- Gegevens
- Geschreven door Marien
Gisteren hebben we samen met Oogsterwold en Alie Raatjes van Kruiderij Hof van Eeden een rondleiding verzorgt, waarbij de deelnemers ook zaden kunnen verzamelen. Altijd leuk om een fotoverslag te maken. Bij deze:
An van Elst heeft de aanmelding geregeld via Oogsterwold. Er waren 15 deelnemers, best een grote groep om in Coronatijd goed te hanteren. We verzamelden bij Alie, waar we na een kopje koffie haar kruidentuin hebben bewonderd. Ongelofelijk dat de meeste planten niet meer dan een jaar oud zijn! Alie vertelt over alle kruiden de naam en de manier waarop de kruiden gebruikt kunnen worden, en ook hoe het zaad kan worden geplukt. In de kruiderij is ook een wilde
kruidentuin met veel wilde peen, en een groentetuin met veel pompoenen. Na een goed uurtje lopen we via de doorwaadbare zone naar ons Paradijsvogelbosje.
Leuk ook aan de combinatie van deze twee tuinen is dat ze zo verschillend zijn. In de Kruiderij van Alie staan alle planten keurig onderhouden op soort bij elkaar. Terwijl in de natuurtuin van het Paradijsvogelbosje alles door elkaar groeit. Zeker nu, aan het einde van het groeiseizoen is het een flinke ruigte op sommige plekken.
Bij de rondleiding vertel ik dat we voedselbos als principe omarmd hebben om de kavel te ontwerpen, te beplanten en te beheren. Dat betekent dat de vaste planten, bomen en struiken de basis vormen, en zorgen voor een permanente begroeiing van de kavel. Dat past ook heel goed bij onze landschaps- en landbouwkavel, die voor een groot deel publiek toegankelijk is. Dan is het fijn, dat de bomen niet alleen groeien, maar ook voor voedsel en andere opbrengsten zorgen; dat ze schaduw en luwte geven, en
zorgen voor onze privacy, terwijl bezoekers welkom zijn op onze kavel.
Tijdens de rondleiding heeft iedereen een zak en snoeischaar bij zich, en verzamelen we zaden van de planten die we tegenkomen.
Aan het Paradijsvogelbosje kan je wel zien dat de meeste bomen vijf jaar oud zijn, waardoor je op vele plekken in de schaduw en luwte loopt van de bomen en struiken die meters boven ons uit groeien. Wij gaan komende maanden een flinke selectie maken, zodat bomen, die de toekomst hebben goed kunnen doorgroeien. Daarvoor zullen dan andere bomen moeten wijken. Die hebben vijf jaar
goed hun rol gespeeld om luwte, beschutting en privacy te regelen.
Na de rondleiding leggen we alle verzamelde zaden in onze Tuinkamer neer, zodat iedereen kan selecteren wat ze graag meenemen. Ik had de afgelopen weken al veel zaad verzameld van planten, die al rijp zaad hadden. Er is dus heel wat te kiezen, ook uit het zaad dat mensen van de Kruiderij van Alie hebben meegenomen.
We schenken nog eens koffie en thee, zodat de gasten in kleine groepjes in de Tuinkamer hun zaden verzamelen. Zo houden we ons ook nog zoveel mogelijk aan de Corona-regels. Marie-José heeft al een flinke stapel zaadzakjes gevouwen van kranten, en geeft een minicursus zaadzakjes vouwen.
De stomste actie was van mij. Toen iedereen afscheid nam met wat zaden in de pocket, zou ik voor de laatste gasten nog even wat korfjes van het Kroonkruid afknippen, en met mijn nieuwe, scherpe snoeischaar knip ik een flinke jaap in mijn wijsvinger. Dus na deze genoeglijke ochtend moest ik met Marie-José eerst naar de dokterspost in Almere-Poort om mijn vingertop te laten hechten. Nu maar afwachten. Te hopen dat ik over een paar weken weer altviool en piano kan spelen.....
Vandaag maken we nog een ronde terwijl we bramen oogsten. Uit de moestuin oogsten we appelbessen, courgettes, pattisons, appels, aardappelen. Een tafel vol!
Ook drogen we de resterende kruiden en zaden in onze nieuw kruidendroogrek. en proberen we de rest van de zaden in bakjes en zakken te ordenen, zodat we de Tuinkamer weer een beetje toonbaar kunnen maken.
Er zijn nog genoeg zaden om meer Oosterwold te laten begroeien. Ook kunnen we verwachten dat er over een maand nieuwe en andere zaden afgerijpt zijn. Dus wellicht volgende maand opnieuw.
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Ik ben uiteraard mijn hele leven al muziekliefhebber, en als tiener al raakte ik gefascineerd om zelf luidsprekers te bouwen. Daar is van alles uit voort gekomen, meer en minder succesvol, maar de huidige speakersets in de woonkamer en in de Tuinkamer gaan al een aardige tijd mee. De vorige subwoofer was met de verhuizing overleden, dus sindsdien deed een noodspeaker uit de vorige zolder dienst. Een paar weken geleden zijn we begonnen samen met Eduard en Zilla om af en toe een avondje muziek te luisteren (zie de blog). Met kritisch luisteren viel mij op dat de lage tonen van de installatie in de Tuinkamer niet helemaal goed tot hun recht kwamen. Dat had zeker met de noodspeaker te maken. Dus is het plan geboren om nieuwe subwoofers te bouwen. De reden om een subwoofer te kiezen is dat je dan een betere opstelling kunt maken in de ruimte.
Welnu, dit verslagje met veel foto's is wellicht vooral interessant voor mezelf en voor later, maar wie weet raken lezers ook geïnspireerd.
Wat gaat er dan werken in de Tuinkamer? Het voordeel van een subwoofer is dat de luidspreker niet richtingsgevoelig is, en dus kan de luidspreker ook op z'n kop hangend onder aan een dichte doos worden opgehangen. Dan beschadigt het niet snel, en kan je de doos gebruiken als krukje, als het echt druk wordt.
Het ontwerp begint ook met uitzoeken hoe groot de subwoofer moet zijn, en welk chassis je uitkiest. Dat is dus niet een auto frame, maar de luidspreker elementen die je in de kast zet. Om goed laag te krijgen is een flinke speaker gewenst, en ook een flinke kast. Als de kast te klein is dan kan de speaker niet vrij trillen en komt er alsnog weinig bas uit. En dan wil ik een mooie speaker die toch weer niet te duur is, want je kunt, als je wilt heel veel geld kwijt in speakers. En het maakt ook uit waar je ze
koopt. Soms betaal je twee keer zoveel voor hetzelfde chassis. Uiteindelijk heb ik bij Amazon een MHB-15 PA speaker van McGee gekocht voor een kleine 40 euri per stuk.
Ik heb een ontwerp gemaakt, dat kwa grootte past bij het installatiemeubel dat ik heb, en dat prima bruikbaar is. De hoogte is zo'n 45 centimeter, een prima zithoogte voor een krukje. Het materiaal is watervast verlijmd MDF van 18 mm dik. Met een beetje passen en meten kan het allemaal uit één plaat. Voor versteviging gebruik ik 43x43 mm balkjes, die tegelijk de pootjes vormen. Onder de schotjes verbreed ik de poten zodanig, dat ze gelijk komen met de buitenkant van de kast. En zoals je hier links kunt zien, wordt er tot 's avonds laat gewerkt, zodat het roze avondlicht via de ruiten het projectje in een mooi daglicht stelt.
Ze zeggen dat een luidspreker niet vierkant mag zijn, omdat er dan ongewenste resonanties gaan ontstaan. Daarom heb ik assymmetrische schotten ingebouwd, zodat er een soort onregelmatige werveling in de box ontstaat, die staande golven tegengaat. Ook dat gaat een beetje op het gevoel...
Een box moet dus de speaker zo vrij mogelijk laten trillen, maar moet zelf niet mee gaan trillen. Behalve de schotten, is er ook dempingsmateriaal voor nodig, en daarvoor worden doorgaans eierschuim platen gebruikt. Die heb ik met een nietmachine aan alle kanten op de binnenkant van de kast getackt. Dat is handig, want met een hamer of schroef kom je nergens in zo'n kast.
Bij een speaker hoort overigens ook een filter. Voor de subwoofer heb ik niet een hele nieuwe filter gebouwd.
Die zit al in de satelietspeakers. Er is alleen een grote smoorspoel nodig die alleen het laagste doorlaat. Daarvoor heb ik dus twee spoelen van 15 mH uitgekozen. Dat zijn flinke klompen koper met een ferrietkern. Die laten vooral geluid door onder de 100 Hz, dus waar de satelietspeakers niet meer voldoende presteren.
Ook moeten er nog aansluitklemmen op. Ik heb gekozen voor klemmen, waar je banaanstekkertjes in kunt steken.
Hoewel ik flinke kasten bouw, is het chassis ook groot, en moet ik woekeren met de ruimte om de aansluitklemmen en een kleine basreflex een plek te geven. De basreflex is ervoor om de speaker nog wat meer vrijheid te geven. Zonder reflexpoort houdt de lucht in de kast de speaker als het ware tegen. Nu kan er telkens wat lucht ontsnappen. Die buis mag ook weer niet te groot zijn, want dan krijg je zogenaamde 'akoestische kortsluiting': dan gaat het geluid uit de reflexpoort het geluid uit de speaker uitdoven, omdat het in tegenfase is. De afstemming maakt dat er minimale uitdoving ontstaat, en zeker niet op één resonantiepunt. Dat heb ik niet echt getest maar doe ik een beetje op het gevoel. Misschien is deze reflexpoort wat aan de kleine kant, maar voldoende voor de ruimte die ik de speaker wil geven (hoop ik).
Als de kast in elkaar is geschroefd en gelijmd, dan moet ie eerst geschilderd worden: grondverf, de gaatjes van de schroeven plamuren, en weer grondverf. Gelukkig droogt de acrylverf tegenwoordig lekker snel. Voor het uiterlijk kies ik voor hamerslagverf, die wij ook op alle zichtbare staalconstructies in de Tuinkamer gebruiken. Dat is een beetje gekke verf, helaas met tolueen, dus niet zo milieuvriendelijk. Het droogt ook heel snel. De eerste laag smeerde ik er in de volle zon en middagwarmte op.
Dan kleefde mijn kwast zo ongeveer aan de kast vast, zo snel droogde het in. De volgende laag dus maar uit de zon en in de ochtend erop gebracht. Helaas komt er geen typerend hamerslag patroon. Dat moeten we dus eerst nog maar op de staalconstructie proberen. Desnoods later nog een laagje verf er overheen. Het zijn wel strakke blokken geworden zo.
Onder de pootjes zit dik vilt tegen krassen, en ook tegen het trillen van de speakers.
Als de verf droog is, komt het magische moment dat je de speaker erin kunt monteren, doorverbinden met de aansluitklemmen en smoorspoel. En dan aan de versterker.
En...... hoe klinken ze? Ik ben wel tevreden. Stevig laag geluid. Het gaat mij niet zozeer om hard laag, maar goede diepte. Dat is vooral bij orkestrale klassieke muziek een belangrijk criterium.
Goede diepte voorkomt dat de speakers gaan 'boemen', dat is ongenuanceerd hard
in het middenlaag. Zeg maar de disco-frequentie. Echt laag voel je in je onderbuik....
Op de foto hiernaast kan je mooi zien dat de nieuwe subwoofer in alle afmetingen de oude noodspeaker 'overklast'.
En nu kunnen we dit hoekje van de Tuinkamer ook weer opnieuw inrichten. De installatiekast kan strak tegen het glas, en aan weerskanten een subwoofer.
De satelietspeakers hangen mooi aan de stalen balk. Ik kan de verleiding niet weerstaan, om de installatie even flink open te draaien, en uit te testen.
Sorry buurtjes. Wees welkom.
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Een paar dagen geleden heb ik mensen uitgenodigd voor een Rondleiding door het Paradijsvogelbosje. Die uitnodiging was uiteraard laat, dus voor de snelle beslissers. Er waren vijf deelnemers, dus dat bood ook de gelegenheid om van tevoren een kopje thee of koffie te serveren.
Ik gebruik zo'n rondleiding niet alleen om mensen te vertellen over het Paradijsvogelbosje. Het is ook een gelegenheid om zelf na te denken over wat je doet en waarom je het doet. En nu, in het vijfde groeiseizoen is het zeker ook leuk om te bezinnen wat er gegroeid is, en wat mooi is en wat wellicht met beheer wat kan worden bijgewerkt. De royale rietkraag bijvoorbeeld die zo omvangrijk geworden is dat die het zicht op de vijver grotendeels beneemt. Maar wat overheerst is een bevestiging dat een aantal keuzes van het eerste seizoen heel goed hebben uitgepakt: Bijvoorbeeld het rigoreus aanpakken van het grondwerk, het graven van een grote vijver, en de beplanting met veel inheemse bomen en struiken.
Ook zien we dat de kwaliteit van de grond in vijf seizoenen veranderd is. Van vette en glibberige en ondoorlatende klei, tot een meer open grond, met een hoger organisch gehalte. Vooral in de moestuin waar we vorig jaar een dikke laag houtsnippers hebben uitgespreid. Dat werkte vorig jaar niet ideaal voor de kweek, maar nu gedraagt de grond zich meer als een humeuze toplaag. Gelukkig hebben we dit jaar ook iets minder last van muizen en slakken. Afkloppen maar.
De afgelopen jaren heb ik ook een keer of vijf een Workshop 'Ontwerp je eigen kavelbeplanting' gegeven. Dat is er dit seizoen vanwege de Corona crisis nog niet van gekomen. Maar ook in zo'n rondleiding kan ik kort ingaan op de principes die wij gekozen hebben, en hoe die uitgewerkt zijn tot een ontwerp dat past bij ons, en de vele functies die wij op onze kavel hopen te realiseren.
Het is ook leuk om tijdens de rondleiding het gevoel van bijzondere plekken te demonstreren, zoals het kleine weitje aan de waterkant bij de wilgenhut, of in de Westelijke Boomgaard, die nu al geheel omgeven is door fruitbomen. Of op boven op de aardwal, waar je 2,5 meter hoog al een ander uitzicht krijgt op het landschap.
Uiteraard kijken we ook naar wat er groeit en rondspringt, zoals dit kleine kikkertje van een paar centimeter, die dit voorjaar in een van onze vijvers geboren is.
En de bijenstal met twee grote kasten van gastimkers Marije en Dennis biedt een aanknopingspunt om uit te leggen, dat insekten het nodig hebben dat er het hele seizoen bloemen bloeien. Vanmiddag kwam Dennis nog even de bijenvolken inspecteren. Het gaat ze goed. We kregen een paar potten heerlijke honing, en Dennis kon nog weer wat nieuwe raten vol met honing oogsten.
Als er voldoende belangstelling is, kunnen we in de nazomer nog een rondleiding en/of een Workshop Ontwerp je eigen Kavelbeplanting organiseren.
- Gegevens
- Geschreven door Marien
We zijn in februari 2016 begonnen met het vormgeven van het Paradijsvogelbosje. Direct in dat eerste voorjaar hebben we 2300 boompjes en struiken geplant, hoofdzakelijk bosplantsoen, dat van een klein sprietje tot heuse boom moet uitgroeien. Daar gaan jaren overheen. Eerst om goed te wortelen, en daarna om in verschillende jaren met groeispurts meters omhoog te groeien. Kampioen in snel groeien zijn de wilgen, die per jaar soms wel twee meter groeien, en die we afgelopen winter al voor de derde keer stevig hebben gesnoeid tot knotwilg. Nu zie je dat ook andere bomen zoals Els, Berk en Robinia beginnen al overtuigend hun rool als boom te spelen. Zelfs een paar lariksen en douglassparren overtuigen.
Wij hebben ons bij het ontwerp van de beplanting laten leiden door de principes van Voedselbos. Dus we kijken uiteraard met aandacht naar de soorten die iets te eten opleveren. Daar
zijn inheemse soorten bij zoals sleedoorn en duindoorn, en wilde mispel en hazelaars. Maar ook veel fruitbomen in alle soorten en notenbomen. Gelukkig groeien een aantal fruitbomen krachtig en dragen ze ook royaal fruit. De notenbomen vormen een laantje langs de bosstrook, en we hopen dat ze dit jaar voor het eerst een beetje oogst opleveren.
We hebben in het ontwerp ook rekening gehouden met snel- en langzaam groeiende soorten. Nu na zo'n vijf jaar merk je dat de bomen zo groot worden dat we een selectie moeten maken, en dat sommige pionierbomen het veld moeten ruimen om ruimte te maken voor meer waardevolle soorten in het Voedselbos. Dat gaat vooral om Wilgen, maar als we vooruit kijken moeten er komende jaren meer keuzes gemaakt worden. Dat was overigens geen fout in het ontwerp. Deze pionier beplanting heeft een belangrijke functie vervuld om beschutting en schaduw te creëren en de distels te bezweren.
In Voedselbos is belangrijk dat er verschillende lagen in de begroeiing zijn en dat die allemaal op evenwichtige wijze tot ontwikkeling komen. Van wortelgoed en kruipende planten via verschillende hoogte struiken tot kleine bomen en ten slotte de bomen die volledig
uitgroeien tot de kroon op het Voedselbos. Dat zijn bijvoorbeeld de tamme kastanje en notenbomen.
Ook essentieel voor Voedselbos en permacultuur is dat er een evenwicht komt in het ecosysteem. Daarvoor is biodiversiteit belangrijk. En biodiversiteit drijft op de variatie van inheemse planten, struiken en bomen die er groeien. Daaraan is geen gebrek in het Paradijsvogelbosje. Alles bij elkaar telden we afgelopen jaren meer dan 350 verschillende soorten planten. Aan dieren ben ik niet begonnen want herkennen van alle soorten (vooral insekten) is niet mijjn sterkste kant. Maar dat het er honderden zijn, vooral de insekten staat buiten kijf.
Belangrijk voor onze keuze van Voedselbos is ook, dat dit ontwerp andere doelen dient en functies vervult dan alleen voedsel produceren. En dat heeft alles te maken met Oosterwold: inrichting publieke ruimte, waterberging, luwte en beschutting, privacy, mooi uitzicht, en fijne plekjes om te lopen of te zijn.
Als je de huidige begroeiing vergelijkt met de plaatjes uit het begin (zie de blog vanaf het eerste begin) dan is het landschap onvergelijkelijk veranderd. En niet alleen omdat er een hele wijk bij is gekomen met buren. De bomen maken overigens dat die buren er wel zijn, maar toch vrijwel uit zicht zijn, en dat is tot wederzijds groot genoegen. Dat hoort ook bij de successen van Oosterwold: je kunt elkaar opzoeken en vinden, maar zit
niet op elkaars lip.
Ook is het een genoegen dat steeds meer mensen onze wandelpaden weten te vinden en te waarderen om een ommetje te lopen. Dat laat zien dat er echt landschappelijke kwaliteit ontstaat in Oosterwold. Hoe anders dan de kale akker die het begin 2016 nog was! De foto's geven een impressie van de onstuimige groei die de tuin afgelopen jaren hebben doorgemaakt.
Op zaterdag 27 juni geef ik een rondleiding voor belangstellenden. Aanvang precies om 10.30 uur. We doen het Corona-proof op 1,5 meter afstand. Maximaal 15 personen of 10 stellen. Ik zal dan ook een toelichting geven op Voedselbos en ontwerpen voor Oosterwold, en uiteraard een toelichting van biotopen en beplanting. Belangstellenden kunnen zich aanmelden per email naar info (apestaartje) paradijsvogelbosje (punt)nl. Geef dan aan met hoeveel mensen je komt. Wie het eerst komt.... vol is vol. Deelnemen is gratis. De foto's geven een impressie van de onstuimige groei die de tuin afgelopen jaren hebben doorgemaakt.
- Gegevens
- Geschreven door Marien
De aanleiding was niet prozaisch. We kregen een OZB belastingaanslag, en daarop was de WOZ waarde sinds vorig jaar opeens zo'n 45% hoger gesteld. Ook ontbrak de bijpassende taxatie, dus ik maar bellen. Een paar dagen later werd ik teruggebeld door de taxateur: Hij stuurt een nieuwe taxatie toe. Ter volledigheid vraag ik hem: is de woning soms gereed gemeld? Het antwoord: Ja per 1 januari 2020. Maar ik heb de woning niet gereedgemeld! En daar hebben we redenen voor: we moeten nog een paar projecten uitvoeren, om de woning conform de vergunning te realiseren. In onze grote woning is het nog vooral het WTW Ventilatiesysteem.
Wie heeft de woning dan gereed gemeld? Daarop blijft het antwoord schuldig. Dus ik een bezwaarschrift opstellen.
Weer een paar dagen later worden wij vergast op een bezoek van de bouwinspecteur Dhr. Fijma. Ja, hij kreeg de vraag om te beoordelen of de woning al gereed was. Anders mocht ik er niet wonen. Tsja, volgens mij kunnen we de woning pas gereedmelden als die conform de vergunning is gerealiseerd. Maar we moeten in de tussentijd moeten we ook ergens wonen. Voor ons is er nog een escape: de kleine woning (met afgesplitste logeerkamer) is eerder wel gereedgemeld. Maar toch.
Hierop heeft de inspecteur een antwoord: Hij kan de woning gereedmelden voor bewoning. Dan is het nog niet gereedgemeld voor oplevering conform vergunning.
Maar dan moeten er nog wel brandmelders worden opgehangen, midden in de woonkamer op de vluchtroute naar de buitendeur. In de vergunning hadden we voor de grote woning één brandmelder ingetekend, in de Tuinkamer. En niet in het Kleine Huisje. Maar volgens de inspecteur moeten die brandmelders er toch komen, en wel conform de bouwvoorschriften, dus met een netstroom aansluiting. Dat is niet altijd triviaal, omdat je niet in iedere woning overal netstroom kunt trekken, als dat er niet in het ontwerp is ingetekend.
Ik was geïrriteerd, omdat je meningsverschil krijgt omdat het niet goed is geregeld in de vergunning. Maar ja, eigenlijk heeft Dhr. Fijma wel een punt. Een woning moet veilig zijn, en daar horen nu eenmaal brandmelders bij. Het is een beetje paternalistisch als de overheid eist dat dit een brandmelder met netstroom moet zijn, want een versie met batterij werkt ook goed. (De redenatie is, dat bewoners dan de batterij eruit halen, wat zo iets is als zeggen dat je dom bent en dat je tegen jezelf beschermd moet worden.)
En de enige brandmelder die ik had, die was volgens de inspecteur niet goed omdat die niet horizontaal hing. Daarover heb ik veel gezocht op het internet, maar er komt geen duidelijkheid. Een probleem is ook dat de NEN norm 2555:2008 niet publiek beschikbaar is: die moet je kopen voor 80 euro. Dat doe je dus niet als particulier. Een puntje voor de toekomstige participatiesamenleving....
Maar genoeg gezeurd, dan maar een paar extra brandmelders bestellen, en drie wigjes knutselen. In de grote woning voor zo'n 14 graden en in de kleine woning 35 graden. Je kunt alles berekenen, maar soms kan je het maar beter uitproberen en een beetje bijstellen. Omdat het plafond in de grote woning van staalplaten is gemaakt, willen we daar geen
gaten in boren. Daarom bevestigen we alle voorwerpen met krachtige magneten aan het plafond. Met wat improvisatie heb ik netstroom naar het plafond gebracht, en met een kabelgootje afgedekt. Ik bleek nog een spuitbus met zilververf te hebben. Mooi om het kabelgootje in kleur te spuiten. Zoals je ziet moet de balk nu nog opnieuw worden bijgewerkt met Hamerslagverf, maar dat komt later wel weer.
Ik zal de inspecteur Fijma berichten dat hij gerust kan zijn over de brandmelders. Maar hoe zit het nu met de gereedmelding. Hij meldt de woning nu gereed voor bewoning. Maar wanneer is een woning voldoende
gereed, om ook volgens de taxatie als gereed te worden aangemerkt? Als we
aannemen dat de WOZ waarde bepaald wordt op basis van een taxatie van een fictieve marktwaarde, dan moet je meewegen, dat een huis dat nog niet afgebouwd is volgens de vergunningscriteria, in de markt ook minder waard is. Daarom wordt volgens de wettelijke regels tot het moment van gereedmelding 40% van de getaxeerde waarde bij gereedheid afgetrokken. Maar de taxateur van Almere heeft er dus blijkbaar geen zin in om deze regel te blijven toepassen.
Kan je het gereedmelden dan eindeloos rekken? Los van of je dat wilt? Ik denk dat dit toch specifiek hoort bij Oosterwold, tenminste bij zelfbouwers en zelf-afbouwers. Dat doen initiatiefnemers vaak naast een baan en een hele opgave voor stadslandbouw en inrichten van Kavelwegen, Verenigingen enzovoort. Dus het mag niet verwonderen dat het jaren duurt om een huis geheel af te bouwen. Dat brengt ook risico's met zich mee. Bijvoorbeeld dat mensen tijdens de bouw nog in de problemen komen, of hun project niet kunnen voltooien. Dat risico nemen vele Oosterwolders bewust. Maar is het dan niet wenselijk, dat ook de taxateurs hiermee rekening houden, in plaats van de WOZ waarde zo hoog mogelijk op te plussen, om de belastinginkomsten van de gemeente te maximaliseren?
Misschien hebben wij onze woning en onze kavel wel niet ontwikkeld om de geldelijke waarde te maximaliseren. Wie wil er een Tuinkamer in een scheef huis en een grotendeels publiek toegankelijke kavel? Wij wel, maar dat vertaalt zich niet direct naar een marktwaarde. Daaraan moet Almere nog wennen.
- Gegevens
- Geschreven door Marie-José
Vanaf het begin dat wij op de kale akker in Oosterwold zaten heeft er een bord bij onze kavel gestaan met ons logo en dat ons project Paradijsvogelbosje heet. Handig want heeft jaren geduurd voor we in google maps te vinden waren. Een paar maanden later hebben we er nog een "welkom" bord boven geschroefd. Rechts op de foto kan je m begin 2017 zien bij een van de bomen en struiken acties voor Oosterwold.
Een paar weken geleden was het bord van de paal gevallen. Tsja, wat nu. Eerst begon ik het bord op te knappen, maar al snel vroeg ik Marien, of ie niet nog een goed stuk multiplex had staan. Het vorige bord was gemaakt van chipwood, watervast, maar een beetje in vliegende vaart geproduceerd. En we hadden nog een mooi stuk multiplex staan.. Dus ik ben even helemaal opnieuw begonnen.
Ik schilder het bord mooi groen. Lekker glanzend. En dan is het nog best spannend om op zo'n groot bord te schilderen. En ik heb ons logo natuurlijk al talloze malen getekend, geschilderd en bewerkt, maar zo groot is toch weer even spannend. Het logo hebben we zelf ontworpen voor de website en om herkenbaar te zijn. Het is een vioolsleutel (muziekmaken) die zich uitdost als Paradijsvogel. Dat vonden we wel passen bij onze kavel. Ik ben er nog altijd content mee.
En dan moet de tekst erop. Ik ben niet zo van het helemaal precies uitmeten, maar toch wil je goed uitkomen en moeten "uitstekende" letters als een IJ of een G geen ruzie met de regels eronder krijgen. Dus begin je soms midden in een woord te schrijven en begin je met de middelste regel, zo kom je tot een redelijk regelmatige verdeling zonder lijntjes te moeten trekken. En dat lukt uiteindelijk.
En dan moet er nog een mooi welkom boven!
Het doet mij denken aan mijn vader die vroeger twee keer in de week nieuwe "reclameborden" schreef voor de groentenwinkel die we hadden. Het waren krijtborden die langs de weg werden opgehangen. Van deze borden heb ik zo een twee drie geen voorbeeld, maar van de mooie platen die hij schreef, vond ik deze nog: De kraam in een tent van een dorpsfeest (SEN feest) in Neede, waar we een winkel hadden. Het bord achterin is sierlijk door hem geschreven.
Dat schrijven was voor hem natuurlijk een "klusje" maar hij vond het meestal ook leuk om te doen. Ik deel dat wel met hem...
En dan is mijn bord geschilderd: (en zijn de foutjes hersteld..)
Maar dan moet het natuurlijk nog opgehangen worden....
Marien heeft nieuwe palen langs de erfgrens gezet. En er nu een schraag bij geregeld, want zo'n groot bord kan best wind vangen. En we willen het natuurlijk wel een tijdje op deze plek houden!
Best een beetje trots! Enne... wees welkom!
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Dat het regent dat is heerlijk. En gelukkig best stevig. In een paar dagen nu zo'n 39 mm regen. Maar zoals al door anderen opgemerkt, als je in de grond graaft, is de ondergrond nog kurkdroog. Dus alle regen is welkom, maar het mag nog wel even doorregenen.
Vanavond vroeg ik mij wel af of het druppels regent, of..... slakken. Nu het eindelijk vochtig is, komen de naaktslakken overal tevoorschijn. Het moeten er nog veel meer zijn dan we zien, want die slakken die mijn terras met gebroken schelpen willen oversteken zijn natuurlijk niet goed wijs.
Een genoegdoening is, dat slakken dol zijn op distels. Ze hebben blijkbaar geen last van de stekels en netels van de Akkerdistel. Maar, zo te zien aan deze foto vinden ze de gekroesde melkdistel nog lekkerder. Ik telde 21 exemplaren op dit toch niet al te florisante plantje. En dan nog zo'n 10 onderweg.
Toen ik toch eenmaal vieze handen had, ben ik nog maar even doorgegaan met rapen. Binnen de korste tijd meer dan honderd slakken uit mijn achtertuintje. Die heb ik maar losgelaten in de bosrand, in de hoop dat ze niet in een dag teruggekropen zijn.
Is dit iets voor Floris z'n nieuwe Facebookgroep Fenologie? Zeldzaam zijn ze niet te noemen.
De slakken hebben al behoorlijk huisgehouden, zodat we een paar Courgettes en een reeks bonen hebben geofferd. Dat betekent dat mijn bonen niet groeien, maar mijn bonenstokken des te meer! Met een vrolijke pruik op de top lijken ze te roepen: Wat nu droogte?
De aardbeien blijven ook niet onberoerd, zoals we op de bovenste foto een slak op heterdaad betrappen.
Maar laat ik niet in mineur eindigen. Ondanks alle droogte is onze tuin nog best indrukwekkend gegroeid, en met de regen lijkt het meteen een groene explosie.
Een sprookjesachtig detail wil ik jullie niet onthouden. Weten jullie waarom dit Amerikaanse
Klaproosje Slaapmutsje wordt genoemd? Kijk zelf maar naar zijn mooie puntmutsje, dat 's avonds los komt van het knopje, zodat er de volgende dag zo'n prachtig oranje bloem (links) tevoorschijn komt.
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Geïnspireerd door een paar positieve initiatieven om de wandelpaden in Oosterwold mooi en aantrekkelijk te maken, heb ik twee filmpjes gemaakt. Ondanks de droogte groeien veel bloemen en de struiken en bomen doen er niet voor onder. Daarvoor lopen we eens per week om met een snoeischaar de overstekende takken af te knippen zodat je kunt rondwandelen. Begin vorige week maakte ik een filmpje, toen veel planten het pad aardig in beslag leken te nemen.
Daarna heb ik met de bosmaaier alle paden gemaaid. En Staatsbosbeheer heeft de bosrand gemaaid. En toen heb ik weer een filmpje gemaakt. Met het maaien heb ik een paar duizen margrieten om zeep geholpen. Een fractie heb ik in een grote emmer gezet bij wijze van bloemenvaasje. Sorry Margrieten, maar wij moeten ook kunnen lopen....
Om jullie aandacht toch maar beperkt te claimen heb ik een kleine versnelling ingebouwd, waardoor het een beetje op een kermisattractie gaat lijken.
Dus veel plezier met deze roller coaster, en, wie mag ik uitnodigingen het stokje over te nemen?
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Ken je dat misschien: je bent altijd gericht bezig met een klus, maar alle schroefjes, spijkers, haakjes, schuurschijfjes en ... noem het maar op.... die spelen alleen een rol, zolang je ze kunt gebruiken in je klus. Dat betekent als eerste vaak dat je niet kunt vinden wat je zoekt. Waar is die ene tang gebleven, of die lasdop? En als je klaar bent met je klus, dan probeer je de resten zo snel mogelijk kwijt te raken, waardoor ze op een 'tijdelijke' plek terecht komen. Op de werkkast bijvoorbeeld, of op een klein leeg plekje in de opbergkast, of ....
Het was zo ver gekomen, dat ik niet alleen niks meer kon vinden, maar ook niet meer wist waar ik alles moest neerleggen. Dus afgelopen week toch maar de stoute schoenen aangetrokken, en een paar halve dagen vrij gemaakt om op te ruimen.
Voor een keertje ben ik redelijk systematisch aan de slag gegaan: Alles uit dozen en uit kasten en uit de rijdende werkkast. Dat leverde een halve Tuinkamer vol met zooi op. Maar wel een lege kast en lege opbergdozen. Vervolgens begint het met uitsorteren. Want alles ligt door elkaar: schroeven, spijkers, moeren, bouten, electra, ringetjes, pluggen, boortjes, bitjes....... Op de foto's hiernaast ben ik eigenlijk al halverwege met sorteren. Het geeft een indruk!
Ook blijkt nu dat ik van sommige zaken zoveel heb dat ik het mijn hele leven niet meer hoef te kopen: plastic pluggen, ringetjes.
Dan moet je nog bekijken wat je waar opbergt, en liefst zo dat je het terug kunt vinden, en in dozen geordend in de kast kunt werken. Welnu: er is een goede start gemaakt.
En sinds maanden hebben we de Tuinkamer weer eens redelijk aan kant!
Dan zie ik kans voor een ander klusje dat jaren is blijven liggen: De Luidsprekers ophangen. Die heb ik zelf gemaakt, en in de vorige woning in Hoofddorp hingen ze ook aan het plafond. Ze stonden nu gestapeld op een kast; heel onhandig voor de Tuinkamer. Nu hangen ze met een flink touw en haakjes aan het stalen profiel, op mooie brede afstand aan weerszijde van de achterdeur.
Met Eduard hebben we een nieuwe activiteit opgepakt: Muziek beluisteren. Twee weken geleden bij Eduard, nu kan het bij ons. Dus zetten we drie stoelen op Corona-afstand in de tuinkamer en gaan we concertzaaltje spelen. Ook proberen we nog de twee muziekinstallaties te vergelijken. Leuk om zo kritisch te luisteren naar muziek en de ruimte.
Bijzonder is ook dat je na zo'n luistersessie anders naar de ruimte luistert. Zelfs een gesprek gaat dan anders klinken: je hoort de echo en de reflecties van de ruimte. Fijn dat we zoveel mogelijkheden hebben in ons huis.
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Afgelopen dinsdag was er een uitvaart plechtigheid voor onze oude tante Henny. Zij overleed 19 mei op bijna 90-jarige leeftijd, aan ouderdom gecompliceerd door een val en het Coronavirus. Dat klinkt als een voltooid leven, en dat was het ook, maar de omstandigheden voor de plechtigheid in deze door de Coronacrisis gedomineerde tijd zijn toch op z'n minst gezegd treurigstemmend. Want hoe graag willen we bij dierbare vrienden en familie zijn tijdens deze plechtigheid. En hoe treurig is het dat de echtgenoot van Tante Henny, Oom Jules voor ons, in een verzorgingshuis zit en er vanwege Corona niet uit mag. Zelfs niet naar de uitvaart van zijn eigen vrouw.
Wel mooi dat de kinderen van Tante Henny met de uitvaart organisatie hebben geregeld dat de plechtigheid op afstand bij te wonen is met een lifestream video. Daar hebben we zeker tijd voor gemaakt. Voor de gelegenheid maar een paar kaarsjes opgestoken en een bloemetje uit de tuin geplukt, en een foto. En dan met z'n tweeën achter de laptop. Indrukwekkende woorden van de drie dochters, en zelfs een levenslied door de drie schoonzoons. Gelardeerd met toch ook vrolijkstemmende foto's die voor de gelegenheid zijn opgedoken uit het archief.
Dan glijden mijn gedachten vanzelf terug naar mooie momenten die wij bij deze tante Henny en oom Jules en kinderen hebben doorgebracht. Vanaf vroegste kindertijd gingen we een paar keer per jaar bij elkaar op bezoek, en vonden we bij de kinderen van bijna gelijke leeftijd speelmaatjes. En het was fantastisch om te ervaren hoe mijn ouders genoten van het gezelschap van tante Henny en oom Jules, en omgekeerd. Er werd veel gelachen, en er was een gevoel van intieme vriendschap die al geboren was op de opleiding huishoudschooldocent waarop mijn moeder en tante Henny elkaar ontmoeten.
Toevallig kwamen we afgelopen week bij het opruimen oude foto's tegen van de 40?-jarige bruiloft van tante Henny en oom Jules, toen onze kinderen Roy en Irene een jaar of vier en zes waren. Bijzonder om mijn lang overleden moeder geanimeerd in gesprek te zien. En hoe verlekkerd kijkt Irene met Oom Jules naar de fantastische taart?
Als kinderen gingen er met z'n zessen vaak op uit, in Delft, wandelen door de polder. Er mocht veel. We kwamen dan ook regelmatig thuis met modder als ik in de sloot gevallen was, of mijn laars was blijven steken in de klei.
Dierbare herinneringen. Je wilt elkaar graag ontmoeten tijdens dit soort gelegenheden. Dat moet opgespaard worden tot een later moment.
Veel sterkte gewenst voor oom Jules en Francis, Monique en Sandra, en alle familie.
- Gegevens
- Geschreven door Marie-José
Vanavond, 75 jaar na de vooravond van de bevrijding van heel Nederland, herdenken we ook in Oosterwold de doden. Simpel, kort, stil, hoorbaar en samen.
Zilla leidde het samenzijn in en sloot dat af met het volgende gedicht.
STIL
Floortje Agema
vanavond ben ik stil
voor wat verloren ging
in voorbije oorlogstijd
onschuld, veiligheid, vertrouwen,
leven
bevroren in de tijd
vanavond ben ik stil
voor wie verlies nog draagt
voor wie in oorlog is gestorven
angst, onmacht, strijd
diepe sporen
voordat vrijheid werd verworven
en vanavond ben ik stil
voor wie de stilte raakt
aan eigen diepe pijn
zonder grenzen, zonder tijd
in stilte
zullen we verbonden zijn
Het begon met een uitdaging van trompetten onderling om in deze Corona tijd op 4 mei, net voor 8 uur de taptoe te spelen. In onze wijk hebben 4 buren op de hoeken van hun kavels een speelplek voor kinderen gemaakt, met klimrekken, een voetbalveld en een speelheuvel. Marjon besloot vanaf deze heuvel te spelen. Gezinnen die wilden komen konden bij elkaar opstellen en zo aanwezig zijn.
Marien bewerkte het Wilhelmus naar een vierstemmige zetting, die we één keer kort met een aantal bewoners uit de wijk oefenden (Fijn zo'n grote tuinkamer, zodat je afstand kunt houden). Toen Marjon klaar was met de taptoe, hielden we twee minuten stilte en daarna zongen we samen met onze buren het Wilhelmus. Klinkt zo vierstemmig wel echt heel plechtig.
En daarmee was de korte herdenking ten einde.
Niet alleen de mensen op het veld genoten mee. Ook de buren in hun tuin, de pubers zittend op het dak en de buren van vier straten verder die lieten weten meegenoten te hebben.
Zo zijn we dichtbij, veraf, ook in Coronatijd even heel erg samen!
Ik denk zomaar dat we dit ritueel niet voor het laatst op deze manier uitvoeren.
- Gegevens
- Geschreven door Marie-José
Op een bepaalde manier begin ik ook aan de corona tijden te wennen. Op een bepaalde manier is niet te veel afspraken ook best lekker. Dan kan je eens lekker aan gemoedelijke klusjes doorwerken. Zo is Marien gisteren begonnen met het opruimen van de grote verrijdbare gereedschapskast. En als ie dat gaat doen dan moet de kast eerst ook maar opgeknapt. De kast is een grote verrijdbare kast waar we alle wat grotere gereedschappen en apparaten in kunnen leggen. Hij staat op bokwielen. Die willen we nu vervangen door volledig draaiende wielen. Daarnaast moet de kast een keer opnieuw in de lak.
Gevolg is wel dat als we 's avonds het vierstemmig Wilhelmus repeteren onze medezangers tegen het uitgespreide gereedschap kijken.
Vanmmorgen gaan we samen lakken. Marien aan de gereedschapskast en i aan de schijfjes van de wilgen die ecoline hebben gedronken. Ik schreef er al eerder een blog over..
De eerste schijfjes leidden tot dit resultaat:
En terwijl ik lekker zit te schilderen en we tussendoor koffie drinken, komt buurman Ruud en het een en ander achter de piano uitproberen. En kijken hoe dat met een microfoon werkt.
Ik vind het erg gezellig. De schijfjes moeten erg goed geschuurd worden. Ik heb dus op te toppen van de vingers aan mijn rechterhand een heel dunne uit. Daarna worden ze een aantal keren in de vernis gezet, zodat ze mooi (zijdeglans) gaan glimmen. Op de achtergrond zie je dat door de regen de tuin echt super groen is geworden.
Halverwege de dag teken ik een verjaardagsfilmpje voor vriendin Gerda die vandaag jarig is. Je moet wat in Corona tijd.
En dan loopt Marien naar buiten en vraagt zich af: waarom hoor ik een helikopter ? Dat blijkt een bijenzwerm te zijn. We bellen onze imker en die zegt te komen. Terwijl we op hem wachten komt een trailrunner heel lief onze kavel opgerend. Hij liep langs de bosrand en zag de zwerm hangen. "Weten jullie dat er een bijenzwerm in jullie tuin hangt?" Jazeker weten we dat. De imker is al onderweg. Meer over de zwerm lees je in de blog die Marien hier vanavond over schreef.
Ondertussen schilder ik verder. Het zijn veel schijfjes! Maar het heeft ook iets meditatiefs. Helemaal als 's avonds de Canto Ostinato op radio 4 twee uur duurt. Marien schildert de kast nog een keer. En ik kijk nog eens blij naar mijn bubbeltjes plastic, waarop mijn schijfjes liggen. Heel handig want zo plakken de schijfjes ook als je her en der eens wat vernis morst niet aan het plastic of de krant.
En hoewel dit niet alle schijfjes zijn ligt er rond etenstijd toch ineens een heel mooi pallet op de tafel. Dat is een fotootjes waard!
We eten een lekker maaltje spinazie uit de kas, met super grote bladeren. Lekker.
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Vanochtend deed ik de deur open naar buiten, en hoorde meteen een gezoem als een helicopter in de verte. Dat heb ik eerder gehoord..... Ik liep naar de Boomgaard waar de bijenvolken van Marije en Dennis staan, maar voor ik daar was, hoorde en zag ik al een enorme wolk bijen boven de Paddenpoel zwermen. Bingo! Het was ook prachtig weer. Als ik een bijenvolk was koos ik ook vanochtend uit. Dus Marije en Dennis gebeld, en in onze BijenParadijs-Appgroep gemeld. Buurvrouw Marjon kwam al snel even kijken, en toen begonnen de bijen al bij elkaar te klonteren even verderop in een bosje. Tegen dat Dennis kwam met een zwermkast, en andere benodigdheden, was de zwerm in een Hazelaarstruik samengekropen. De zwermende bijen zoeken op de geur de Koningin, en gaan als één grote massa aan een tak hangen. Of, zoals nu: deels op een tak, en deels op de grond. En ze hebben een struik uitgekozen midden in een behoorlijk dicht struweel. Dat was dus even zoeken om
een weg te banen en de kast neer te zetten.
Liefst tikt een imker zo'n zwerm naar beneden, als de kast eronder past. Maar deze zaten al op de grond. Dus zat er voor Dennis niet meer op dan voorzichtig met zijn handen de troep bijen op te pakken en in de kast te dirigeren. Hoewel de zwermende bijen meestal niet aggressief zijn: ze hebben wel iets beters te doen: de koningin te vinden, is het toch een
imponerende drukte van jewelste. Ook de takken van de Hazelaar zitten helemaal vol met bijen. Dus ik bleef zonder bijenpak een beetje op afstand. Dennis heeft met zijn handschoenen blijkbaar niet alleen de bijen, maar ook de koningin in de kast weten te scheppen, want na een aantal minuten, begonnen steeds meer bijen vanzelf op de kast te klimmen en via de kast naar binnen te kruipen. Dennis heeft zelf ook een foto van dichtbij gemaakt: Het lijkt wel een leger uit Lord of the Rings! Dennis heeft de deksel op de kast gedaan, en de kast laten staan in de bosjes. De resterende bijen kunnen dan via de vliegopening naar binnen.
Ondertussen inspecteert Dennis de twee Bijenkasten die in de bijenstal staan. Het is
duidelijk te zien dat de zwerm uit de rechterkast is gevlogen. Daar zitten ook nog een aantal extra koninginnedoppen. Het is een flink groot en zeer actief volk. Niet alleen de ramen, maar ook de deksel en het koninginnerooster zit vol met raat. Ook zij een aantal ramen al vol met honing. Dennis haalt de overtollige koninginnedoppen weg, en sluit de kasten weer af. Leuk om alle details te zien: Dikke darren, Konininnedoppen, Broed in de cellen, en larven op het koninginnerooster. Hieronder nog een aantal foto's. Misschien wat veel, maar veel te leuk om het proces vast te leggen.
Dan begint het te regenen. Eerst druppeltjes, maar uiteindelijk toch nog een flink buitje. Dat had een gunstige bijkomende uitwerking: Toen Dennis de zwermkast weer ging bekijken, zaten alle bijen in de kast, te schuilen voor de regen. Klapje dicht, en dan kunnen ze mee naar de bijentuin.
Weer een enerverende gebeurtenis. En dit nieuwe volk kan weer een seizoen verder groeien.
- Gegevens
- Geschreven door Marie-José
Huh, wilgen drinken ecoline?
Tja, je hebt een raar idee en dan ga je het ook nog uitvoeren.
Wat is het idee? In de winter snoeien we onze wilgen. Deze steken wij of anderen dan weer in de grond. De wilgen drinken water door het afgesneden oppervlak. Dus heeft de tak goed contact met water dan overleeft ie het wel en maakt wortels en wordt een boom. Wat nou als je zo'n tak ecoline (gekleurde inkt) te drinken geeft. De verwachting is dat het dan opgezogen wordt. Maar wat dan? Ik ben nieuwsgierig.
En ik ben wel een beetje onzeker en ook een beetje zuinig, dus ik begin met een klein stukje wilg. En na een nacht in met zijn voetjes in de ecoline zien ik de situatie op de foto. Rondom het kernhout zie je heel goed de kanalen waarlangs de sapstroom naar boven gaat.
Een stukje verder naar buiten nog een ring met een opgaande sapstroom.
Mooi... Dat lukt dus. Dan kan ik verder denken en experimenteren met wat er met een langere tak gebeurd.
Ik neem 10 takken en verschillende kleuren ecoline... ik fabriek een soort bakjes zodat de ecoline met een zeker niveau in de bakjes blijft staan en ik vul bij want de takken zijn gulzige drinkers.
Ik zet ze stabiel weg in een vuilnisbak, want het is niet handig als de ecoline over de vloer gaat.
Dat deed ik in januari. En zo'n twee weken later was de ecoline op.
Na een aantal weken was ik nieuwsgierig hoever in de stammen de ecoline was opgetrokken. Nou dat was overal minstens een meter. En het trok niet hoger op omdat mijn inkt op was. Anders was het nog hoger gekomen.
En dan kun je een middag lang schijfjes zagen. En elk nieuw schijfje ziet er anders uit want is op een andere plaats in de tak geweest.
En je hebt een heleboel gekleurd zaagsel. Het levert feestelijke foto's op.
Experiment super geslaagd. En dan komt de onvermijdelijke vraag: wat ga je ermee doen?
Er volgen een heel aantal leuke maar zeer bewerkelijke ideeën. En in de Corona rust heb ik de afgelopen weken 1 daarvan tot uitvoering gebracht.
Ik had 1 dikke en onregelmatige stam ertussen gestopt. Die leverde mooie asymetrische schijfjes op.
Vernissen en eindeloos schuren en nog eens vernissen en nog eens schuren, maakte dat de blauwe schijfjes waar ik mee aan de slag was een parelmoerachtige uitstraling kregen. ik wilde ze als een wolk aan de muur hangen. Maar dan moet je eigenlijk niet kunnen zien hoe ze hangen. Dus kun je iets met dun touw? Maar dat blijft niet stug genoeg. En toen kwam ik van de week een pakje buddies tegen. Zouden die zo'n blokje gewoon houden?
Het antwoord bleek ja, en toen ging het afwerken heel snel.
Gisteravond heb ik ze opgehangen. Maar zo'n patroon maken is heel spannend, dus aan het eind van de rit bedenk ik dat ik nog niet tevreden (maar wel moe) ben. Ik slaap er een nachtje over een ga een dag aan het werk. Daarna (vandaar mijn rare klusjurkje) haal ik een aantal blokjes weg en verhang nog het een en ander. Toch handig die buddies.
Tja, en hoe ziet dat er dan uit:
En dan willen jullie natuurlijk mijn hele keuken zien! De blokjes weerkaatsen mooi in de spiegel achterin de keuken!
En nog één van dichtbij:
Ik ben best trots!
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Ik had mij voorgenomen om een blog te schrijven over de droogte. En na een paar dagen uitstel valt er nu sinds weken weer de eerste regen! Dat is meer dan welkom, maar naar ik vrees nog lang niet genoeg.
Druppels op een gloeiende plaat.... Het is de afgelopen weken aaneengesloten droog. Dat is heel goed te merken aan de natuur. Op het nieuws zie je dat ook, wanneer er bosbranden zijn in de Deurnse Peel. Of wanneer de waterbedrijven opmerken dat het watergebruik hoger is dan anders. Dat maakt ook dat ik mij wel zorgen maak over klimaatverandering. Je kunt al die bosbranden in de wereld niet los zien van de extreme droogte en hoge temperaturen. En je moet er niet aan denken hoeveel broeikasgassen er de lucht in vliegen bij zo'n grote bosbrand.....
Als je probeert je moestuin te beplanten, dan komt het dichtbij en is het soms om wanhopig van te worden. De kleigrond is als een steen zo hard. Wat moet je doen? Je vijver leegpompen? Of permanent de kraan opendraaien. In het Paradijsvogelbosje hebben we het grootste deel van de kavel beplant volgens voedselbos principes. De bomen die er sinds 2016 in staan, die hebben hun wortels langzamerhand diep genoeg in de klei geboord. Alleen de bomen die dicht bij de hoge iepen van de Paradijsvogelweg staan, komen in de zomer echt tekort. Die Iepen wortelen vast drie meter diep, en zuigen alle grondwater naar zich toe.
Maar nu zien we langs de oprit zien we het gras dor worden. En een paar Gagel-struikjes die we dit voorjaar plantten, hebben helaas de geest gegeven.
Het kruidendak op onze grote woning is behoorlijk verdord. Normaal gesproken verwacht ik in de loop van mei te moeten starten met bewateren, maar voor een deel van de kruiden is dat anderhalve maand te laat geweest, helaas. Het zal weer wel herstellen.
De Sedumplantjes kleuren helemaal rood, maar die kunnen wel wat droogte hebben. Je zou kunnen zeggen natuurlijke selectie.
In de moestuin hebben we de afgelopen weken aardappelen en uiten gepoot, voorgekweekte bonen uitgepoot en groenten gezaaid, die in de volle grond kunnen. Die kiemende zaden en pootgoed hebben uiteraard iedere dag water nodig. En dat geldt ook voor de lage kas waar het zaaigoed optimaal van de warmte heeft geprofiteerd, maar alles iedere dag schreeuwt om water.
Gelukkig hebben wij een grote vijver, maar iedere dag 200 tot 300 liter met gieters rondstrooien is toch een intensieve taak. Het voordeel is dat je alleen water geeft bij de planten die het echt nodig hebben. Voor het bewateren van het kruidendak is dat geen doen. Daarom bewateren we dat met kraanwater, aangesloten op druppelslangen op het dak. Daarvoor gebruikten we een oude timer, waarmee we de kraan een half uur aan konden zetten. Helaas brak die deze week. Toevallig zagen we bij de LIDL een mooi alternatief, een programmeerbare kraan timer. (prijs: 20 euro). Een aanrader. Het voorkomt in ieder geval dat je de kraan aanzet en daarna vergeet uit te zetten.
Toch is het ook een wonder dat sommige planten gewoon lijken door te groeien, zelfs in de schelpen op het pad, waar ze volgens mij helemaal geen voedsel vinden. Hier zie je hoe sterk inheemse planten kunnen zijn.
- Gegevens
- Geschreven door Marien
Eens in de zoveel tijd overkomt je een idee, dat je wilt uitvoeren, dat niet zozeer heel nuttig is, maar wel leuk lijkt en misschien nuttig is.
Dat geldt vast voor ons project om drie steigers te bouwen voor in de vijvers. Dus twee in de grote vijver en een in de paddenpoel. Het hout hadden we al een paar weken geleden besteld. Maar ik aarzelde om eraan te beginnen. En ik weet ook wel waarom. Het is een leuk idee, maar toch minder simpel dan het ontwerp toeschijnt. Want palen in het water klinkt simpel. Dan een legger vastmaken, en vlonderplankjes erop. En klaar is kees.
Maar in welke volgorde ga je werken? Want de eerste palen gaan nog wel, maar de volgende palen staan telkens 90 cm verder in het water. En onze
vijver is ruim twee meter diep water. Na wat hoofdbrekens heb ik bedacht om de palen en de leggers eerst voor te boren, zodat ik slotbouten en draadstangen door de gaten
kan bevestigen. Dat is al een heel uitgezoek. Maar dan moeten de palen wel heel precies op de goede plek en recht in het water terecht komen. De eerste steiger is uiteraard het lastigst, want dan moet je de hele werkwijze nog uitvinden.
Het lijkt een sport om niet nat te worden, maar uiteindelijk toch maar gekozen, om de leggers te verbinden met de derde paal: twee meter van de oever, dus waadbroek aan, en gewoon het water in lopen. En dan ontdekken dat je waadbroek lek is. Als je eenmaal zover bent, dan ga je gewoon door. Het kost hooguit een extra douchebeurt. Als de leggers vastzitten aan de eerste en derde palen, dan kan ik er vlonderplankjes los opleggen, zodat ik op de provisorische steiger kan balanceren, om de volgende palen erin te slaan.
En als de palen er dan in zitten, dan blijken de gaten net zo klein, dat de bouten er niet in willen. Dan werkt het (helaas) bij mij zo dat er iets van geweld bij van pas komt, zoals met een moker en een paar flinke klappen. En een enkele verbale krachtterm....
En dan is het al aardig schemer voordat ik de eerste steiger met bouten in elkaar heb. Oh ja, ook helaas nog een engelse sleutel geofferd. En de volgende dag een lijmklem (gelukkig een hele oude). Als je die in water van anderhalve meter diep uit je handen laat floepen, dan is het einde oefening. Althans voor die tang. Die kunnen ze duizend jaar later als archeologische vondst wel weer boven water tillen.... Tip voor navolgers: de tweede tang heb ik met een touwtje aan mijn riem bevestigd. Onhandig, maar levensreddend voor een tang in de handen van weinig trefzekere klussers...
De steiger bij de paddenpoel was als tweede aan de beurt. Voordeel dat het de tweede keer altijd makkelijker gaat, en bovendien iets minder diep water, en mooi weer.
Dan de derde steiger. Kleine complicatie: deze is vijf meter lang, een meter langer dan de rest. En de legger is van snoeihard Azobé hardhout, dus moet alles goed voorgeboord. De eerste palen lijken heel goed te gaan. En dan komt de misrekening boven
water (of eigenlijk: onderwater): de vijver is dieper dan ik dacht, dus de vierde en vijfde set palen is veel te kort. Shit. Dan maar eerst proberen om andere palen te krijgen. Dat lukte uiteindelijk bij een goed gesorteerde houthandel in Lelystad (tip), zodat twee dagen later de klus kon worden vervolgd. Met enige acrobatiek om niet in het water te kieperen, is dan toch weer een klus geklaard.
De volgende dag is de steiger al vrolijk in gebruik genomen door een van de buurmeisjes, die niet door wilde wandelen voordat ze de steiger had toegepast. En vandaag zag ik dat ook de wilde eenden het een prima rustplek vinden.
Ik hoop dat de steiger ook een beetje behulpzaam zal zijn om het riet in toom te houden, en ander onderhoud in de vijver te doen. Dat is dus het beetje nut. Maar vooral ook de lol om dicht bij het water te kunnen zijn en in de diepte te turen.