding huishoudschooldocent waarop mijn moeder en tante Henny elkaar ontmoeten.

Toevallig kwamen we afgelopen week bij het opruimen oude foto's tegen van de 40?-jarige bruiloft van tante Henny en oom Jules, toen onze kinderen Roy en Irene een jaar of vier en zes waren. Bijzonder om mijn lang overleden moeder geanimeerd in gesprek te zien. En hoe verlekkerd kijkt Irene met Oom Jules naar de fantastische taart?

Als kinderen gingen er met z'n zessen vaak op uit, in Delft, wandelen door de polder. Er mocht veel. We kwamen dan ook regelmatig thuis met modder als ik in de sloot gevallen was, of mijn laars was blijven steken in de klei.

Dierbare herinneringen. Je wilt elkaar graag ontmoeten tijdens dit soort gelegenheden. Dat moet opgespaard worden tot een later moment. 

Veel sterkte gewenst voor oom Jules en Francis, Monique en Sandra, en alle familie.

Gegevens

Geschreven door Marie-José

Gepubliceerd: 04 mei 2020

Vanavond, 75 jaar na de vooravond van de bevrijding van heel Nederland, herdenken we ook in Oosterwold de doden. Simpel, kort, stil, hoorbaar en samen.

Zilla leidde het samenzijn in en sloot dat af met het volgende gedicht.

STIL

Floortje Agema

vanavond ben ik stil

voor wat verloren ging

in voorbije oorlogstijd

onschuld, veiligheid, vertrouwen,

leven

bevroren in de tijd

vanavond ben ik stil

voor wie verlies nog draagt

voor wie in oorlog is gestorven

angst, onmacht, strijd

diepe sporen

voordat vrijheid werd verworven

en vanavond ben ik stil

voor wie de stilte raakt

aan eigen diepe pijn

zonder grenzen, zonder tijd

in stilte

zullen we verbonden zijn

Het begon met een uitdaging van trompetten onderling om in deze Corona tijd op 4 mei, net voor 8 uur de taptoe te spelen. In onze wijk hebben 4 buren op de hoeken van hun kavels een speelplek voor kinderen gemaakt, met klimrekken, een voetbalveld en een speelheuvel. Marjon besloot vanaf deze heuvel te spelen. Gezinnen die wilden komen konden bij elkaar opstellen en zo aanwezig zijn.

Marien bewerkte het Wilhelmus naar een vierstemmige zetting, die we één keer kort met een aantal bewoners uit de wijk oefenden (Fijn zo'n grote tuinkamer, zodat je afstand kunt houden). Toen Marjon klaar was met de taptoe, hielden we twee minuten stilte en daarna zongen we samen met onze buren het Wilhelmus. Klinkt zo vierstemmig wel echt heel plechtig.

En daarmee was de korte herdenking ten einde.

Niet alleen de mensen op het veld genoten mee. Ook de buren in hun tuin, de pubers zittend op het dak en de buren van vier straten verder die lieten weten meegenoten te hebben.

Zo zijn we dichtbij, veraf, ook in Coronatijd even heel erg samen!

Ik denk zomaar dat we dit ritueel niet voor het laatst op deze manier uitvoeren.

Gegevens

Geschreven door Marie-José

Gepubliceerd: 03 mei 2020

Op een bepaalde manier begin ik ook aan de corona tijden te wennen. Op een bepaalde manier is niet te veel afspraken ook best lekker. Dan kan je eens lekker aan gemoedelijke klusjes doorwerken. Zo is Marien gisteren begonnen met het opruimen van de grote verrijdbare gereedschapskast. En als ie dat gaat doen dan moet de kast eerst ook maar opgeknapt. De kast is een grote verrijdbare kast waar we alle wat grotere gereedschappen en apparaten in kunnen leggen. Hij staat op bokwielen. Die willen we nu vervangen door volledig draaiende wielen. Daarnaast moet de kast een keer opnieuw in de lak. 

Gevolg is wel dat als we 's avonds het vierstemmig Wilhelmus repeteren onze medezangers tegen het uitgespreide gereedschap kijken. 

Vanmmorgen gaan we samen lakken. Marien aan de gereedschapskast en i aan de schijfjes van de wilgen die ecoline hebben gedronken. Ik schreef er al eerder een blog over..

De eerste schijfjes leidden tot dit resultaat:

En terwijl ik lekker zit te schilderen en we tussendoor koffie drinken, komt buurman Ruud en het een en ander achter de piano uitproberen. En kijken hoe dat met een microfoon werkt. 

Ik vind het erg gezellig. De schijfjes moeten erg goed geschuurd worden. Ik heb dus op te toppen van de vingers aan mijn rechterhand een heel dunne uit. Daarna worden ze een aantal keren in de vernis gezet, zodat ze mooi (zijdeglans) gaan glimmen. Op de achtergrond zie je dat door de regen de tuin echt super groen is geworden.

Halverwege de dag teken ik een verjaardagsfilmpje voor vriendin Gerda die vandaag jarig is. Je moet wat in Corona tijd.

En dan loopt Marien naar buiten en vraagt zich af: waarom hoor ik een helikopter ? Dat blijkt een bijenzwerm te zijn. We bellen onze imker en die zegt te komen. Terwijl we op hem wachten komt een trailrunner heel lief onze kavel opgerend. Hij liep langs de bosrand en zag de zwerm hangen. "Weten jullie dat er een bijenzwerm in jullie tuin hangt?" Jazeker weten we dat. De imker is al onderweg. Meer over de zwerm lees je in de blog die Marien hier vanavond over schreef. 

Ondertussen schilder ik verder. Het zijn veel schijfjes! Maar het heeft ook iets meditatiefs. Helemaal als 's avonds de Canto Ostinato op radio 4 twee uur duurt. Marien schildert de kast nog een keer. En ik kijk nog eens blij naar mijn bubbeltjes plastic, waarop mijn schijfjes liggen. Heel handig want zo plakken de schijfjes ook als je her en der eens wat vernis morst niet aan het plastic of de krant. 

En hoewel dit niet alle schijfjes zijn ligt er rond etenstijd toch ineens een heel mooi pallet op de tafel. Dat is een fotootjes waard!

We eten een lekker maaltje spinazie uit de kas, met super grote bladeren. Lekker.  

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 03 mei 2020

Vanochtend deed ik de deur open naar buiten, en hoorde meteen een gezoem als een helicopter in de verte. Dat heb ik eerder gehoord..... Ik liep naar de Boomgaard waar de bijenvolken van Marije en Dennis staan, maar voor ik daar was, hoorde en zag ik al een enorme wolk bijen boven de Paddenpoel zwermen. Bingo! Het was ook prachtig weer. Als ik een bijenvolk was koos ik ook vanochtend uit. Dus Marije en Dennis gebeld, en in onze BijenParadijs-Appgroep gemeld. Buurvrouw Marjon kwam al snel even kijken, en toen begonnen de bijen al bij elkaar te klonteren even verderop in een bosje. Tegen dat Dennis kwam met een zwermkast, en andere benodigdheden, was de zwerm in een Hazelaarstruik samengekropen. De zwermende bijen zoeken op de geur de Koningin, en gaan als één grote massa aan een tak hangen. Of, zoals nu: deels op een tak, en deels op de grond. En ze hebben een struik uitgekozen midden in een behoorlijk dicht struweel. Dat was dus even zoeken om een weg te banen en de kast neer te zetten. Liefst tikt een imker zo'n zwerm naar beneden, als de kast eronder past. Maar deze zaten al op de grond. Dus zat er voor Dennis niet meer op dan voorzichtig met zijn handen de troep bijen op te pakken en in de kast te dirigeren. Hoewel de zwermende bijen meestal niet aggressief zijn: ze hebben wel iets beters te doen: de koningin te vinden, is het toch een imponerende drukte van jewelste. Ook de takken van de Hazelaar zitten helemaal vol met bijen. Dus ik bleef zonder bijenpak een beetje op afstand. Dennis heeft met zijn handschoenen blijkbaar niet alleen de bijen, maar ook de koningin in de kast weten te scheppen, want na een aantal minuten, begonnen steeds meer bijen vanzelf op de kast te klimmen en via de kast naar binnen te kruipen. Dennis heeft zelf ook een foto van dichtbij gemaakt: Het lijkt wel een leger uit Lord of the Rings! Dennis heeft de deksel op de kast gedaan, en de kast laten staan in de bosjes. De resterende bijen kunnen dan via de vliegopening naar binnen.

Ondertussen inspecteert Dennis de twee Bijenkasten die in de bijenstal staan. Het is duidelijk te zien dat de zwerm uit de rechterkast is gevlogen. Daar zitten ook nog een aantal extra koninginnedoppen. Het is een flink groot en zeer actief volk. Niet alleen de ramen, maar ook de deksel en het koninginnerooster zit vol met raat. Ook zij een aantal ramen al vol met honing. Dennis haalt de overtollige koninginnedoppen weg, en sluit de kasten weer af. Leuk om alle details te zien: Dikke darren, Konininnedoppen, Broed in de cellen, en larven op het koninginnerooster. Hieronder nog een aantal foto's. Misschien wat veel, maar veel te leuk om het proces vast te leggen.

Dan begint het te regenen. Eerst druppeltjes, maar uiteindelijk toch nog een flink buitje. Dat had een gunstige bijkomende uitwerking: Toen Dennis de zwermkast weer ging bekijken, zaten alle bijen in de kast, te schuilen voor de regen. Klapje dicht, en dan kunnen ze mee naar de bijentuin.

Weer een enerverende gebeurtenis. En dit nieuwe volk kan weer een seizoen verder groeien.

Gegevens

Geschreven door Marie-José

Gepubliceerd: 28 april 2020

Huh, wilgen drinken ecoline?

Tja, je hebt een raar idee en dan ga je het ook nog uitvoeren.

Wat is het idee? In de winter snoeien we onze wilgen. Deze steken wij of anderen dan weer in de grond. De wilgen drinken water door het afgesneden oppervlak. Dus heeft de tak goed contact met water dan overleeft ie het wel en maakt wortels en wordt een boom. Wat nou als je zo'n tak ecoline (gekleurde inkt) te drinken geeft. De verwachting is dat het dan opgezogen wordt. Maar wat dan? Ik ben nieuwsgierig.

En ik ben wel een beetje onzeker en ook een beetje zuinig, dus ik begin met een klein stukje wilg. En na een nacht in met zijn voetjes in de ecoline zien ik de situatie op de foto. Rondom het kernhout zie je heel goed de kanalen waarlangs de sapstroom naar boven gaat.

Een stukje verder naar buiten nog een ring met een opgaande sapstroom.

Mooi... Dat lukt dus. Dan kan ik verder denken en experimenteren met wat er met een langere tak gebeurd.

Ik neem 10 takken en verschillende kleuren ecoline... ik fabriek een soort bakjes zodat de ecoline met een zeker niveau in de bakjes blijft staan en ik vul bij want de takken zijn gulzige drinkers.

Ik zet ze stabiel weg in een vuilnisbak, want het is niet handig als de ecoline over de vloer gaat.

Dat deed ik in januari. En zo'n twee weken later was de ecoline op.

Na een aantal weken was ik nieuwsgierig hoever in de stammen de ecoline was opgetrokken. Nou dat was overal minstens een meter. En het trok niet hoger op omdat mijn inkt op was. Anders was het nog hoger gekomen.

En dan kun je een middag lang schijfjes zagen. En elk nieuw schijfje ziet er anders uit want is op een andere plaats in de tak geweest.

En je hebt een heleboel gekleurd zaagsel. Het levert feestelijke foto's op.

Experiment super geslaagd. En dan komt de onvermijdelijke vraag: wat ga je ermee doen?

Er volgen een heel aantal leuke maar zeer bewerkelijke ideeën. En in de Corona rust heb ik de afgelopen weken 1 daarvan tot uitvoering gebracht.

Ik had 1 dikke en onregelmatige stam ertussen gestopt. Die leverde mooie asymetrische schijfjes op.

Vernissen en eindeloos schuren en nog eens vernissen en nog eens schuren, maakte dat de blauwe schijfjes waar ik mee aan de slag was een parelmoerachtige uitstraling kregen. ik wilde ze als een wolk aan de muur hangen. Maar dan moet je eigenlijk niet kunnen zien hoe ze hangen. Dus kun je iets met dun touw? Maar dat blijft niet stug genoeg. En toen kwam ik van de week een pakje buddies tegen. Zouden die zo'n blokje gewoon houden?

Het antwoord bleek ja, en toen ging het afwerken heel snel.

Gisteravond heb ik ze opgehangen. Maar zo'n patroon maken is heel spannend, dus aan het eind van de rit bedenk ik dat ik nog niet tevreden (maar wel moe) ben. Ik slaap er een nachtje over een ga een dag aan het werk. Daarna (vandaar mijn rare klusjurkje) haal ik een aantal blokjes weg en verhang nog het een en ander. Toch handig die buddies.

Tja, en hoe ziet dat er dan uit:

En dan willen jullie natuurlijk mijn hele keuken zien! De blokjes weerkaatsen mooi in de spiegel achterin de keuken!

En nog één van dichtbij:

Ik ben best trots!

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 25 april 2020

Ik had mij voorgenomen om een blog te schrijven over de droogte. En na een paar dagen uitstel valt er nu sinds weken weer de eerste regen! Dat is meer dan welkom, maar naar ik vrees nog lang niet genoeg.

Druppels op een gloeiende plaat.... Het is de afgelopen weken aaneengesloten droog. Dat is heel goed te merken aan de natuur. Op het nieuws zie je dat ook, wanneer er bosbranden zijn in de Deurnse Peel. Of wanneer de waterbedrijven opmerken dat het watergebruik hoger is dan anders. Dat maakt ook dat ik mij wel zorgen maak over klimaatverandering. Je kunt al die bosbranden in de wereld niet los zien van de extreme droogte en hoge temperaturen. En je moet er niet aan denken hoeveel broeikasgassen er de lucht in vliegen bij zo'n grote bosbrand.....

Als je probeert je moestuin te beplanten, dan komt het dichtbij en is het soms om wanhopig van te worden. De kleigrond is als een steen zo hard. Wat moet je doen? Je vijver leegpompen? Of permanent de kraan opendraaien. In het Paradijsvogelbosje hebben we het grootste deel van de kavel beplant volgens voedselbos principes. De bomen die er sinds 2016 in staan, die hebben hun wortels langzamerhand diep genoeg in de klei geboord. Alleen de bomen die dicht bij de hoge iepen van de Paradijsvogelweg staan, komen in de zomer echt tekort. Die Iepen wortelen vast drie meter diep, en zuigen alle grondwater naar zich toe.

Maar nu zien we langs de oprit zien we het gras dor worden. En een paar Gagel-struikjes die we dit voorjaar plantten, hebben helaas de geest gegeven.

Het kruidendak op onze grote woning is behoorlijk verdord. Normaal gesproken verwacht ik in de loop van mei te moeten starten met bewateren, maar voor een deel van de kruiden is dat anderhalve maand te laat geweest, helaas. Het zal weer wel herstellen. De Sedumplantjes kleuren helemaal rood, maar die kunnen wel wat droogte hebben. Je zou kunnen zeggen natuurlijke selectie.

In de moestuin hebben we de afgelopen weken aardappelen en uiten gepoot, voorgekweekte bonen uitgepoot en groenten gezaaid, die in de volle grond kunnen. Die kiemende zaden en pootgoed hebben uiteraard iedere dag water nodig. En dat geldt ook voor de lage kas waar het zaaigoed optimaal van de warmte heeft geprofiteerd, maar alles iedere dag schreeuwt om water.

Gelukkig hebben wij een grote vijver, maar iedere dag 200 tot 300 liter met gieters rondstrooien is toch een intensieve taak. Het voordeel is dat je alleen water geeft bij de planten die het echt nodig hebben. Voor het bewateren van het kruidendak is dat geen doen. Daarom bewateren we dat met kraanwater, aangesloten op druppelslangen op het dak. Daarvoor gebruikten we een oude timer, waarmee we de kraan een half uur aan konden zetten. Helaas brak die deze week. Toevallig zagen we bij de LIDL een mooi alternatief, een programmeerbare kraan timer. (prijs: 20 euro). Een aanrader. Het voorkomt in ieder geval dat je de kraan aanzet en daarna vergeet uit te zetten.

Toch is het ook een wonder dat sommige planten gewoon lijken door te groeien, zelfs in de schelpen op het pad, waar ze volgens mij helemaal geen voedsel vinden. Hier zie je hoe sterk inheemse planten kunnen zijn.

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 18 april 2020

Eens in de zoveel tijd overkomt je een idee, dat je wilt uitvoeren, dat niet zozeer heel nuttig is, maar wel leuk lijkt en misschien nuttig is.

Dat geldt vast voor ons project om drie steigers te bouwen voor in de vijvers. Dus twee in de grote vijver en een in de paddenpoel. Het hout hadden we al een paar weken geleden besteld. Maar ik aarzelde om eraan te beginnen. En ik weet ook wel waarom. Het is een leuk idee, maar toch minder simpel dan het ontwerp toeschijnt. Want palen in het water klinkt simpel. Dan een legger vastmaken, en vlonderplankjes erop. En klaar is kees.

Maar in welke volgorde ga je werken? Want de eerste palen gaan nog wel, maar de volgende palen staan telkens 90 cm verder in het water. En onze vijver is ruim twee meter diep water. Na wat hoofdbrekens heb ik bedacht om de palen en de leggers eerst voor te boren, zodat ik slotbouten en draadstangen door de gaten kan bevestigen. Dat is al een heel uitgezoek. Maar dan moeten de palen wel heel precies op de goede plek en recht in het water terecht komen. De eerste steiger is uiteraard het lastigst, want dan moet je de hele werkwijze nog uitvinden.

Het lijkt een sport om niet nat te worden, maar uiteindelijk toch maar gekozen, om de leggers te verbinden met de derde paal: twee meter van de oever, dus waadbroek aan, en gewoon het water in lopen. En dan ontdekken dat je waadbroek lek is. Als je eenmaal zover bent, dan ga je gewoon door. Het kost hooguit een extra douchebeurt. Als de leggers vastzitten aan de eerste en derde palen, dan kan ik er vlonderplankjes los opleggen, zodat ik op de provisorische steiger kan balanceren, om de volgende palen erin te slaan.

En als de palen er dan in zitten, dan blijken de gaten net zo klein, dat de bouten er niet in willen. Dan werkt het (helaas) bij mij zo dat er iets van geweld bij van pas komt, zoals met een moker en een paar flinke klappen. En een enkele verbale krachtterm....

En dan is het al aardig schemer voordat ik de eerste steiger met bouten in elkaar heb. Oh ja, ook helaas nog een engelse sleutel geofferd. En de volgende dag een lijmklem (gelukkig een hele oude). Als je die in water van anderhalve meter diep uit je handen laat floepen, dan is het einde oefening. Althans voor die tang. Die kunnen ze duizend jaar later als archeologische vondst wel weer boven water tillen.... Tip voor navolgers: de tweede tang heb ik met een touwtje aan mijn riem bevestigd. Onhandig, maar levensreddend voor een tang in de handen van weinig trefzekere klussers...

De steiger bij de paddenpoel was als tweede aan de beurt. Voordeel dat het de tweede keer altijd makkelijker gaat, en bovendien iets minder diep water, en mooi weer.

Dan de derde steiger. Kleine complicatie: deze is vijf meter lang, een meter langer dan de rest. En de legger is van snoeihard Azobé hardhout, dus moet alles goed voorgeboord. De eerste palen lijken heel goed te gaan. En dan komt de misrekening boven water (of eigenlijk: onderwater): de vijver is dieper dan ik dacht, dus de vierde en vijfde set palen is veel te kort. Shit. Dan maar eerst proberen om andere palen te krijgen. Dat lukte uiteindelijk bij een goed gesorteerde houthandel in Lelystad (tip), zodat twee dagen later de klus kon worden vervolgd. Met enige acrobatiek om niet in het water te kieperen, is dan toch weer een klus geklaard.

De volgende dag is de steiger al vrolijk in gebruik genomen door een van de buurmeisjes, die niet door wilde wandelen voordat ze de steiger had toegepast. En vandaag zag ik dat ook de wilde eenden het een prima rustplek vinden.

Ik hoop dat de steiger ook een beetje behulpzaam zal zijn om het riet in toom te houden, en ander onderhoud in de vijver te doen. Dat is dus het beetje nut. Maar vooral ook de lol om dicht bij het water te kunnen zijn en in de diepte te turen.

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 18 april 2020

De afgelopen week zijn we druk geweest met het poten van aardappelen en uiten, en het zaaien van groente en kruiden.

Dat gaat niet even terloops. De voorbereiding is best heftig. Ondanks dat we al voor het vijfde jaar de moestuin inrichten, moeten we de voren waarin de aardappelen komen nog omspitten, omdat we veel keiharde kleiklompen tegenkomen. Dus na zo'n 100 m2 voren spitten heb ik mijn working-out wel weer gehad. Ook komen we hardnekkig onkruid tegen, dat we eerst moeten verwijderen, voordat we zinvol kunnen zaaien en poten. Met name ridderzuring, smeerwortel, smalle weegbree, akkerdistel, en graspollen bedelen om aandacht. En vaak breekt de wortelstok af, en komt het onkruid na een paar weken weer vrolijk terug....

Gelukkig kunnen we het poten met z'n tweeën doen. Veel leuker en gezelliger. We hebben vijf biologische aardappelrassen gekozen, die redelijk resistent zijn voor de aardappelziekte die hier altijd in de polder rondwaard. En vijf soorten uien / sjalotten en knoflook.

Gelukkig hebben we vorige maand 15 kuub compost laten komen, en die hebben ik de afgelopen weken verdeeld over de moestuin, de aardwal en het grasdak. Inderdaad ook een working-out. Maar veel gemak als je met compost het pootgoed kan afdekken.

Ook hebben we de aardwal, de oprit, het dak, en de berm van de Paradijsvogelweg opnieuw bijgezaaid met zaadmengsels die we afgelopen jaar verzameld hadden. Vooral voor de aardwal een halve emmer vol zaad! Best indrukwekkend. We zaaien tientallen soorten bij, omdat we hopen dat we dit jaar de Akkerdistel beter in de hand kunnen houden, en dat andere soorten dan meer kans krijgen. Ook hebben we een aantal leuke groenbemesters bijgezaaid, die uit zichzelf niet ieder jaar terugkomen, zoals facelia en boekweit.

Mede om in de moestuin zoveel onkruid groeide hebben we in de winter al twee Hügels gemaakt: heuvels gevuld met verterend hout. Diep spitten lijkt de enige manier om de overgroeiing met onkruid de baas te worden.

Gisteren waren Mick en Paul op bezoek. Mick komt een paar keer per jaar een dag helpen, en nu met Paul erbij is het leuk om gezamenlijk in te de tuin te werken. Net voldoende ruimte om Corona-proof afstand te houden, ook als we in het zonnetje koffie met taartje nuttigen.

Vervolgens hebben we gezamenlijk de Hügels onkruidvrij gemaakt en ingezaaid met bieten, kolen, worteltjes, snijbiet. Extra leuk omdat we samen met Mick vorige keer de Hügels hebben opgebouwd. Eén Hügel hebben we al grotendeels volgeplant met aardbeien. Ik ben benieuwd hoe het hierop gaat kiemen en uitgroeien. Hopelijk met wat meer water dan de afgelopen weken, want

alles is gortdroog. Daar valt eigenlijk niet tegen te sproeien.

De groente die we in de lage kas hebben gezaaid groeit ook voorspoedig, vooral de spinazie en Japanse bladmoes. Die is al plukrijp voor de salade.

Gelukkig zijn er ook al wat groenten die er mooi bijstaan en goed groeien zoals deze roodgeaderde zuring, die het zonlicht mooi opvangt (en ik ook :-)).

Gisteren hebben we ook afscheid genomen van stagiare Dagmar, die hier bijna twee maanden planten heeft geïnventariseerd. Dagmar kwam speciaal terug om een taart te brengen. Heerlijk, en dank voor je werk, Dagmar!

En ook Mick en Paul, veel dank weer voor je bezoek en hulp.

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 06 april 2020

Sinds een paar weken is het een drukte van jewelste rondom de vijvers. Vooral de paddenpoel is zeer in trek, maar ook het ondiepe deel van de vijver wordt druk bezocht. Door kikkers, of liever gezegd, door kikkerparen en would-be-kikker-paren. Je ziet kikkers dan ook vrolijk door de tuin hupsen, en als mannetjes onderweg een vrouwtje tegenkomen, die dik is van de eitjes in haar lijf, dan springt hij erop en houdt vast, hopende dat het vrouwtje hem naar een geschikte vijver loodst.

Kikkerliefde gaat er vrij fanatiek aan toe. Als meerdere mannetjes geïnteresseerd zijn in een vrouwtje, dan vormt zich een soort kluwen, die op een kermis botsautootje lijken te spelen. Een gevalletje van me-too lijkt mij, en in ieder geval op de grens van ongewenste intimiteit en free-rider.

Als ik onderstaande foto bekijk dan lijkt het wel alsof het vrouwtje eraan onderdoorgaat. Worstelend in een vierkante meter kikkerdril.

Het lijdt geen twijfel dat hier nakomelingen van komen. Misschien worden er ook generaties libelle-larven, watertorren en handige kraaien mee gevoed worden.

Maar minder dan dit jaar worden het er niet. Overigens las ik dat kikkers er een jaar of drie over doen voordat ze geslachtsrijp worden, dus we kunnen nu de eerste kikkers verwelkomen, die in onze paddenpoel zijn geboren.

Gegevens

Geschreven door Marie-José

Gepubliceerd: 05 april 2020

In het weekend dat we allemaal thuis moeten blijven proberen we te kijken of we al uit de tuin kunnen eten. Hoewel we veel hebben gezaaid en voorgezaaid, levert de moestuin nog niet veel op. Daarom plukken we in ons voedselbos. Daslook, winterpostelein, zevenblad, zuring, speenkruid en weegbree. Zo vroeg in het jaar moet Marien altijd even meelopen, want ik raak elk jaar in de winter toch ook veel kennis weer kwijt. 

Van de oogst maken we omelet en we stoppen het in de soep. Marien eet zijn ei op brood en ik stop m in een salade...mmmm. Zo komen we de tijd wel door. Eet smakelijk!

Gegevens

Geschreven door Marie-José

Gepubliceerd: 05 april 2020

Dit weekend zou het mooi weer zijn (en dat was het!), maar zitten we midden in een Corona crisis. Dus het devies was: "Blijf thuis". En als je al mensen ontmoet: blijf op anderhalve meter afstand!

Nou is voor ons thuisblijven bij mooi weer geen straf. Klusjes genoeg. Genieten genoeg. Eigenlijk was het grootste probleem dat ik vorig jaar mijn klusjurk heb weggegooid. Daar kon je bijna doorheen kijken en dat is op mijn leeftijd niet meer interessant. 

Vrijdag begon het weekend (na een week met lange dagen thuiswerken!) met het opruimen van de keuken. Daar kwam ik een tasje tegen met een heel oud kunstwerkje dat Marien heeft gemaakt. Toen we voor de verhuizing in Hoofddorp inpakten, hebben we het ingepakt. Het is een zelfgemaakte mobile die bestaat uit triangels van staal, allemaal met een verschillende maat. Maar... hij hing nog niet, omdat alle triangels los waren geraakt. En.... een mobile moet helemaal in balans hangen om goed te zijn. Dus gedurende het weekend zijn de triangels in verschillende volgordes opgehangen geweest. Maar nu hangt ie goed. Wij hebben een stalen plafond en constructie. Daar kan je heel handig met magneten dingen aan het plafond hangen zonder het plafond te beschadigen. We proberen een paar locaties maar dan hangt ie goed.

We proberen terug te  rekenen wanneer Marien deze mobile heeft gemaakt. Dat moet ongeveer in 2005 zijn geweest. En met zo'n leuk kunstwerkje binnen probeer ik deze week toch een meubeltje te maken dat ik al een tijdje in mijn hoofd heb. Men neme 6 bezemstelen. Drie kort je in. De andere 3 rond je netjes af. En je zaagt een plateau met schuine gaten erin (das wel een kunststukje, want daar moeten de 

bezemstelen in passen. Verder bestaan de verbinding uit houtje-touwtje constructies. De verbindingen zijn nl. gemaakt door kleine gaatjes te boren en deze via (niet vergaand, nylon ) touw bij elkaar te binden. En als dan bij de eerste keer passen van het model, het er zomaar op lijkt dat het kan werken, knutsel je nog even door. 

Zo komen op de bovenkant 3 stokken. En dan wordt duidelijk waar het voor dient. We hebben nog altijd geen handdoekenrek in de badkamer! De bovenste stokken zijn om handdoeken op te hangen, het plateau voor de scheerzeep en andere (zwaardere) flessen die je bij de hand wilt hebben onder de douche.

Maar de draadjes en knoopjes zijn best een gepiel. Zeker als je de olie niet helemaal droog laat worden en alles dus ook een klein beetje glibberig is. 

Dat laatste is natuurlijk gewoon eigenwijzigheid....

En dan ben ik over het tussenresultaat helemaal niet ontevreden. Ik heb hard gewerkt om de boel in balans te krijgen. Want een natte handdoek moet zo'n rek natuurlijk niet omver gooien! Maar dat doet het niet!

Ik schilder het plateau nog en gooi er een laagje vernis over.

En dan hieronder nog een aantal foto's op locatie. De vernis moet nog even drogen. Daarom nog geen shampoofles op het plateau. Ik ben tevreden (en verbrandt) op deze fijne weekenddagen thuis!

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 28 maart 2020

Sinds een paar jaar biedt onze tuin gastvrijheid aan twee bijenvolken. Imkers Marije en Dennis begonnen in april 2017 met een bijenvolk. In het Paradijsvogelbosje bloeit het hele seizoen voldoende voor de bijen. We hebben toen de bijenkasten een provisorische plek gegeven op een palet en een paar stapels stenen. In de winter hebben we daar een dakjes boven getimmerd, maar het bleef wat primitief, en ook een rommeltje.

Sinds vorig jaar biedt het Paradijsvogelbosje ook tijdelijk onderdak aan een paar bijenvolken als die gaan zwermen en gevangen worden door buurvrouw Marjon of door Björn. Die zwermkasten konden we niet goed kwijt naast de vaste kasten.

Daarom hebben we samen met Marije en Dennis een ontwerp gemaakt van een bijenstal.

Twee weken geleden zijn we begonnen te bouwen met Dennis. Van Douglas palen en balken hebben we een frame gemaakt. Eerst moesten de bijenkasten verplaatst worden. De avond ervoor heb ik de vliegplank opgeklapt en dichtgeplakt met tape. Anders zouden we wel eens belaagd kunnen worden. Bijen zijn niet agressief, maar als je huis er vandoor gaat, dan zijn bijen wel bereid om hun huis te verdedigen.

Daarom was het belangrijk dat de bijen nog dezelfde dag op hun nieuwe oude plek konden worden gezet. De volgende dag was het zonnig, en 's ochtends vlogen er een paar duizend bijen rondom de kasten. Ik was bang dat ze alsnog zouden vertrekken, maar na een uurtje keerde de rust terug, en begonnen ze voedsel naar binnen te vliegen.

Het frame was nu wel gereed, maar ontbraken nog een paar schraag-planken er zat nog geen dak op. Op marktplaats kon ik gratis oude rode dakpannen ophalen. Van betonplex en vier tengels hebben we een dak getimmerd. Dat is best even uitmeten, want de tengels moeten op de juiste afstand, en er moeten een heel aantal pannen passen. Marie-José heeft voorzichtig gaatjes in de dakpannen geboord om ze vast te kunnnen schroeven.

Vandaag kwam Marije om te helpen bij het monteren van het dak. Het is behoorlijk manoeuvreren met zo'n grote plank. Met wat passen en meten krijgen we hem wel op z'n plaats. Dan moet ie nog vastgeschroefd. En vervolgens moeten de dakpannen er één voor één op. Aan de zijkanten en bovenop schroeven we de pannen vast, zodat ze met een flinke wind niet in het rond gaan vliegen.

Als het dak klaar is kunnen de vliegplanken opengemaakt worden. Marije doet voor de zekerheid een bijenpak aan, maar de bijen houden zich rustig. Na een uurtje zien we de bijen weer vrolijk vliegen en voedsel halen.

Leuk om dit samen met Dennis en Marije te doen. En we hebben ons keurig aan de anderhalve meter regel gehouden!

Met het oude pannendakje ziet het er leuk uit. Laat de komende maanden de zwermen er maar bij komen.

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 26 maart 2020

Tijdens de stormen afgelopen maanden zijn er veel essen in de bosstrook omgevallen en omgeknakt. Het Houthakkersgilde heeft ook veel essen die ziek zijn omgekapt. Omvallende bomen nemen vaak andere bomen mee. In de bosstrook tegen de Frederik van Eedenweg staan tussen de essen ook een aantal haagbeuken. De meesten zijn kleiner dan de essen, maar als de essen omvallen, worden de haagbeuken de belangrijkste bomen in de bosstrook.

Haagbeuken hebben vaak een grillige vorm, met veel horizontale takken. Het is net alsof iedere haagbeuk een eigen karakter en persoonlijkheid heeft. Die grillige vorm maakt dat veel omvallende bomen blijven hangen tegen of in de haagbeuken. Haagbeuken zijn taai, maar als er een boom van een paar ton op valt dan breken er veel takken uit. En soms kraken de stammen helemaal om, zoals deze treurig stemmende stam in het rechter plaatje.

Toen ik afgelopen week een paar honderd jonge boompjes in het bos heb geplant, zag ik hoe de haagbeuken bedolven worden onder omgevallen essen. Dat is niet alleen een zware belasting voor de Haagbeuken, maar ook heel gevaarlijk voor mensen of kinderen, als die in het bos lopen. Als zo'n schuin hangende boom afbreekt dan valt die met alle gewicht naar beneden.

Van het Houthakkersgilde hoorde ik dat het vanaf 15 maart verboden is om bomen te kappen, omdat dan het broedseizoen begint en vogels verstoord worden.

Maar we kunnen toch niet al deze kamikaze bomen laten hangen?  Daarom ben ik met een handzaag en een trapje het bos in getrokken. En in twee keer een goed uur zagen heb ik zo'n dertig Haagbeuken bevrijd van hun zware juk. Soms door de schuine bomen uit de haagbeuk te trekken. Soms door de schuine bomen eerst door te zagen en in stukken uit de Haagbeuk te trekken. 

Ik moet wel goed opletten. Zeker op zo'n huishoudtrap in het bos. Ik heb een paar keer een salto gemaakt toen het trapje wankelde. Maar gelukkig is de bosgrond zacht. En bij het zagen goed opletten hoe de beide einden van de boom gaan vallen, zodat je niet in de gevarenzone komt.

De grootste klus was een grote boom van zo'n twintig meter die als een weegschaal horizontaal balanceerde op een haagbeuk. Die heb ik in vier keer zagen klein gemaakt, en uit de armen van de haagbeuk bevrijd. Bijna letterlijk. Het laatste stuk hing als een soort kruis in de kruin, maar kon ik met een afgezaagde tak uit de kroon wippen. Hieronder zie je de verschillende fases van het zaagproject.

 Het is nog steeds een enorme chaos in het bos, maar de meest riskante bomen zijn verwijderd, en zo'n dertig haagbeuken krijgen nu weer ruimte om komend seizoen door te groeien.

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 25 maart 2020

Deze week ontving ik het verdrietige bericht dat mijn vriend Wijnand Uitman is overleden. Ik heb hem leren kennen in het Ombudsteam waarin we samen actief waren toen ik nog in de Haarlemmermeer woonde. En ook spraken we elkaar vaak over het beheer en behoud van bomen in de Haarlemmermeer. 

Wijnand was een hovenier in hart en nieren, en ook een zeer sociaal bewogen en geëngageerd mens. Met zijn gedrongen voorkomen en robuuste baard en markante hese stem was hij zowel fysiek als sociaal zeer aanwezig in bijeenkomsten zoals van de plaatselijke PvdA afdeling.

Toen wij begonnen aan ons project in Oosterwold, heeft hij ons zijn kleine kraantje en electrische kruiwagen geleend. Ook later kwam hij af en toe langs om te zien hoe het project zich ontwikkelde.

Toen hij afscheid nam van zijn hoveniersbedrijf, is hij verhuisd naar een mooie woonboot aan de overkant van de Ringvaart, waar het grondgebied dus onder Amsterdam valt. Daar werd ik een paar keer hartelijk ontvangen door Wijnand en zijn vrouw Machtelt. Wijnand vertelde hoe hij mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt in zijn hoveniersbedrijf opnam, en met veel energie begeleidde om goed en efficiënt te werken en die medewerkers ook verder te helpen.

Ik vond een foto van hem in een archief van het plaatselijke gemeenteblaadje InforMeer. 

Ik wist dat Wijnand ziek was. Triest dat hij in deze periode met Corona perikelen het leven laat. Het is maar de vraag of een bijeenkomst voor de plechtigheid tot de mogelijkheden behoort. 

Deze week heb ik veel uurtjes doorgebracht om bomen te planten in de bosstrook naast onze wijk. Daarbij moet ik geregeld aan Wijnand denken. Één van de laatste jonge Lindebomen plant ik graag ter nagedachtenis aan Wijnand op een mooie plek in het bos. Opdat die boom moge uitgroeien tot een prachtig exemplaar. Als de avondzon tijdens het planten door de bomen schijnt, sta ik even stil bij dit kleine ritueel.  

Zo hoop ik Machtelt en familie in deze Corona-periode toch een hart onder de riem te steken. Sterkte gewenst.

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 25 maart 2020

Onze Frederik van Eedenweg grenst aan een bosstrook van Staatsbosbeheer, en aan onze zijde van deze strook bestaat de aanplant grotendeels uit essen. En die essen zijn grotendeels ziek: essentaksterfte. En dat blijft niet zonder gevolgen. De afgelopen twee seizoenen zijn er al veel bomen gekapt die een gevaar vormen voor veiligheid. En de stormen van afgelopen winter hebben een ware slachting aangericht onder de essen. Door de ziekte verzwakken eerst de takken en daarna ook de wortels, waardoor ze beginnen te rotten, en vervolgens bij een flinke windvlaag omkieperen. Sommige bomen zijn als luciferhoutjes geknakt. Als bomen omvallen nemen ze vaak andere bomen mee in hun val. Dan ontstaat een grote ravage. En dat treft vooral de haagbeuken die er gelukkig ook staan. Want die haagbeuken worden de belangrijkste bomen voor de toekomst van de bosstrook. Maar dat zijn er niet genoeg om het bos te vullen. En dus is het belangrijk om de open vallende plekken in het bos opnieuw in te planten met jonge boompjes en struiken.

Dat hebben we vorig jaar ook al gedaan met een flinke groep vrijwilligers, en gelukkig kunnen we daarvan een aantal terugvinden, die goed geworteld zijn. Maar de reeën hebben er ook een aantal opgegeten, en met de droge zomer zijn er een aantal verdroogd. Daarom heb ik afgelopen maanden gevraagd om plantgoed van Staatsbosbeheer. En vorige week donderdag kreeg ik een mailtje en sprak ik boswachters Johan en Arno, en mocht ik plantgoed uit het depot van Staatsbosbeheer ophalen.

Omdat het al zo laat in het plantseizoen is, hebben we afgelopen vrijdag meteen een kar vol gehaald, en zijn we de afgelopen dagen druk geweest met planten. We hebben een oproep gedaan onder de bewoners van de Frederik van Eedenweg en ook de John Lockeweg, aan de andere kant van de Bosstrook.

Vanwege de Corona-crisis hebben we de afspraken zo gemaakt, dat mensen het plantgoed alleen komen ophalen en alleen in het bos planten, zodat er geen contact is en we ons dus aan de regels houden. Zo hebben Bart en Hadewich van de John Lockeweg zaterdagochtend al een pakket opgehaald. En daarna hebben ook Eduard en Zilla en Judith en Mischa en Sietze zich ingezet. 

Om uitdrogen van het plantgoed te voorkomen heb ik ze tijdelijk met wortels in de vijver gelegd. 

Samen met stagiare Dagmar heb ik tot dinsdagavond bomen geplant in het bos. Telkens op zoek naar open plekken in het bos, vooral waar veel bomen zijn weggezaagd of omgevallen. En we hebben ook een kleine honderd struikjes in de bosrand bijgeplant. Meidoorn, Egelantier, Kardinaalsmuts, Gelderse Roos, Wegedoorn. En in het bos vooral Linde, Iep, Zoete Kers, Meidoorn, Berk. Als ik goed geteld heb in totaal ruim 530 boompjes en struiken.

Nu maar hopen dat ze voldoende vocht vinden. Na alle regen van de afgelopen maanden is de ondergrond nog best vochtig, maar de oppervlakte droogt heel snel uit. Vooral de modder op de straten is nu zo hard als steen. Hopelijk vallen er in het weekend een paar buitjes. En hopelijk eten de reeën niet teveel boompjes op. Ik zag al wel een Kardinaalsmuts waarvan de bast grotendeels gestript was. Nu ja, een paar boompjes offeren aan de goden.....

Dank Johan, Arno van Staatsbosbeheer voor de boompjes. Ze hebben een goede bestemming gekregen. En dank aan Bart, Hadewich, Sietze, Judith, Mischa, Eduard, Zilla en Dagmar voor het planten. 

Dat de bosstrook maar mooi en gevarieerd moge uitgroeien.